Lipari island - Aeolian sea

HAGEDIS
“We are like islands in the sea, separate on the surface but connected in the deep.” 

- William James

Op de allerlaatste dag van ons verblijf in het meest luxueus hotel van onze hele reis laten we onze backpack’s bij de receptie staan zodat we nog een dag in de watten gelegd kunnen worden en van de heerlijke infinity pool - met uniek uitzicht over de Eolische eilanden - kunnen genieten. Pas eind van de dag zullen we de ferry naar eiland Lipari pakken. Ik lig naast middelste dochter te lezen wanneer er plots een hagedis uit de palmboom in het zwembad valt. Hij zwemt naar de rand om eruit te klimmen. Dat lukt hem niet. We zien het arme diertje zinken naar de bodem. Hij verdrinkt. Ik plons erin en met m’n bovenstukje dat lag te drogen pak ik haar uit het water. Ik laat haar op mijn drijfnatte bikinistukje onder de palmboom rusten. Ze ademt nog. Van schrik heeft zij haar staart laten vallen, een trucje dat niet alleen sommige hagedissen, maar ook gekko’s en salamanders beheersen. Op die manier ontsnappen deze dieren uit de greep van een natuurlijke vijand. Dat een hagedis niet doodbloedt als hij zijn staart kwijtraakt, is om dezelfde reden dat wij niet doodbloeden als we een wondje hebben: het bloed stolt en de wond wordt geheeld. Sommige hagedissen kunnen zelfs hun staart weer laten aangroeien. Oudste dochter hoort een Brits koppel naast haar over de hectische situatie praten. ‘It seems like she saved him, he made it.” Tristania, zoals de meiden haar doopten, klimt na zo’n twintig minuten de palmboom weer in. Ze bereikt normaalgesproken een leeftijd van negen jaar. Dat zal Tristania niet halen. De vrouwtjes zoals Tristania hebben een olijfgroene rug met twee witte of gele lengtestrepen aan haar flanken. Niet veel later zit het beestje naast mijn ligbedje precies aan de rand van het zwembad. Als ik weer kijk ligt ze wederom op de bodem van het zwembad. Ze heeft er zelf een eind aan gemaakt.  Wanneer middelste wil zwemmen licht ik het personeel in. Er komt een werkman die het beestje met een net aan zo’n lange stok uit het water haalt. Inmiddels heeft wat nieuwsgierig restaurant- en barpersoneel zich verzameld rond een Italiaanse gaste die het beestje uit het net pakt. Ze probeert nog iets van cpr met haar vinger maar de hagedis is natuurlijk gewoon dood. Een kelner uit het restaurant graaft met een lepel een grafje in een stukje tuin. We staan met een groepje hotelgasten en personeel toe te kijken. Een gast merkt op dat het nu een funeral is. Wanneer we niet veel later glaasjes water met verse citroen en munt uitgereikt krijgen proosten wij met z’n vijfjes op Tristania. 

Strand Valle Muria op eiland Lipari, waar we inmiddels verblijven, is prachtig omgeven met hoge, steile kliffen. Een oogverblindende baai met een strandje van kleine donkergrijze keitjes. Het is een steile vijftien-minuten-lange downhill walk. Er is niks te koop dus veel water, lunch, twee parasols en een zonnefactor mee. Zonnehoedjes op en gympen aan. Het pad naar beneden naar het strandje start als een paadje van cement, maar wordt al snel een hobbelig zandpad met grote keien. Langs hoog gras, bloemen en cactussen. Uitzicht op het knalblauwe water in de baai. Wanneer we zwemmen in zee komt er nog een Italiaans gezin met vijf mensen op het strand. Ze zetten hun twee parasols pal naast de onze. Zo’n groot leeg strand, en dan zo dicht naast ons? We verplaatsen onze parasols een heel stuk opzij. Wanneer we in de middag weer zwemmen wordt mijn lief gestoken op zijn arm door een klein kwalletje met lila binnenkantje. Het prikt enorm. Nog geen vijf minuten later wordt oudste dochter maar liefst drie keer op haar benen gestoken! We schieten allemaal het water uit. De dochter van de opdringerige strandbuurtjes komt ons heel lief te hulp met crème tegen kwallenbeten van medusa’s. We lezen en slapen nog even in de schaduw van onze parasols en beginnen dan aan de steile klim terug. Ik heb er ontieglijk veel moeite mee. Hijgen, zweten, ademnood en zelfs vlagen misselijkheid. De meiden en m’n lief wapperen geduldig met hun zonnehoedjes om me af te laten koelen. Slokjes water. Stukje lopen en weer zitten in een zuchtje zeewind. Bijna boven ben ik echt beroerd. Hoofd voorover tussen mijn knieën. Lauw water in mijn nek. Middelste dochter voelt zich inmiddels ook niet meer lekker. Nino, de eigenaar van het hotel komt ons weer ophalen met zijn bus. Rust. Het begint net een beetje te druppelen. Regen. Vroeg in de avond laten we ons naar het levendige havenstadje Lipari brengen. Bewolkt en een zeewind. Echt heerlijke temperatuur van nog net geen dertig graden. We shoppen wat voor souvenirs en gaan lekker uit eten. Dit was onze laatste avontuurlijke stranddag aan de Eolische zee. Morgen gaan we met de ferry terug naar Sicilië.

Lipari | 9 augustus 2022

On our way to Stromboli!

VULKAANUITBARSTING
‘Every volcano is a powerful illustration of God's character. He is a Vesuvius of goodness, life, and energy.’

