How glorious a greeting the sun gives the mountains!
- John Muir
Op de radio horen we de laatste tijd dagelijks een spotje van de Mexicaanse overheid dat automedicatie niet goed voor je is. Hier in México zijn vrijwel alle medicijnen gewoon over de toonbank verkrijgbaar. Vaak wel heel kostbaar, vooral als ze uit het buitenland komen, maar verkrijgbaar zonder recept van de dokter. Ik heb me daar vanaf het begin dat we hier wonen al over verbaasd. Ik hoef nóóit een recept van mijn dokter te overleggen voor de medicijnen die ik slik voor mijn auto-immuunziekte. En dat zijn toch heftige medicijnen die afweerreacties van het lichaam onderdrukken met bijwerkingen die goed gecheckt moeten worden in het bloed. Het is natuurlijk wel erg handig voor mij zo zonder receptje, dan hoef ik niet telkens de professor uit Maastricht te vragen. Ik stuur mijn bloedtestresultaten regelmatig per e-mail naar hem toe. En hij checkt de uitslagen. Toen we meer dan een jaar geleden door de jungle reisden had ik een misrekening gemaakt voor mijn pillen met als gevolg dat ik te weinig meegenomen had. En dan is het héél makkelijk dat er in Palenque, midden in de jungle, gewoon over de toonbank imuran verkocht wordt! Op dit moment heerst er griep en verkoudheid in Puebla veroorzaakt door het koude weer. Het gaat om het beruchte griepvirus H1N1, oftewel de Mexicaanse griep. Er zijn dit jaar meer dan drieduizend gevallen van griep gemeld in heel México en minstens 410 mensen zijn ondertussen overleden aan deze griep. Om me heen zie ik dat vooral op de lagere school de kinderen veel grieperig zijn en de meeste ouders laten het zieke kind meteen testen op het virus. Bij Inden op school, Junior High, lag een meisje onlangs in het ziekenhuis met deze enge griep. Er wordt aangeraden veel je handen te wassen, je handen te desinfecteren met alcohol en te niezen in de holte van je arm. Ik zie mensen ook wel weer lopen met de bekende lichtblauwe mondkapjes voor hun mond. Toen de verschrikkelijke epidemie in 2009 hier startte was dat in de staat Veracruz. Deze staat heeft nu nauwelijks meldingen van griep. De meeste meldingen zijn in het midden van het land, rondom de hoofdstad. Onze staat Puebla heeft eind januari het eerste sterfgeval gemeld. Toch lees ik dat ook in The States en in Canada het griepseizoen is aangevangen met een groeiend aantal doden ten gevolge van de H1N1 griep virus. Mijn vriendin liet een bericht van de Mexicaanse overheid zien op haar telefoon. Er werd met nadruk gevraagd niet meer te zoenen als begroeting en liever ook geen handen te schudden. En ik merk dat dát heel erg moeilijk is om vol te houden hier. Er wordt de hele dag gezoend, omhelsd en gekust. Mijn kapper, yoga juf, orthodontist, huisbaas, schoolpleinmoeders en zelfs hun kindjes kussen me. Dat is de Latijns-Amerikaanse manier om elkaar te begroeten en dat doorbreek je kennelijk niet met een angstaanjagend bericht van de overheid.
Soms kom je in je leven mensen tegen die een voorbeeld voor je kunnen zijn. Die inspireren. Ik heb dat zo nu en dan met oude mensen die een sprankelende uitstraling hebben en heerlijk positief in het leven staan. Soms hebben ze lieve pretoogjes die stralen. Dan hoop ik dat ik later ook op die manier oud mag worden. Zulke actieve oudjes met een positieve levenshouding zijn er niet zo heel erg veel. En ik heb het geluk er één in mijn familie te hebben en ze komt ook nog bij ons logeren in México! Mijn eigen moeder heeft helaas helemaal niet oud mogen worden, maar haar oudste zus is al 83 jaar oud. En ze is in het vliegtuig gestapt om ons op te zoeken, samen tijd door te brengen met oude familieverhalen en om leuke dagtrips te maken in de omgeving. Hoe ondernemend is dat! Ze heeft haar hele leven gereisd en heeft lang geleden met haar ouders maar ook met wijlen haar echtgenoot in Nederlands-Indië gewoond. Ze heeft zelfs op deze hoge leeftijd nog contact met vriendinnen die in het buitenland wonen en die zoekt ze ook nog op. En de vriendinnen zoeken haar ook op. De realiteit is dat haar reisvriendinnen ondertussen ook oude besjes zijn geworden en er vallen er steeds meer weg. Toen ze me dat eens een keer schreef heb ik haar uitgenodigd om naar México af te reizen. En ze heeft inderdaad niet lang daarna een vliegticket gekocht. Ze heeft ons heel lief om een Nederlands boodschappenlijstje gevraagd en ze is een paar dagen bezig geweest met de voorbereidingen om haar koffer te vullen. Ik vind het sowieso bewonderenswaardig dat ze op deze leeftijd zo goed met de computer om kan gaan. Ze schrijft lange brieven vol positieve verhalen en bezoekt regelmatig mijn blog. Toen ze tachtig werd waren wij van de partij op haar feest. En toen kwam ik erachter dat mijn tante nog midden in het leven staat. Ze heeft zoveel vriendinnen om zich heen! Er kwamen zelfs vriendinnen voor haar verjaardag overvliegen uit het buitenland. Ik zie ook wel overeenkomsten tussen ons hoor. Het wonen in het buitenland natuurlijk en daardoor het hebben van buitenlandse vriendinnen, het dol zijn op reizen, passie voor avontuur, we hebben zelfs dezelfde oogziekte, altijd veel fijne vriendinnen om ons heen verzameld en tot slot een positieve levenshouding. Ze is mijn inspirerende toonbeeld om oud te worden.
zaterdag 22 februari 2014
zondag 16 februari 2014
Pijn in mijn buik
Loslaten, betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen.
- Sören Kierkegaard
“Mama, ik zat ook nog op een banaan vandaag zoals in de vakantie”, zei ze door de telefoon. “Maar het was een kleintje, ze noemen het hier een hotdog, en hij hing achter een waterscooter.” Onze jongste dochter van negen jaar logeert ergens aan een meer: we weten niet waar en we weten niet bij wie. Ik kon er die nacht slecht van slapen en voelde me heel onrustig. Dit avontuur begon de dag ervoor op het schoolplein. Maren wilde een nachtje bij vriendinnetje Antonella logeren. Ik had Antonella’s moeder nog nooit ontmoet, want haar chauffeur brengt de kinderen dagelijks naar school. Ik had moeder Issa vooraf laten weten dat ik haar eerst wilde ontmoeten en haar huisadres wilde hebben voordat Maren een nachtje bij hun thuis mocht komen slapen. Ze zou vrijdagmiddag om twee uur op school komen. Ik heb met haar chauffeur, haar muchacha en de kinderen zo’n twintig minuten staan wachten voordat ik de chauffeur vertelde dat ik eigenlijk op hete kolen zat, want ik moest óók nog twee dochters ophalen van andere scholen. “Ze komt er aan, ze is verdwaald, ze is nog nooit op school geweest!” kreeg ik te horen. Ik stuurde Maren’s zussen ondertussen berichtjes dat ik later op hun school kwam vanwege dit voorval. En eindelijk kwam daar een heel klein vrouwtje aan rennen op verschrikkelijk hoge hakken, een spijkerbroek met heel veel scheuren, geblondeerde strengen in haar haar en een zonnebril op. Ze was wat druk, maar beloofde me dat het allemaal veilig en goed was bij haar thuis. Haar schoonvader en zwager woonden er ook. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ze liet me ooit een keer weten dat ze een opleiding volgde voor yogajuf, maar dat plaatje vond ik niet passen bij haar voorkomen. Ze had haar woonadres al geapp’t beloofde ze op het plein. Dat kon ik pas thuis controleren, ik geloofde haar maar op haar woord. Maren wilde erg graag bij Anto logeren, Anto had al twee keer bij ons gelogeerd, dus ik liet het maar begaan. Op zaterdagochtend kon ik moeder Issa niet bereiken, het geluid van haar telefoon deed het niet. App’en kon wel. Ze liet me weten dat Maren mee wilde naar een rancho van vrienden, een uur rijden van Puebla. Ik sprak met Maren via een ander telefoonnummer van haar (!) en Maren klonk niet heel enthousiast dus ik blies dat feestje af. Ik zou Maren binnen een kwartiertje ophalen. Maar vlakbij hun huis werd ik nogmaals gebeld door moeder Issa dat Maren wél graag meewilde. Met een beetje tegenzin ben ik weer huiswaarts gekeerd. Er werd tussen neus en lippen door vermeld dat ze wellicht bleven logeren bij die vrienden op de rancho. En dat gebeurde dus. Moeder Issa belde zaterdagavond heel kort van de rancho – haar batterij was bijna leeg – dat ze pas zondag weer thuis kwamen. Ik kreeg Maren kort aan de lijn en ze vertelde het waterscooterverhaal. Ik kon moeder Issa telefonisch niet meer bereiken en ik zou zondag horen hoe laat ze weer thuis waren. Ik heb die nacht slecht geslapen. Eindelijk werd ik zondagochtend laat gebeld dat ze bijna in Puebla waren en dat we Maren konden ophalen. Razendsnel reden Mark en ik naar hun huis. Maren stond daar keimoe met donkere wallen onder haar ogen, verwilderd haar, met een groot gat in haar maillot, een schaafwond op haar arm en een flinke kras onder haar oog te wachten. Ze heeft het verschrikkelijk leuk gehad: het huis stond aan een meer, er was een zwembad bij, ook pasgeboren geitjes en een paard waar ze op gezeten hebben. Dit was voorlopig even de laatste keer dat onze kleinste ergens gelogeerd heeft, ik heb er mijn buik van vol.
Leverstenen. Ze veroorzaken niet echt duidelijke symptomen. Je moet meer denken aan vermoeidheid, gewichtstoename, spijsverteringsklachten, hoog cholesterol en zo. Vage klachten. Je lever draagt zorg voor ontgifting van je lichaam. Je lever is het tweede knapste orgaan, naast de hersenen, van het gehele menselijk lichaam. Het doodt schadelijke ziektekiemen en maakt chemische stoffen onschadelijk. Leverstenen kunnen dan ook ontstaan door te weinig water drinken, overmatig gebruik van geneesmiddelen, te weinig lichaamsbeweging en teveel stress en natuurlijk door overmatig gebruik van alcohol, drugs of roken. In mijn persoonlijke geval denk ik aan te weinig water drinken en gebruik van medicijnen. Een milde leverreiniging is dus op zijn plaats. Ik heb voor ons vertrek naar México een bekende homeopathische en bioresonantie arts bezocht. Ik kreeg van hem zelfgemaakte bioresonantie korreltjes mee waarop hij virtuele geluidsfrequenties heeft gezet. Deze helpen de steentjes te vergruizen of helpen ze weer op te lossen in de galstroom. Veel mensen combineren deze resonantiekuur met de zogenaamde “heet water kuur”. Je drinkt dan ongeveer drie weken een liter zelfgemaakte verse gemberthee per dag. Gember heeft een kalmerende en rustgevende smaak met een beetje pit waardoor je alert en kalm blijft. De thee maak je door een theelepel geraspte verse gember twintig minuten te koken in 1200 milliliter water. De liter gemberthee die overblijft schenk je in een thermoskan om gedurende de dag warm leeg te drinken. Dit zet de lever heel sterk aan tot beter doorstromen. Op deze manier raak je binnen enkele weken alle leverstenen kwijt. Ook galstenen kunnen op deze manier geheel opgeruimd worden. Toen ik tijdens mijn zwangerschappen extreem misselijk was nam ik ook dagelijks gemberpoeder tot me op aanraden van de acupuncturist. Ik ben een week geleden begonnen met de gemberthee en korreltjes en ik heb nog geen groen steentje of gruis gevonden, maar ik merk wel dat ik bijwerkingen van mijn oude medicijnen in mijn lijf waarneem. Ik heb weer onrustige benen van mijn bloedverdunners en weer de onrust van de prednison. Ik vertelde over deze kuur in mijn yoga les en sinds vrijdag is dus mijn hele groep gestart met deze alternatieve kuur, inclusief mijn juf Susana. Alle oude culturen en beschavingen kenden de noodzaak de lever schoon te houden. Er zijn veel bruikbare zuiveringsformules op basis van planten en kruiden voor handen die doorgegeven worden van generatie op generatie of door traditionele healers. Ook hier in México. Geen nieuws onder zon dus. Ik ben heel benieuwd wat zij gaan ervaren!
- Sören Kierkegaard
“Mama, ik zat ook nog op een banaan vandaag zoals in de vakantie”, zei ze door de telefoon. “Maar het was een kleintje, ze noemen het hier een hotdog, en hij hing achter een waterscooter.” Onze jongste dochter van negen jaar logeert ergens aan een meer: we weten niet waar en we weten niet bij wie. Ik kon er die nacht slecht van slapen en voelde me heel onrustig. Dit avontuur begon de dag ervoor op het schoolplein. Maren wilde een nachtje bij vriendinnetje Antonella logeren. Ik had Antonella’s moeder nog nooit ontmoet, want haar chauffeur brengt de kinderen dagelijks naar school. Ik had moeder Issa vooraf laten weten dat ik haar eerst wilde ontmoeten en haar huisadres wilde hebben voordat Maren een nachtje bij hun thuis mocht komen slapen. Ze zou vrijdagmiddag om twee uur op school komen. Ik heb met haar chauffeur, haar muchacha en de kinderen zo’n twintig minuten staan wachten voordat ik de chauffeur vertelde dat ik eigenlijk op hete kolen zat, want ik moest óók nog twee dochters ophalen van andere scholen. “Ze komt er aan, ze is verdwaald, ze is nog nooit op school geweest!” kreeg ik te horen. Ik stuurde Maren’s zussen ondertussen berichtjes dat ik later op hun school kwam vanwege dit voorval. En eindelijk kwam daar een heel klein vrouwtje aan rennen op verschrikkelijk hoge hakken, een spijkerbroek met heel veel scheuren, geblondeerde strengen in haar haar en een zonnebril op. Ze was wat druk, maar beloofde me dat het allemaal veilig en goed was bij haar thuis. Haar schoonvader en zwager woonden er ook. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ze liet me ooit een keer weten dat ze een opleiding volgde voor yogajuf, maar dat plaatje vond ik niet passen bij haar voorkomen. Ze had haar woonadres al geapp’t beloofde ze op het plein. Dat kon ik pas thuis controleren, ik geloofde haar maar op haar woord. Maren wilde erg graag bij Anto logeren, Anto had al twee keer bij ons gelogeerd, dus ik liet het maar begaan. Op zaterdagochtend kon ik moeder Issa niet bereiken, het geluid van haar telefoon deed het niet. App’en kon wel. Ze liet me weten dat Maren mee wilde naar een rancho van vrienden, een uur rijden van Puebla. Ik sprak met Maren via een ander telefoonnummer van haar (!) en Maren klonk niet heel enthousiast dus ik blies dat feestje af. Ik zou Maren binnen een kwartiertje ophalen. Maar vlakbij hun huis werd ik nogmaals gebeld door moeder Issa dat Maren wél graag meewilde. Met een beetje tegenzin ben ik weer huiswaarts gekeerd. Er werd tussen neus en lippen door vermeld dat ze wellicht bleven logeren bij die vrienden op de rancho. En dat gebeurde dus. Moeder Issa belde zaterdagavond heel kort van de rancho – haar batterij was bijna leeg – dat ze pas zondag weer thuis kwamen. Ik kreeg Maren kort aan de lijn en ze vertelde het waterscooterverhaal. Ik kon moeder Issa telefonisch niet meer bereiken en ik zou zondag horen hoe laat ze weer thuis waren. Ik heb die nacht slecht geslapen. Eindelijk werd ik zondagochtend laat gebeld dat ze bijna in Puebla waren en dat we Maren konden ophalen. Razendsnel reden Mark en ik naar hun huis. Maren stond daar keimoe met donkere wallen onder haar ogen, verwilderd haar, met een groot gat in haar maillot, een schaafwond op haar arm en een flinke kras onder haar oog te wachten. Ze heeft het verschrikkelijk leuk gehad: het huis stond aan een meer, er was een zwembad bij, ook pasgeboren geitjes en een paard waar ze op gezeten hebben. Dit was voorlopig even de laatste keer dat onze kleinste ergens gelogeerd heeft, ik heb er mijn buik van vol.
