“Finally! You're here!"
“Uh....Do I know you?"
“Well, no....But you're here, all the same...”
― Lynn Weingarten
Ze heeft er helemaal geen last van. Dat er maar één meisje is op komen dagen om vier uur. Hier in México worden verjaardagsfeesten bijzonder groots gevierd. En Jan en alleman wordt uitgenodigd. Op Anthe’s leeftijd gaat dat zo: iemand geeft een feestje en nodigt zijn vrienden mondeling uit. Deze vrienden nodigen hun vrienden ook uit. De uitnodiging komt vervolgens op Facebook terecht en zo wordt je feest een geslaagd en vooral drukbezocht feest. Je hoeft dus niet na te vragen aan je vrienden - die je zelf uitgenodigd hebt - of ze wel of niet komen. Je weet immers dat er minstens twee keer zo veel mensen komen als dat je oorspronkelijk had uitgenodigd. En dat wil je eigenlijk ook. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. En zo komt het voor dat Anthe wel eens naar een feest gaat waarvan ze de jarige job eigenlijk niet kent, of heel vaag. In Inden’s vriendengroep worden de meisjes dit schooljaar vijftien jaar oud en geven daarom grote feesten die door hun ouders georganiseerd worden. Er hoort een soort bruidsjurkje bij, een DJ of live band en een etentje. Dit alles vindt plaats in een grote feestzaal. En er horen echte officiële uitnodigingen bij. Op Maren’s leeftijd wordt vaak de hele klas uitgenodigd en dat wordt buiten de deur gevierd, meestal een buitenspeeltuin. Sommigen vieren het klein zoals Maren. Maren had afgelopen week vijf vriendinnen uitgenodigd met een ouderwetse uitnodiging op papier. Je hoort verder niet wie er wel of niet komt. Je hoopt maar dat de opkomst meevalt. In Maren’s geval kwamen er uiteindelijk twee vriendinnen niet opdagen. Van één had ik met de moeder contact opgenomen, omdat Antonella op school vertelde dat ze niet zou komen. Het feestje zou om vier uur starten met een verjaardagstaart. Er kwam om vier uur dus één vriendinnetje, Alessandra. Larizza’s moeder belde een kwartier na vieren dat ze een kwartiertje later zou komen en dat werd uiteindelijk bijna een uur. Jimena bleek dus onaangekondigd helemaal niet te komen en één meisje was zó laat dat we door de telefoon maar gezegd hebben dat ze beter rechtstreeks naar de bowlingbaan kon komen. Maren had er gelukkig geen last van. (zie ons fotoalbum) De paar ouders die wel kwamen bleven ook taart eten en zo was het toch gezellig. Paula kwam het bowlingcentrum binnen toen we al een kwartier aan het bowlen waren. De opkomst was dus drie van de vijf meiden. Dat is best een goede opkomst, omdat het meer dan de helft is. Anthe haar feestje, een half jaar geleden, verliep ook zo. Er werd niet afgebeld. Na een uur zijn we maar gaan eten met een groepje van vijf vrienden, want het vermoeden was dat de rest niet meer zou komen. Zo gaat dat hier weet ik inmiddels. Als de opkomst meer dan vijftig procent is dan heb je een geslaagd feest. En dat iedereen een uur te laat binnen komt wandelen is ook normaal. Doodgewoon is ook dat de kinderen een uur later dan op de uitnodiging vermeld staat worden opgehaald. Ik leg me er maar bij neer. Verjaardagscadeautjes zijn ook een verhaal apart. Op Maren’s leeftijd geven ze heel dure cadeaus. Ik sta steeds weer versteld. Alles in een grote cadeautas ingepakt met gekleurd vloeipapier en soms zelfs confetti erin. De cadeaus worden pas na het feest uitgepakt. Eenmaal van de lagere school af worden er geen cadeaus meer gegeven. Gewoon helemaal geen cadeau. Wat ze dan wél doen is taart voor de jarige job mee naar school nemen - zoals op Inden’s verjaardag - of grote helium ballonnen. Of ze plakken de locker vol met gekleurde Post-It’s.
We staan in een oude, best nette wijk van Puebla waar ik nog nooit eerder geweest ben. Het is snikheet, een felle zon. Het enorm grote hek waar we voor staan is hermetisch gesloten. Ik word wel nieuwsgierig naar deze man die spannende dingen bij mij gaat doen. Hij gaat namelijk werken met magneten op mijn lichaam. Een heel oude vorm van genezing. Er zijn duizenden jaren oude aanwijzingen gevonden dat magneten in China, Japan, India en Egypte werden gebruikt om te genezen. Beschrijvingen van magneettherapie zijn ook gevonden in de werken van filosofen als Aristoteles, Plato en Homerus. Zij schreven onder meer over toepassingen tegen verlammingen, reumatische aandoeningen en gezwollen gewrichten. Het schijnt zelfs dat Cleopatra een magnetisch amulet op haar voorhoofd zou hebben gedragen om jong te blijven. Deze oude culturen werkten niet alleen met vaste magneten, er zijn ook beschrijvingen van mensen die met hun handen konden ‘magnetiseren’. De man die het hek opent heet Francisco en blijkt een doodgewoon uitziende man te zijn. Mijn yoga juf is met mij mee ter ondersteuning, zij is namelijk al een keer eerder geweest. Ik moet op een behandeltafel liggen met mijn voeten naar hem toe. Ik mag mijn schoenen aanhouden… Hij pakt mijn enkels vast en noemt ondertussen werkelijk alle organen, botten en onderdelen van het lichaam op als een soort mantra. Ondertussen gaan zijn handen, en dus mijn benen, op en neer. Het lijkt net of hij antwoorden krijgt. Als hij na een kwartier klaar is met alles opnoemen blijk ik twee bacteriën in mijn maag te hebben die er niet horen. Ik heb sinds twee maanden pijnklachten aan mijn rechterhand en hij gaat het verhelpen. Ook mijn eeuwige behoefte aan zoete dingen kan hij opheffen. Ik krijg een zevental magneten op en onder mijn lichaam en zo blijf ik tien minuten liggen. Ik denk na. De aarde is een magneet met een noord- en een zuidpool en het magnetisch veld dat daarvan het gevolg is en dat de planeet omhult, is essentieel voor alle levensprocessen. Dit magnetisme is een basisvoorwaarde voor leven, omdat het ordenend werkt. Magnetisme geeft vorm aan al het leven op aarde. Je kunt magnetisme niet zien en niet voelen. Wij leven in het magnetisch veld van de aarde zoals vissen in water. Overal waar wij zijn, vindt het wijzertje van een kompas de noordpool. Als het magnetisch veld zou wegvallen, zou alle structuur vervallen tot chaos en zou leven niet mogelijk zijn. Als biochemicus kan ik dat wel onderschrijven. Als de tien minuten wachten met magneten op mijn lijf voorbij zijn belooft Francisco dat de pijn in mijn hand na zeven dagen weg moet zijn, ook de lekkere trek in zoetigheid. Hij wrijft met een magneet nog een tijdje over mijn ruggengraat. Daarmee verhoogt hij mijn afweersysteem. Magneten versnellen genezingsprocessen, verminderen pijn en verhogen de doorbloeding, waardoor je meer zuurstof hebt en afvalstoffen sneller worden afgevoerd. Zelfs nadat de therapie is beëindigd, werken de effecten van de therapie nog wekenlang door. Ik hoef dan ook helemaal geen vervolgafspraak te maken en dat alleen al maakt me blij. Hoe vaak moet je niet vele malen terug keren voor controle of om überhaupt een resultaat te zien?
zondag 26 januari 2014
zondag 19 januari 2014
Het hart van alle dingen
In the winter she curls up around a good book and dreams away the cold.
- Ben Aaronovitch
It is a crazy world. Het is sinds we begin januari thuis kwamen van de Caribische Zee zó koud in ons huis! In de ochtend is het net boven het vriespunt buiten. Ik kan me voorstellen dat het in de nacht vriest. Als we in de ochtend naar school rijden zetten we de kachel in de auto aan…. Ons huis heeft geen centrale verwarming. Zoals geen enkel huis in México. We hebben een open haard in de huiskamer en een gaskacheltje in de hal en dat is eigenlijk al heel luxe. We hebben zelf vorig jaar een gaskachel met een gastank erbij gekocht, voornamelijk voor Anthe’s slaapkamer. Deze kachel rijden we nu van de eettafel tijdens het eten naar de TV als we TV gaan kijken. Het is nu zo verschrikkelijk koud dat ik overdag met twee vesten over elkaar aan door het huis loop en aan mijn voeten…mijn warme met schapenwol gevoerde Uggs! In Nederland zijn zulke temperaturen in de winter natuurlijk heel normaal, niets bijzonders. Daarom zijn de huizen daar ook op ingericht. Je zet de thermostaat een graadje hoger en het is knus warm in huis. Ons huis staat tussen de bananenbomen en ander groen en hoge bomen. Weinig zonlicht valt binnen en dat is met het warme weer heerlijk, maar nu missen we elk warm zonnestraaltje dat door de ramen in huis zou kunnen vallen. Anthe gaat na schooltijd op haar bed, ónder haar warme dekbed, haar huiswerk maken. Halverwege de middag maak ik vuur in de open haard. Maar tot overmaat van ramp was vorige week de voorraad hout op én de gastank was leeg, dus het was echt lijden in huis. Soms zaten de kinderen naast de vaste gaskachel in de hal op de grond, naast de poezen, om samen wat warmte op te vangen. Dan pakten ze kussens erbij en een kleedje. In bed hebben Mark en ik een elektrische deken voor onze koude voetjes. Wij zijn niet de enigen hoor die het koud hebben. Iedereen praat erover: bij de benzinepomp, het mannetje waar ik mijn verse sap koop, onze muchacha of de moeders op het schoolplein. De ongekende kou heeft denk ik te maken met de draaikolk van uitzonderlijk koude lucht die onlangs vanuit de poolstreek diep zuidwaarts doordrong in Noord-Amerika. In de hoogstgelegen bergtoppen waar wij op uitkijken valt sneeuw. Waar wij wonen op de hoogvlakte heerst een koud steppe klimaat. De hoogvlakte wordt afgegrensd met een vulkanengordel met een hoogte tot bijna 5,5 kilometer. Zoals onze levende vulkaan Popo. Dit gebied is ruw en bergachtig met weinig begroeiing. Elke winter is het bij ons droog met knalblauwe luchten, heel erg droge lucht (je lippen barsten en je nagels breken af) en een super felle zon. It is a crazy world. Hier in Centraal Amerika is het extreem koud, in het Noorden van Europa abnormaal warm en in het Noorden van de Verenigde Staten is het ijskoud weer - is dit alles wellicht het gevolg van een klimaatverandering?