- Reinhard Bonnke

Er was blijdschap toen het ons gelukt was. Een night tour naar de grootste actieve vulkaan van Europa. Riserva Naturale Orientata Isola di Stromboli e Strombolicchio. Mijn lief wilde absoluut niet een dag doorbrengen op een overvolle boot met zo’n honderd drukke Italianen. Een verplichte snorkeltrip tussendoor, vechten om een zitplek en een verplicht verblijf in dorpjes waar de boot zou aanleggen. We moesten op zoek naar een simpele avondtoer zonder opsmuk. Om zes uur in de middag zou onze boot vertrekken vanuit de haven op eiland Vulcano. Dat werd iets later. Zo’n veertig man op een boot met capaciteit voor honderd. Iedereen had ruim plek boven op het dek. De zeewind in onze haren. We haalden nog zo’n veertig passagiers op van eiland Lipari en we lieten zo’n twintig feestelijk gekleedde mensen achter op eiland Panarea waar ze tot middernacht gingen dineren en feesten. Wij voeren door naar vulkaaneiland Stromboli. Zonsondergang op de varende boot. Vulkaan Stromboli prachtig afgetekend tegen de horizon met om de paar minuten een uitgepuft wolkje erboven. We maakten foto’s. We kregen twee uur de tijd om te eten in het dorpje aan de voet van de vulkaan en om tien uur terug aan boord, dan zou het spektakel beginnen. We hadden er zo’n zin in. Lekker gegeten, een potje gekaart en zelfs tijd voor dessert. Bij het bakkertje ernaast namen we marsepein bolletjes bedekt met pistachenootjes voor onderweg mee. De boot voer zo’n tien minuten door het gifzwarte zeewater in het donker toen we lava uit één van de kraters zagen spuien. De motor werd stil gezet. Indrukwekkend zicht. Af en toe zagen we uit een andere krater gloeiende lavabommen als vuurwerk ver omhoog schieten. Spectaculair. Hij deed zijn bijnaam eer aan, de vuurtoren van de zee. Ondanks mijn voorbereidingen hoe je een lava spuwende krater in de nacht goed fotografeert - met extreem hoge ISO waarde en panoramalens - kreeg ik het beeld niet scherp op de sterk deinende golven. Gelukkig lukte het oudste dochter wel met haar geavanceerde mobiel. We genoten van het uitzicht. Iedereen op het dek was stil, of fluisterde. Ik heb me nog nooit zo dicht bij moeder Aarde gevoeld. Wat een energie. Haar magna spoot ze met grote druk naar buiten. Ik raakte er geemotioneerd van. Wat een adembenemend natuurgeweld. Ineens ging de derde krater tekeer. Veel en hoog brandend rood en oranje lava werd eruit geperst. Wauw! Wat een sensationele show! Oudste legde het ook nog eens vast op beeld. Mijn hart ging tekeer. De kapitein riep ‘Bellissimo!’ en kort daarna voeren we verder in de donkere nacht. Ik bleef nog een tijdje tevergeefs achterom kijken. Naar Sciara del Fuoco. Litteken van de brand. Boven ons een volle sterrenhemel. Zo’n honderdvijftig miljard sterren. Het sterrenstelsel waarvan de sterren vele lichtjaren bij ons vandaan zijn. Er waren zeker zeven vallende sterren. Ik zag er zelf twee. Bij de eerste deed ik een wens. Kort daarna was dat moment dat de derde krater in vuur en vlam stond. Mijn wens kwam uit. In Mexico woonden wij drie jaar aan de voet van de levende vulkaan Popocatepetl. Soms een prachtige sneeuwkraag. Soms donkere wolken uit de krater, as in de stad of aardbevingen. Nachtelijke erupties met lava. Waarschuwingen voor evacuatie voor de dichterbij gelegen dorpen. Nooit brandende lava live van dichtbij mogen zien. Wat een mooie memorabele avond in de ruige natuur van deze vulkaaneilanden. 

Deze eilandenreis langs drie verschillende zeeën is onze tweede honeymoon. Tijdens onze eerste honeymoon in 1995 reisden we af naar Egypte. Eerst een indrukwekkende cruise over de Nijl en daarna leren duiken in badplaats Hurghada. Terug vlogen we via Caïro en daar ging het mis. Ik had heel voorzichtig de zes waardevolle, volgeschoten fotorolletjes in mijn nieuwe zwartleren rugzakje - gekocht in Luxor - gestopt. Op de luchthaven in Caïro moest de handbagage door een scan. Een Duitse toerist had dezelfde lederen rugtas gekocht… In het vliegtuig opende ik m’n rugtas en er kwam een zelfgebreid vest uit. Zo ook een Duitstalig reisboekje over Egypte. Ik klampte de stewardess aan en zij ging terug naar de incheck hal om daar de tas hopelijk weer terug te verwisselen. Ik stierf duizend doden door angst. Ik zag haar uiteindelijk door het raampje met lege handen teruglopen. Zó erg! We hadden vertraging en toen ben ik zelf ook tevergeefs naar ‘gevonden voorwerpen’ gerend. Ik was er thuis in Amsterdam drie weken écht kapot van. Ik sliep slecht en zocht in de nacht naar oplossingen. Een fax naar het hotel waar het Amerikaanse stel nog verbleef dat op het cruiseschip foto’s van ons had gemaakt. Na weken geduld kwam er eindelijk een enveloppe via de luchtpost met wat foto’s waar we samen aan de eettafel met ze aten of waar wij ergens op de achtergrond stonden. Zó blij mee met die paar schamele foto’s en wat plaatjes die ik uit een reisgids had geknipt. Deze honeymoon is gelukkig heel anders. Onze drie meiden staan stil bij ons jubileum en maken stiekem romantische foto’s van mijn lief en mij samen. Ook veel gezamenlijke gezinsfoto’s. Ik ben er zo blij mee! Deze dagen op eiland Salina verblijven we in een zeer romantisch boutique familiehotel. Een eeuwenoud traditioneel pand met heel hoge plafonds van oude kastanjehouten balken, witte tadelakt muren, antieke meubels en mooie terracotta tegelvloeren. Alles is met aandacht en smaak ingericht. Een geweldige tropische tuin met oude bomen, zitjes en een kruidentuin. De infinity pool met uitzicht op de knalblauwe zee, eiland Panarea en vulkaan Stromboli maakt het plaatje af. Stilte en rust wordt gewaardeerd. Er ligt een handgeschreven brief op ons houten bureau met felicitaties voor ons trouwjubileum en daarom twee drankjes cadeau. Zo attent! 

Salina | 6 augustus 2022

Sunset at Vulcano island

EILANDEN ARCHIPEL
‘A lot of people believe Italian food is tasty because there are a lot of ingredients. But they don't understand that the reason why it's tasty is because there are less ingredients than in any other cuisine.’

- Gino d’Acampi

Je verandert door wat je eet. Hier op Sicilië en de Eolische eilanden eten we de beroemde smaakvolle tomaatjes. Elke dag kleine, rauwe tomaatjes mee naar het strand. Tomaten in de maaltijden die mijn lief hier kookt. Tomaten van Sicilië zitten bomvol levendige vulkaanenergie. Ze groeien in de energie van de vulkaan Etna of één van de vulkaaneilanden. Afgekoelde lava – na enige eeuwen van verwering – is zeer vruchtbaar en voedingrijk en is daarom goed te gebruiken als landbouwgrond. Deze tomaatjes zingen van het leven. We bewaren ze buiten de koelkast anders verdwijnt al het leven eruit. Als je groente en fruit in de koelkast bewaart is volgens kok en healer Erika Tangari het verhaal meteen afgelopen. Weg smaak, weg poëzie. Mijn lief kookt met aandacht. Dat proeven onze kinderen hier, en thuis. Ook in de keukens van onze huisjes kookt hij de sterren van de hemel. Je verandert door wat je eet. Wij eten hier regelmatig avondmaaltijden buiten de deur. Italiaanse, pure en simpele ingrediënten.  En af en toe is het ook heerlijk om in onze gehuurde huisjes te eten. Gewoon lekker met nauwelijks kleding aan onze warme lijven. In een Siciliaanse keuken met balkondeuren wijd open, op een balkon aan zee in een hippiedorp of aan een tuintafel op een vulkaaneilandje. Mijn lief haalt in de ochtend de groenten voor de salades en/of pastasauzen. Hij laat Parmezaanse kaas raspen. Lokaal fruit neemt hij ook mee. Elke dag eten we heerlijke perzikken of pruimen in de yoghurt. Meloen en zoete overheerlijke tomaatjes nemen we mee naar het strand. Voedsel helpt je weer in verbinding te komen met je lichaam. Thuis eet ik weinig vers fruit alleen blauwe bessen en granaatappelpitjes - die ik trouwens in de koelkast bewaar - en in mijn ontbijtyoghurt doe. Soms kiwi of ananas. Geen lokaal fruit helaas… Vers en ongekoelde groenten en fruit op hun hoogtepunt vol met leven brengen je naar een hogere frequentie, één van overvloed en liefde. Hier op de eilanden doen we het goed. Levend voedsel van een lokale plant, niks ingevroren of gekoeld. Eenvoudig leven en puur voedsel. Liters water drinken we dagelijks, onze huid ziet er gezond en gebruind uit. We lopen en zwemmen veel. Een gezonde flow in deze prachtige, gezonde omgeving van eilandjes in de zee. 