Leverstenen. Ze veroorzaken niet echt duidelijke symptomen. Je moet meer denken aan vermoeidheid, gewichtstoename, spijsverteringsklachten, hoog cholesterol en zo. Vage klachten. Je lever draagt zorg voor ontgifting van je lichaam. Je lever is het tweede knapste orgaan, naast de hersenen, van het gehele menselijk lichaam. Het doodt schadelijke ziektekiemen en maakt chemische stoffen onschadelijk. Leverstenen kunnen dan ook ontstaan door te weinig water drinken, overmatig gebruik van geneesmiddelen, te weinig lichaamsbeweging en teveel stress en natuurlijk door overmatig gebruik van alcohol, drugs of roken. In mijn persoonlijke geval denk ik aan te weinig water drinken en gebruik van medicijnen. Een milde leverreiniging is dus op zijn plaats. Ik heb voor ons vertrek naar México een bekende homeopathische en bioresonantie arts bezocht. Ik kreeg van hem zelfgemaakte bioresonantie korreltjes mee waarop hij virtuele geluidsfrequenties heeft gezet. Deze helpen de steentjes te vergruizen of helpen ze weer op te lossen in de galstroom. Veel mensen combineren deze resonantiekuur met de zogenaamde “heet water kuur”. Je drinkt dan ongeveer drie weken een liter zelfgemaakte verse gemberthee per dag. Gember heeft een kalmerende en rustgevende smaak met een beetje pit waardoor je alert en kalm blijft. De thee maak je door een theelepel geraspte verse gember twintig minuten te koken in 1200 milliliter water. De liter gemberthee die overblijft schenk je in een thermoskan om gedurende de dag warm leeg te drinken. Dit zet de lever heel sterk aan tot beter doorstromen. Op deze manier raak je binnen enkele weken alle leverstenen kwijt. Ook galstenen kunnen op deze manier geheel opgeruimd worden. Toen ik tijdens mijn zwangerschappen extreem misselijk was nam ik ook dagelijks gemberpoeder tot me op aanraden van de acupuncturist. Ik ben een week geleden begonnen met de gemberthee en korreltjes en ik heb nog geen groen steentje of gruis gevonden, maar ik merk wel dat ik bijwerkingen van mijn oude medicijnen in mijn lijf waarneem. Ik heb weer onrustige benen van mijn bloedverdunners en weer de onrust van de prednison. Ik vertelde over deze kuur in mijn yoga les en sinds vrijdag is dus mijn hele groep gestart met deze alternatieve kuur, inclusief mijn juf Susana. Alle oude culturen en beschavingen kenden de noodzaak de lever schoon te houden. Er zijn veel bruikbare zuiveringsformules op basis van planten en kruiden voor handen die doorgegeven worden van generatie op generatie of door traditionele healers. Ook hier in México. Geen nieuws onder zon dus. Ik ben heel benieuwd wat zij gaan ervaren!
zondag 9 februari 2014
Witsnuitneusbeertjes
Houd de tijd in de gaten; die vormt een waardevol geschenk waarmee je zorgvuldig moet omgaan.
- Daphne Rose Kingma
Na een autorit van bijna twee uur door grillige bergen kwamen we aan in het eeuwenoude dorpje Tepotzlán. Deze zondag wilden we weer eens de deur uit om op zoek te gaan naar het echte México. Tepotzlán is beroemd om de tempel Tepozteco uit de twaalfde eeuw die door de Azteken is gebouwd op een zeer bijzondere plek. Namelijk op een steile berg klif van vierhonderd meter hoog. Het dorp ligt in een vallei helemaal omgeven door hoge bergen en op één van die steile kliffen pronkt een witte piramide. Prachtig gezicht vanuit het dorp! De tien meter hoge tempel is echter niet bewonderenswaardig , maar zijn ligging daarentegen is subliem. (zie ons fotoalbum) Hij is door de Azteken destijds gebouwd om de god Tepoztécatl te eren die verantwoordelijk is voor de oogst en vruchtbaarheid. De klimtocht erheen duurt een uur en is heftig. We waren door de schrijvers van reisgids Lonely PLanet al gewaarschuwd: je kunt de tocht van 2,5 kilometer alleen ondernemen als je enigszins getraind bent en goede, stevige schoenen draagt. En daar, bleek later, was geen woord van gelogen. Wat een klimtocht! Door een bergspleet stap je van steen naar steen. Soms is er een stukje een natuurlijke trap gelegd, maar het grootste stuk is flink stijgen door grote rotsblokken te trotseren. Goed voor de bovenbeen en kuitspieren! (merkte ik de dagen erna) Na een uur waren we op de top van de ruige berg, daar is een plateau. En konden we deze spirituele plek bekijken. Het uitzicht was mooi. Er was een groepje coati’s (witsnuitneusbeertjes of Braziliaanse aardvarkens) aanwezig. Eenmaal terug op weg naar beneden vielen ons de vele marktkraampjes in het dorp op met veel zelfgemaakte producten. Van organische honing en essentiële oliën tot kaarsen en bevederde dromenvangers. Het mooie dorp is erg hippie-achtig, spiritueel en creatief. Een mekka voor de New Agers die geloven dat dit gebied een creatieve energie heeft. Een aangename sfeer. Het dorp is volgens de legende de geboorteplaats van de slangengod Quetzalcóatl. De oudere mensen spreken nog de Náhuatl-taal en de jonge generaties leren het hier op school. We hadden lunch in een groene jungle-tuin vol met prachtige vlinders. En later genoten we van nieve, soort sorbetijs waar dit dorp beroemd om is. We voelden ons een dag op vakantie. Puebla is ons al zo vertrouwd, dit was weer eens een dagje in het échte México!
“We zijn heel blij om jullie mooie huis tijdelijk te gaan huren” schrijft de nieuwe huurster in een mail aan mij. En daar zijn wij oprecht ook heel erg blij mee. Ons huis uit 1934 is uiteraard een oudje van 80 jaar en kraakt aan alle kanten. Dat heeft natuurlijk zijn charme en geeft niks zolang het maar bewoond wordt. Helaas was ons huis sinds september vijf maanden onbewoond. En dat vindt geen enkel huis leuk. Het was bij de oplevering van de vorige huurders spic en span opgeleverd. Helaas niet door de mensen zelf, maar door het schoonmaakbedrijf dat ingehuurd was. Ik was er in november nog heel kort even geweest en alles zag er mooi blinkend en schoon uit. De voor- en achtertuin werd eens per maand bijgehouden door de zoon van vrienden. Maar in januari kwamen er potentiele huurders kijken en toen bleek toch wel dat de tijd iets met een huis doet. Enkele voorbeelden zijn het porselein van de WC-potten dat niet meer blinkend wit was, maar bruin aangeslagen omdat het water afgesloten was. Niemand trok zo nu en dan een plons vers water er doorheen. Er waren mugjes en vliegen binnengekomen die dood in de vensterbanken neergevallen waren. Er was zelfs een tuindeur die op een geheimzinnige manier niet meer op slot kon! Dat slot bleek later ontzet te zijn doordat de deur door de wind waarschijnlijk keihard dicht geslagen was. Ook waren de sleutels van de inbouwkasten op mysterieuze wijze verdwenen. De vorige bewoners weten natuurlijk nergens van en dat eindigt dan in een vervelende situatie. De potentiele huurders van januari werden onze huurders per februari en hebben ondertussen een weekend flink geboend in ons huis en hun meubeltjes overgebracht. Ik kreeg een bericht van ze dat alles weer blinkend is in huis. En dat geeft een heerlijk gevoel. Er woont nu een jong gezinnetje met een dochtertje van anderhalf jaar en twee poezen. Ze zullen de verwarming lekker aanzetten en de lichten aan doen in de avond. Er wordt weer geleefd in ons huis. De huurders zijn op zoek naar een koophuis in Breda en kennen onze stad nog niet. Ze trekken er anderhalf jaar voor uit en dat past perfect in ons plaatje. Wij zullen in de zomer van 2015 terug keren naar ons huis. En natúúrlijk zullen we dan één en ander op moeten knappen en wat beschadigingen weg moeten werken, maar dat weegt niet op tegen het feit dat er nu met liefde en toewijding gewoond wordt in ons huis.
- Daphne Rose Kingma
Na een autorit van bijna twee uur door grillige bergen kwamen we aan in het eeuwenoude dorpje Tepotzlán. Deze zondag wilden we weer eens de deur uit om op zoek te gaan naar het echte México. Tepotzlán is beroemd om de tempel Tepozteco uit de twaalfde eeuw die door de Azteken is gebouwd op een zeer bijzondere plek. Namelijk op een steile berg klif van vierhonderd meter hoog. Het dorp ligt in een vallei helemaal omgeven door hoge bergen en op één van die steile kliffen pronkt een witte piramide. Prachtig gezicht vanuit het dorp! De tien meter hoge tempel is echter niet bewonderenswaardig , maar zijn ligging daarentegen is subliem. (zie ons fotoalbum) Hij is door de Azteken destijds gebouwd om de god Tepoztécatl te eren die verantwoordelijk is voor de oogst en vruchtbaarheid. De klimtocht erheen duurt een uur en is heftig. We waren door de schrijvers van reisgids Lonely PLanet al gewaarschuwd: je kunt de tocht van 2,5 kilometer alleen ondernemen als je enigszins getraind bent en goede, stevige schoenen draagt. En daar, bleek later, was geen woord van gelogen. Wat een klimtocht! Door een bergspleet stap je van steen naar steen. Soms is er een stukje een natuurlijke trap gelegd, maar het grootste stuk is flink stijgen door grote rotsblokken te trotseren. Goed voor de bovenbeen en kuitspieren! (merkte ik de dagen erna) Na een uur waren we op de top van de ruige berg, daar is een plateau. En konden we deze spirituele plek bekijken. Het uitzicht was mooi. Er was een groepje coati’s (witsnuitneusbeertjes of Braziliaanse aardvarkens) aanwezig. Eenmaal terug op weg naar beneden vielen ons de vele marktkraampjes in het dorp op met veel zelfgemaakte producten. Van organische honing en essentiële oliën tot kaarsen en bevederde dromenvangers. Het mooie dorp is erg hippie-achtig, spiritueel en creatief. Een mekka voor de New Agers die geloven dat dit gebied een creatieve energie heeft. Een aangename sfeer. Het dorp is volgens de legende de geboorteplaats van de slangengod Quetzalcóatl. De oudere mensen spreken nog de Náhuatl-taal en de jonge generaties leren het hier op school. We hadden lunch in een groene jungle-tuin vol met prachtige vlinders. En later genoten we van nieve, soort sorbetijs waar dit dorp beroemd om is. We voelden ons een dag op vakantie. Puebla is ons al zo vertrouwd, dit was weer eens een dagje in het échte México!
“We zijn heel blij om jullie mooie huis tijdelijk te gaan huren” schrijft de nieuwe huurster in een mail aan mij. En daar zijn wij oprecht ook heel erg blij mee. Ons huis uit 1934 is uiteraard een oudje van 80 jaar en kraakt aan alle kanten. Dat heeft natuurlijk zijn charme en geeft niks zolang het maar bewoond wordt. Helaas was ons huis sinds september vijf maanden onbewoond. En dat vindt geen enkel huis leuk. Het was bij de oplevering van de vorige huurders spic en span opgeleverd. Helaas niet door de mensen zelf, maar door het schoonmaakbedrijf dat ingehuurd was. Ik was er in november nog heel kort even geweest en alles zag er mooi blinkend en schoon uit. De voor- en achtertuin werd eens per maand bijgehouden door de zoon van vrienden. Maar in januari kwamen er potentiele huurders kijken en toen bleek toch wel dat de tijd iets met een huis doet. Enkele voorbeelden zijn het porselein van de WC-potten dat niet meer blinkend wit was, maar bruin aangeslagen omdat het water afgesloten was. Niemand trok zo nu en dan een plons vers water er doorheen. Er waren mugjes en vliegen binnengekomen die dood in de vensterbanken neergevallen waren. Er was zelfs een tuindeur die op een geheimzinnige manier niet meer op slot kon! Dat slot bleek later ontzet te zijn doordat de deur door de wind waarschijnlijk keihard dicht geslagen was. Ook waren de sleutels van de inbouwkasten op mysterieuze wijze verdwenen. De vorige bewoners weten natuurlijk nergens van en dat eindigt dan in een vervelende situatie. De potentiele huurders van januari werden onze huurders per februari en hebben ondertussen een weekend flink geboend in ons huis en hun meubeltjes overgebracht. Ik kreeg een bericht van ze dat alles weer blinkend is in huis. En dat geeft een heerlijk gevoel. Er woont nu een jong gezinnetje met een dochtertje van anderhalf jaar en twee poezen. Ze zullen de verwarming lekker aanzetten en de lichten aan doen in de avond. Er wordt weer geleefd in ons huis. De huurders zijn op zoek naar een koophuis in Breda en kennen onze stad nog niet. Ze trekken er anderhalf jaar voor uit en dat past perfect in ons plaatje. Wij zullen in de zomer van 2015 terug keren naar ons huis. En natúúrlijk zullen we dan één en ander op moeten knappen en wat beschadigingen weg moeten werken, maar dat weegt niet op tegen het feit dat er nu met liefde en toewijding gewoond wordt in ons huis.
zondag 2 februari 2014
Kus van een hert
“Everything is connected. The wing of the corn beetle affects the direction of the wind, the way the sand drifts, the way the light reflects into the eye of man beholding his reality. All is part of totality, and in this totality man finds his way of walking in harmony, with beauty all around him.”