“Het hart van alle dingen” is zo’n mooie boektitel met een spirituele gedachte erachter. Het is het nieuwste boek van schrijfster Elizabeth Gilbert. Weer net zo’n dikkerd als haar vorige roman “Eten, bidden, beminnen” . En van allebei de boeken heb ik enorm genoten. Ze nemen je mee naar verre oorden en naar een andere wereld die zo levensecht lijkt. Je kunt zo’n boek bijna niet wegleggen. Het maakte me telkens zo blij te weten dat het boek op me lag te wachten om verder gelezen te worden. Avonden lang voor het slapen gaan in bed, wachtend in de auto bij het schoolplein, onder een parasolletje op het strand en onderweg in de auto van onze vakantie terug naar huis.…elke moment pakte ik om verder te lezen. Alma Whittaker, de hoofdpersoon van deze warme roman, wordt aan het begin van de 19e eeuw geboren in Philadelphia. Haar vader, de Engelse Henry Whittaker, is de rijkste man van de stad. Zijn buitenlandse botanische handelsondernemingen zijn uiterst succesvol. Alma’s moeder, de Hollandse Beatrijs van Deventer, heeft haar man geholpen zijn imperium op te bouwen. Van Alma wordt sinds haar geboorte niets anders verwacht dan het hoogst haalbare. Bij gebrek aan een echtgenoot en gezin wijdt Alma zich in haar volwassen leven aan haar onderzoek naar mossen. Haar ontdekkingsreis. De mossen wijzen haar de weg naar het gebied waar haar antwoorden te vinden zijn. Ze reist net als haar vader rond de wereld, gaat op expedities naar verre oorden en schrijft haar eigen evolutietheorie. (die overeen komt met die van Darwin) Ze trouwt kortstondig met een bijzonder spirituele man Ambrose Pike, bijna een engel, waardoor ze soms zowat aan haar evolutie-ideeën twijfelt. Ze herkent in haar studie naar mossen de betekenis van erfelijkheid en de theorie van de sterkste overleeft. Afgelopen week vlak voordat ik dit sympathieke verhaal uitlas kreeg ik twee merkwaardige oude foto’s voor ogen die ik nooit eerder gezien had. Ik denk dat de foto’s ergens tussen de jaren 1925 en 1930 gemaakt zijn. Het was alsof ik in de spiegel keek! Alsof ik zelf verkleedkleren uit de tijd van de Titanic had aangetrokken en mezelf had laten fotograferen. Tranen welden op, én kippenvel! Over erfelijkheid gesproken…! Ik blijk dus verschrikkelijk op mijn grootmoeder van vaders kant te lijken. Ik heb haar nooit gekend. Mijn moeder heeft haar zelfs nooit gekend. Mijn oma is helaas veel te jong gestorven. In mijn leven heb ik wel eens opmerkingen gekregen dat ik op deze oma zou lijken. Maar aangezien ik geen foto’s had van wijlen mijn grootmoeder kon ik niet veel met deze opmerkingen. Maar onverwachts werd ik dus geconfronteerd met twee prachtige portretfoto’s die niet anders dan in een fotostudio gemaakt moeten zijn. In de periode vlak voor het uitbreken van de crisis in Nederland… Iedereen die ik de foto’s zonder uitleg laat zien vraagt of ik het ben, of onze dochter Inden. Het is bizar om jezelf zo ongelofelijk herkenbaar op zo’n sepia antieke foto terug te zien! Erfelijke genen…het hart van alle dingen!
- Ben Aaronovitch
It is a crazy world. Het is sinds we begin januari thuis kwamen van de Caribische Zee zó koud in ons huis! In de ochtend is het net boven het vriespunt buiten. Ik kan me voorstellen dat het in de nacht vriest. Als we in de ochtend naar school rijden zetten we de kachel in de auto aan…. Ons huis heeft geen centrale verwarming. Zoals geen enkel huis in México. We hebben een open haard in de huiskamer en een gaskacheltje in de hal en dat is eigenlijk al heel luxe. We hebben zelf vorig jaar een gaskachel met een gastank erbij gekocht, voornamelijk voor Anthe’s slaapkamer. Deze kachel rijden we nu van de eettafel tijdens het eten naar de TV als we TV gaan kijken. Het is nu zo verschrikkelijk koud dat ik overdag met twee vesten over elkaar aan door het huis loop en aan mijn voeten…mijn warme met schapenwol gevoerde Uggs! In Nederland zijn zulke temperaturen in de winter natuurlijk heel normaal, niets bijzonders. Daarom zijn de huizen daar ook op ingericht. Je zet de thermostaat een graadje hoger en het is knus warm in huis. Ons huis staat tussen de bananenbomen en ander groen en hoge bomen. Weinig zonlicht valt binnen en dat is met het warme weer heerlijk, maar nu missen we elk warm zonnestraaltje dat door de ramen in huis zou kunnen vallen. Anthe gaat na schooltijd op haar bed, ónder haar warme dekbed, haar huiswerk maken. Halverwege de middag maak ik vuur in de open haard. Maar tot overmaat van ramp was vorige week de voorraad hout op én de gastank was leeg, dus het was echt lijden in huis. Soms zaten de kinderen naast de vaste gaskachel in de hal op de grond, naast de poezen, om samen wat warmte op te vangen. Dan pakten ze kussens erbij en een kleedje. In bed hebben Mark en ik een elektrische deken voor onze koude voetjes. Wij zijn niet de enigen hoor die het koud hebben. Iedereen praat erover: bij de benzinepomp, het mannetje waar ik mijn verse sap koop, onze muchacha of de moeders op het schoolplein. De ongekende kou heeft denk ik te maken met de draaikolk van uitzonderlijk koude lucht die onlangs vanuit de poolstreek diep zuidwaarts doordrong in Noord-Amerika. In de hoogstgelegen bergtoppen waar wij op uitkijken valt sneeuw. Waar wij wonen op de hoogvlakte heerst een koud steppe klimaat. De hoogvlakte wordt afgegrensd met een vulkanengordel met een hoogte tot bijna 5,5 kilometer. Zoals onze levende vulkaan Popo. Dit gebied is ruw en bergachtig met weinig begroeiing. Elke winter is het bij ons droog met knalblauwe luchten, heel erg droge lucht (je lippen barsten en je nagels breken af) en een super felle zon. It is a crazy world. Hier in Centraal Amerika is het extreem koud, in het Noorden van Europa abnormaal warm en in het Noorden van de Verenigde Staten is het ijskoud weer - is dit alles wellicht het gevolg van een klimaatverandering?