Al meteen bij aankomst in ons schattige huisje met tuin op het vulkaaneilandje Vulcano horen we van de eigenaar dat de levende vulkaan van het eiland sinds zijn laatste eruptie in 2019 niet te beklimmen is. Hij is aktief en het is verboden om naar boven te gaan. Dat is even slikken. We draaien ons hoofd vanaf het terras naar de vulkaan en zien een wolk stoom uit de krater bewegen. Logisch. Pas later beseffen we dat dit óók betekent dat de warme modderbaden gesloten zijn. Teleurstellend. Dit waren de voornaamste redenen om naar dit Eolische eilandje te gaan. Eerder op de middag toen we in twee ritjes opgehaald werden uit de haven met een stokoude, half verroeste Fiat Panda, met imperial op het dak, roken we meteen zwavelgas. De geur van rotte eieren. Je went er gelukkig heel snel aan. Dezelfde middag lopen we in een paar minuten naar La Baia Negra, stranden van zwart fijn zand - afkomstig van lava - en kristalhelder warm zeewater. We spelen heel lang met een balletje in de Eolische zee. Onze zwarte voeten van het strand douchen we lekker schoon onder de buitendouche in de tuin. De volgende ochtend lopen we naar het strand Spiaggia Acque Calde. In een andere baai. Baia di Ponente. Hier vindt een bijzonder fenomeen plaats. Een bijwerking van de levende vulkaan. De zeebodem vertoont karakteristieke ‘fumaroles’. Emissies van zwavelgas uit de aardbodem. Bubbels komen in de zee om je heen naar boven uit de zeebodem onder je voeten. Onze middelste merkte het als eerste op. Ze gilde, ze vond het eng. We zagen ze ineens overal: kleine gasexplosies in het warme water. Het maakt de watertemperatuur warmer en de zwemervaring meer relaxt and jacuzzi-like. Mijn lief ontdekte een grote fontein van gasbubbels waar we op af zwommen. Er was echter een lijn met oranje boeien om heen gehangen. Een badmeester hield het in de gaten. Het stonk aanzienlijk. We zagen overal gas uit de bodem ontsnappen. Heel spannend eigenlijk… Vanuit het zeewater zagen we de schuldige krater op de achterond stoer wolkjes puffen. Terug liepen we langs de afgesloten witte, weldadige modderbaden. Het modder borrelde van de hitte. Heel eng. Het was afgezet en houten bordjes waarschuwden voor gevaar. Een Amerikaanse toerist was een paar weken terug tóch er overheen geklommen, had zijn voet in de modderpoel gestoken en verbrand. Hij bleef staan kijken en kreeg toen een spat met zwavel in zijn oog dat op de Eerste Hulp verzorgd moest worden. Best gevaarlijk dus. Wij liepen veilig naar huis. Om in onze koele tuin te lunchen onder een afdakje in plaats van onder een parasol. Lekker even de hitte afspoelen onder de buitendouche. Helemaal prima. Voor een spectulaire zonsondergang op schiereilandje Vulcanello liepen we in een half uur een heuvel op. We keken uit op het eilanden archipel in de Eolische zee. Van die eilanden bezoeken we er de komende tijd maar liefst vier. 

Vulcano | 3 augustus 2022

Honeymoon 25 years - Cefalù

A BRIGHTER WORLD
“But it seemed to him the world was brighter, more intense, more alive than he had remembered. Colours were more vibrant, shimmering; the scents of ordinary things, wet pavement, bricks in sunlight, unripe peaches, felt layered and dizzyingly complex.” 

- Steven Price

Naast snorkelen, om me heen turen en lezen is er nog iets waar ik erg van kan genieten aan zee. Dus kopen we op een avond in het charmante dorp Cefalù een soort luchtbedje. Om te dobberen op zee. Dat kan alleen wanneer je al wat zongebruind bent anders verbrand je levend door de weerkaatsing van het UV licht. Vanuit ons Mamma Mia huisje aan de kust is het tien minuutjes lopen door het woonwijkje naar een piepklein schattig klein baaitje. Een pareltje. Een supersteile trap naar beneden. Aangelegd door het resort dat er pal boven ligt. Spiaggia Kalura. De linkerhelft is voor hun gasten, de rechterhelft voor de badgasten uit de buurt. Dat zijn wij. Een kiezelstrandje gelegen tussen steile rotsen. We zetten twee parasols vast met een stapel keien. Ook in dit huis ligt een parasol voor ons gebruik. Voor de kust steken wat grillige rotsen uit het water. Het krioelt daar van de gekleurde vissen. Niet een paar, maar wel honderd vissen zwemmen in diverse scholen. We zwemmen er gewoon tussen. Er zijn natuurlijke poortjes tussen rotsen waar we doorheen zwemmen. Ik compleet met flippers en snorkel achter de meisjes aan. De meiden filmen alles onder water met een GoPro. Daarbij zwemmen ze heel diep of hangen ze op hun kop, vooral de jongste heeft daar een handje van. Ze heeft vroeger aan wedstrijdzwemmen gedaan en voelt zich als een vis in het lauwe water van de Tyrreense zee. Geen snorkel maar gewoon adem inhouden. Geen flippers maar gewoon blote voetjes. Sommige Italiaanse stoere knullen duiken of springen van een hoge rots in de zee. Wanneer ik helemaal senang op onze nieuwe gadget in de golven dobber hangt er ineens een kind aan m’n benen en niet veel later ook één aan m’n hoofdkussentje. Zo genieten we nog een tijdje met z’n drieën als een soort zeester op de deinende golven. Dit strandje komt heel langzaam eind van de middag in de slagschaduw van de steile rotswand te liggen. Heerlijk vertoeven. Zeilschepen gaan voor anker in het baaitje. Hier in Cefalù worden uitgebroedde zeeschildpadjes in zee uitgezet zoals wij dat zelf in San Agustinillo in Mexico op het strand ook mochten doen. Bij zonsondergang in een National Park mochten we de paar-centimeter-grote zwarte lederschildpadjes uit een knalroze teil tillen. Elk van ons zette er een paar op onze hand en bij de waterkant op het witte strand. Ze liepen zelf heel moedig en snel de golven in. Ze wisten dat ze daar moesten zijn. Sommigen spoelden net zo snel weer terug op het strand, zij kregen een herkansing. Anderen zouden spoedig ten prooi kunnen vallen aan zeevogels, grote vissen of krabben. Eenmaal volwassen, het zijn de grootste zeeschildpadden ter wereld, hebben ze alleen nog de haai en orka als vijand. Onze meiden gaven de baby schildpadjes stuk voor stuk een naam. Hier in de Tyrreense zee heb ik al snorkelend doorzichtige kwalletjes gezien, typisch voer voor lederschildpadden. Ze leven normaliter op volle zee, maar mijn hart zou een sprongetje maken wanneer ik één dezer dagen een Italiaanse zeeschildpad tegen zou komen. 