― Tony Hillerman
Stel je voor: een Mexicaanse hacienda uit de zestiende eeuw helemaal afgelegen van alles en iedereen. Met daaromheen liggend abrikozenboomgaarden en heel veel rond lopende hertjes. Uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Op dit geweldige landgoed hebben wij een dag doorgebracht. De eigenaars van dit sfeervolle huis zijn Elsa en Abelardo. Zij zitten in mijn yoga groep en zijn geweldige mensen. We waren met een groep van 22 mensen uitgenodigd door deze grootgrondbezitters. We vertrokken zaterdagochtend op tijd met een konvooi van zes auto’s. Niemand wist precies waar het was, niemand kende het piepkleine dorpje El Salvador el Verde. We kwamen door kleine dorpjes waar karren werden getrokken door ezels, mannen cowboyhoeden droegen, honden stoer op een vrachtwagentje geladen vol gras stonden en varkenslijken op het dak van een antieke truck lagen opgestapeld. We waren via een gortdroog zanderig landweggetje op weg om een yoga les op de hacienda te volgen. Onze rij auto’s met opstuivend zand trok wel aandacht van de mensen die in de huisjes langs de weg woonden. Iedereen kwam met zijn gezin waardoor het een gemêleerd gezelschap was met mensen tussen de 9 en 70 jaar. Allemaal vrienden van elkaar. Het landgoed lag aan de voet van een hooggebergte, het uitzicht was magnifiek op besneeuwde bergtoppen van vijf kilometer hoog. De finca zelf lag op 2650 meter. Deze hacienda’s werden na de Spaanse verovering gebouwd voor de Spaanse veroveraars. Ze kregen het recht om de indianen voor ze te laten werken. Elsa en Abelardo hebben ook veel mensen voor ze werken. Er staan kleine huisjes op hun landgoed waar de werknemers wonen met hun gezin. De yoga les was voor mij heel speciaal. En ik heb toch op zeer bijzondere exotische plekken yoga beoefend. Samen met Susana mijn eigen juf , samen met de lieve mensen uit mijn yoga groep én samen met mijn gezin op een groot grasveld naast een antieke fontein met uitzicht op de oude okergele bogen. Complete stilte buiten, alleen wat vogeltjes, het geblaat van een geit in de verte en een enkele zoemende vlieg. Heel uniek en ik was dankbaar voor deze mogelijkheid. Mark ontdekte al languit op zijn rug liggend op zijn yoga matje, genietend van de zon, een nieuwe yoga houding. Iemand merkte het op en riep naar de groep: “Nu hebben we naast postura de niño (kindhouding) ook postura de Mark!” De yoga les werd gevolgd door een rondleiding, een zeer uitgebreide lunch, daarna het voeren van de 160 herten en tenslotte marshmallows in het open vuur. Iedereen had lekkere dingen mee genomen voor na de yoga les (gezonde dingen natuurlijk) en voor de zeer uitgebreide lunch-buffet. Wij waren als gezin verantwoordelijk voor de desserts: twee zelfgebakken Hollandse boterkoeken, chocolade brownies en Hollandse speculaas. Na de lunch liepen we richting de dieren. De hertjes van Elsa en Abelardo zijn heel mensvriendelijk, omdat ze heel jong bij hun moeder vandaan gehaald zijn om met de fles te worden gevoed door mensen. En zo mochten we met handjes vol mais de herten voeren. De meiden vonden het erg leuk, en eerlijk gezegd Mark en ik ook. (zie ons fotoalbum) Ik kreeg nog een dikke kus alias lik op mijn wang van zo’n hert! Daarna werd het haardvuur aangestoken en hebben de kinderen marshmallows geroosterd. Het totaalplaatje was compleet. Het huis met veel geschiedenis voelde zo warm en sfeervol. De uitzichten waren adembenemend. Iedereen was het er over eens. Maar toen zei Elsa iets heel wijs: Het zijn de mensen die hier komen en gezellig samen zijn die het huis zo harmonieus maken. En zo is het.
Er is een nieuw fenomeen waar meer en meer mensen mee kampen, voornamelijk vrouwen. De naam is socialbesitas en betekent eigenlijk dat je sociaal overprikkeld bent. Denk aan prikkels uit de sociale media zoals Twitter en Facebook – waar ik overigens allebei geen account van heb. Ik heb trouwens wel een zakelijk account van Facebook voor mijn kaartenwinkeltje. Ik laat op mijn pagina wekelijks een nieuwtje of foto achter over wenskaarten, informatie over mijn site of iets grappigs dat er mee te maken heeft. Mensen kunnen daar op reageren. Ik heb welgeteld veertig volgers. Het valt me op dat zodra ik er een keer iets persoonlijks op zet, ik veel meer likes heb. Ik kan met mijn zakelijk account niet op anderen hun persoonlijke pagina’s berichtjes of likes achter laten. Zelfbescherming misschien, zo hoef ik niet uren op het net te surfen om iedereens vluchtige momentjes te volgen. Ik mag echter sociaal heel trouw genoemd worden als je kijkt naar de duur van mijn vriendschappen. Mijn record is de vriendschap met mijn vriendinnetje van de camping vroeger in Drenthe. We waren kleutertjes toentertijd en tijdens onze vriendschap van veertig jaar (!) hebben we veel bij elkaar gelogeerd in de vakanties en schoenendozen vol brieven geschreven. Allemaal veilig opgeborgen achter de knieschotten op onze zolder in Breda. Daar staat ook een doos gevuld met liefdesbrieven, foto’s en kaarten uit de verkeringstijd van Mark en mij. Mijn middelbare school vriendin – die al langer in Frankrijk woont dan ooit in Nederland - en ik zijn al dertig jaar vriendinnen en dan heb ik ook nog mijn vriendin die ik zestien jaar geleden op zwangerschaps yoga leerde kennen. Nog geen twee jaar na aanvang van onze vriendschap ging ik in het buitenland wonen. Sindsdien schrijven wij elkaar ellenlange persoonlijke handgeschreven brieven. Ik durf nu ook wel te bekennen dat ik waarschijnlijk - met nog een paar vriendinnetjes van me – één van de laatste vrouwen op aarde ben die lange handgeschreven brieven verstuurt. En er ongelofelijk van geniet om er één terug te ontvangen, pareltjes! Die altijd op een stapeltje worden bewaard met een mooi gekleurd lint eromheen. De meeste verzadiging haalt een vrouw uit waardevol, diepgaand en hecht contact. De vriendschappen waar je je kwetsbaar durft op te stellen. Deze vriendschappen veranderen meestal met de fasen in je leven mee: sommigen bloeden dood, maar er komen ook weer nieuwe opwindende vriendschappen voor terug. Sommige vrouwen zijn verslaafd aan de continue stroom van vluchtige en oppervlakkige berichtjes op hun telefoon. Ze voelen zich onrustig en paniekerig als ze offline zijn. Ik kan sinds een paar maanden app’en op mijn telefoon, maar dan alleen als ik thuis ben. Heel leuk voor mijn contacten in het verre Nederland. Een korte uitwisseling van nieuwtjes, veel korter dan een e-mail. Natuurlijk kijk ik ook een paar keer per dag op mijn telefoontje of check mijn mail. Er zijn echter vrouwen die app‘en en facebooken vanaf de WC, je enige écht rustmomentje van je dag! Het moge duidelijk zijn: ik denk dat je veel beter meer tijd, aandacht en energie kunt steken in mensen die er écht toe doen.
― Tony Hillerman
Stel je voor: een Mexicaanse hacienda uit de zestiende eeuw helemaal afgelegen van alles en iedereen. Met daaromheen liggend abrikozenboomgaarden en heel veel rond lopende hertjes. Uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Op dit geweldige landgoed hebben wij een dag doorgebracht. De eigenaars van dit sfeervolle huis zijn Elsa en Abelardo. Zij zitten in mijn yoga groep en zijn geweldige mensen. We waren met een groep van 22 mensen uitgenodigd door deze grootgrondbezitters. We vertrokken zaterdagochtend op tijd met een konvooi van zes auto’s. Niemand wist precies waar het was, niemand kende het piepkleine dorpje El Salvador el Verde. We kwamen door kleine dorpjes waar karren werden getrokken door ezels, mannen cowboyhoeden droegen, honden stoer op een vrachtwagentje geladen vol gras stonden en varkenslijken op het dak van een antieke truck lagen opgestapeld. We waren via een gortdroog zanderig landweggetje op weg om een yoga les op de hacienda te volgen. Onze rij auto’s met opstuivend zand trok wel aandacht van de mensen die in de huisjes langs de weg woonden. Iedereen kwam met zijn gezin waardoor het een gemêleerd gezelschap was met mensen tussen de 9 en 70 jaar. Allemaal vrienden van elkaar. Het landgoed lag aan de voet van een hooggebergte, het uitzicht was magnifiek op besneeuwde bergtoppen van vijf kilometer hoog. De finca zelf lag op 2650 meter. Deze hacienda’s werden na de Spaanse verovering gebouwd voor de Spaanse veroveraars. Ze kregen het recht om de indianen voor ze te laten werken. Elsa en Abelardo hebben ook veel mensen voor ze werken. Er staan kleine huisjes op hun landgoed waar de werknemers wonen met hun gezin. De yoga les was voor mij heel speciaal. En ik heb toch op zeer bijzondere exotische plekken yoga beoefend. Samen met Susana mijn eigen juf , samen met de lieve mensen uit mijn yoga groep én samen met mijn gezin op een groot grasveld naast een antieke fontein met uitzicht op de oude okergele bogen. Complete stilte buiten, alleen wat vogeltjes, het geblaat van een geit in de verte en een enkele zoemende vlieg. Heel uniek en ik was dankbaar voor deze mogelijkheid. Mark ontdekte al languit op zijn rug liggend op zijn yoga matje, genietend van de zon, een nieuwe yoga houding. Iemand merkte het op en riep naar de groep: “Nu hebben we naast postura de niño (kindhouding) ook postura de Mark!” De yoga les werd gevolgd door een rondleiding, een zeer uitgebreide lunch, daarna het voeren van de 160 herten en tenslotte marshmallows in het open vuur. Iedereen had lekkere dingen mee genomen voor na de yoga les (gezonde dingen natuurlijk) en voor de zeer uitgebreide lunch-buffet. Wij waren als gezin verantwoordelijk voor de desserts: twee zelfgebakken Hollandse boterkoeken, chocolade brownies en Hollandse speculaas. Na de lunch liepen we richting de dieren. De hertjes van Elsa en Abelardo zijn heel mensvriendelijk, omdat ze heel jong bij hun moeder vandaan gehaald zijn om met de fles te worden gevoed door mensen. En zo mochten we met handjes vol mais de herten voeren. De meiden vonden het erg leuk, en eerlijk gezegd Mark en ik ook. (zie ons fotoalbum) Ik kreeg nog een dikke kus alias lik op mijn wang van zo’n hert! Daarna werd het haardvuur aangestoken en hebben de kinderen marshmallows geroosterd. Het totaalplaatje was compleet. Het huis met veel geschiedenis voelde zo warm en sfeervol. De uitzichten waren adembenemend. Iedereen was het er over eens. Maar toen zei Elsa iets heel wijs: Het zijn de mensen die hier komen en gezellig samen zijn die het huis zo harmonieus maken. En zo is het.
Er is een nieuw fenomeen waar meer en meer mensen mee kampen, voornamelijk vrouwen. De naam is socialbesitas en betekent eigenlijk dat je sociaal overprikkeld bent. Denk aan prikkels uit de sociale media zoals Twitter en Facebook – waar ik overigens allebei geen account van heb. Ik heb trouwens wel een zakelijk account van Facebook voor mijn kaartenwinkeltje. Ik laat op mijn pagina wekelijks een nieuwtje of foto achter over wenskaarten, informatie over mijn site of iets grappigs dat er mee te maken heeft. Mensen kunnen daar op reageren. Ik heb welgeteld veertig volgers. Het valt me op dat zodra ik er een keer iets persoonlijks op zet, ik veel meer likes heb. Ik kan met mijn zakelijk account niet op anderen hun persoonlijke pagina’s berichtjes of likes achter laten. Zelfbescherming misschien, zo hoef ik niet uren op het net te surfen om iedereens vluchtige momentjes te volgen. Ik mag echter sociaal heel trouw genoemd worden als je kijkt naar de duur van mijn vriendschappen. Mijn record is de vriendschap met mijn vriendinnetje van de camping vroeger in Drenthe. We waren kleutertjes toentertijd en tijdens onze vriendschap van veertig jaar (!) hebben we veel bij elkaar gelogeerd in de vakanties en schoenendozen vol brieven geschreven. Allemaal veilig opgeborgen achter de knieschotten op onze zolder in Breda. Daar staat ook een doos gevuld met liefdesbrieven, foto’s en kaarten uit de verkeringstijd van Mark en mij. Mijn middelbare school vriendin – die al langer in Frankrijk woont dan ooit in Nederland - en ik zijn al dertig jaar vriendinnen en dan heb ik ook nog mijn vriendin die ik zestien jaar geleden op zwangerschaps yoga leerde kennen. Nog geen twee jaar na aanvang van onze vriendschap ging ik in het buitenland wonen. Sindsdien schrijven wij elkaar ellenlange persoonlijke handgeschreven brieven. Ik durf nu ook wel te bekennen dat ik waarschijnlijk - met nog een paar vriendinnetjes van me – één van de laatste vrouwen op aarde ben die lange handgeschreven brieven verstuurt. En er ongelofelijk van geniet om er één terug te ontvangen, pareltjes! Die altijd op een stapeltje worden bewaard met een mooi gekleurd lint eromheen. De meeste verzadiging haalt een vrouw uit waardevol, diepgaand en hecht contact. De vriendschappen waar je je kwetsbaar durft op te stellen. Deze vriendschappen veranderen meestal met de fasen in je leven mee: sommigen bloeden dood, maar er komen ook weer nieuwe opwindende vriendschappen voor terug. Sommige vrouwen zijn verslaafd aan de continue stroom van vluchtige en oppervlakkige berichtjes op hun telefoon. Ze voelen zich onrustig en paniekerig als ze offline zijn. Ik kan sinds een paar maanden app’en op mijn telefoon, maar dan alleen als ik thuis ben. Heel leuk voor mijn contacten in het verre Nederland. Een korte uitwisseling van nieuwtjes, veel korter dan een e-mail. Natuurlijk kijk ik ook een paar keer per dag op mijn telefoontje of check mijn mail. Er zijn echter vrouwen die app‘en en facebooken vanaf de WC, je enige écht rustmomentje van je dag! Het moge duidelijk zijn: ik denk dat je veel beter meer tijd, aandacht en energie kunt steken in mensen die er écht toe doen.
zondag 26 januari 2014
Niet op komen dagen
“Finally! You're here!"
“Uh....Do I know you?"
“Well, no....But you're here, all the same...”