“Het hart van alle dingen” is zo’n mooie boektitel met een spirituele gedachte erachter. Het is het nieuwste boek van schrijfster Elizabeth Gilbert. Weer net zo’n dikkerd als haar vorige roman “Eten, bidden, beminnen” . En van allebei de boeken heb ik enorm genoten. Ze nemen je mee naar verre oorden en naar een andere wereld die zo levensecht lijkt. Je kunt zo’n boek bijna niet wegleggen. Het maakte me telkens zo blij te weten dat het boek op me lag te wachten om verder gelezen te worden. Avonden lang voor het slapen gaan in bed, wachtend in de auto bij het schoolplein, onder een parasolletje op het strand en onderweg in de auto van onze vakantie terug naar huis.…elke moment pakte ik om verder te lezen. Alma Whittaker, de hoofdpersoon van deze warme roman, wordt aan het begin van de 19e eeuw geboren in Philadelphia. Haar vader, de Engelse Henry Whittaker, is de rijkste man van de stad. Zijn buitenlandse botanische handelsondernemingen zijn uiterst succesvol. Alma’s moeder, de Hollandse Beatrijs van Deventer, heeft haar man geholpen zijn imperium op te bouwen. Van Alma wordt sinds haar geboorte niets anders verwacht dan het hoogst haalbare. Bij gebrek aan een echtgenoot en gezin wijdt Alma zich in haar volwassen leven aan haar onderzoek naar mossen. Haar ontdekkingsreis. De mossen wijzen haar de weg naar het gebied waar haar antwoorden te vinden zijn. Ze reist net als haar vader rond de wereld, gaat op expedities naar verre oorden en schrijft haar eigen evolutietheorie. (die overeen komt met die van Darwin) Ze trouwt kortstondig met een bijzonder spirituele man Ambrose Pike, bijna een engel, waardoor ze soms zowat aan haar evolutie-ideeën twijfelt. Ze herkent in haar studie naar mossen de betekenis van erfelijkheid en de theorie van de sterkste overleeft. Afgelopen week vlak voordat ik dit sympathieke verhaal uitlas kreeg ik twee merkwaardige oude foto’s voor ogen die ik nooit eerder gezien had. Ik denk dat de foto’s ergens tussen de jaren 1925 en 1930 gemaakt zijn. Het was alsof ik in de spiegel keek! Alsof ik zelf verkleedkleren uit de tijd van de Titanic had aangetrokken en mezelf had laten fotograferen. Tranen welden op, én kippenvel! Over erfelijkheid gesproken…! Ik blijk dus verschrikkelijk op mijn grootmoeder van vaders kant te lijken. Ik heb haar nooit gekend. Mijn moeder heeft haar zelfs nooit gekend. Mijn oma is helaas veel te jong gestorven. In mijn leven heb ik wel eens opmerkingen gekregen dat ik op deze oma zou lijken. Maar aangezien ik geen foto’s had van wijlen mijn grootmoeder kon ik niet veel met deze opmerkingen. Maar onverwachts werd ik dus geconfronteerd met twee prachtige portretfoto’s die niet anders dan in een fotostudio gemaakt moeten zijn. In de periode vlak voor het uitbreken van de crisis in Nederland… Iedereen die ik de foto’s zonder uitleg laat zien vraagt of ik het ben, of onze dochter Inden. Het is bizar om jezelf zo ongelofelijk herkenbaar op zo’n sepia antieke foto terug te zien! Erfelijke genen…het hart van alle dingen!
zondag 12 januari 2014
Negen jaar
Alleen de brave meisjes houden een dagboek bij, de stoute hebben geen tijd.
- Bankhead
Zelfverzekerd is ze volgens de Chinese astrologie. Ze is scherpzinnig, besluitvaardig en precies, maar ook aantrekkelijk om te zien. En behoorlijk ijdel! En het gekke is (of misschien helemaal niet), maar deze beschrijving van de Haan klopt heel goed met het karakter van onze jongste dochter. Ze is afgelopen week negen jaar oud geworden. Maren heeft de nachtjes afgeteld tot haar verjaardag. Ze had besloten dat ze het liefst haar verjaardag thuis vierde met cadeautjes op het grote bed. En daarom zijn we een dag eerder thuis gekomen van onze strandvakantie zodat we haar wens in vervulling konden laten gaan. (zie ons fotoalbum) Ze is een heel vrolijk, intelligent en gelukkig kind - met sproetjes op haar wangen. Dol op spelletjes, zwemmen en op haar knuffel Schaapje. Ze is typisch een derde kind vind ik. Ze is erg ambitieus, wil alles snel kunnen. En onze benjamin is ook heel creatief. Natuurlijk zijn dit maar stereotype karakters ooit bedacht door een Weense psycholoog, die de plaats in het gezin verbond aan bepaalde karaktereigenschappen. Maar Maren is ons meest speelse, onbezonnen en opgewekte kind van de drie – én linkshandig. Ze kan zich heerlijk verheugen op leuke gebeurtenissen zoals vakantie, verjaardagen, een bioscoopbezoekje of een logeerpartijtje. En wij genieten dáár weer van! Ze kwam ook heel anders ter wereld dan haar oudere twee zussen die met een keizersnede gehaald werden. Negen jaar geleden op het eind van de Kerstvakantie maakte ik laat in de middag zuurkool klaar. Tijdens het aardappelen schillen moest ik steeds even zitten en tijdens het koken zat ik op een kruk naast het fornuis met mijn grote, zware buik op schoot. Ik was al over de uitgerekende datum heen en ik hoopte verschrikkelijk op een natuurlijke bevalling. Mijn gynaecoloog zag dat niet zo zitten, maar wilde wel proberen mee te werken omdat ik het écht heel graag wilde. Nadat ik bijna geen hap in mijn keel kreeg van de zuurkool ging ik lekker douchen om mijn buik te ontspannen. Tijdens het 8 uur journaal, toen de twee meisjes al in bed lagen, besloten we dat de bevalling toch echt wel begonnen was. Buurvrouw Marja kwam in huis en wij reden naar het Bredaas ziekenhuis waar mijn lieve gynaecoloog natuurlijk geen dienst had. Het ging allemaal heel vlot en vlak voor de nieuwe dag aanbrak werd Maren Anne op natuurlijke wijze geboren. En wel op de mooie geboortedatum 05-01-05 . Op één van de volgende dagen stond er een lief bericht van mijn gynaecoloog op het antwoordapparaat dat hij zo trots en blij voor ons was dat het gelukt was op onze, natuurlijke manier. Heel uitzonderlijk in zijn carrière en die was al flink omvangrijk, want de beste man is nu al jaren met pensioen!!
In México gaan veel dingen op een ouderwetse of niet efficiënte manier. Neem nu bijvoorbeeld het betalen van de waterrekening. Dat gebeurde tot het eind van vorig jaar gewoon met een factuur op papier. Met die factuur kon je vervolgens naar elke respectabele supermarkt om het bij de kassa te betalen. Heel gewoon en heel makkelijk. Zo betalen we ook maandelijks onze telefoonrekening en onze gasrekening. Heel soms heb je een code die je kunt gebruiken om geld via internetbankieren over te maken. Dat kan overigens nooit in het weekend, alleen doordeweeks. Deze manier van betalen in de supermarkt bevalt ons prima en we gingen er zorgeloos mee om. Totdat we in december een nieuwe watermeter in onze tuin geplaatst kregen. Dat had al verontrustend kunnen zijn, maar we sloegen er geen acht op. En toen kwam de eigenaar van ons huis op een dag met een soort lichtblauw bankpasje aan de deur om uit te leggen wat er voortaan diende te gebeuren. Dat bankpasje moeten we voortaan elke eerste week van de maand in de meter drukken en dan een programmaatje laten afdraaien. Er komt geen bonnetje uit of zo, je gaat met het lichtblauwe bankpasje naar een kantoortje in de stad. Daar kun je contant betalen aan een loket om vervolgens wel een bonnetje te krijgen. Thuis ga je met het bankpasje weer naar de watermeter en stopt het er nogmaals in. Er draait weer een programmaatje af en die eindigt met pagado dat “betaald” betekent. Hier moeten we dus elke eerste week van de maand zelf aan denken. Daarom ging ik afgelopen week met het lichtblauwe bankpasje naar het waterkantoortje. Zoals te verwachten viel was het er beredruk! Ik keek de beveiligingsman bij de entree hulpeloos aan. Wat een chaotisch tafereel! Hij wees me de rij waarin ik me moest aansluiten. Die rij liep dwars door de rijen wachtstoelen heen. Ik vroeg nog of ik geen nummertje moest trekken, maar nee dat was niet nodig. En dat had mij dus wel een veel beter idee geleken! Ten eerste omdat we in de rij stonden tussen de voeten van alle wachtenden die op de stoelen zaten. En ten tweede omdat dit idiote systeem zo bespottelijk was dat elke keer als een klant geholpen was iedereen een stoel opschoof. Iedereen stond op van zijn stoel om op de stoel rechts van hem te gaan zitten!
- Bankhead
Zelfverzekerd is ze volgens de Chinese astrologie. Ze is scherpzinnig, besluitvaardig en precies, maar ook aantrekkelijk om te zien. En behoorlijk ijdel! En het gekke is (of misschien helemaal niet), maar deze beschrijving van de Haan klopt heel goed met het karakter van onze jongste dochter. Ze is afgelopen week negen jaar oud geworden. Maren heeft de nachtjes afgeteld tot haar verjaardag. Ze had besloten dat ze het liefst haar verjaardag thuis vierde met cadeautjes op het grote bed. En daarom zijn we een dag eerder thuis gekomen van onze strandvakantie zodat we haar wens in vervulling konden laten gaan. (zie ons fotoalbum) Ze is een heel vrolijk, intelligent en gelukkig kind - met sproetjes op haar wangen. Dol op spelletjes, zwemmen en op haar knuffel Schaapje. Ze is typisch een derde kind vind ik. Ze is erg ambitieus, wil alles snel kunnen. En onze benjamin is ook heel creatief. Natuurlijk zijn dit maar stereotype karakters ooit bedacht door een Weense psycholoog, die de plaats in het gezin verbond aan bepaalde karaktereigenschappen. Maar Maren is ons meest speelse, onbezonnen en opgewekte kind van de drie – én linkshandig. Ze kan zich heerlijk verheugen op leuke gebeurtenissen zoals vakantie, verjaardagen, een bioscoopbezoekje of een logeerpartijtje. En wij genieten dáár weer van! Ze kwam ook heel anders ter wereld dan haar oudere twee zussen die met een keizersnede gehaald werden. Negen jaar geleden op het eind van de Kerstvakantie maakte ik laat in de middag zuurkool klaar. Tijdens het aardappelen schillen moest ik steeds even zitten en tijdens het koken zat ik op een kruk naast het fornuis met mijn grote, zware buik op schoot. Ik was al over de uitgerekende datum heen en ik hoopte verschrikkelijk op een natuurlijke bevalling. Mijn gynaecoloog zag dat niet zo zitten, maar wilde wel proberen mee te werken omdat ik het écht heel graag wilde. Nadat ik bijna geen hap in mijn keel kreeg van de zuurkool ging ik lekker douchen om mijn buik te ontspannen. Tijdens het 8 uur journaal, toen de twee meisjes al in bed lagen, besloten we dat de bevalling toch echt wel begonnen was. Buurvrouw Marja kwam in huis en wij reden naar het Bredaas ziekenhuis waar mijn lieve gynaecoloog natuurlijk geen dienst had. Het ging allemaal heel vlot en vlak voor de nieuwe dag aanbrak werd Maren Anne op natuurlijke wijze geboren. En wel op de mooie geboortedatum 05-01-05 . Op één van de volgende dagen stond er een lief bericht van mijn gynaecoloog op het antwoordapparaat dat hij zo trots en blij voor ons was dat het gelukt was op onze, natuurlijke manier. Heel uitzonderlijk in zijn carrière en die was al flink omvangrijk, want de beste man is nu al jaren met pensioen!!