We worden wakker bij het geluid van aanspoelende golven door de openstaande luiken. Mijn lief doet vroeg boodschappen. Ik dek de tafel. We ontbijten op het balkonnetje met uitzicht op de bootjes in de haven. Na het opruimen van de ontbijtboel pakken we de twee strandtassen in. Inmiddels onze ochtendroutine. Ik kan mijn duikbril niet vinden. Iedereen zoekt mee. Geen duikbril. We gaan onze gang van gister na. Mijn duikbril legde ik eenmaal uit zee steeds op een rots op het strand. Het zou toch niet? We lopen naar het strand. Geen achtergelaten snorkel. Ik word er melancholisch van. Mijn duikbril waar ik al jaren veel avonturen mee onder water beleef. Over de hele wereld en de laatste jaren in Europa. Samen ontdekten we de onderwaterwereld. Misschien wel mijn grootste hobby. Mijn lief gaat heel attent weer terug en zoekt ons Mamma Mia huisje tegen de steile rots nog eens grondig door. Hij surft op internet op zoek naar een goede kwaliteit duikbril.  Zonder dat ik het weet loopt hij naar het dorp maar de winkel is gesloten. Eind van de middag gaat hij naar het station om onze oudste op te halen in Palermo. Hij haalt meteen een nieuwe snorkel voor me. Vanuit de trein stuurt hij een fotootje ‘Maak kennis met je nieuwe vriend’. Laat in de avond lopen we elkaar allemaal tegemoet in het gezellige hippiedorp Cefalù. We eten gelato op het plein bij de dom, een vertrouwde hereniging van ons complete gezin. De tweede helft van onze honeymoon is begonnen. De volgende ochtend wachten we in zee allemaal in spanning af. Is het een kwalitatief goede duikbril? Zéker! Oudste dochter snorkelt er ook mee. Met haar zusjes ontdekte ze een knalrode zeester in een smalle spleet waar ze met z’n drieën doorheen durfden te zwemmen. It is a brighter world now. 

Cefalù | 1 augustus 2022

Ragusa at sunset - Sicily

ON THE MOVE

“To have seen Italy without having seen Sicily is not to have seen Italy at all, for Sicily is the clue to everything.” 

-  Johann Wolfgang von Goethe

Iets tussen grote hink-stap-sprongen en hard rennen in. Zoiets deden we het allerlaatste stukje van de wandeling naar het kleine mooie baaitje. Met grote reuzesprongen de allerlaatste stappen naar de zee. Er kwam nog net geen sissend geluid onder onze voetzolen vandaan toen we ze liefdevol lieten afkoelen in de zee. Zó heet! We wilden het derde strandje ontdekken in het natuurreservaat. Spiaggia Calamosche. Dit strand was het moeilijkst te bereiken. Allereerst met de auto. De geimproviseerde bewegwijzering leidde naar gesloten hekken. Via smalle rulle zandweggetjes met kuilen vonden we uiteindelijk een andere ingang van het natuurreservaat. Auto parkeren op een veldje met olijfbomen. We stonden niet lang in de rij voor de toegang naar het natuurreservaat toen de dame van het loket vroeg wie de laatste was, daarna mocht er niemand meer in. We waren de gelukkigen dachten we. Totdat we met onze blote-voeten-slippertjes twintig minuten lang onder de volle zon door bloedheet rul zand moesten werken. Niet te doen. Twee parasols, zo’n zes liter water en een tas met lunch, hammam handdoeken, flippers, duikbrillen en snorkels mee.  We moesten steeds op keien onze arme voetzolen laten afkoelen. We zagen mensen onder uitgeklapte strandparasols lopen. Overdreven dachten we eerst. Uiteindelijk kwamen we bij een steile trap naar beneden waar een prachtig wit strandje lag waar schildpadden ergens in het jaar bij volle maan hun eieren leggen. Heel idyllisch aan een glasheldere zee. Ware het niet dat het zand vandaag bij veertig graden brandend heet was. Eenmaal op onze plek met twee parasols uitgeklapt, handdoekjes eronder en waterschoentjes aan onze voeten konden we ons goed redden. Snorkelen langs donkere grotjes vol vis en zeewater dat woest op de rotsen kletterde was heel avontuurlijk. We hingen eigenlijk alleen maar in ‘t heldere water. Terug wandelden we met bescherming van natte bikini’s, nat haar om af te koelen en natte waterschoenen om onze voetzolen te beschermen, en…onder een uitgeklapte parasol. Het geluid van tjirpende krekels uit de dorre bosjes. Dit was een spannend avontuur om te ontdekken maar niet voor herhaling vatbaar. Dezelfde avond reden we naar Ragusa dat net als Noto ook in barokstijl is opgebouwd na dezelfde aardbeving en ook op de Werelderfgoedlijst UNESCO staat.  Prachtig gelegen op een langgerekte berg. De stad is in tweeën opgesplitst door een diepe ravijn. De route bij het warme licht van de ondergaande zon was prachtig. Glooiende heuvels met oude olijf- en amandelboomgaarden. Kronkelige weggetjes langs diepe gorges. En dan ineens doemt achter ruige bergen het goudkleurige barokken stadje Ragusa op. Idyllisch uitgestrekt op een bergrug. Lekker gegeten daar en met een afgekoelde negentwintig graden in de late avond - de autoramen wijd open - over de slingerwegen terug gereden.

Reizen met de trein is ontspanning voor mij. Comfortabel en goedkoop in Italië. We keken allemaal uit naar de treinreis over het eiland. Onderweg zijn. Twee keer overstappen op stationnetjes aan zee. De vader van de Airbnb eigenaar bracht ons vanmorgen heel vroeg naar het station. Eigenlijk was het maar een stukje van vijftien minuten lopen maar met backpacks op je rug en handbagage om je schouder of in je hand bij dertig graden is een autoritje heel welkom.  We waren de enige op het perron zo vroeg. Geen personeel alleen twee zwerfhonden. De overstap op Siracusa was iets drukker. De treinreis voerde ons door het droge binnenland met bergketens niet hoger dan duizend meter. Langs de voet van de grootste actieve vulkaan van Europa, Etna. Veel olijfbomen, amandelbomen en vijgcactussen langs de treinrails. Na de overstap reden we vooral pal langs witte stranden. Genieten achter het raam. Mediterrane vegetatie zoals knalroze bougainvillea en oleander staken mooi af bij het witte zand, de aquablauwe zee en felblauwe lucht. Sicilië is het grootste eiland in de Middellandse zee, net zo groot als België. Treinen rijden op tijd, luxe treinen met airco en zonwering.  Zo’n zeven uur onderweg vandaag. We reisden af naar een van de mooiste stranden van heel Italië. We hebben een Mamma Mia huisje gehuurd voor een kleine week. Uitzicht van het balkon en de slaapkamers op de Tyrreense Zee. Privéstrandje dertig traptreden onder ons huis.  Betonplateau en rotsen zodat we kunnen snorkelen. De eigenaar heeft ons ‘s middags met de auto opgehaald van het stationnetje in Cefalù. Alles verliep relaxt. Treinen is relaxt. 