― Lynn Weingarten
Ze heeft er helemaal geen last van. Dat er maar één meisje is op komen dagen om vier uur. Hier in México worden verjaardagsfeesten bijzonder groots gevierd. En Jan en alleman wordt uitgenodigd. Op Anthe’s leeftijd gaat dat zo: iemand geeft een feestje en nodigt zijn vrienden mondeling uit. Deze vrienden nodigen hun vrienden ook uit. De uitnodiging komt vervolgens op Facebook terecht en zo wordt je feest een geslaagd en vooral drukbezocht feest. Je hoeft dus niet na te vragen aan je vrienden - die je zelf uitgenodigd hebt - of ze wel of niet komen. Je weet immers dat er minstens twee keer zo veel mensen komen als dat je oorspronkelijk had uitgenodigd. En dat wil je eigenlijk ook. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En zo komt het voor dat Anthe wel eens naar een feest gaat waarvan ze de jarige job eigenlijk niet kent, of heel vaag. In Inden’s vriendengroep worden de meisjes dit schooljaar vijftien jaar oud en geven daarom grote feesten die door hun ouders georganiseerd worden. Er hoort een soort bruidsjurkje bij, een DJ of live band en een etentje. Dit alles vindt plaats in een grote feestzaal. En er horen echte officiële uitnodigingen bij. Op Maren’s leeftijd wordt vaak de hele klas uitgenodigd en dat wordt buiten de deur gevierd, meestal een buitenspeeltuin. Sommigen vieren het klein zoals Maren. Maren had afgelopen week vijf vriendinnen uitgenodigd met een ouderwetse uitnodiging op papier. Je hoort verder niet wie er wel of niet komt. Je hoopt maar dat de opkomst meevalt. In Maren’s geval kwamen er uiteindelijk twee vriendinnen niet opdagen. Van één had ik met de moeder contact opgenomen, omdat Antonella op school vertelde dat ze niet zou komen. Het feestje zou om vier uur starten met een verjaardagstaart. Er kwam om vier uur dus één vriendinnetje, Alessandra. Larizza’s moeder belde een kwartier na vieren dat ze een kwartiertje later zou komen en dat werd uiteindelijk bijna een uur. Jimena bleek dus onaangekondigd helemaal niet te komen en één meisje was zó laat dat we door de telefoon maar gezegd hebben dat ze beter rechtstreeks naar de bowlingbaan kon komen. Maren had er gelukkig geen last van. (zie ons fotoalbum) De paar ouders die wel kwamen bleven ook taart eten en zo was het toch gezellig. Paula kwam het bowlingcentrum binnen toen we al een kwartier aan het bowlen waren. De opkomst was dus drie van de vijf meiden. Dat is best een goede opkomst, omdat het meer dan de helft is. Anthe haar feestje, een half jaar geleden, verliep ook zo. Er werd niet afgebeld. Na een uur zijn we maar gaan eten met een groepje van vijf vrienden, want het vermoeden was dat de rest niet meer zou komen. Zo gaat dat hier weet ik inmiddels. Als de opkomst meer dan vijftig procent is dan heb je een geslaagd feest. En dat iedereen een uur te laat binnen komt wandelen is ook normaal. Doodgewoon is ook dat de kinderen een uur later dan op de uitnodiging vermeld staat worden opgehaald. Ik leg me er maar bij neer. Verjaardagscadeautjes zijn ook een verhaal apart. Op Maren’s leeftijd geven ze heel dure cadeaus. Ik sta steeds weer versteld. Alles in een grote cadeautas ingepakt met gekleurd vloeipapier en soms zelfs confetti erin. De cadeaus worden pas na het feest uitgepakt. Eenmaal van de lagere school af worden er geen cadeaus meer gegeven. Gewoon helemaal geen cadeau. Wat ze dan wél doen is taart voor de jarige job mee naar school nemen - zoals op Inden’s verjaardag - of grote helium ballonnen. Of ze plakken de locker vol met gekleurde Post-It’s.
We staan in een oude, best nette wijk van Puebla waar ik nog nooit eerder geweest ben. Het is snikheet, een felle zon. Het enorm grote hek waar we voor staan is hermetisch gesloten. Ik word wel nieuwsgierig naar deze man die spannende dingen bij mij gaat doen. Hij gaat namelijk werken met magneten op mijn lichaam. Een heel oude vorm van genezing. Er zijn duizenden jaren oude aanwijzingen gevonden dat magneten in China, Japan, India en Egypte werden gebruikt om te genezen. Beschrijvingen van magneettherapie zijn ook gevonden in de werken van filosofen als Aristoteles, Plato en Homerus. Zij schreven onder meer over toepassingen tegen verlammingen, reumatische aandoeningen en gezwollen gewrichten. Het schijnt zelfs dat Cleopatra een magnetisch amulet op haar voorhoofd zou hebben gedragen om jong te blijven. Deze oude culturen werkten niet alleen met vaste magneten, er zijn ook beschrijvingen van mensen die met hun handen konden ‘magnetiseren’. De man die het hek opent heet Francisco en blijkt een doodgewoon uitziende man te zijn. Mijn yoga juf is met mij mee ter ondersteuning, zij is namelijk al een keer eerder geweest. Ik moet op een behandeltafel liggen met mijn voeten naar hem toe. Ik mag mijn schoenen aanhouden… Hij pakt mijn enkels vast en noemt ondertussen werkelijk alle organen, botten en onderdelen van het lichaam op als een soort mantra. Ondertussen gaan zijn handen, en dus mijn benen, op en neer. Het lijkt net of hij antwoorden krijgt. Als hij na een kwartier klaar is met alles opnoemen blijk ik twee bacteriën in mijn maag te hebben die er niet horen. Ik heb sinds twee maanden pijnklachten aan mijn rechterhand en hij gaat het verhelpen. Ook mijn eeuwige behoefte aan zoete dingen kan hij opheffen. Ik krijg een zevental magneten op en onder mijn lichaam en zo blijf ik tien minuten liggen. Ik denk na. De aarde is een magneet met een noord- en een zuidpool en het magnetisch veld dat daarvan het gevolg is en dat de planeet omhult, is essentieel voor alle levensprocessen. Dit magnetisme is een basisvoorwaarde voor leven, omdat het ordenend werkt. Magnetisme geeft vorm aan al het leven op aarde. Je kunt magnetisme niet zien en niet voelen. Wij leven in het magnetisch veld van de aarde zoals vissen in water. Overal waar wij zijn, vindt het wijzertje van een kompas de noordpool. Als het magnetisch veld zou wegvallen, zou alle structuur vervallen tot chaos en zou leven niet mogelijk zijn. Als biochemicus kan ik dat wel onderschrijven. Als de tien minuten wachten met magneten op mijn lijf voorbij zijn belooft Francisco dat de pijn in mijn hand na zeven dagen weg moet zijn, ook de lekkere trek in zoetigheid. Hij wrijft met een magneet nog een tijdje over mijn ruggengraat. Daarmee verhoogt hij mijn afweersysteem. Magneten versnellen genezingsprocessen, verminderen pijn en verhogen de doorbloeding, waardoor je meer zuurstof hebt en afvalstoffen sneller worden afgevoerd. Zelfs nadat de therapie is beëindigd, werken de effecten van de therapie nog wekenlang door. Ik hoef dan ook helemaal geen vervolgafspraak te maken en dat alleen al maakt me blij. Hoe vaak moet je niet vele malen terug keren voor controle of om überhaupt een resultaat te zien?
“Uh....Do I know you?"
“Well, no....But you're here, all the same...”
― Lynn Weingarten
Ze heeft er helemaal geen last van. Dat er maar één meisje is op komen dagen om vier uur. Hier in México worden verjaardagsfeesten bijzonder groots gevierd. En Jan en alleman wordt uitgenodigd. Op Anthe’s leeftijd gaat dat zo: iemand geeft een feestje en nodigt zijn vrienden mondeling uit. Deze vrienden nodigen hun vrienden ook uit. De uitnodiging komt vervolgens op Facebook terecht en zo wordt je feest een geslaagd en vooral drukbezocht feest. Je hoeft dus niet na te vragen aan je vrienden - die je zelf uitgenodigd hebt - of ze wel of niet komen. Je weet immers dat er minstens twee keer zo veel mensen komen als dat je oorspronkelijk had uitgenodigd. En dat wil je eigenlijk ook. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En zo komt het voor dat Anthe wel eens naar een feest gaat waarvan ze de jarige job eigenlijk niet kent, of heel vaag. In Inden’s vriendengroep worden de meisjes dit schooljaar vijftien jaar oud en geven daarom grote feesten die door hun ouders georganiseerd worden. Er hoort een soort bruidsjurkje bij, een DJ of live band en een etentje. Dit alles vindt plaats in een grote feestzaal. En er horen echte officiële uitnodigingen bij. Op Maren’s leeftijd wordt vaak de hele klas uitgenodigd en dat wordt buiten de deur gevierd, meestal een buitenspeeltuin. Sommigen vieren het klein zoals Maren. Maren had afgelopen week vijf vriendinnen uitgenodigd met een ouderwetse uitnodiging op papier. Je hoort verder niet wie er wel of niet komt. Je hoopt maar dat de opkomst meevalt. In Maren’s geval kwamen er uiteindelijk twee vriendinnen niet opdagen. Van één had ik met de moeder contact opgenomen, omdat Antonella op school vertelde dat ze niet zou komen. Het feestje zou om vier uur starten met een verjaardagstaart. Er kwam om vier uur dus één vriendinnetje, Alessandra. Larizza’s moeder belde een kwartier na vieren dat ze een kwartiertje later zou komen en dat werd uiteindelijk bijna een uur. Jimena bleek dus onaangekondigd helemaal niet te komen en één meisje was zó laat dat we door de telefoon maar gezegd hebben dat ze beter rechtstreeks naar de bowlingbaan kon komen. Maren had er gelukkig geen last van. (zie ons fotoalbum) De paar ouders die wel kwamen bleven ook taart eten en zo was het toch gezellig. Paula kwam het bowlingcentrum binnen toen we al een kwartier aan het bowlen waren. De opkomst was dus drie van de vijf meiden. Dat is best een goede opkomst, omdat het meer dan de helft is. Anthe haar feestje, een half jaar geleden, verliep ook zo. Er werd niet afgebeld. Na een uur zijn we maar gaan eten met een groepje van vijf vrienden, want het vermoeden was dat de rest niet meer zou komen. Zo gaat dat hier weet ik inmiddels. Als de opkomst meer dan vijftig procent is dan heb je een geslaagd feest. En dat iedereen een uur te laat binnen komt wandelen is ook normaal. Doodgewoon is ook dat de kinderen een uur later dan op de uitnodiging vermeld staat worden opgehaald. Ik leg me er maar bij neer. Verjaardagscadeautjes zijn ook een verhaal apart. Op Maren’s leeftijd geven ze heel dure cadeaus. Ik sta steeds weer versteld. Alles in een grote cadeautas ingepakt met gekleurd vloeipapier en soms zelfs confetti erin. De cadeaus worden pas na het feest uitgepakt. Eenmaal van de lagere school af worden er geen cadeaus meer gegeven. Gewoon helemaal geen cadeau. Wat ze dan wél doen is taart voor de jarige job mee naar school nemen - zoals op Inden’s verjaardag - of grote helium ballonnen. Of ze plakken de locker vol met gekleurde Post-It’s.
We staan in een oude, best nette wijk van Puebla waar ik nog nooit eerder geweest ben. Het is snikheet, een felle zon. Het enorm grote hek waar we voor staan is hermetisch gesloten. Ik word wel nieuwsgierig naar deze man die spannende dingen bij mij gaat doen. Hij gaat namelijk werken met magneten op mijn lichaam. Een heel oude vorm van genezing. Er zijn duizenden jaren oude aanwijzingen gevonden dat magneten in China, Japan, India en Egypte werden gebruikt om te genezen. Beschrijvingen van magneettherapie zijn ook gevonden in de werken van filosofen als Aristoteles, Plato en Homerus. Zij schreven onder meer over toepassingen tegen verlammingen, reumatische aandoeningen en gezwollen gewrichten. Het schijnt zelfs dat Cleopatra een magnetisch amulet op haar voorhoofd zou hebben gedragen om jong te blijven. Deze oude culturen werkten niet alleen met vaste magneten, er zijn ook beschrijvingen van mensen die met hun handen konden ‘magnetiseren’. De man die het hek opent heet Francisco en blijkt een doodgewoon uitziende man te zijn. Mijn yoga juf is met mij mee ter ondersteuning, zij is namelijk al een keer eerder geweest. Ik moet op een behandeltafel liggen met mijn voeten naar hem toe. Ik mag mijn schoenen aanhouden… Hij pakt mijn enkels vast en noemt ondertussen werkelijk alle organen, botten en onderdelen van het lichaam op als een soort mantra. Ondertussen gaan zijn handen, en dus mijn benen, op en neer. Het lijkt net of hij antwoorden krijgt. Als hij na een kwartier klaar is met alles opnoemen blijk ik twee bacteriën in mijn maag te hebben die er niet horen. Ik heb sinds twee maanden pijnklachten aan mijn rechterhand en hij gaat het verhelpen. Ook mijn eeuwige behoefte aan zoete dingen kan hij opheffen. Ik krijg een zevental magneten op en onder mijn lichaam en zo blijf ik tien minuten liggen. Ik denk na. De aarde is een magneet met een noord- en een zuidpool en het magnetisch veld dat daarvan het gevolg is en dat de planeet omhult, is essentieel voor alle levensprocessen. Dit magnetisme is een basisvoorwaarde voor leven, omdat het ordenend werkt. Magnetisme geeft vorm aan al het leven op aarde. Je kunt magnetisme niet zien en niet voelen. Wij leven in het magnetisch veld van de aarde zoals vissen in water. Overal waar wij zijn, vindt het wijzertje van een kompas de noordpool. Als het magnetisch veld zou wegvallen, zou alle structuur vervallen tot chaos en zou leven niet mogelijk zijn. Als biochemicus kan ik dat wel onderschrijven. Als de tien minuten wachten met magneten op mijn lijf voorbij zijn belooft Francisco dat de pijn in mijn hand na zeven dagen weg moet zijn, ook de lekkere trek in zoetigheid. Hij wrijft met een magneet nog een tijdje over mijn ruggengraat. Daarmee verhoogt hij mijn afweersysteem. Magneten versnellen genezingsprocessen, verminderen pijn en verhogen de doorbloeding, waardoor je meer zuurstof hebt en afvalstoffen sneller worden afgevoerd. Zelfs nadat de therapie is beëindigd, werken de effecten van de therapie nog wekenlang door. Ik hoef dan ook helemaal geen vervolgafspraak te maken en dat alleen al maakt me blij. Hoe vaak moet je niet vele malen terug keren voor controle of om überhaupt een resultaat te zien?
zondag 19 januari 2014
Het hart van alle dingen
In the winter she curls up around a good book and dreams away the cold.