In México gaan veel dingen op een ouderwetse of niet efficiënte manier. Neem nu bijvoorbeeld het betalen van de waterrekening. Dat gebeurde tot het eind van vorig jaar gewoon met een factuur op papier. Met die factuur kon je vervolgens naar elke respectabele supermarkt om het bij de kassa te betalen. Heel gewoon en heel makkelijk. Zo betalen we ook maandelijks onze telefoonrekening en onze gasrekening. Heel soms heb je een code die je kunt gebruiken om geld via internetbankieren over te maken. Dat kan overigens nooit in het weekend, alleen doordeweeks. Deze manier van betalen in de supermarkt bevalt ons prima en we gingen er zorgeloos mee om. Totdat we in december een nieuwe watermeter in onze tuin geplaatst kregen. Dat had al verontrustend kunnen zijn, maar we sloegen er geen acht op. En toen kwam de eigenaar van ons huis op een dag met een soort lichtblauw bankpasje aan de deur om uit te leggen wat er voortaan diende te gebeuren. Dat bankpasje moeten we voortaan elke eerste week van de maand in de meter drukken en dan een programmaatje laten afdraaien. Er komt geen bonnetje uit of zo, je gaat met het lichtblauwe bankpasje naar een kantoortje in de stad. Daar kun je contant betalen aan een loket om vervolgens wel een bonnetje te krijgen. Thuis ga je met het bankpasje weer naar de watermeter en stopt het er nogmaals in. Er draait weer een programmaatje af en die eindigt met pagado dat “betaald” betekent. Hier moeten we dus elke eerste week van de maand zelf aan denken. Daarom ging ik afgelopen week met het lichtblauwe bankpasje naar het waterkantoortje. Zoals te verwachten viel was het er beredruk! Ik keek de beveiligingsman bij de entree hulpeloos aan. Wat een chaotisch tafereel! Hij wees me de rij waarin ik me moest aansluiten. Die rij liep dwars door de rijen wachtstoelen heen. Ik vroeg nog of ik geen nummertje moest trekken, maar nee dat was niet nodig. En dat had mij dus wel een veel beter idee geleken! Ten eerste omdat we in de rij stonden tussen de voeten van alle wachtenden die op de stoelen zaten. En ten tweede omdat dit idiote systeem zo bespottelijk was dat elke keer als een klant geholpen was iedereen een stoel opschoof. Iedereen stond op van zijn stoel om op de stoel rechts van hem te gaan zitten!
zondag 5 januari 2014
Gillen op een banaan!
Het grootste plezier in het leven is dat te doen waarvan mensen zeggen dat je dat niet kunt doen.
- Walter Bagehot
We gillen het uit! De meiden gillen zich bijna schor. Mark en ik hebben een déjà-vu. Wij hebben dit één keer eerder in ons leven gedaan en dat was 25 jaar geleden. En toen hebben we ook zo verschrikkelijk gelachen. De meiden kennen deze hilarische anekdote en willen het ook een keer mee maken. En daarom zitten we nu met z´n vijfjes op zo'n banaan achter een speedbootje. De zon schijnt, de zee is knalblauw en ik zit met pijn in mijn buik - vanwege de gierende zenuwen - achter Maren op zo´n banaan. Mark zit voorop, Inden zit achter hem en Anthe zit achter mij. Ik heb de meiden verteld dat we deze bananenrit de eerste keer in ons leven met een oom en tante van papa hebben gedaan. En wat nichtjes als ik me goed herinner. Het was op een strand aan de kust van Zuid-Frankrijk. Wij waren een dagje op bezoek, want wij kampeerden niet ver daar vandaan. Ik herinner me vooral de tante. Ze zat voor mij op de banaan en kon geloof ik niet goed zwemmen. Ze was heel bang om er af te vallen. Ze gilde het uit en toen we eenmaal in zee waren gevallen kon ze nauwelijks weer op die banaan klimmen. Ik kwam niet meer bij van het lachen om haar en slikte daarom liters zeewater in. De tante had zo ongeveer de leeftijd als ik nu heb. Wie had gedacht dat ik op deze leeftijd ook nogmaals op zo´n banaan zou zitten en de longen uit mijn lijf zou gillen. (zie ons fotoalbum) Ik zie dat de meiden stikken van het lachen om mij. Flashbacks. Ik heis mezelf met heel veel moeite op die gladde banaan, niet echt charmant. Ik heb nog net één seconde om te zeggen: “Pfff, ik zit eindelijk weer. Die banaan is wel glad, zeg.” En dan schiet ik er aan de andere kant weer af. Ik zie dat ze het allemaal bescheuren van het lachen om mij, ik zelf eigenlijk ook. En weer stik ik zowat in het zeewater. We verliezen Inden een keer onderweg. Zo zat ze er nog en na één keer knipperen met mijn ogen was ze weg. Ze dobbert een stuk achter ons in zee met haar zwemvest om. Haar handen in de lucht zoals we het geleerd hebben. De mannen op de boot missen haar echter niet en zo varen we nog een stukje door op flinke snelheid. Ik kan er niets aan doen. Ik weet dat ze het niet leuk vindt om in haar uppie in de diepe zee te dobberen. Maar ik moet zó verschrikkelijk lachen. We verliezen Anthe ook nog een keer die helemaal achterop zit. Ze klimt er vlot weer op. En dat zeg ik haar ook:”Nou, jij zit er in ieder geval snel weer op.” En dan hoor ik nog iets van “Oh!” en ligt ze er aan de andere kant weer af. Op een bepaald moment duurt het zo lang voordat ik weer op die banaan zit...dat ze de banaan maar naar de boot trekken zodat de mannen op de boot me er op kunnen heisen. Afgang. Mark heeft ook al een aantal pogingen gedaan om me er op te duwen vanuit het water, maar door het onophoudelijk lachen kan ik gewoon geen kracht opbrengen. Ik ben net een slappe vaatdoek, ik voel me net de tante van Mark destijds....maar het kan me eigenlijk niks schelen.
Op onze laatste dag aan het koraalrif wil ik nog graag een keertje kijken daar, onder water. Niemand van ons gezin wil echter mee met mij. Dus toog ik in m´n uppie naar een duikschool naast onze cabaña. Catherine, een Canadese duikinstructeur, zou net gaan duiken met iemand en ik kon wel mee op de boot. Dan zou ik een uur bij het rif kunnen snorkelen. Kapitein Sami zou bij mij blijven. En zo zit ik een kwartier later op een oud motorbootje met een internationaal gezelschapje: een Duitse leerlingduiker, de Canadese duikinstrukteur, de Mexicaanse kapitein en ik. De golven zijn hoog en het bootje gaat flink op en neer. Soms ontglipt mij een gilletje, omdat ik denk uit het bootje te wippen. Na een kwartiertje zijn we boven het rif. We gaan alle vier het onstuimige water in. Het is zo´n drie á vier meter diep. Door de hoge golven beweegt het gekleurde koraal heen en weer. Prachtig gezicht. Ik laat me drijven op de golven. Go with the flow. Als ik dat niet doe krijg ik golfjes zeewater in mijn snorkelpijpje. Dus ik wórd de flow. Ik zie duizenden gekleurde vissen. Prachtig. Maar lang kan ik niet genieten, want ik ben kapitein Sami ineens kwijt. In de hoge golven zoek ik naar zijn snorkelpijpje, maar ik zie het nergens boven het wilde water uitsteken. Korte paniek, maar we vinden elkaar gelukkig weer. Hij laat me twee zwarte roggen zien. Hij duikt naar de zeebodem en pest de rog een beetje zodat hij weg zwemt met zijn sierlijke vinnen. Het blijft wonderlijk, deze wereld onder water. De rust die over je valt door het rustige geluid van je eigen ademhaling. En die adembenemende kleurenpalet van al die visjes en koraal. Ik zie een babyschildpadje van zo´n twintig centimeter groot. Zo schattig! Ik volg hem even, maar hij is te snel. Ik roep Sami om hem te zeggen wat ik heb gezien, maar hij is veel te ver weg. Later op de boot blijkt dat ik de enige ben die het schildpadje heeft gezien. Lucky me.