Cefalú | 28 juli 2022

Hidden pearl - Sicily

GEHEIME STRANDJES
“You know, people come to Italy for all sorts of reasons, but when they stay, it's for the same two things."

"What?"

"Love and gelato.”

- Jenna Evans Welch

De Airbnb waar we nu zes dagen verblijven heb ik om twee redenen uitgezocht. Het ligt in het oude stadshart van Noto, en pal naast een National Park waar prachtige witte stranden te vinden zijn. Zeeschildpadden leggen daar hun eieren. Het natuurreservaat Vendicari heeft ook veel bijzondere vogels. Zoals roze flamingo’s die in de lagune’s daar leven. Mijn lief en ik halen vroeg in de ochtend samen onze gehuurde en geheel ongeschonden Fiat Panda op. Heel akelig om door die supersmalle straatjes te rijden. Geen spiegels bij de krappe kruisinkjes. Doodeng. Ik heb lang geleden met m’n ouders een aanrijding gehad in Italië. De schuldige huisarts wilde absoluut geen politie erbij, wij juist wel. Zijn maitresse zat ook in de auto. Hij maakte een enorme scene op straat met zwaaiende armen en veel rap Italiaans geschreeuw. Een oude wond uit m’n jeugd die nog moet helen. Ik kijk met mijn lief mee, roep te vaak ‘Kijk uit!’ en mijn hand zit verkrampt om het handvat aan de deur. Mijn lief blijft heel geduldig en rijdt goed. Gelukkig hoort er een parkeerplaats bij ons huis. Geen plek op straat in Noto. Later vinden we buiten het stadje via allerlei afgelegen weggetjes en zelfs een dirty road uiteindelijk een bewaakte parkeerplaats waar het strand ergens te vinden moet zijn. Lopend vinden we ook de ingang van het natuurreservaat. We betalen de entree en na een kwartiertje komen we op een prachtig wit strand. Spiaggia di Eloro. Zo’n soort strand waar ik zo van houd. Wat ruig, en verweerd aangespoeld hout op het witte zand. Het strand afgescheiden door rotspartijen waar we later die dag zielsgelukkig zullen snorkelen. Een aquagroene glasheldere zee. Geen strandtenten, geen geluidsboxen, geen afval (zelfs geen vuilnisbakken) en geen verhuurde bedjes of parasols. Natuur. Niet druk. We hebben zelf twee parasols meegenomen die we vanwege de wind ondersteunen met wat flinke aangespoelde stukken hout. Vier liter water, een lunch en fruit is alles wat we nodig hebben. En natuurlijk zonnebrand en onze surfshirts. We hangen het grootste gedeelte van de dag als theezakjes in het lauwe zeewater. We snorkelen, en turen lui voor ons uit in de schaduw van onze parasols. Het is boven de dertig graden. Hier houd ik zo van! We hebben de huurauto vier dagen lang, we kunnen meer geheime strandjes ontdekken. 

Het is niet moeilijk om overweldigd te raken door de barokke pracht en majestueuze uitstraling die het stadje Noto heeft. De duizenden balkonnetjes zijn aan de onderkant schitterend versierd met beelden van engelen, leeuwenkoppen en mollige babylijfjes. Tijdens een wandeling langs de vele kerken en paleizen zorgt de zon voor prachtige kleuren op de imposante barokke bouwwerken. We worden verrast door mooie uitzichten op elke hoek van de straat – precies zoals de architecten voor ogen hadden toen ze dit stadje bouwden. Dit stadje is ook zo lekker schoon. Noto ligt aan de voet van de berg Monti Iblei. Het stadje kijkt vanaf 152 meter boven de zeespiegel uit op het dal van een rivier. Heel mooi om te zien wanneer je aan komt rijden. Noto werd in 1693 getroffen door een zware aardbeving, waarbij de stad bijna volledig werd verwoest. Na de aardbeving werd een nieuwe Noto gebouwd in barokstijl. Mooier dan ooit tevoren waarbij elke hoek van de straat prachtige panorama’s zou tonen. Het bovenste deel van de stad werd gereserveerd voor de adel, het middelste gedeelte voor de geestelijken en het laagste deel van de stad voor het gewone volk. De belangrijkste kerken en palazzi werden gebouwd met tufsteen, een materiaal dat het zonlicht als het ware absorbeert, waardoor de gebouwen worden omgetoverd tot prachtige, goudkleurige gebouwen. Vooral in de avond bij zonsondergang zijn de kleuren nog altijd spectaculair. 

Noto | 24 juli 2022

Catania - Sicily

EILANDENREIS
“Tell the truth, all Sicilians prefer smelling the shit of their villages to the best perfumes in Paris. What am I doing here? I could have escaped to Brazil like some others. Ah, we love where we are born, we Sicilians, but Sicily does not love us.” 

- Mario Puzo

Begin van de avond stappen we voor het eerst de lauwe Ionische Zee in. De zon gaat hier al heel vroeg onder. Een warme oranje gloed over het witte zandstrand. Het is verrukkelijk. Alle spanning van de dag ervoor glijdt zo van ons af. We lachen om elkaar. Om het verdwijnen in de golven. We hebben een groot deel van de dag door het Siciliaanse oude havenstadje Catania gesjokt. Ons B&B ligt in het oudste deel van de stad. Aan een charmant plein met een fontein gedecoreerd met beelden van schelpen. Ons appartementje van meer dan een eeuw oud is helemaal gerestaureerd. Muren van bijna een meter dik. Een prachtig oude mozaïek tegelvloer. Twee balkonnetjes met hoge houten deuren en een gietijzeren hekje. Uitgebreid ontbijt op een dakterras. Bijna vijf uur hebben we op onze reisdag in de tropische hitte staand moeten wachten in diverse rijen van bagage inchecken tot aan douane controle. De waaiers die uitgedeeld werden kunnen we hier op Sicilië trouwens goed gebruiken. Een uur vertraging in het vliegtuig voor vertrek. Achteraf gekkenwerk, alleen te doen wanneer je weet dat je ruim drie weken weg blijft. Het was de moeite waard. Deze rondreis heb ik een half jaar terug gepland. Een goed alternatief voor de Colombiareis waar we van droomden om ons vijfentwintig jaar huwelijk te vieren. Een ander tijdperk. Nu blijven we liever in Europa. Deze eilandenreis is een goed, avontuurlijk maar veilig alternatief. De meiden zijn onze reisgenootjes. De oudste voegt zich vanuit Istanbul de laatste twee weken bij ons. Van met onze oude Volkswagenbus naar de zuidelijke hak van Italië afreizen was nooit sprake. Te ver, te heet, teveel reistijd en op het ogenblik ook veel te hoge benzinekosten. In zee zijn we alle reis stress in één klap vergeten. Vanaf het strand zien we levende vulkaan Etna met een wolkje erboven. 