- Ben Aaronovitch
It is a crazy world. Het is sinds we begin januari thuis kwamen van de Caribische Zee zó koud in ons huis! In de ochtend is het net boven het vriespunt buiten. Ik kan me voorstellen dat het in de nacht vriest. Als we in de ochtend naar school rijden zetten we de kachel in de auto aan…. Ons huis heeft geen centrale verwarming. Zoals geen enkel huis in México. We hebben een open haard in de huiskamer en een gaskacheltje in de hal en dat is eigenlijk al heel luxe. We hebben zelf vorig jaar een gaskachel met een gastank erbij gekocht, voornamelijk voor Anthe’s slaapkamer. Deze kachel rijden we nu van de eettafel tijdens het eten naar de TV als we TV gaan kijken. Het is nu zo verschrikkelijk koud dat ik overdag met twee vesten over elkaar aan door het huis loop en aan mijn voeten…mijn warme met schapenwol gevoerde Uggs! In Nederland zijn zulke temperaturen in de winter natuurlijk heel normaal, niets bijzonders. Daarom zijn de huizen daar ook op ingericht. Je zet de thermostaat een graadje hoger en het is knus warm in huis. Ons huis staat tussen de bananenbomen en ander groen en hoge bomen. Weinig zonlicht valt binnen en dat is met het warme weer heerlijk, maar nu missen we elk warm zonnestraaltje dat door de ramen in huis zou kunnen vallen. Anthe gaat na schooltijd op haar bed, ónder haar warme dekbed, haar huiswerk maken. Halverwege de middag maak ik vuur in de open haard. Maar tot overmaat van ramp was vorige week de voorraad hout op én de gastank was leeg, dus het was echt lijden in huis. Soms zaten de kinderen naast de vaste gaskachel in de hal op de grond, naast de poezen, om samen wat warmte op te vangen. Dan pakten ze kussens erbij en een kleedje. In bed hebben Mark en ik een elektrische deken voor onze koude voetjes. Wij zijn niet de enigen hoor die het koud hebben. Iedereen praat erover: bij de benzinepomp, het mannetje waar ik mijn verse sap koop, onze muchacha of de moeders op het schoolplein. De ongekende kou heeft denk ik te maken met de draaikolk van uitzonderlijk koude lucht die onlangs vanuit de poolstreek diep zuidwaarts doordrong in Noord-Amerika. In de hoogstgelegen bergtoppen waar wij op uitkijken valt sneeuw. Waar wij wonen op de hoogvlakte heerst een koud steppe klimaat. De hoogvlakte wordt afgegrensd met een vulkanengordel met een hoogte tot bijna 5,5 kilometer. Zoals onze levende vulkaan Popo. Dit gebied is ruw en bergachtig met weinig begroeiing. Elke winter is het bij ons droog met knalblauwe luchten, heel erg droge lucht (je lippen barsten en je nagels breken af) en een super felle zon. It is a crazy world. Hier in Centraal Amerika is het extreem koud, in het Noorden van Europa abnormaal warm en in het Noorden van de Verenigde Staten is het ijskoud weer - is dit alles wellicht het gevolg van een klimaatverandering?
“Het hart van alle dingen” is zo’n mooie boektitel met een spirituele gedachte erachter. Het is het nieuwste boek van schrijfster Elizabeth Gilbert. Weer net zo’n dikkerd als haar vorige roman “Eten, bidden, beminnen” . En van allebei de boeken heb ik enorm genoten. Ze nemen je mee naar verre oorden en naar een andere wereld die zo levensecht lijkt. Je kunt zo’n boek bijna niet wegleggen. Het maakte me telkens zo blij te weten dat het boek op me lag te wachten om verder gelezen te worden. Avonden lang voor het slapen gaan in bed, wachtend in de auto bij het schoolplein, onder een parasolletje op het strand en onderweg in de auto van onze vakantie terug naar huis.…elke moment pakte ik om verder te lezen. Alma Whittaker, de hoofdpersoon van deze warme roman, wordt aan het begin van de 19e eeuw geboren in Philadelphia. Haar vader, de Engelse Henry Whittaker, is de rijkste man van de stad. Zijn buitenlandse botanische handelsondernemingen zijn uiterst succesvol. Alma’s moeder, de Hollandse Beatrijs van Deventer, heeft haar man geholpen zijn imperium op te bouwen. Van Alma wordt sinds haar geboorte niets anders verwacht dan het hoogst haalbare. Bij gebrek aan een echtgenoot en gezin wijdt Alma zich in haar volwassen leven aan haar onderzoek naar mossen. Haar ontdekkingsreis. De mossen wijzen haar de weg naar het gebied waar haar antwoorden te vinden zijn. Ze reist net als haar vader rond de wereld, gaat op expedities naar verre oorden en schrijft haar eigen evolutietheorie. (die overeen komt met die van Darwin) Ze trouwt kortstondig met een bijzonder spirituele man Ambrose Pike, bijna een engel, waardoor ze soms zowat aan haar evolutie-ideeën twijfelt. Ze herkent in haar studie naar mossen de betekenis van erfelijkheid en de theorie van de sterkste overleeft. Afgelopen week vlak voordat ik dit sympathieke verhaal uitlas kreeg ik twee merkwaardige oude foto’s voor ogen die ik nooit eerder gezien had. Ik denk dat de foto’s ergens tussen de jaren 1925 en 1930 gemaakt zijn. Het was alsof ik in de spiegel keek! Alsof ik zelf verkleedkleren uit de tijd van de Titanic had aangetrokken en mezelf had laten fotograferen. Tranen welden op, én kippenvel! Over erfelijkheid gesproken…! Ik blijk dus verschrikkelijk op mijn grootmoeder van vaders kant te lijken. Ik heb haar nooit gekend. Mijn moeder heeft haar zelfs nooit gekend. Mijn oma is helaas veel te jong gestorven. In mijn leven heb ik wel eens opmerkingen gekregen dat ik op deze oma zou lijken. Maar aangezien ik geen foto’s had van wijlen mijn grootmoeder kon ik niet veel met deze opmerkingen. Maar onverwachts werd ik dus geconfronteerd met twee prachtige portretfoto’s die niet anders dan in een fotostudio gemaakt moeten zijn. In de periode vlak voor het uitbreken van de crisis in Nederland… Iedereen die ik de foto’s zonder uitleg laat zien vraagt of ik het ben, of onze dochter Inden. Het is bizar om jezelf zo ongelofelijk herkenbaar op zo’n sepia antieke foto terug te zien! Erfelijke genen…het hart van alle dingen!
- Ben Aaronovitch
It is a crazy world. Het is sinds we begin januari thuis kwamen van de Caribische Zee zó koud in ons huis! In de ochtend is het net boven het vriespunt buiten. Ik kan me voorstellen dat het in de nacht vriest. Als we in de ochtend naar school rijden zetten we de kachel in de auto aan…. Ons huis heeft geen centrale verwarming. Zoals geen enkel huis in México. We hebben een open haard in de huiskamer en een gaskacheltje in de hal en dat is eigenlijk al heel luxe. We hebben zelf vorig jaar een gaskachel met een gastank erbij gekocht, voornamelijk voor Anthe’s slaapkamer. Deze kachel rijden we nu van de eettafel tijdens het eten naar de TV als we TV gaan kijken. Het is nu zo verschrikkelijk koud dat ik overdag met twee vesten over elkaar aan door het huis loop en aan mijn voeten…mijn warme met schapenwol gevoerde Uggs! In Nederland zijn zulke temperaturen in de winter natuurlijk heel normaal, niets bijzonders. Daarom zijn de huizen daar ook op ingericht. Je zet de thermostaat een graadje hoger en het is knus warm in huis. Ons huis staat tussen de bananenbomen en ander groen en hoge bomen. Weinig zonlicht valt binnen en dat is met het warme weer heerlijk, maar nu missen we elk warm zonnestraaltje dat door de ramen in huis zou kunnen vallen. Anthe gaat na schooltijd op haar bed, ónder haar warme dekbed, haar huiswerk maken. Halverwege de middag maak ik vuur in de open haard. Maar tot overmaat van ramp was vorige week de voorraad hout op én de gastank was leeg, dus het was echt lijden in huis. Soms zaten de kinderen naast de vaste gaskachel in de hal op de grond, naast de poezen, om samen wat warmte op te vangen. Dan pakten ze kussens erbij en een kleedje. In bed hebben Mark en ik een elektrische deken voor onze koude voetjes. Wij zijn niet de enigen hoor die het koud hebben. Iedereen praat erover: bij de benzinepomp, het mannetje waar ik mijn verse sap koop, onze muchacha of de moeders op het schoolplein. De ongekende kou heeft denk ik te maken met de draaikolk van uitzonderlijk koude lucht die onlangs vanuit de poolstreek diep zuidwaarts doordrong in Noord-Amerika. In de hoogstgelegen bergtoppen waar wij op uitkijken valt sneeuw. Waar wij wonen op de hoogvlakte heerst een koud steppe klimaat. De hoogvlakte wordt afgegrensd met een vulkanengordel met een hoogte tot bijna 5,5 kilometer. Zoals onze levende vulkaan Popo. Dit gebied is ruw en bergachtig met weinig begroeiing. Elke winter is het bij ons droog met knalblauwe luchten, heel erg droge lucht (je lippen barsten en je nagels breken af) en een super felle zon. It is a crazy world. Hier in Centraal Amerika is het extreem koud, in het Noorden van Europa abnormaal warm en in het Noorden van de Verenigde Staten is het ijskoud weer - is dit alles wellicht het gevolg van een klimaatverandering?
“Het hart van alle dingen” is zo’n mooie boektitel met een spirituele gedachte erachter. Het is het nieuwste boek van schrijfster Elizabeth Gilbert. Weer net zo’n dikkerd als haar vorige roman “Eten, bidden, beminnen” . En van allebei de boeken heb ik enorm genoten. Ze nemen je mee naar verre oorden en naar een andere wereld die zo levensecht lijkt. Je kunt zo’n boek bijna niet wegleggen. Het maakte me telkens zo blij te weten dat het boek op me lag te wachten om verder gelezen te worden. Avonden lang voor het slapen gaan in bed, wachtend in de auto bij het schoolplein, onder een parasolletje op het strand en onderweg in de auto van onze vakantie terug naar huis.…elke moment pakte ik om verder te lezen. Alma Whittaker, de hoofdpersoon van deze warme roman, wordt aan het begin van de 19e eeuw geboren in Philadelphia. Haar vader, de Engelse Henry Whittaker, is de rijkste man van de stad. Zijn buitenlandse botanische handelsondernemingen zijn uiterst succesvol. Alma’s moeder, de Hollandse Beatrijs van Deventer, heeft haar man geholpen zijn imperium op te bouwen. Van Alma wordt sinds haar geboorte niets anders verwacht dan het hoogst haalbare. Bij gebrek aan een echtgenoot en gezin wijdt Alma zich in haar volwassen leven aan haar onderzoek naar mossen. Haar ontdekkingsreis. De mossen wijzen haar de weg naar het gebied waar haar antwoorden te vinden zijn. Ze reist net als haar vader rond de wereld, gaat op expedities naar verre oorden en schrijft haar eigen evolutietheorie. (die overeen komt met die van Darwin) Ze trouwt kortstondig met een bijzonder spirituele man Ambrose Pike, bijna een engel, waardoor ze soms zowat aan haar evolutie-ideeën twijfelt. Ze herkent in haar studie naar mossen de betekenis van erfelijkheid en de theorie van de sterkste overleeft. Afgelopen week vlak voordat ik dit sympathieke verhaal uitlas kreeg ik twee merkwaardige oude foto’s voor ogen die ik nooit eerder gezien had. Ik denk dat de foto’s ergens tussen de jaren 1925 en 1930 gemaakt zijn. Het was alsof ik in de spiegel keek! Alsof ik zelf verkleedkleren uit de tijd van de Titanic had aangetrokken en mezelf had laten fotograferen. Tranen welden op, én kippenvel! Over erfelijkheid gesproken…! Ik blijk dus verschrikkelijk op mijn grootmoeder van vaders kant te lijken. Ik heb haar nooit gekend. Mijn moeder heeft haar zelfs nooit gekend. Mijn oma is helaas veel te jong gestorven. In mijn leven heb ik wel eens opmerkingen gekregen dat ik op deze oma zou lijken. Maar aangezien ik geen foto’s had van wijlen mijn grootmoeder kon ik niet veel met deze opmerkingen. Maar onverwachts werd ik dus geconfronteerd met twee prachtige portretfoto’s die niet anders dan in een fotostudio gemaakt moeten zijn. In de periode vlak voor het uitbreken van de crisis in Nederland… Iedereen die ik de foto’s zonder uitleg laat zien vraagt of ik het ben, of onze dochter Inden. Het is bizar om jezelf zo ongelofelijk herkenbaar op zo’n sepia antieke foto terug te zien! Erfelijke genen…het hart van alle dingen!
zondag 12 januari 2014
Negen jaar
Alleen de brave meisjes houden een dagboek bij, de stoute hebben geen tijd.
- Bankhead
Zelfverzekerd is ze volgens de Chinese astrologie. Ze is scherpzinnig, besluitvaardig en precies, maar ook aantrekkelijk om te zien. En behoorlijk ijdel! En het gekke is (of misschien helemaal niet), maar deze beschrijving van de Haan klopt heel goed met het karakter van onze jongste dochter. Ze is afgelopen week negen jaar oud geworden. Maren heeft de nachtjes afgeteld tot haar verjaardag. Ze had besloten dat ze het liefst haar verjaardag thuis vierde met cadeautjes op het grote bed. En daarom zijn we een dag eerder thuis gekomen van onze strandvakantie zodat we haar wens in vervulling konden laten gaan. (zie ons fotoalbum) Ze is een heel vrolijk, intelligent en gelukkig kind - met sproetjes op haar wangen. Dol op spelletjes, zwemmen en op haar knuffel Schaapje. Ze is typisch een derde kind vind ik. Ze is erg ambitieus, wil alles snel kunnen. En onze benjamin is ook heel creatief. Natuurlijk zijn dit maar stereotype karakters ooit bedacht door een Weense psycholoog, die de plaats in het gezin verbond aan bepaalde karaktereigenschappen. Maar Maren is ons meest speelse, onbezonnen en opgewekte kind van de drie – én linkshandig. Ze kan zich heerlijk verheugen op leuke gebeurtenissen zoals vakantie, verjaardagen, een bioscoopbezoekje of een logeerpartijtje. En wij genieten dáár weer van! Ze kwam ook heel anders ter wereld dan haar oudere twee zussen die met een keizersnede gehaald werden. Negen jaar geleden op het eind van de Kerstvakantie maakte ik laat in de middag zuurkool klaar. Tijdens het aardappelen schillen moest ik steeds even zitten en tijdens het koken zat ik op een kruk naast het fornuis met mijn grote, zware buik op schoot. Ik was al over de uitgerekende datum heen en ik hoopte verschrikkelijk op een natuurlijke bevalling. Mijn gynaecoloog zag dat niet zo zitten, maar wilde wel proberen mee te werken omdat ik het écht heel graag wilde. Nadat ik bijna geen hap in mijn keel kreeg van de zuurkool ging ik lekker douchen om mijn buik te ontspannen. Tijdens het 8 uur journaal, toen de twee meisjes al in bed lagen, besloten we dat de bevalling toch echt wel begonnen was. Buurvrouw Marja kwam in huis en wij reden naar het Bredaas ziekenhuis waar mijn lieve gynaecoloog natuurlijk geen dienst had. Het ging allemaal heel vlot en vlak voor de nieuwe dag aanbrak werd Maren Anne op natuurlijke wijze geboren. En wel op de mooie geboortedatum 05-01-05 . Op één van de volgende dagen stond er een lief bericht van mijn gynaecoloog op het antwoordapparaat dat hij zo trots en blij voor ons was dat het gelukt was op onze, natuurlijke manier. Heel uitzonderlijk in zijn carrière en die was al flink omvangrijk, want de beste man is nu al jaren met pensioen!!