Mahahual, 2 januari 2014
- Walter Bagehot
We gillen het uit! De meiden gillen zich bijna schor. Mark en ik hebben een déjà-vu. Wij hebben dit één keer eerder in ons leven gedaan en dat was 25 jaar geleden. En toen hebben we ook zo verschrikkelijk gelachen. De meiden kennen deze hilarische anekdote en willen het ook een keer mee maken. En daarom zitten we nu met z´n vijfjes op zo'n banaan achter een speedbootje. De zon schijnt, de zee is knalblauw en ik zit met pijn in mijn buik - vanwege de gierende zenuwen - achter Maren op zo´n banaan. Mark zit voorop, Inden zit achter hem en Anthe zit achter mij. Ik heb de meiden verteld dat we deze bananenrit de eerste keer in ons leven met een oom en tante van papa hebben gedaan. En wat nichtjes als ik me goed herinner. Het was op een strand aan de kust van Zuid-Frankrijk. Wij waren een dagje op bezoek, want wij kampeerden niet ver daar vandaan. Ik herinner me vooral de tante. Ze zat voor mij op de banaan en kon geloof ik niet goed zwemmen. Ze was heel bang om er af te vallen. Ze gilde het uit en toen we eenmaal in zee waren gevallen kon ze nauwelijks weer op die banaan klimmen. Ik kwam niet meer bij van het lachen om haar en slikte daarom liters zeewater in. De tante had zo ongeveer de leeftijd als ik nu heb. Wie had gedacht dat ik op deze leeftijd ook nogmaals op zo´n banaan zou zitten en de longen uit mijn lijf zou gillen. (zie ons fotoalbum) Ik zie dat de meiden stikken van het lachen om mij. Flashbacks. Ik heis mezelf met heel veel moeite op die gladde banaan, niet echt charmant. Ik heb nog net één seconde om te zeggen: “Pfff, ik zit eindelijk weer. Die banaan is wel glad, zeg.” En dan schiet ik er aan de andere kant weer af. Ik zie dat ze het allemaal bescheuren van het lachen om mij, ik zelf eigenlijk ook. En weer stik ik zowat in het zeewater. We verliezen Inden een keer onderweg. Zo zat ze er nog en na één keer knipperen met mijn ogen was ze weg. Ze dobbert een stuk achter ons in zee met haar zwemvest om. Haar handen in de lucht zoals we het geleerd hebben. De mannen op de boot missen haar echter niet en zo varen we nog een stukje door op flinke snelheid. Ik kan er niets aan doen. Ik weet dat ze het niet leuk vindt om in haar uppie in de diepe zee te dobberen. Maar ik moet zó verschrikkelijk lachen. We verliezen Anthe ook nog een keer die helemaal achterop zit. Ze klimt er vlot weer op. En dat zeg ik haar ook:”Nou, jij zit er in ieder geval snel weer op.” En dan hoor ik nog iets van “Oh!” en ligt ze er aan de andere kant weer af. Op een bepaald moment duurt het zo lang voordat ik weer op die banaan zit...dat ze de banaan maar naar de boot trekken zodat de mannen op de boot me er op kunnen heisen. Afgang. Mark heeft ook al een aantal pogingen gedaan om me er op te duwen vanuit het water, maar door het onophoudelijk lachen kan ik gewoon geen kracht opbrengen. Ik ben net een slappe vaatdoek, ik voel me net de tante van Mark destijds....maar het kan me eigenlijk niks schelen.
Op onze laatste dag aan het koraalrif wil ik nog graag een keertje kijken daar, onder water. Niemand van ons gezin wil echter mee met mij. Dus toog ik in m´n uppie naar een duikschool naast onze cabaña. Catherine, een Canadese duikinstructeur, zou net gaan duiken met iemand en ik kon wel mee op de boot. Dan zou ik een uur bij het rif kunnen snorkelen. Kapitein Sami zou bij mij blijven. En zo zit ik een kwartier later op een oud motorbootje met een internationaal gezelschapje: een Duitse leerlingduiker, de Canadese duikinstrukteur, de Mexicaanse kapitein en ik. De golven zijn hoog en het bootje gaat flink op en neer. Soms ontglipt mij een gilletje, omdat ik denk uit het bootje te wippen. Na een kwartiertje zijn we boven het rif. We gaan alle vier het onstuimige water in. Het is zo´n drie á vier meter diep. Door de hoge golven beweegt het gekleurde koraal heen en weer. Prachtig gezicht. Ik laat me drijven op de golven. Go with the flow. Als ik dat niet doe krijg ik golfjes zeewater in mijn snorkelpijpje. Dus ik wórd de flow. Ik zie duizenden gekleurde vissen. Prachtig. Maar lang kan ik niet genieten, want ik ben kapitein Sami ineens kwijt. In de hoge golven zoek ik naar zijn snorkelpijpje, maar ik zie het nergens boven het wilde water uitsteken. Korte paniek, maar we vinden elkaar gelukkig weer. Hij laat me twee zwarte roggen zien. Hij duikt naar de zeebodem en pest de rog een beetje zodat hij weg zwemt met zijn sierlijke vinnen. Het blijft wonderlijk, deze wereld onder water. De rust die over je valt door het rustige geluid van je eigen ademhaling. En die adembenemende kleurenpalet van al die visjes en koraal. Ik zie een babyschildpadje van zo´n twintig centimeter groot. Zo schattig! Ik volg hem even, maar hij is te snel. Ik roep Sami om hem te zeggen wat ik heb gezien, maar hij is veel te ver weg. Later op de boot blijkt dat ik de enige ben die het schildpadje heeft gezien. Lucky me.
Mahahual, 2 januari 2014
woensdag 1 januari 2014
Zeeschildpadden en magie
Als je de manier waarop je naar de dingen kijkt verandert, veranderen de dingen waar je naar kijkt.
- Wayne Dyer
Terwijl we met flippers aan onze voeten, een knaloranje reddingstvest aan en een duikbril op ons hoofd achteruit de zee in lopen spreken we met z´n vijfjes af dat we bij elkaar blijven. We zijn op het strand van Akumal dat door de Maya´s de “Plek van de schildpadden” genoemd wordt. Duizenden zeeschildpadden kwamen hier in de zomer hun eieren leggen. Dat is helaas niet meer zo, maar de volwassen zeeschildpadden zijn hier nog wel uitbundig aanwezig. Ookal is deze groene zeeschildpad een bedreigde diersoort geworden... En zo stappen wij hoopvol het warme water in en dobberen we met z´n vijfjes langzaam steeds verder de Caribische Zee in. Niet ver van het strand zie ik de eerste schildpad op de bodem grazen van het zeegras. Ik steek mijn hoofd boven het water uit en roep dat ik er één zie. Vooral Mark roep ik er meteen bij, want bij de vorige ontmoeting met een zeeschildpad - afgelopen zomer in Belize - riep hij ons er enthousiast bij en toen Mark weer onder water keek was de schildpad er al vandoor. Dat gebeurt hem niet nog eens! Nu dobberen we zo´n anderhalve meter boven de schildpad die een schild van zeker een halve meter groot heeft. Zijn kop is enorm en zijn poten zijn prachtig getekend. Het mooiste moment is wanneer deze schildpad naar boven zwemt om lucht te happen en daarna weer naar beneden zwemt. We volgen hem en genieten in zijn nabijheid. Hij lijkt zich niks van onze aanwezigheid aan te trekken en zwemt zodat we hem aan zouden kunnen raken. Dat doen we niet, want dat zijn de regels. Kort daarna zien we nog twee schildpadden vlakbij zwemmen. We splitsen ons op. Maren en ik volgen de grootste zeeschildpad van het stel. We flipperen hand in hand achter hem aan. Hij gaat naar beneden, naar boven en zwemt voor ons uit zoals we allemaal de beelden kennen uit de film Nemo. Soms maakt hij een draai waardoor hij echt rakelings langs onze gezichten zwemt! Tussendoor kijken we ook naar de tropische vissen en en naar het koraal dat nog over is van dit rif. Het rif voor de kust van Akumal gehoort tot de betere duiklocaties langs de Mexicaanse kust. In de rifmuur is het vis- en koraalleven uitbundig. Maar toch heeft onze allereerste ontmoeting met een wilde zeeschildpad meer indruk achter gelaten. Het was heel diep in zee (we waren met een vissersbootje), het blauw van de zee en het invallende zonlicht was prachtig en de verscheidenheid aan gekleurde vissen was enorm. Er waren nauwelijks andere mensen aan het snorkelen en de zeeschildpad zwom daar gewoon in z´n uppie. Hij was zo aandoenlijk toen hij schrok van mijn aanwezigheid recht voor hem dat hij zijn pootjes van schrik wijd spreidde.... Deze keer in México was het vrij ondiep en waren er meer schildpadden aan het grazen op de bodem. Er waren ook meer mensen aan het snorkelen. Er was bovendien de belofte van de snorkelverhuurman op het strand; we zouden zéker zeeschildpadden gaan zien. En daarom was er niet die bijzondere magie, die totale verwondering die je kennelijk alleen hebt bij een eerste keer.