Vanmorgen keken we onze ogen uit toen we over de vismarkt slenterden. Immens grote zwaardvissen op ijs. Stukken tonijn die met grote hakmessen in mootjes werden gehakt. Inktvissen met hun mooi gevormde zuignappen. Een dubbel gevoel. Op het grote plein Piazza del Duomo, zien we de bekende Fontana dell’Elefante en de dom die de eerste keer rond 1080 gebouwd werd. Diverse keren moest dit opnieuw vanwege aardbevingen en uitbarstingen van vulkaan Etna. Veel marmer is gebruikt voor de decoratie. We kopen natuurlijk zoals elke reis kralen kettinkjes en armbandjes bij een piepklein kraampje op straat. Ook hippe basket hats als zonbescherming. We kopen op de groentemarkt een stuk gesneden watermeloen en verorberen dit op een bankje in een koel park bij een grote fontein. We komen echt even bij. Na de heerlijke lunch storten we ons op onze bedden in de koele kamer. Iedereen valt in slaap behalve ik. Ik lees. Eind van de middag lopen we naar het witte strand. Het is inmiddels tegen negen uur, de zon is bijna onder, wanneer we het strand verlaten en een hapje gaan eten. We zijn het aan tafel erover eens dat de sfeer van deze warme, stoffige stad ons aan Havana doet denken. De hoge - vaak niet onderhouden - gebouwen met gietijzeren balkonnetjes met houten deurtjes ervoor.  Veel drukke rotondes. De zwoele avonden. Vroeg donker. De zee vlakbij. De wandeling na het eten terug naar ons B&B bevestigt dit nóg meer. De mensen die op de stoep voor hun huis zitten op een plastic stoeltje om verkoeling te zoeken. De vele kindjes die ‘s avonds laat nog op straat zijn. Open ramen van huizen met ongezellig TL licht. Mensen die in parkjes hun sociale contacten onderhouden. Veel oude, gedeukte auto’s op straat. Het heeft ook zeker een bepaalde charme. Toch is Catania het eigenlijk net niet. Opvallend veel zwerfvuil op straat. Uitpuilende straatcontainers. Hoekjes waar de vuilniszakken hoog opgestapeld liggen. Oude koelkasten, smerige matrassen op straat gedumpt. De wegen zijn slecht onderhouden en soms heel onlogisch aangelegd. Veel ongeduldig getoeter van auto’s en levensgevaarlijk voor ons om over te steken. 

Catania | 20 juli 2022

New apartment of our oldest - Rotterdam

VERZENGENDE WARMTE
'If I were asked to name the chief benefit of the house, I should say: the house shelters day-dreaming, the house protects the dreamer, the house allows one to dream in peace'. 

- Gaston Bachelard

De hitte begint al in de vroege uurtjes en zwelt snel aan. De zomer is opmerkelijk warm. In de stad blijft de verzengende warmte extra tussen de huizen hangen. We zijn al een aantal dagen flink aan het klussen in het het appartement van onze oudste. In dit oude deel van Rotterdam staan de grote ramen, voordeur en balkondeur wijd open voor een zuchtje tocht in huis. Op straat zijn veel mensen. Je hoort flarden stads geroezemoes van beneden. We begonnen de eerste dag met poetsen. Haar huisraad verhuisden we elk ritje die kant op. Vaak reden we in twee auto’s. Mijn lief heeft voor twee inbouwkasten in de huiskamer en voor een inbouwkast voor kleding in haar slaapkamer nieuwe planken gezaagd en opgehangen. In de huiskamer staan ze vol boeken, souvenirs van haar vele reizen en snuisterijen. Haar eigen vrouwelijke touch. Dochterlief en ik lakken beschadigde deurposten en de badkamerdeur. Ook twee wanden bedekt met granol stucwerk. We komen erachter dat granol muurverf opslurpt en je kunt het meestal beter deppen met een kwast in plaats van even snel met een verfroller. Veel extra moeite. Met zweet op ons voorhoofd latexen we in de zomerhitte twee granolmuren wit en een granolmuur met precious pink poedermatte kalkverf. Het tafelblad van de uitschuifbare tweedehands eettafel wordt toverbos groen en de gebutste eettafelstoelen krijgen jachtsneeuw, lichtgroen, als kleurtje. Onze houten eenvoudige eettafelstoelen die we ooit nieuw aanschaften om mee naar The States te verhuizen. Meer dan twintig jaar geleden werden ze daar voor het eerst gebeitst met een witte waas. In Madrid kreeg ik het in mijn hoofd om ze alle zes lila te lakken. Mijn lief boorde voor mij gaatjes in de zitting in het patroon van een roos. Dat lila verven deed ik tijdens schooltijd op ons grote Madrileense balkon. Ik zie mezelf nog haasten voordat ik de meiden weer moest ophalen van school. Weer vijftien jaar later kwast ik drie van deze stoeltjes opnieuw. Jongste dochter krijgt ook twee van deze oude stoeltjes mee naar Maastricht die zij juist lila wilt houden. Leuk dat zulke meubelstukken een tweede kans krijgen. Zelf komen wij de zomer armoedig door met alleen een zelf getimmerd houten bankje met twee geitenvachtjes erop en een restant van drie verschillende stoelen aan onze eettafel. In oktober worden de - nieuw bestelde en met stof bekleedde - eetkamerstoelen mét armleuningen geleverd. Eindelijk acht volwassen stoelen in ons huis! Wanneer jongste en ik deze week vertrekken naar Maastricht hangt de zon al als een gloeiende bal boven de wegen. Er wordt een huurcontract door haar getekend en we laden daar de auto vol met spullen van haar zus voor de terugweg. Het was boven de dertig graden toen we samen op één eetkamerstoel tegen elkaar aangeplakt stonden te schilderen. Eén met de roller en één met de kwast. Het zweet droop van onze lijven. Voor evenwicht hield ik me vast aan een schroef in de muur. We werden melig van de hitte en de suffe situatie. De muur werd gelukkig prachtig. Haar zussen hadden de week ervoor al samen een grote eettafel, die als bureau diende, opgehaald en verhuisdozen ingepakt en klaargezet. Die eettafel staat nu in de werkkamer van oudste zus in Rotterdam. In m’n uppie ging ik toch maar een extra middag in Rotterdam klussen. De thermosstaat in de huiskamer gaf 29 graden aan…. Ik verf de stoeltjes nog een keer. Ik ruim nog een boekendoos uit. Ruim alle klusspullen op. Als oudste dochter na het werk langskomt heeft ze haar nieuwe dekbedovertrek mee. Het staat allemaal prachtig. We stippen samen nog één keer de roze muur aan - nu is alles klaar. 