In México gaan veel dingen op een ouderwetse of niet efficiënte manier. Neem nu bijvoorbeeld het betalen van de waterrekening. Dat gebeurde tot het eind van vorig jaar gewoon met een factuur op papier. Met die factuur kon je vervolgens naar elke respectabele supermarkt om het bij de kassa te betalen. Heel gewoon en heel makkelijk. Zo betalen we ook maandelijks onze telefoonrekening en onze gasrekening. Heel soms heb je een code die je kunt gebruiken om geld via internetbankieren over te maken. Dat kan overigens nooit in het weekend, alleen doordeweeks. Deze manier van betalen in de supermarkt bevalt ons prima en we gingen er zorgeloos mee om. Totdat we in december een nieuwe watermeter in onze tuin geplaatst kregen. Dat had al verontrustend kunnen zijn, maar we sloegen er geen acht op. En toen kwam de eigenaar van ons huis op een dag met een soort lichtblauw bankpasje aan de deur om uit te leggen wat er voortaan diende te gebeuren. Dat bankpasje moeten we voortaan elke eerste week van de maand in de meter drukken en dan een programmaatje laten afdraaien. Er komt geen bonnetje uit of zo, je gaat met het lichtblauwe bankpasje naar een kantoortje in de stad. Daar kun je contant betalen aan een loket om vervolgens wel een bonnetje te krijgen. Thuis ga je met het bankpasje weer naar de watermeter en stopt het er nogmaals in. Er draait weer een programmaatje af en die eindigt met pagado dat “betaald” betekent. Hier moeten we dus elke eerste week van de maand zelf aan denken. Daarom ging ik afgelopen week met het lichtblauwe bankpasje naar het waterkantoortje. Zoals te verwachten viel was het er beredruk! Ik keek de beveiligingsman bij de entree hulpeloos aan. Wat een chaotisch tafereel! Hij wees me de rij waarin ik me moest aansluiten. Die rij liep dwars door de rijen wachtstoelen heen. Ik vroeg nog of ik geen nummertje moest trekken, maar nee dat was niet nodig. En dat had mij dus wel een veel beter idee geleken! Ten eerste omdat we in de rij stonden tussen de voeten van alle wachtenden die op de stoelen zaten. En ten tweede omdat dit idiote systeem zo bespottelijk was dat elke keer als een klant geholpen was iedereen een stoel opschoof. Iedereen stond op van zijn stoel om op de stoel rechts van hem te gaan zitten!
- Bankhead
Zelfverzekerd is ze volgens de Chinese astrologie. Ze is scherpzinnig, besluitvaardig en precies, maar ook aantrekkelijk om te zien. En behoorlijk ijdel! En het gekke is (of misschien helemaal niet), maar deze beschrijving van de Haan klopt heel goed met het karakter van onze jongste dochter. Ze is afgelopen week negen jaar oud geworden. Maren heeft de nachtjes afgeteld tot haar verjaardag. Ze had besloten dat ze het liefst haar verjaardag thuis vierde met cadeautjes op het grote bed. En daarom zijn we een dag eerder thuis gekomen van onze strandvakantie zodat we haar wens in vervulling konden laten gaan. (zie ons fotoalbum) Ze is een heel vrolijk, intelligent en gelukkig kind - met sproetjes op haar wangen. Dol op spelletjes, zwemmen en op haar knuffel Schaapje. Ze is typisch een derde kind vind ik. Ze is erg ambitieus, wil alles snel kunnen. En onze benjamin is ook heel creatief. Natuurlijk zijn dit maar stereotype karakters ooit bedacht door een Weense psycholoog, die de plaats in het gezin verbond aan bepaalde karaktereigenschappen. Maar Maren is ons meest speelse, onbezonnen en opgewekte kind van de drie – én linkshandig. Ze kan zich heerlijk verheugen op leuke gebeurtenissen zoals vakantie, verjaardagen, een bioscoopbezoekje of een logeerpartijtje. En wij genieten dáár weer van! Ze kwam ook heel anders ter wereld dan haar oudere twee zussen die met een keizersnede gehaald werden. Negen jaar geleden op het eind van de Kerstvakantie maakte ik laat in de middag zuurkool klaar. Tijdens het aardappelen schillen moest ik steeds even zitten en tijdens het koken zat ik op een kruk naast het fornuis met mijn grote, zware buik op schoot. Ik was al over de uitgerekende datum heen en ik hoopte verschrikkelijk op een natuurlijke bevalling. Mijn gynaecoloog zag dat niet zo zitten, maar wilde wel proberen mee te werken omdat ik het écht heel graag wilde. Nadat ik bijna geen hap in mijn keel kreeg van de zuurkool ging ik lekker douchen om mijn buik te ontspannen. Tijdens het 8 uur journaal, toen de twee meisjes al in bed lagen, besloten we dat de bevalling toch echt wel begonnen was. Buurvrouw Marja kwam in huis en wij reden naar het Bredaas ziekenhuis waar mijn lieve gynaecoloog natuurlijk geen dienst had. Het ging allemaal heel vlot en vlak voor de nieuwe dag aanbrak werd Maren Anne op natuurlijke wijze geboren. En wel op de mooie geboortedatum 05-01-05 . Op één van de volgende dagen stond er een lief bericht van mijn gynaecoloog op het antwoordapparaat dat hij zo trots en blij voor ons was dat het gelukt was op onze, natuurlijke manier. Heel uitzonderlijk in zijn carrière en die was al flink omvangrijk, want de beste man is nu al jaren met pensioen!!
In México gaan veel dingen op een ouderwetse of niet efficiënte manier. Neem nu bijvoorbeeld het betalen van de waterrekening. Dat gebeurde tot het eind van vorig jaar gewoon met een factuur op papier. Met die factuur kon je vervolgens naar elke respectabele supermarkt om het bij de kassa te betalen. Heel gewoon en heel makkelijk. Zo betalen we ook maandelijks onze telefoonrekening en onze gasrekening. Heel soms heb je een code die je kunt gebruiken om geld via internetbankieren over te maken. Dat kan overigens nooit in het weekend, alleen doordeweeks. Deze manier van betalen in de supermarkt bevalt ons prima en we gingen er zorgeloos mee om. Totdat we in december een nieuwe watermeter in onze tuin geplaatst kregen. Dat had al verontrustend kunnen zijn, maar we sloegen er geen acht op. En toen kwam de eigenaar van ons huis op een dag met een soort lichtblauw bankpasje aan de deur om uit te leggen wat er voortaan diende te gebeuren. Dat bankpasje moeten we voortaan elke eerste week van de maand in de meter drukken en dan een programmaatje laten afdraaien. Er komt geen bonnetje uit of zo, je gaat met het lichtblauwe bankpasje naar een kantoortje in de stad. Daar kun je contant betalen aan een loket om vervolgens wel een bonnetje te krijgen. Thuis ga je met het bankpasje weer naar de watermeter en stopt het er nogmaals in. Er draait weer een programmaatje af en die eindigt met pagado dat “betaald” betekent. Hier moeten we dus elke eerste week van de maand zelf aan denken. Daarom ging ik afgelopen week met het lichtblauwe bankpasje naar het waterkantoortje. Zoals te verwachten viel was het er beredruk! Ik keek de beveiligingsman bij de entree hulpeloos aan. Wat een chaotisch tafereel! Hij wees me de rij waarin ik me moest aansluiten. Die rij liep dwars door de rijen wachtstoelen heen. Ik vroeg nog of ik geen nummertje moest trekken, maar nee dat was niet nodig. En dat had mij dus wel een veel beter idee geleken! Ten eerste omdat we in de rij stonden tussen de voeten van alle wachtenden die op de stoelen zaten. En ten tweede omdat dit idiote systeem zo bespottelijk was dat elke keer als een klant geholpen was iedereen een stoel opschoof. Iedereen stond op van zijn stoel om op de stoel rechts van hem te gaan zitten!
zondag 5 januari 2014
Gillen op een banaan!
Het grootste plezier in het leven is dat te doen waarvan mensen zeggen dat je dat niet kunt doen.
- Walter Bagehot
We gillen het uit! De meiden gillen zich bijna schor. Mark en ik hebben een déjà-vu. Wij hebben dit één keer eerder in ons leven gedaan en dat was 25 jaar geleden. En toen hebben we ook zo verschrikkelijk gelachen. De meiden kennen deze hilarische anekdote en willen het ook een keer mee maken. En daarom zitten we nu met z´n vijfjes op zo'n banaan achter een speedbootje. De zon schijnt, de zee is knalblauw en ik zit met pijn in mijn buik - vanwege de gierende zenuwen - achter Maren op zo´n banaan. Mark zit voorop, Inden zit achter hem en Anthe zit achter mij. Ik heb de meiden verteld dat we deze bananenrit de eerste keer in ons leven met een oom en tante van papa hebben gedaan. En wat nichtjes als ik me goed herinner. Het was op een strand aan de kust van Zuid-Frankrijk. Wij waren een dagje op bezoek, want wij kampeerden niet ver daar vandaan. Ik herinner me vooral de tante. Ze zat voor mij op de banaan en kon geloof ik niet goed zwemmen. Ze was heel bang om er af te vallen. Ze gilde het uit en toen we eenmaal in zee waren gevallen kon ze nauwelijks weer op die banaan klimmen. Ik kwam niet meer bij van het lachen om haar en slikte daarom liters zeewater in. De tante had zo ongeveer de leeftijd als ik nu heb. Wie had gedacht dat ik op deze leeftijd ook nogmaals op zo´n banaan zou zitten en de longen uit mijn lijf zou gillen. (zie ons fotoalbum) Ik zie dat de meiden stikken van het lachen om mij. Flashbacks. Ik heis mezelf met heel veel moeite op die gladde banaan, niet echt charmant. Ik heb nog net één seconde om te zeggen: “Pfff, ik zit eindelijk weer. Die banaan is wel glad, zeg.” En dan schiet ik er aan de andere kant weer af. Ik zie dat ze het allemaal bescheuren van het lachen om mij, ik zelf eigenlijk ook. En weer stik ik zowat in het zeewater. We verliezen Inden een keer onderweg. Zo zat ze er nog en na één keer knipperen met mijn ogen was ze weg. Ze dobbert een stuk achter ons in zee met haar zwemvest om. Haar handen in de lucht zoals we het geleerd hebben. De mannen op de boot missen haar echter niet en zo varen we nog een stukje door op flinke snelheid. Ik kan er niets aan doen. Ik weet dat ze het niet leuk vindt om in haar uppie in de diepe zee te dobberen. Maar ik moet zó verschrikkelijk lachen. We verliezen Anthe ook nog een keer die helemaal achterop zit. Ze klimt er vlot weer op. En dat zeg ik haar ook:”Nou, jij zit er in ieder geval snel weer op.” En dan hoor ik nog iets van “Oh!” en ligt ze er aan de andere kant weer af. Op een bepaald moment duurt het zo lang voordat ik weer op die banaan zit...dat ze de banaan maar naar de boot trekken zodat de mannen op de boot me er op kunnen heisen. Afgang. Mark heeft ook al een aantal pogingen gedaan om me er op te duwen vanuit het water, maar door het onophoudelijk lachen kan ik gewoon geen kracht opbrengen. Ik ben net een slappe vaatdoek, ik voel me net de tante van Mark destijds....maar het kan me eigenlijk niks schelen.
Op onze laatste dag aan het koraalrif wil ik nog graag een keertje kijken daar, onder water. Niemand van ons gezin wil echter mee met mij. Dus toog ik in m´n uppie naar een duikschool naast onze cabaña. Catherine, een Canadese duikinstructeur, zou net gaan duiken met iemand en ik kon wel mee op de boot. Dan zou ik een uur bij het rif kunnen snorkelen. Kapitein Sami zou bij mij blijven. En zo zit ik een kwartier later op een oud motorbootje met een internationaal gezelschapje: een Duitse leerlingduiker, de Canadese duikinstrukteur, de Mexicaanse kapitein en ik. De golven zijn hoog en het bootje gaat flink op en neer. Soms ontglipt mij een gilletje, omdat ik denk uit het bootje te wippen. Na een kwartiertje zijn we boven het rif. We gaan alle vier het onstuimige water in. Het is zo´n drie á vier meter diep. Door de hoge golven beweegt het gekleurde koraal heen en weer. Prachtig gezicht. Ik laat me drijven op de golven. Go with the flow. Als ik dat niet doe krijg ik golfjes zeewater in mijn snorkelpijpje. Dus ik wórd de flow. Ik zie duizenden gekleurde vissen. Prachtig. Maar lang kan ik niet genieten, want ik ben kapitein Sami ineens kwijt. In de hoge golven zoek ik naar zijn snorkelpijpje, maar ik zie het nergens boven het wilde water uitsteken. Korte paniek, maar we vinden elkaar gelukkig weer. Hij laat me twee zwarte roggen zien. Hij duikt naar de zeebodem en pest de rog een beetje zodat hij weg zwemt met zijn sierlijke vinnen. Het blijft wonderlijk, deze wereld onder water. De rust die over je valt door het rustige geluid van je eigen ademhaling. En die adembenemende kleurenpalet van al die visjes en koraal. Ik zie een babyschildpadje van zo´n twintig centimeter groot. Zo schattig! Ik volg hem even, maar hij is te snel. Ik roep Sami om hem te zeggen wat ik heb gezien, maar hij is veel te ver weg. Later op de boot blijkt dat ik de enige ben die het schildpadje heeft gezien. Lucky me.