Bij een open raam om een lauw zeebriesje binnen te krijgen en met uitzicht op het rif en de azuurblauwe zee slaan door de wind de blaadjes van Maren´s map om. Het is haar map van Nederlands voor de Wereldschool. Sinds dit schooljaar volgt Maren net als haar zussen wekelijks Nederlands, en ik ben haar juf. Dat heeft als gevolg dat Maren op de gekste plekken Nederlandse les heeft. Vaak in de auto als we een lange rit maken om México te ontdekken. Deze keer heeft ze spelling- en taaltoetsen. Zelfs een Citotoets en dus zitten we netjes aan tafel met alle mappen open geslagen en de officiële toetsvellen voor Maren uitgespreid. Het doet me denken aan de verhalen en foto´s die ik gezien en gelezen heb van schrijfster Anna van Praag toen Ilco en zij op wereldreis waren met hun drie dochters. Ik zeg tegen Anthe, die een Nederlands boekverslag zit te schrijven naast mij, dat we goed moeten beseffen dat we op deze unieke plek met onze Nederlandse taal bezig zijn. Haar reactie: “Dat weet ik mam! Daar báál ik ook zo enorm van!” Ik geniet juist van deze momenten. Hoeveel kinderen hebben nu eenmaal Nederlandse les op zulke magische plekjes op de wereld? Dit blog schrijf ik op een houten bankje aan een promenade langs het strand. Ik zit met mijn rug naar het strand, een zeebriesje op mijn rug. Er schuifelt een verkoper voorbij met hangers gemaakt van een halve kokosnoot en heel veel schelpjes die geluid maken in de wind.Ik zit in de schaduw van een palmboom en zie de schaduw van de takken onder mijn blote voeten. Ik hoor Inden en Maren plezier hebben in het zwembad voor mij. Anthe zit naast mij te lezen. Mark is aan het hardlopen. Ik koester dit moment van geluk. En besef dat ik mijn blogs vaak op zulke bijzondere plekken op de wereld geschreven heb. In tegenstelling tot onze kinderen ben ik oud genoeg om het te waarderen. Ik hoop intens dat zij dat later ook zullen doen, later...als ze groot genoeg zijn.
Mahahual, 31 december 2013
- Wayne Dyer
Terwijl we met flippers aan onze voeten, een knaloranje reddingstvest aan en een duikbril op ons hoofd achteruit de zee in lopen spreken we met z´n vijfjes af dat we bij elkaar blijven. We zijn op het strand van Akumal dat door de Maya´s de “Plek van de schildpadden” genoemd wordt. Duizenden zeeschildpadden kwamen hier in de zomer hun eieren leggen. Dat is helaas niet meer zo, maar de volwassen zeeschildpadden zijn hier nog wel uitbundig aanwezig. Ookal is deze groene zeeschildpad een bedreigde diersoort geworden... En zo stappen wij hoopvol het warme water in en dobberen we met z´n vijfjes langzaam steeds verder de Caribische Zee in. Niet ver van het strand zie ik de eerste schildpad op de bodem grazen van het zeegras. Ik steek mijn hoofd boven het water uit en roep dat ik er één zie. Vooral Mark roep ik er meteen bij, want bij de vorige ontmoeting met een zeeschildpad - afgelopen zomer in Belize - riep hij ons er enthousiast bij en toen Mark weer onder water keek was de schildpad er al vandoor. Dat gebeurt hem niet nog eens! Nu dobberen we zo´n anderhalve meter boven de schildpad die een schild van zeker een halve meter groot heeft. Zijn kop is enorm en zijn poten zijn prachtig getekend. Het mooiste moment is wanneer deze schildpad naar boven zwemt om lucht te happen en daarna weer naar beneden zwemt. We volgen hem en genieten in zijn nabijheid. Hij lijkt zich niks van onze aanwezigheid aan te trekken en zwemt zodat we hem aan zouden kunnen raken. Dat doen we niet, want dat zijn de regels. Kort daarna zien we nog twee schildpadden vlakbij zwemmen. We splitsen ons op. Maren en ik volgen de grootste zeeschildpad van het stel. We flipperen hand in hand achter hem aan. Hij gaat naar beneden, naar boven en zwemt voor ons uit zoals we allemaal de beelden kennen uit de film Nemo. Soms maakt hij een draai waardoor hij echt rakelings langs onze gezichten zwemt! Tussendoor kijken we ook naar de tropische vissen en en naar het koraal dat nog over is van dit rif. Het rif voor de kust van Akumal gehoort tot de betere duiklocaties langs de Mexicaanse kust. In de rifmuur is het vis- en koraalleven uitbundig. Maar toch heeft onze allereerste ontmoeting met een wilde zeeschildpad meer indruk achter gelaten. Het was heel diep in zee (we waren met een vissersbootje), het blauw van de zee en het invallende zonlicht was prachtig en de verscheidenheid aan gekleurde vissen was enorm. Er waren nauwelijks andere mensen aan het snorkelen en de zeeschildpad zwom daar gewoon in z´n uppie. Hij was zo aandoenlijk toen hij schrok van mijn aanwezigheid recht voor hem dat hij zijn pootjes van schrik wijd spreidde.... Deze keer in México was het vrij ondiep en waren er meer schildpadden aan het grazen op de bodem. Er waren ook meer mensen aan het snorkelen. Er was bovendien de belofte van de snorkelverhuurman op het strand; we zouden zéker zeeschildpadden gaan zien. En daarom was er niet die bijzondere magie, die totale verwondering die je kennelijk alleen hebt bij een eerste keer.
Bij een open raam om een lauw zeebriesje binnen te krijgen en met uitzicht op het rif en de azuurblauwe zee slaan door de wind de blaadjes van Maren´s map om. Het is haar map van Nederlands voor de Wereldschool. Sinds dit schooljaar volgt Maren net als haar zussen wekelijks Nederlands, en ik ben haar juf. Dat heeft als gevolg dat Maren op de gekste plekken Nederlandse les heeft. Vaak in de auto als we een lange rit maken om México te ontdekken. Deze keer heeft ze spelling- en taaltoetsen. Zelfs een Citotoets en dus zitten we netjes aan tafel met alle mappen open geslagen en de officiële toetsvellen voor Maren uitgespreid. Het doet me denken aan de verhalen en foto´s die ik gezien en gelezen heb van schrijfster Anna van Praag toen Ilco en zij op wereldreis waren met hun drie dochters. Ik zeg tegen Anthe, die een Nederlands boekverslag zit te schrijven naast mij, dat we goed moeten beseffen dat we op deze unieke plek met onze Nederlandse taal bezig zijn. Haar reactie: “Dat weet ik mam! Daar báál ik ook zo enorm van!” Ik geniet juist van deze momenten. Hoeveel kinderen hebben nu eenmaal Nederlandse les op zulke magische plekjes op de wereld? Dit blog schrijf ik op een houten bankje aan een promenade langs het strand. Ik zit met mijn rug naar het strand, een zeebriesje op mijn rug. Er schuifelt een verkoper voorbij met hangers gemaakt van een halve kokosnoot en heel veel schelpjes die geluid maken in de wind.Ik zit in de schaduw van een palmboom en zie de schaduw van de takken onder mijn blote voeten. Ik hoor Inden en Maren plezier hebben in het zwembad voor mij. Anthe zit naast mij te lezen. Mark is aan het hardlopen. Ik koester dit moment van geluk. En besef dat ik mijn blogs vaak op zulke bijzondere plekken op de wereld geschreven heb. In tegenstelling tot onze kinderen ben ik oud genoeg om het te waarderen. Ik hoop intens dat zij dat later ook zullen doen, later...als ze groot genoeg zijn.
Mahahual, 31 december 2013
dinsdag 31 december 2013
Mahahual zonnetje
Juist in de overgave zit de ultieme vrijheid.