Zo hebben we deze weken heel wat op en neer verhuisd in de verzengende hitte. Meubels rouleerden. We reden heel wat kilometers. Gelukkig veelal met onze elektrische auto. Toch reden we deze week nog één keer op zo’n zeer warme dag met z’n allen naar Amsterdam. Voor een concert van de Britse hitzanger Ed Sheeran. Vorig jaar toen bekend werd dat hij weer op tournee zou gaan kochten we vijf tickets. De tour heeft officieel de naam + - = ÷ x gekregen, uitgesproken als The Mathematics Tour. Het verliep nogal chaotisch, want we hadden geen parkeergarage gereserveerd. Helemaal vergeten. Ook niet meer mogelijk. We besloten eerder te vertrekken wat een heel gedoe was voor de werkenden onder ons. We gingen op ‘t laatste moment naar P+R Zeeburg. We hadden op ’t nippertje een van de allerlaatste parkeerplekken. Met de tram naar Centraal Station en de metro naar de Bijlmer. We sloten aan in de ellenlange rij voor de Arena maar mochten er uiteindelijk niet in. De beveiliger kon onze kaartjes niet scannen. Ik zag al snel dat onze tickets voor de dag erna waren, maar ik durfde het niet hardop te zeggen. Masseltje dat we ze konden omwisselen voor deze avond. In de lange rij voor het toilet hoorde ik ineens de eerste tonen. Ik liet het WC bezoek zitten en rende naar de nieuwe zitplaatsen. Ik liep op de trap toen er werd afgeteld…het concert begon. Je kunt het nooit beter plannen dan het lot zelf. We hadden een lege rij achter ons, dus konden het hele concert staan en dansen. Naast ons waren ook lege plekken dus we hadden heerlijk de ruimte. We genoten extra, de opgebouwde spanning gleed van ons af. We waren erbij!  Het was een fantastische concert. Sheeran zong live de sterren van de hemel. Mooie momenten waren er ook. Zo vroeg een Braziliaanse fan zijn vriend met hulp van Sheeran ten huwelijk. Na de bevestigende kus van de bruidegommen speelde Sheeran de kraker Thinking Out Loud voor ze. Het klonk, zeker met een heel stadion in het achtergrondkoor, prachtig. Sheeran betrok het publiek er goed bij; bijna 60.000 fans kreeg hij in beweging. Hij heeft zoveel hits dat er halverwege zelfs een medley aan te pas moest komen om ze allemaal gespeeld te krijgen. Een memorabele avond. Het moest gewoon zo zijn. De dag erna hadden twee dochters niet eens gekund. Helemaal senang reden we bij een intense volle maan naar huis.

Terrace at Prinsengracht - Amsterdam

LEGE NEST

‘My house is a very calm and beautiful place and is full of positive energy.’ 

- Chris de Burgh

De laatste weken ligt onze hal helemaal vol met schoenen bezaaid. De bedoeling is dat ze onder de radiator zij aan zij gezet worden. Buiten bij de voordeur, in de vestibule staan dubbele rijen allerhande gympies. Onder de radiator in de bijkeuken staan ook op elkaar gestapelde schoenen. We zijn thuis tijdelijk weer met z’n vijven. Dat betekent heel veel schoenen! De vier slaapkamers in ons huis zijn eigenlijk helemaal niet berekend op vijf volwassenen. In de loop van de tijd had ik diverse kasten weer zelf ingenomen met mijn jassen van het andere seizoen, stapels dikke wollen truien, nette colberts en jasjes aan kledinghaken, stapels puzzels, stapels badhanddoeken of gelezen tijdschriften. Ik heb onze kasten for the time being weer uit moeten ruimen, alles ligt in een hoekje op onze zolderslaapkamer opgestapeld. Superpraktisch, de tweede kattenbak die alweer jaren op een logeerkamer staat. Stofzuiger en strijkplank ook. Een wasrekje met uitgehangen sportkleding van mij en mijn lief aan de logeerkamerdeur. Nu alle slaapkamers en inbouwkasten weer in gebruik zijn genomen door terugkerende kuikens is het even zoeken naar plek. Vaak eindigt het spul op de overloop. Wie van de drie kinderen er een paar nachten niet is krijgt automatisch het wasrekje met sportkleding aan z’n deur hangen en alle extra’s. Wanneer oudste een paar dagen op reis is naar Luxemburg verkast alles van de ene naar de andere kamer. Wanneer jongste deze week met haar vriendje in Amsterdam kampeert heeft alles zich naar haar kamer verplaatst. Wat ook steeds verplaatst is de werkplek van onze oudste. Zij woont nu zo’n kleine zes weken weer thuis en werkt iedere week een paar dagen vanuit huis. Haar eigen (logeer)kamertje heeft geen ruimte voor een bureau dus wipt ze met haar computer onder haar arm dagelijks heen en weer tussen de bureau’s van beider zussen. De aanwezigheid van drie volwassen kinderen, waarvan er twee op zichzelf woonden en nu weer thuis zijn, geeft een nieuwe dimensie aan het koken. Mijn lief en ik hebben een groente abonnement voor twee personen, een enkele keer delen we ons tweepersoons stamppotje met jongste kind wanneer zij niet tijdens werktijd in het restaurant mee kan eten. Nu is het echt improviseren met koken en boodschappen doen. Ik kan niet anders dan in het nu leven. Wie eet er nú mee? Daarbij maak ik nu ook veel meer mee van hun leventjes. Ze gaan uit, komen diep in de nacht thuis, slapen niet thuis, of juist wel maar dan met een vriendje. Erg chaotisch. Nu ik weet waar onze kinderen ’s nachts uithangen slaap ik stukken slechter. De voordeur hoef ik ’s avonds niet meer op slot te doen, er is er altijd wel een kuiken die later op stok gaat. Als ik naar het toilet trippel in de donkere nacht knijp ik mijn ogen tot spleetjes om in de hal de slaapkamerdeuren te checken welke gesloten zijn (al thuis) en welke nog open staan (niet thuis). Wanneer ik in de vroege ochtend alleen beneden kom kan ik eerst het aanrecht leeg maken. Het kleed op de bank weer opvouwen zoals ik het ’t liefste zie. De eettafel weer een beetje overzichtelijk maken door van hun spullen stapeltjes te maken. Toch hebben we het ook heel erg gezellig met elkaar. We hebben wezenlijke gesprekken en zijn heel erg betrokken met elkaar. Verbinding. We hebben maar liefst drie auto’s voor de deur waardoor de meisjes sneller met elkaar even de deur uitgaan. Summervibes. Door het mooie weer staan de tuindeuren altijd open en kun je je altijd even lekker met een boek terugtrekken in een tuinstoel. Het geeft absoluut een extra dimensie aan deze zomer en wetende dat het tijdelijk is maakt ons verdraagzaam. 

Avond aan avond zochten we gezamenlijk online naar appartementen in Rotterdam. We leefden mee of oudste misschien ingeloot was. De eerste van deze maand kreeg ze de sleutel van haar eigen vooroorlogs appartement. Zo’n sfeervolle etage op de eerste! Een woonkamer met drie grote ramen en een brede vensterbank om op te zitten. Paneeldeuren. Een glas-in-lood schuifdeur naar haar slaapkamer. Een hedendaags keukentje met balkondeur met vrijwel nieuwe apparatuur. Een modern betegelde douchecel met toilet. Zelfs een werkkamer is aanwezig. Alledrie de meiden verhuizen deze zomer dus het is een carrousel van meubeltjes die uitgewisseld worden. Jongste gaat in de studentenkamer van middelste dus daar worden bedden, kasten en bureau’s omgeruild. Diverse verhuisdata worden genoteerd in onze familieagenda. Tussendoor rijden we ook nog met een tentje, vouwfietsjes, slaapzakken en matjes en andere kampeerspullen in de uitpuilende bagageruimte achter - maar ook voor - in de Tesla naar de camping in Amsterdam. De camping waar wij vlakbij woonden in Amsterdam-Oost. We reden er duizend keer langs toen we er woonden. Jaren later parkeerden we er onze auto kosteloos om vervolgens de tram naar het centrum te pakken. Nu mogen we eindelijk over de camping lopen. Ik kijk mijn ogen uit. Nette sanitair ruimten en overal grenzen de tentveldjes aan de waterkant. Er hangt een relaxt internationaal sfeertje. Er is een restaurant, een kookruimte, hangmatten en een supermarktje op de camping. Je loopt zo naar de tram en het jonge stelletje kan met onze vouwfietsjes de stad in. Ik tuur over het IJsselmeer en herken een landhuis dat op de achtergrond van mijn oude foto’s staat. Tijdens een koude winter, toen het IJsselmeer en de grachten dichtgevroren waren, hebben mijn moeder en ik op het ijs een wandeling gemaakt.  Nostalgie. Hoe leuk dat onze jongste dochter op deze plek vakantie viert. Mijn lief en ik mochten ze alleen droppen op de camping; ze gingen zelf het tentje opzetten en inrichten. We laten de auto op de camping staan en pakken de tram naar Centraal Station. We halen een ijsje bij bakkerij van der Linde en struinen door de Jordaan. We pakken gezellige terrasjes die overal aan de grachten zijn geïmproviseerd. De dagen erop krijgen we fotootjes toegestuurd van het jonge stel in Artis, in het Vondelpark, op een gracht, van ontbijtjes voor de tent en studentikoze maaltijden. Wij genieten thuis zeker mee maar genieten ook van wat meer ruimte. Straks is dit grote gezin weer compleet. 