Mahahual, 2 januari 2014
- Walter Bagehot
We gillen het uit! De meiden gillen zich bijna schor. Mark en ik hebben een déjà-vu. Wij hebben dit één keer eerder in ons leven gedaan en dat was 25 jaar geleden. En toen hebben we ook zo verschrikkelijk gelachen. De meiden kennen deze hilarische anekdote en willen het ook een keer mee maken. En daarom zitten we nu met z´n vijfjes op zo'n banaan achter een speedbootje. De zon schijnt, de zee is knalblauw en ik zit met pijn in mijn buik - vanwege de gierende zenuwen - achter Maren op zo´n banaan. Mark zit voorop, Inden zit achter hem en Anthe zit achter mij. Ik heb de meiden verteld dat we deze bananenrit de eerste keer in ons leven met een oom en tante van papa hebben gedaan. En wat nichtjes als ik me goed herinner. Het was op een strand aan de kust van Zuid-Frankrijk. Wij waren een dagje op bezoek, want wij kampeerden niet ver daar vandaan. Ik herinner me vooral de tante. Ze zat voor mij op de banaan en kon geloof ik niet goed zwemmen. Ze was heel bang om er af te vallen. Ze gilde het uit en toen we eenmaal in zee waren gevallen kon ze nauwelijks weer op die banaan klimmen. Ik kwam niet meer bij van het lachen om haar en slikte daarom liters zeewater in. De tante had zo ongeveer de leeftijd als ik nu heb. Wie had gedacht dat ik op deze leeftijd ook nogmaals op zo´n banaan zou zitten en de longen uit mijn lijf zou gillen. (zie ons fotoalbum) Ik zie dat de meiden stikken van het lachen om mij. Flashbacks. Ik heis mezelf met heel veel moeite op die gladde banaan, niet echt charmant. Ik heb nog net één seconde om te zeggen: “Pfff, ik zit eindelijk weer. Die banaan is wel glad, zeg.” En dan schiet ik er aan de andere kant weer af. Ik zie dat ze het allemaal bescheuren van het lachen om mij, ik zelf eigenlijk ook. En weer stik ik zowat in het zeewater. We verliezen Inden een keer onderweg. Zo zat ze er nog en na één keer knipperen met mijn ogen was ze weg. Ze dobbert een stuk achter ons in zee met haar zwemvest om. Haar handen in de lucht zoals we het geleerd hebben. De mannen op de boot missen haar echter niet en zo varen we nog een stukje door op flinke snelheid. Ik kan er niets aan doen. Ik weet dat ze het niet leuk vindt om in haar uppie in de diepe zee te dobberen. Maar ik moet zó verschrikkelijk lachen. We verliezen Anthe ook nog een keer die helemaal achterop zit. Ze klimt er vlot weer op. En dat zeg ik haar ook:”Nou, jij zit er in ieder geval snel weer op.” En dan hoor ik nog iets van “Oh!” en ligt ze er aan de andere kant weer af. Op een bepaald moment duurt het zo lang voordat ik weer op die banaan zit...dat ze de banaan maar naar de boot trekken zodat de mannen op de boot me er op kunnen heisen. Afgang. Mark heeft ook al een aantal pogingen gedaan om me er op te duwen vanuit het water, maar door het onophoudelijk lachen kan ik gewoon geen kracht opbrengen. Ik ben net een slappe vaatdoek, ik voel me net de tante van Mark destijds....maar het kan me eigenlijk niks schelen.
Op onze laatste dag aan het koraalrif wil ik nog graag een keertje kijken daar, onder water. Niemand van ons gezin wil echter mee met mij. Dus toog ik in m´n uppie naar een duikschool naast onze cabaña. Catherine, een Canadese duikinstructeur, zou net gaan duiken met iemand en ik kon wel mee op de boot. Dan zou ik een uur bij het rif kunnen snorkelen. Kapitein Sami zou bij mij blijven. En zo zit ik een kwartier later op een oud motorbootje met een internationaal gezelschapje: een Duitse leerlingduiker, de Canadese duikinstrukteur, de Mexicaanse kapitein en ik. De golven zijn hoog en het bootje gaat flink op en neer. Soms ontglipt mij een gilletje, omdat ik denk uit het bootje te wippen. Na een kwartiertje zijn we boven het rif. We gaan alle vier het onstuimige water in. Het is zo´n drie á vier meter diep. Door de hoge golven beweegt het gekleurde koraal heen en weer. Prachtig gezicht. Ik laat me drijven op de golven. Go with the flow. Als ik dat niet doe krijg ik golfjes zeewater in mijn snorkelpijpje. Dus ik wórd de flow. Ik zie duizenden gekleurde vissen. Prachtig. Maar lang kan ik niet genieten, want ik ben kapitein Sami ineens kwijt. In de hoge golven zoek ik naar zijn snorkelpijpje, maar ik zie het nergens boven het wilde water uitsteken. Korte paniek, maar we vinden elkaar gelukkig weer. Hij laat me twee zwarte roggen zien. Hij duikt naar de zeebodem en pest de rog een beetje zodat hij weg zwemt met zijn sierlijke vinnen. Het blijft wonderlijk, deze wereld onder water. De rust die over je valt door het rustige geluid van je eigen ademhaling. En die adembenemende kleurenpalet van al die visjes en koraal. Ik zie een babyschildpadje van zo´n twintig centimeter groot. Zo schattig! Ik volg hem even, maar hij is te snel. Ik roep Sami om hem te zeggen wat ik heb gezien, maar hij is veel te ver weg. Later op de boot blijkt dat ik de enige ben die het schildpadje heeft gezien. Lucky me.
Mahahual, 2 januari 2014
woensdag 1 januari 2014
Zeeschildpadden en magie
Als je de manier waarop je naar de dingen kijkt verandert, veranderen de dingen waar je naar kijkt.
- Wayne Dyer
Terwijl we met flippers aan onze voeten, een knaloranje reddingstvest aan en een duikbril op ons hoofd achteruit de zee in lopen spreken we met z´n vijfjes af dat we bij elkaar blijven. We zijn op het strand van Akumal dat door de Maya´s de “Plek van de schildpadden” genoemd wordt. Duizenden zeeschildpadden kwamen hier in de zomer hun eieren leggen. Dat is helaas niet meer zo, maar de volwassen zeeschildpadden zijn hier nog wel uitbundig aanwezig. Ookal is deze groene zeeschildpad een bedreigde diersoort geworden... En zo stappen wij hoopvol het warme water in en dobberen we met z´n vijfjes langzaam steeds verder de Caribische Zee in. Niet ver van het strand zie ik de eerste schildpad op de bodem grazen van het zeegras. Ik steek mijn hoofd boven het water uit en roep dat ik er één zie. Vooral Mark roep ik er meteen bij, want bij de vorige ontmoeting met een zeeschildpad - afgelopen zomer in Belize - riep hij ons er enthousiast bij en toen Mark weer onder water keek was de schildpad er al vandoor. Dat gebeurt hem niet nog eens! Nu dobberen we zo´n anderhalve meter boven de schildpad die een schild van zeker een halve meter groot heeft. Zijn kop is enorm en zijn poten zijn prachtig getekend. Het mooiste moment is wanneer deze schildpad naar boven zwemt om lucht te happen en daarna weer naar beneden zwemt. We volgen hem en genieten in zijn nabijheid. Hij lijkt zich niks van onze aanwezigheid aan te trekken en zwemt zodat we hem aan zouden kunnen raken. Dat doen we niet, want dat zijn de regels. Kort daarna zien we nog twee schildpadden vlakbij zwemmen. We splitsen ons op. Maren en ik volgen de grootste zeeschildpad van het stel. We flipperen hand in hand achter hem aan. Hij gaat naar beneden, naar boven en zwemt voor ons uit zoals we allemaal de beelden kennen uit de film Nemo. Soms maakt hij een draai waardoor hij echt rakelings langs onze gezichten zwemt! Tussendoor kijken we ook naar de tropische vissen en en naar het koraal dat nog over is van dit rif. Het rif voor de kust van Akumal gehoort tot de betere duiklocaties langs de Mexicaanse kust. In de rifmuur is het vis- en koraalleven uitbundig. Maar toch heeft onze allereerste ontmoeting met een wilde zeeschildpad meer indruk achter gelaten. Het was heel diep in zee (we waren met een vissersbootje), het blauw van de zee en het invallende zonlicht was prachtig en de verscheidenheid aan gekleurde vissen was enorm. Er waren nauwelijks andere mensen aan het snorkelen en de zeeschildpad zwom daar gewoon in z´n uppie. Hij was zo aandoenlijk toen hij schrok van mijn aanwezigheid recht voor hem dat hij zijn pootjes van schrik wijd spreidde.... Deze keer in México was het vrij ondiep en waren er meer schildpadden aan het grazen op de bodem. Er waren ook meer mensen aan het snorkelen. Er was bovendien de belofte van de snorkelverhuurman op het strand; we zouden zéker zeeschildpadden gaan zien. En daarom was er niet die bijzondere magie, die totale verwondering die je kennelijk alleen hebt bij een eerste keer.
Bij een open raam om een lauw zeebriesje binnen te krijgen en met uitzicht op het rif en de azuurblauwe zee slaan door de wind de blaadjes van Maren´s map om. Het is haar map van Nederlands voor de Wereldschool. Sinds dit schooljaar volgt Maren net als haar zussen wekelijks Nederlands, en ik ben haar juf. Dat heeft als gevolg dat Maren op de gekste plekken Nederlandse les heeft. Vaak in de auto als we een lange rit maken om México te ontdekken. Deze keer heeft ze spelling- en taaltoetsen. Zelfs een Citotoets en dus zitten we netjes aan tafel met alle mappen open geslagen en de officiële toetsvellen voor Maren uitgespreid. Het doet me denken aan de verhalen en foto´s die ik gezien en gelezen heb van schrijfster Anna van Praag toen Ilco en zij op wereldreis waren met hun drie dochters. Ik zeg tegen Anthe, die een Nederlands boekverslag zit te schrijven naast mij, dat we goed moeten beseffen dat we op deze unieke plek met onze Nederlandse taal bezig zijn. Haar reactie: “Dat weet ik mam! Daar báál ik ook zo enorm van!” Ik geniet juist van deze momenten. Hoeveel kinderen hebben nu eenmaal Nederlandse les op zulke magische plekjes op de wereld? Dit blog schrijf ik op een houten bankje aan een promenade langs het strand. Ik zit met mijn rug naar het strand, een zeebriesje op mijn rug. Er schuifelt een verkoper voorbij met hangers gemaakt van een halve kokosnoot en heel veel schelpjes die geluid maken in de wind.Ik zit in de schaduw van een palmboom en zie de schaduw van de takken onder mijn blote voeten. Ik hoor Inden en Maren plezier hebben in het zwembad voor mij. Anthe zit naast mij te lezen. Mark is aan het hardlopen. Ik koester dit moment van geluk. En besef dat ik mijn blogs vaak op zulke bijzondere plekken op de wereld geschreven heb. In tegenstelling tot onze kinderen ben ik oud genoeg om het te waarderen. Ik hoop intens dat zij dat later ook zullen doen, later...als ze groot genoeg zijn.
Mahahual, 31 december 2013
- Wayne Dyer
Terwijl we met flippers aan onze voeten, een knaloranje reddingstvest aan en een duikbril op ons hoofd achteruit de zee in lopen spreken we met z´n vijfjes af dat we bij elkaar blijven. We zijn op het strand van Akumal dat door de Maya´s de “Plek van de schildpadden” genoemd wordt. Duizenden zeeschildpadden kwamen hier in de zomer hun eieren leggen. Dat is helaas niet meer zo, maar de volwassen zeeschildpadden zijn hier nog wel uitbundig aanwezig. Ookal is deze groene zeeschildpad een bedreigde diersoort geworden... En zo stappen wij hoopvol het warme water in en dobberen we met z´n vijfjes langzaam steeds verder de Caribische Zee in. Niet ver van het strand zie ik de eerste schildpad op de bodem grazen van het zeegras. Ik steek mijn hoofd boven het water uit en roep dat ik er één zie. Vooral Mark roep ik er meteen bij, want bij de vorige ontmoeting met een zeeschildpad - afgelopen zomer in Belize - riep hij ons er enthousiast bij en toen Mark weer onder water keek was de schildpad er al vandoor. Dat gebeurt hem niet nog eens! Nu dobberen we zo´n anderhalve meter boven de schildpad die een schild van zeker een halve meter groot heeft. Zijn kop is enorm en zijn poten zijn prachtig getekend. Het mooiste moment is wanneer deze schildpad naar boven zwemt om lucht te happen en daarna weer naar beneden zwemt. We volgen hem en genieten in zijn nabijheid. Hij lijkt zich niks van onze aanwezigheid aan te trekken en zwemt zodat we hem aan zouden kunnen raken. Dat doen we niet, want dat zijn de regels. Kort daarna zien we nog twee schildpadden vlakbij zwemmen. We splitsen ons op. Maren en ik volgen de grootste zeeschildpad van het stel. We flipperen hand in hand achter hem aan. Hij gaat naar beneden, naar boven en zwemt voor ons uit zoals we allemaal de beelden kennen uit de film Nemo. Soms maakt hij een draai waardoor hij echt rakelings langs onze gezichten zwemt! Tussendoor kijken we ook naar de tropische vissen en en naar het koraal dat nog over is van dit rif. Het rif voor de kust van Akumal gehoort tot de betere duiklocaties langs de Mexicaanse kust. In de rifmuur is het vis- en koraalleven uitbundig. Maar toch heeft onze allereerste ontmoeting met een wilde zeeschildpad meer indruk achter gelaten. Het was heel diep in zee (we waren met een vissersbootje), het blauw van de zee en het invallende zonlicht was prachtig en de verscheidenheid aan gekleurde vissen was enorm. Er waren nauwelijks andere mensen aan het snorkelen en de zeeschildpad zwom daar gewoon in z´n uppie. Hij was zo aandoenlijk toen hij schrok van mijn aanwezigheid recht voor hem dat hij zijn pootjes van schrik wijd spreidde.... Deze keer in México was het vrij ondiep en waren er meer schildpadden aan het grazen op de bodem. Er waren ook meer mensen aan het snorkelen. Er was bovendien de belofte van de snorkelverhuurman op het strand; we zouden zéker zeeschildpadden gaan zien. En daarom was er niet die bijzondere magie, die totale verwondering die je kennelijk alleen hebt bij een eerste keer.
Bij een open raam om een lauw zeebriesje binnen te krijgen en met uitzicht op het rif en de azuurblauwe zee slaan door de wind de blaadjes van Maren´s map om. Het is haar map van Nederlands voor de Wereldschool. Sinds dit schooljaar volgt Maren net als haar zussen wekelijks Nederlands, en ik ben haar juf. Dat heeft als gevolg dat Maren op de gekste plekken Nederlandse les heeft. Vaak in de auto als we een lange rit maken om México te ontdekken. Deze keer heeft ze spelling- en taaltoetsen. Zelfs een Citotoets en dus zitten we netjes aan tafel met alle mappen open geslagen en de officiële toetsvellen voor Maren uitgespreid. Het doet me denken aan de verhalen en foto´s die ik gezien en gelezen heb van schrijfster Anna van Praag toen Ilco en zij op wereldreis waren met hun drie dochters. Ik zeg tegen Anthe, die een Nederlands boekverslag zit te schrijven naast mij, dat we goed moeten beseffen dat we op deze unieke plek met onze Nederlandse taal bezig zijn. Haar reactie: “Dat weet ik mam! Daar báál ik ook zo enorm van!” Ik geniet juist van deze momenten. Hoeveel kinderen hebben nu eenmaal Nederlandse les op zulke magische plekjes op de wereld? Dit blog schrijf ik op een houten bankje aan een promenade langs het strand. Ik zit met mijn rug naar het strand, een zeebriesje op mijn rug. Er schuifelt een verkoper voorbij met hangers gemaakt van een halve kokosnoot en heel veel schelpjes die geluid maken in de wind.Ik zit in de schaduw van een palmboom en zie de schaduw van de takken onder mijn blote voeten. Ik hoor Inden en Maren plezier hebben in het zwembad voor mij. Anthe zit naast mij te lezen. Mark is aan het hardlopen. Ik koester dit moment van geluk. En besef dat ik mijn blogs vaak op zulke bijzondere plekken op de wereld geschreven heb. In tegenstelling tot onze kinderen ben ik oud genoeg om het te waarderen. Ik hoop intens dat zij dat later ook zullen doen, later...als ze groot genoeg zijn.