- Jeff Foster
Reizen met de auto door México is een uitdaging. Natuurlijk zijn er wegen die op de Michelin wegenkaart als snelwegen worden aangegeven. Helaas zijn dat in de praktijk eenbaanswegen met een halve strook (soort vluchtstrook) ernaast waar je gebruik van kan maken als je ingehaald wordt. Nu worden wij eigenlijk nooit ingehaald. In plaats daarvan dwingen wij auto´s om op die extra baan te rijden. Dat doe je door je knipperlicht naar links aan te zetten. Je moet deze chaotische verkeersregel ook maar weten, want de tegenligger doet natuurlijk precies hetzelfde. Ik vind het zelf best eng. Grote delen van deze zogenaamde snelwegen vallen echter uit elkaar door de enorme gaten in het wegdek of liggen in de revisie. De gaten worden dan geplakt met vierkantjes van nieuw asfalt, net als een lapjesdeken. Zo doende ligt je gemiddelde snelheid over honderden kilometers niet hoger dan honderd kilometer per uur. We reden op weg naar de Caribische Zee door een berggebied dat zo hoog ligt dat er meestal mist is. Je wordt ook gewaarschuwd voor deze mist. Het gevaarlijke is dat de weg veel bochten heeft en de mist in flarden komt. Zo rijd je er pal in en zo niet. Wat het voor mij extra angstig maakte was dat een week ervoor op dezelfde weg als waar wij reden een gezin van onze school verongelukte door de mist. Het meisje Louisa uit Maren´s jaar was omgekomen. Haar broer Ricardo en haar vader raakten in coma. Door die vervloekte mist.... Als onze snelweg dorpen doorkruist liggen er verkeersdrempels die je snelheid reduceren tot zo´n veertig kilometer per uur. Denk ook aan brommers met passagiers op de weg, fietsers, motorrijders steevast zonder helm of te zwaar beladen. Overstekende straathonden, cowboys op paarden of zelfs een losgeraakt paard hebben we op de zogenaamde snelweg gezien. Er was onderweg naar onze cabaña aan het strand door hevige regenval een stuk snelweg afgebrokkeld door een sterke modderstroom waardoor we over een stukje van twintig kilometer bijna vier uur gereden hebben! Ons humeur werd er tijdens de autorit gelukkig niet minder op. We hebben TV in de auto, twee achterbanken en het belangrijkste misschien wel: Hollandse pakjes stroopwafels, drop, chips en chocola in de auto. Soms liggen we helemaal in een deuk.... Helemaal bepakt en bezakt vertrokken we vroeg in de ochtend met stapels DVD´s, koffers, snacks en veel drinken voor onderweg. Ik merkte in de auto op dat we op de helft van ons verblijf in México zijn. Inden verstond echter op de helft van onze reis. We waren nét tien minuten onderweg! We passeerden het Marriott hotel waar we een maand gewoond hebben toen we anderhalf jaar terug arriveerden in México. Maren riep naar dit hotel “Hier is het!”. Die samenloop van misvattingen was zo komisch: een volgeladen auto, klaar voor een lange autorit, en dan na tien minuten de vraag van Inden of we op de helft zijn en Maren die uit het raam roept “Hier is het!” Zo´n lachwekkende situatie waar we telkens opnieuw om moesten lachen!
Veilig aangekomen in onze gezellige cabaña pal aan het witte strand van een gemoedelijk klein stranddorpje genieten we van de warme zee, het uitzicht op het rif, onze fruitsmoothies aan de strandbar. We genieten van het zwembad, het Italiaanse ijs op de promenade, de Caribische sfeer en van onze boeken en tijdschriften. We genieten van het vooruitzicht op een hobbelig ritje op een banaan, een snorkeltour, bezoek aan Tulum en aan zwemmen met zeeschildpadden. Maar het meest genieten we gewoonweg van de de zon. Klinkt misschien gek in México, maar hier in de staat Quintana Roo heeft het de afgelopen maanden elke dag geregend!
Mahahual, 28 december 2013
- Jeff Foster
Reizen met de auto door México is een uitdaging. Natuurlijk zijn er wegen die op de Michelin wegenkaart als snelwegen worden aangegeven. Helaas zijn dat in de praktijk eenbaanswegen met een halve strook (soort vluchtstrook) ernaast waar je gebruik van kan maken als je ingehaald wordt. Nu worden wij eigenlijk nooit ingehaald. In plaats daarvan dwingen wij auto´s om op die extra baan te rijden. Dat doe je door je knipperlicht naar links aan te zetten. Je moet deze chaotische verkeersregel ook maar weten, want de tegenligger doet natuurlijk precies hetzelfde. Ik vind het zelf best eng. Grote delen van deze zogenaamde snelwegen vallen echter uit elkaar door de enorme gaten in het wegdek of liggen in de revisie. De gaten worden dan geplakt met vierkantjes van nieuw asfalt, net als een lapjesdeken. Zo doende ligt je gemiddelde snelheid over honderden kilometers niet hoger dan honderd kilometer per uur. We reden op weg naar de Caribische Zee door een berggebied dat zo hoog ligt dat er meestal mist is. Je wordt ook gewaarschuwd voor deze mist. Het gevaarlijke is dat de weg veel bochten heeft en de mist in flarden komt. Zo rijd je er pal in en zo niet. Wat het voor mij extra angstig maakte was dat een week ervoor op dezelfde weg als waar wij reden een gezin van onze school verongelukte door de mist. Het meisje Louisa uit Maren´s jaar was omgekomen. Haar broer Ricardo en haar vader raakten in coma. Door die vervloekte mist.... Als onze snelweg dorpen doorkruist liggen er verkeersdrempels die je snelheid reduceren tot zo´n veertig kilometer per uur. Denk ook aan brommers met passagiers op de weg, fietsers, motorrijders steevast zonder helm of te zwaar beladen. Overstekende straathonden, cowboys op paarden of zelfs een losgeraakt paard hebben we op de zogenaamde snelweg gezien. Er was onderweg naar onze cabaña aan het strand door hevige regenval een stuk snelweg afgebrokkeld door een sterke modderstroom waardoor we over een stukje van twintig kilometer bijna vier uur gereden hebben! Ons humeur werd er tijdens de autorit gelukkig niet minder op. We hebben TV in de auto, twee achterbanken en het belangrijkste misschien wel: Hollandse pakjes stroopwafels, drop, chips en chocola in de auto. Soms liggen we helemaal in een deuk.... Helemaal bepakt en bezakt vertrokken we vroeg in de ochtend met stapels DVD´s, koffers, snacks en veel drinken voor onderweg. Ik merkte in de auto op dat we op de helft van ons verblijf in México zijn. Inden verstond echter op de helft van onze reis. We waren nét tien minuten onderweg! We passeerden het Marriott hotel waar we een maand gewoond hebben toen we anderhalf jaar terug arriveerden in México. Maren riep naar dit hotel “Hier is het!”. Die samenloop van misvattingen was zo komisch: een volgeladen auto, klaar voor een lange autorit, en dan na tien minuten de vraag van Inden of we op de helft zijn en Maren die uit het raam roept “Hier is het!” Zo´n lachwekkende situatie waar we telkens opnieuw om moesten lachen!
Veilig aangekomen in onze gezellige cabaña pal aan het witte strand van een gemoedelijk klein stranddorpje genieten we van de warme zee, het uitzicht op het rif, onze fruitsmoothies aan de strandbar. We genieten van het zwembad, het Italiaanse ijs op de promenade, de Caribische sfeer en van onze boeken en tijdschriften. We genieten van het vooruitzicht op een hobbelig ritje op een banaan, een snorkeltour, bezoek aan Tulum en aan zwemmen met zeeschildpadden. Maar het meest genieten we gewoonweg van de de zon. Klinkt misschien gek in México, maar hier in de staat Quintana Roo heeft het de afgelopen maanden elke dag geregend!
Mahahual, 28 december 2013
zaterdag 21 december 2013
Pakjes onder de boom
“Then the Grinch thought of something he hadn't before! What if Christmas, he thought, doesn't come from a store. What if Christmas...perhaps...means a little bit more!”
― Dr. Seuss
― Dr. Seuss
Deze week kreeg ik een mooie brief van de Kerstman en de drie Wijze Koningen, heel hip in mijn mailbox. Ik wil hem hier plaatsen. Hij is in het Engels geschreven en na even overwogen te hebben om hem in het Nederlands te vertalen besloot ik dat toch niet te doen. In het Engels klinkt alles veel mooier, zachter en warmer.
Perhaps you don’t believe in us anymore, but we see you every holiday season running around, shopping, cooking and enjoying the season with your families. We know you don’t make a list for us anymore, but that doesn’t mean we don’t know what lies on your heart. Some of your wishes are material, but some of them are more like prayers. We still know what is important to you.
However, this holiday season we want to invite you to look closer under your tree. There are some packages there that you received a long time ago, and we didn’t give them to you. Sometimes you seem to forget that they are there, but if you look closely…
First of all is a great big red gift, the gift of life and health. Everyday when you and your loved ones open your eyes, you have been given this gift again.
Then there is a big green and blue package. Every day when you wake up, you have the gift of a beautiful world filled with miracles and the wonders of nature.
Next is a beautifully wrapped gift that comes in pink paper, the gift of family, friends and love. This is a special gift because you are given an opportunity each day to make your loved ones feel special and to receive love from them as well.
A box wrapped in blue paper lies next to the pink gift. It is the gift of faith. Even when the world seems like a dark place, this gift can always be counted on to help you look towards better, brighter times.
Last of all is a big silver box with many little silver boxes inside. This gift contains all the many blessings that we don’t even think about sometimes…food, clothes, house and medical care among others. We forget about this big box, but if it were ever taken away from us, we would immediately know that it was missing!
This year when you sit down to open your gifts together as a family, please don’t forget about the special gifts you have already been given. They are there under your tree, and you don’t have to go buy them. Someone much more important than us gave them to you; always celebrate them and please don’t take them for granted.
Sincerely and with all our love,
Santa and the Three Wise Men
zaterdag 14 december 2013
December perikelen
December is dé maand om samen te zijn. Onze weekends hier in México zijn gewoonlijk heel leeg en vrij van sociale verplichtingen. Maar in December stromen de uitnodigingen binnen. Meteen na Pakjesavond hadden we het eerste Kerstfeest. Een Kerstfeest van Mark’s werk. En wat voor één! Een etentje gevolgd door een swingend dansfeest. Een enthousiaste grote band die alle driehonderd mensen op de dansvloer kreeg. Mark als directeur, en ik als zijn vrouw, werden behandeld als een bruidspaar… We werden door de band gevraagd de dans te openen op salsa muziek en later op de avond mochten we achter de danseres de sliert starten die door de hele zaal danste. De fotografe blééf gedurende de avond maar foto’s schieten van ons twee. Gelukkig zagen we er allebei betoverend uit. Mark in een mooi strak pak en ik in een jurkje, en ik had zowaar zwarte panty’s gevonden in de winkel. Die ochtend was ik speciaal voor de gelegenheid naar de kapper geweest. Ook al wisten we niet dat we het middelpunt van de avond zouden zijn… Het was zo feestelijk allemaal met uitgedeelde ballonnen, gekke hoedjes, Mini Mouse oren die licht gaven, lichtgevende ringen en brillen, maar ook paraplu’s en glitterstropdassen. Feesten kunnen ze wel die Mexicanen! Aankomend weekend hebben we nóg een groot Kerstfeest, een barbecue met vrienden in het park en een dansfeest om de verjaardag van mijn vriendin te vieren. De kinderen hebben ook veel feestjes en (Kerst)etentjes deze dagen. Een tijd van samen zijn en lekker eten dus.
“Nog tien minuten een plat stuk lopen en dan nog twintig minuten klimmen” zegt Pablo onze gids. Ik sta te hijgen als een paard. We klimmen van 2600 meter hoogte naar 2980 meter. Ik heb het gevoel dat ik nauwelijks adem krijg, ook al staan we in een groot groen naaldenbos. Mijn hart klopt zowat uit mijn borstkas en ik hoor het suizen in mijn oren. Het zweet staat op mijn rug en ik ben met tijd en wijlen duizelig. Ondanks dat Mark mij min of meer naar boven duwt met zijn hand op mijn rug ben ik kapot. We zijn met Anthe’s vriendin Vera op weg naar miljoenen Monarchvlinders. Eindelijk. Een maand geleden waren we hier ook, maar toen kwamen ze nét aan uit Canada. Nu zijn er echt miljoenen. Ze hangen te slapen en te rusten na de lange reis van vijfduizend kilometer. Omdat ze hun vleugels met de oranje kant dicht geklapt hebben zie je ze nauwelijks. Het lijken net schubbetjes op de boomstam of aan de takken. (zie ons fotoalbum) Soms vliegen er een paar op. Ook liggen er tientallen dood op de grond, van vermoeidheid neer gestort. Het ziet er heel triest uit, maar de dode vlinders spelen een belangrijke rol in de herkenning van dit naaldenbos. De zon gaat net onder als we eindelijk boven aan de berg staan. We lopen in het bijna donker terug naar beneden. Er trekt een mist op en de bospaadjes zijn erg steil. Af en toe maken we een glijder... Maar net als we beneden arriveren is het echt pikkedonker. Ik zie wel een gelijkenis in de zware tocht die ik maakte naar boven om de vlinders te ontmoeten en de zware tocht die de Monarchvlinders moesten maken om naar dit bos terug te komen. Het is een geweldig natuurwonder en erg bijzonder om te zien. Daar heb ik mijn lijdensweg dan wel voor over gehad.
Bij de Kerstperiode in Nederland hoort guur weer en een enkele keer misschien een witte Kerst of ijs op de sloten. Er hoort drukte bij met lange boodschappenlijsten, Kerstkaarten versturen, uitverkoop, lange rijen voor de kassa van de supermarkt, mooie Kerstkleding vinden, veel verplichtingen en hoge verwachtingen. Hier in México betekent de Kerstperiode elke dag opstaan met de zon op je gezicht en lekker langzaam leven. Er is sowieso maar één Kerstdag en die vieren we met ons gezinnetje en cadeautjes onder de boom. Kerstkaarten versturen we niet, want met de snelheid van de Mexicaanse post worden ze ver in het nieuwe jaar bezorgd. De dag na Kerst rijden we naar de witte stranden van de Caribische Zee voor een weekje zon, azuurblauwe zee en blote voetjes in het warme zand. Een adembenemende Maya ruïne aan zee bezoeken we die dagen ook en ons plannetje is om zeeschildpadden te zien tijdens het snorkelen…
vrijdag 6 december 2013
Droomplek
Reizen is het hart verwijden.
Een
soort misplaatste trots overvalt me als we met vier blonde meiden op een trajinera (soort gondola) op het water
tussen historische drijvende tuinen varen. Anthe’s Nederlandse vriendinnetje is
bij ons en we bezoeken de plaats Xochimilco, die op de lijst van werelderfgoed
van UNESCO staat. De meiden liggen op hun buik voorop de boot en ik zie steeds
alle nekken omdraaien als ze onze vier meiden waarnemen. (zie ons fotoalbum) Op
de andere gondola’s wordt flink gefeest door de Mexicanen. Er drijven kleine
bootjes voorbij in de grachten die even aan je gondola aanleggen zoals bootjes
met zingende mariacha’s, bootjes met
eten en drinken, bootjes met souvenirs en later als de zon onder gaat bootjes
met kaarsen. Als we een andere boot passeren waarvan de passagiers net een
luidruchtig bekend liedje aanzetten beginnen Anthe en Vera te dansen. Er wordt naar
ze geroepen, gefloten en gejuicht. We voelen ons even heel erg Europese
toeristen met al die aandacht! Heel toeristisch hebben we dezelfde dag namelijk
ook al in zo’n Turibus door de miljoenenhoofdstad
rondgereden. Ik had hoge verwachtingen van de highlights van deze grote, oude stad met zoveel geschiedenis. Maar
zoals altijd met hoge verwachtingen werd ik teleurgesteld. Er waren geen
historische plekjes, de bus stopte bij moderne winkelcentra, dure wijken met
villa’s en hoge zakentorens. Dit is natuurlijk een gevolg van de enorme
aardbeving in 1985 waarbij veel vernietigd is en meer dan 5000 mensen omgekomen
zijn. We zijn halverwege de rit uitgestapt om in een leuk straatje te lunchen
en daarna zijn we met de metro verder gegaan naar de drijvende tuinen. Daar
wilden we naar het griezelige eiland dat vol hangt met poppen die daar door Don
Julian verzameld werden. Volgens hem was op een plekje aan de kust van zijn
eiland een meisje verdronken en beschermden deze poppen het meisje in het
hiernamaals. Op 80-jarige leeftijd is de man, na vijftig jaar op het eiland
gewoond te hebben, verdronken en luguber genoeg terug gevonden op de plek waar
volgens hem het jonge meisje verdronken was… Dit eiland is vier uur varen vanaf
de kade en als je genoeg betaalt aan de gondelier dan brengt hij je erheen, dat
hebben we niet gedaan. Dichterbij was een ander eilandje dat ook vol hangt met
oude, versleten, onder de zon kokende kinderpoppen. Daar voeren we langs toen
de schemer inviel en dat was macaber genoeg voor ons.
Op
de top van de piramide van de Zon, op 72 meter hoogte, is in het exacte midden
een kleine opening te vinden met daarin een ijzeren staaf. Volgens de lokale
traditie worden je geest en lichaam verlicht als je je vinger voor enkele
seconden in het gat steekt. Wat dan ook massaal door de Mexicaanse toeristen
wordt gedaan – en door ons natuurlijk! En ach, echt kwaad zal het zeker niet
kunnen. (zie ons fotoalbum) Er zijn vele mysteries rond de piramides in de stad Teotihucán. In deze plaats, die een ontwerp lijkt te hebben dat geïnspireerd is
op de sterrenhemel, zijn ongeveer 500 tempels aanwezig. Er is nog maar weinig
bekend over deze plaats en al helemaal niet over wie deze gebouwd heeft. De
belangrijkste piramides zijn de piramide van de Zon en die van de Maan. De Azteken
zagen deze stad als een heilige stad en dachten dat de piramides graven waren,
gebouwd door reuzen. Er zijn in de grafmonumenten inderdaad diverse tombes
gevonden. Wat nog extra mysterie toevoegt aan deze stad, is de ontdekking van
een aantal grote platen mica. (mineralen) In 1906 werd in de tempel van de zon
tijdens restauratiewerkzaamheden een aantal platen mica gevonden. Deze platen
waren aanwezig tussen twee van de hoger gelegen verdiepingen. Ongelooflijk maar
waar: de mica platen werden nadat ze opgegraven waren verwijderd en direct
verkocht door de leider van de opgravingen. Door middel van testen is gebleken
dat de mica afkomstig is uit Brazilië, zo'n 3000 kilometer daar vandaan. Het moet
bepaald geen sinecure geweest zijn om die daar te krijgen.
Maar dat is niet het
grootste mysterie. Dat is namelijk de vraag waarom die platen daar zijn
aangebracht.
Aangezien het onder een stenen vloer is aangetroffen heeft het
geen decoratieve waarde, maar moet het een andere functie hebben gehad.
Waarvoor gebruikten de mysterieuze bouwers van Teotihuacán deze
platen mica? Als het niet een decoratieve functie had, was het dan voor zijn
goede hitte werende of zijn isolerende eigenschappen?
Er dient nog veel
onderzoek plaats te vinden, maar één ding is duidelijk: de bouwers hadden
overduidelijk een goede reden om die platen daar aan te brengen, want ze moeten
toch een geweldige inspanning hebben geleverd om de mica in Teotihuacán te krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