Mahahual, 31 december 2013
dinsdag 31 december 2013
Mahahual zonnetje
Juist in de overgave zit de ultieme vrijheid.
- Jeff Foster
Reizen met de auto door México is een uitdaging. Natuurlijk zijn er wegen die op de Michelin wegenkaart als snelwegen worden aangegeven. Helaas zijn dat in de praktijk eenbaanswegen met een halve strook (soort vluchtstrook) ernaast waar je gebruik van kan maken als je ingehaald wordt. Nu worden wij eigenlijk nooit ingehaald. In plaats daarvan dwingen wij auto´s om op die extra baan te rijden. Dat doe je door je knipperlicht naar links aan te zetten. Je moet deze chaotische verkeersregel ook maar weten, want de tegenligger doet natuurlijk precies hetzelfde. Ik vind het zelf best eng. Grote delen van deze zogenaamde snelwegen vallen echter uit elkaar door de enorme gaten in het wegdek of liggen in de revisie. De gaten worden dan geplakt met vierkantjes van nieuw asfalt, net als een lapjesdeken. Zo doende ligt je gemiddelde snelheid over honderden kilometers niet hoger dan honderd kilometer per uur. We reden op weg naar de Caribische Zee door een berggebied dat zo hoog ligt dat er meestal mist is. Je wordt ook gewaarschuwd voor deze mist. Het gevaarlijke is dat de weg veel bochten heeft en de mist in flarden komt. Zo rijd je er pal in en zo niet. Wat het voor mij extra angstig maakte was dat een week ervoor op dezelfde weg als waar wij reden een gezin van onze school verongelukte door de mist. Het meisje Louisa uit Maren´s jaar was omgekomen. Haar broer Ricardo en haar vader raakten in coma. Door die vervloekte mist.... Als onze snelweg dorpen doorkruist liggen er verkeersdrempels die je snelheid reduceren tot zo´n veertig kilometer per uur. Denk ook aan brommers met passagiers op de weg, fietsers, motorrijders steevast zonder helm of te zwaar beladen. Overstekende straathonden, cowboys op paarden of zelfs een losgeraakt paard hebben we op de zogenaamde snelweg gezien. Er was onderweg naar onze cabaña aan het strand door hevige regenval een stuk snelweg afgebrokkeld door een sterke modderstroom waardoor we over een stukje van twintig kilometer bijna vier uur gereden hebben! Ons humeur werd er tijdens de autorit gelukkig niet minder op. We hebben TV in de auto, twee achterbanken en het belangrijkste misschien wel: Hollandse pakjes stroopwafels, drop, chips en chocola in de auto. Soms liggen we helemaal in een deuk.... Helemaal bepakt en bezakt vertrokken we vroeg in de ochtend met stapels DVD´s, koffers, snacks en veel drinken voor onderweg. Ik merkte in de auto op dat we op de helft van ons verblijf in México zijn. Inden verstond echter op de helft van onze reis. We waren nét tien minuten onderweg! We passeerden het Marriott hotel waar we een maand gewoond hebben toen we anderhalf jaar terug arriveerden in México. Maren riep naar dit hotel “Hier is het!”. Die samenloop van misvattingen was zo komisch: een volgeladen auto, klaar voor een lange autorit, en dan na tien minuten de vraag van Inden of we op de helft zijn en Maren die uit het raam roept “Hier is het!” Zo´n lachwekkende situatie waar we telkens opnieuw om moesten lachen!
Veilig aangekomen in onze gezellige cabaña pal aan het witte strand van een gemoedelijk klein stranddorpje genieten we van de warme zee, het uitzicht op het rif, onze fruitsmoothies aan de strandbar. We genieten van het zwembad, het Italiaanse ijs op de promenade, de Caribische sfeer en van onze boeken en tijdschriften. We genieten van het vooruitzicht op een hobbelig ritje op een banaan, een snorkeltour, bezoek aan Tulum en aan zwemmen met zeeschildpadden. Maar het meest genieten we gewoonweg van de de zon. Klinkt misschien gek in México, maar hier in de staat Quintana Roo heeft het de afgelopen maanden elke dag geregend!
Mahahual, 28 december 2013
- Jeff Foster
Reizen met de auto door México is een uitdaging. Natuurlijk zijn er wegen die op de Michelin wegenkaart als snelwegen worden aangegeven. Helaas zijn dat in de praktijk eenbaanswegen met een halve strook (soort vluchtstrook) ernaast waar je gebruik van kan maken als je ingehaald wordt. Nu worden wij eigenlijk nooit ingehaald. In plaats daarvan dwingen wij auto´s om op die extra baan te rijden. Dat doe je door je knipperlicht naar links aan te zetten. Je moet deze chaotische verkeersregel ook maar weten, want de tegenligger doet natuurlijk precies hetzelfde. Ik vind het zelf best eng. Grote delen van deze zogenaamde snelwegen vallen echter uit elkaar door de enorme gaten in het wegdek of liggen in de revisie. De gaten worden dan geplakt met vierkantjes van nieuw asfalt, net als een lapjesdeken. Zo doende ligt je gemiddelde snelheid over honderden kilometers niet hoger dan honderd kilometer per uur. We reden op weg naar de Caribische Zee door een berggebied dat zo hoog ligt dat er meestal mist is. Je wordt ook gewaarschuwd voor deze mist. Het gevaarlijke is dat de weg veel bochten heeft en de mist in flarden komt. Zo rijd je er pal in en zo niet. Wat het voor mij extra angstig maakte was dat een week ervoor op dezelfde weg als waar wij reden een gezin van onze school verongelukte door de mist. Het meisje Louisa uit Maren´s jaar was omgekomen. Haar broer Ricardo en haar vader raakten in coma. Door die vervloekte mist.... Als onze snelweg dorpen doorkruist liggen er verkeersdrempels die je snelheid reduceren tot zo´n veertig kilometer per uur. Denk ook aan brommers met passagiers op de weg, fietsers, motorrijders steevast zonder helm of te zwaar beladen. Overstekende straathonden, cowboys op paarden of zelfs een losgeraakt paard hebben we op de zogenaamde snelweg gezien. Er was onderweg naar onze cabaña aan het strand door hevige regenval een stuk snelweg afgebrokkeld door een sterke modderstroom waardoor we over een stukje van twintig kilometer bijna vier uur gereden hebben! Ons humeur werd er tijdens de autorit gelukkig niet minder op. We hebben TV in de auto, twee achterbanken en het belangrijkste misschien wel: Hollandse pakjes stroopwafels, drop, chips en chocola in de auto. Soms liggen we helemaal in een deuk.... Helemaal bepakt en bezakt vertrokken we vroeg in de ochtend met stapels DVD´s, koffers, snacks en veel drinken voor onderweg. Ik merkte in de auto op dat we op de helft van ons verblijf in México zijn. Inden verstond echter op de helft van onze reis. We waren nét tien minuten onderweg! We passeerden het Marriott hotel waar we een maand gewoond hebben toen we anderhalf jaar terug arriveerden in México. Maren riep naar dit hotel “Hier is het!”. Die samenloop van misvattingen was zo komisch: een volgeladen auto, klaar voor een lange autorit, en dan na tien minuten de vraag van Inden of we op de helft zijn en Maren die uit het raam roept “Hier is het!” Zo´n lachwekkende situatie waar we telkens opnieuw om moesten lachen!
Veilig aangekomen in onze gezellige cabaña pal aan het witte strand van een gemoedelijk klein stranddorpje genieten we van de warme zee, het uitzicht op het rif, onze fruitsmoothies aan de strandbar. We genieten van het zwembad, het Italiaanse ijs op de promenade, de Caribische sfeer en van onze boeken en tijdschriften. We genieten van het vooruitzicht op een hobbelig ritje op een banaan, een snorkeltour, bezoek aan Tulum en aan zwemmen met zeeschildpadden. Maar het meest genieten we gewoonweg van de de zon. Klinkt misschien gek in México, maar hier in de staat Quintana Roo heeft het de afgelopen maanden elke dag geregend!
Mahahual, 28 december 2013
zaterdag 21 december 2013
Pakjes onder de boom
“Then the Grinch thought of something he hadn't before! What if Christmas, he thought, doesn't come from a store. What if Christmas...perhaps...means a little bit more!”
― Dr. Seuss
― Dr. Seuss
Deze week kreeg ik een mooie brief van de Kerstman en de drie Wijze Koningen, heel hip in mijn mailbox. Ik wil hem hier plaatsen. Hij is in het Engels geschreven en na even overwogen te hebben om hem in het Nederlands te vertalen besloot ik dat toch niet te doen. In het Engels klinkt alles veel mooier, zachter en warmer.
Perhaps you don’t believe in us anymore, but we see you every holiday season running around, shopping, cooking and enjoying the season with your families. We know you don’t make a list for us anymore, but that doesn’t mean we don’t know what lies on your heart. Some of your wishes are material, but some of them are more like prayers. We still know what is important to you.
However, this holiday season we want to invite you to look closer under your tree. There are some packages there that you received a long time ago, and we didn’t give them to you. Sometimes you seem to forget that they are there, but if you look closely…
First of all is a great big red gift, the gift of life and health. Everyday when you and your loved ones open your eyes, you have been given this gift again.
Then there is a big green and blue package. Every day when you wake up, you have the gift of a beautiful world filled with miracles and the wonders of nature.
Next is a beautifully wrapped gift that comes in pink paper, the gift of family, friends and love. This is a special gift because you are given an opportunity each day to make your loved ones feel special and to receive love from them as well.
A box wrapped in blue paper lies next to the pink gift. It is the gift of faith. Even when the world seems like a dark place, this gift can always be counted on to help you look towards better, brighter times.
Last of all is a big silver box with many little silver boxes inside. This gift contains all the many blessings that we don’t even think about sometimes…food, clothes, house and medical care among others. We forget about this big box, but if it were ever taken away from us, we would immediately know that it was missing!
This year when you sit down to open your gifts together as a family, please don’t forget about the special gifts you have already been given. They are there under your tree, and you don’t have to go buy them. Someone much more important than us gave them to you; always celebrate them and please don’t take them for granted.
Sincerely and with all our love,
Santa and the Three Wise Men
zaterdag 14 december 2013
December perikelen
December is dé maand om samen te zijn. Onze weekends hier in México zijn gewoonlijk heel leeg en vrij van sociale verplichtingen. Maar in December stromen de uitnodigingen binnen. Meteen na Pakjesavond hadden we het eerste Kerstfeest. Een Kerstfeest van Mark’s werk. En wat voor één! Een etentje gevolgd door een swingend dansfeest. Een enthousiaste grote band die alle driehonderd mensen op de dansvloer kreeg. Mark als directeur, en ik als zijn vrouw, werden behandeld als een bruidspaar… We werden door de band gevraagd de dans te openen op salsa muziek en later op de avond mochten we achter de danseres de sliert starten die door de hele zaal danste. De fotografe blééf gedurende de avond maar foto’s schieten van ons twee. Gelukkig zagen we er allebei betoverend uit. Mark in een mooi strak pak en ik in een jurkje, en ik had zowaar zwarte panty’s gevonden in de winkel. Die ochtend was ik speciaal voor de gelegenheid naar de kapper geweest. Ook al wisten we niet dat we het middelpunt van de avond zouden zijn… Het was zo feestelijk allemaal met uitgedeelde ballonnen, gekke hoedjes, Mini Mouse oren die licht gaven, lichtgevende ringen en brillen, maar ook paraplu’s en glitterstropdassen. Feesten kunnen ze wel die Mexicanen! Aankomend weekend hebben we nóg een groot Kerstfeest, een barbecue met vrienden in het park en een dansfeest om de verjaardag van mijn vriendin te vieren. De kinderen hebben ook veel feestjes en (Kerst)etentjes deze dagen. Een tijd van samen zijn en lekker eten dus.
“Nog tien minuten een plat stuk lopen en dan nog twintig minuten klimmen” zegt Pablo onze gids. Ik sta te hijgen als een paard. We klimmen van 2600 meter hoogte naar 2980 meter. Ik heb het gevoel dat ik nauwelijks adem krijg, ook al staan we in een groot groen naaldenbos. Mijn hart klopt zowat uit mijn borstkas en ik hoor het suizen in mijn oren. Het zweet staat op mijn rug en ik ben met tijd en wijlen duizelig. Ondanks dat Mark mij min of meer naar boven duwt met zijn hand op mijn rug ben ik kapot. We zijn met Anthe’s vriendin Vera op weg naar miljoenen Monarchvlinders. Eindelijk. Een maand geleden waren we hier ook, maar toen kwamen ze nét aan uit Canada. Nu zijn er echt miljoenen. Ze hangen te slapen en te rusten na de lange reis van vijfduizend kilometer. Omdat ze hun vleugels met de oranje kant dicht geklapt hebben zie je ze nauwelijks. Het lijken net schubbetjes op de boomstam of aan de takken. (zie ons fotoalbum) Soms vliegen er een paar op. Ook liggen er tientallen dood op de grond, van vermoeidheid neer gestort. Het ziet er heel triest uit, maar de dode vlinders spelen een belangrijke rol in de herkenning van dit naaldenbos. De zon gaat net onder als we eindelijk boven aan de berg staan. We lopen in het bijna donker terug naar beneden. Er trekt een mist op en de bospaadjes zijn erg steil. Af en toe maken we een glijder... Maar net als we beneden arriveren is het echt pikkedonker. Ik zie wel een gelijkenis in de zware tocht die ik maakte naar boven om de vlinders te ontmoeten en de zware tocht die de Monarchvlinders moesten maken om naar dit bos terug te komen. Het is een geweldig natuurwonder en erg bijzonder om te zien. Daar heb ik mijn lijdensweg dan wel voor over gehad.
Bij de Kerstperiode in Nederland hoort guur weer en een enkele keer misschien een witte Kerst of ijs op de sloten. Er hoort drukte bij met lange boodschappenlijsten, Kerstkaarten versturen, uitverkoop, lange rijen voor de kassa van de supermarkt, mooie Kerstkleding vinden, veel verplichtingen en hoge verwachtingen. Hier in México betekent de Kerstperiode elke dag opstaan met de zon op je gezicht en lekker langzaam leven. Er is sowieso maar één Kerstdag en die vieren we met ons gezinnetje en cadeautjes onder de boom. Kerstkaarten versturen we niet, want met de snelheid van de Mexicaanse post worden ze ver in het nieuwe jaar bezorgd. De dag na Kerst rijden we naar de witte stranden van de Caribische Zee voor een weekje zon, azuurblauwe zee en blote voetjes in het warme zand. Een adembenemende Maya ruïne aan zee bezoeken we die dagen ook en ons plannetje is om zeeschildpadden te zien tijdens het snorkelen…
Abonneren op:
Posts (Atom)