Tropical party!

ZANG IN DE TUIN
“Anyhow, he gives large parties,” said Jordan, changing the subject with an urbane distaste for the concrete. “And I like large parties. They’re so intimate. At small parties there isn’t any privacy.” 

- F. Scott Fitzgerald

Een paar weken lang hadden we dagelijks een mannetjesmerel een metertje van de tuindeuren vandaan zingen. Veilig hoog op de schutting. Ik werk naast de openstaande tuindeuren aan mijn allerlaatste scriptie achter de computer en genoot dus dagelijks van zijn feestje. Vroeg in de ochtend klonk het prachtig, zoetklinkend en ontspannen door het slaapkamerraam. Zodra de tuindeur opende en onze drie roofdieren door de tuin gingen zwalken klonk het gezang wel degelijk anders. Gaande van zacht, lieflijk en melodieus gezang om contact met elkaar houden tot een luide, paniekerige alarmkreet bij potentieel gevaar van onze katten. Merels hebben een aantal vaste gewoonten. Zingen doen ze het liefst van op een hoge uitkijkpost zoals de top van een boom of op de rand van onze schutting. Voedsel zoeken ze op de grond. En het liefst op een vers gemaaid gazon zoals in onze tuin. Ook houden ze van rode bessen en laten wij dit jaar nou juist een grote oogst kersen hebben! Ze leven vaak in paren en beschermen elkaar én hun territorium fel tegen onbekende roofdieren, of dikke huiskatten. Merels hebben dus de neiging territoriaal te zijn. Dit hebben wij meegemaakt met onze eerste poes Chopin. Een heel jong straatkatje die we een dag voor Kerst uit het Amsterdamse asiel meenamen. In Amsterdam was ze heel gelukkig in onze binnentuin. Na de verhuizing naar provincie Utrecht kwam ze terecht in het territorium van een agressieve merel. Ze moest vaak écht wegduiken in onze achtertuin. Die merel vloog heel laag over haar heen om haar af te schrikken. Waarschijnlijk een nestje in het groen ergens? Het was best irritant maar ook intrigerend hoe dat werkt in de natuur. Vanuit dat huis verhuisden we met haar naar Massachusetts waar ze een enorm park met meertje tot haar tuin kon rekenen. Op dat estate waar we woonden is ze een dag voor Dierendag verdwenen en zeer waarschijnlijk tijdens de nacht ten prooi gevallen aan een coyote. Heel verdrietig. Merels kunnen dankzij hun betekenis voor veel positieve energie in je leven zorgen. Een merel staat symbool voor intuïtie, kracht, intelligentie, bescherming en flexibiliteit. Naast hun magische uiterlijk, met een donkerkleurig lichaam, opvallende gele snavel en oogranden, zijn merels ook zeer slim en snel van begrip. Het bijzondere aan de komst van deze merel met zijn vrouwtje (en misschien ook een nestje?) is dat het eigenlijk heel slecht gaat met stadsvogels. Het aantal merels is in dertien jaar met zo’n dertig procent gedaald vanwege de uitbraak van het voor merels dodelijke Usutu vogelvirus in de zomers van 2016 en 2017. Dit mannetje zong hier levendig zijn dagen aan elkaar. Een zingend mannetje trekt de aandacht van een vrouwtje. Maar vooral de kleur van de snavel waar dat lied uitkomt, interesseert haar. Hoe feller oranje, hoe sneller haar hart gaat slaan. De kleur weerspiegelt zijn gezondheid. Intens oranje betekent dus een prima vader in spe. Met melodieuze liederen bakenen ze hun territorium af. Herhaaldelijk repeteren verbetert hun zang aanzienlijk. Zo herkennen ze ook hun vaste buurmannen aan hun lied. 

De liedjes die op de warme woensdagnacht op het examenfeest van onze jongste luid door de muziekbox tetterden herkenden ze vermoedelijk niet. Eerlijk gezegd kende ik ook meer dan de helft van het repertoire niet. Aan het meegalmen in de tropische nacht vermoed ik dat de gasten ze wél goed kenden. Na tienen werden de eerste van dertig fietsen geparkeerd in de voortuin. De gasten werden allemaal via de garage en een paars glittergordijn de feesttuin in geleid. Daar hadden we voor de gelegenheid een bar gemaakt met ernaast twee koelboxen en een teil vol ijswater. Een tarp van tentdoek met feestverlichting voor intimiteit boven het houten vlonderterras. Twee statafels over de terrassen verdeeld en een gezellig zitje van twee houten banken op het grasveld. Overal brandende kaarsen. Onze tuintafel was tot buffet gebombardeerd. Alle tuinmeubelen hadden we met toestemming bij de buren in hun voortuin gestald, want zij waren toch op vakantie. Voor het sfeertje had ik overal kleine vaasjes met verse bloemen geplaatst, twee hippe wijnkoelers, paarse slingers, feestlampjes en natuurlijk schalen met partyfood. Er hing echt een zwoel Ibiza sfeertje… Zelfs waterpistooltjes en bellenblaas waren aanwezig. De tuin was vol met jongelui. Veel gasten droegen iets paars, want dat was het thema. Als ouders mochten wij uiteraard niet van de partij zijn. Haar oudere zussen mochten wel een keer een loopje maken om koude drank en eten aan te vullen.  Een geschudde champagnefles werd ontkurkt. Ik heb me er twee keer tussen gemurwd om schalen met warme hapjes af te geven en een schaal met ijslollies. Waterijsjes waar we de avond ervoor een shot wodka in gespoten hadden en het plastic weer dicht geseald hadden met een warme stijltang. Toen voelde ik me net even de hoofdrolspeler uit Breaking Bad… Dochterlief zei me dat wij niet vaak feesten geven - de laatste twee grote feesten in dit Bredase huis waren precies tien jaar terug toen we naar Mexico verhuisden - maar áls we het dan doen dan is het wel groots. Haar eerste eigen zomerfeest, ze is ons winterkind, had ze dubbel en dwars verdiend. Na drieën klonken nog steeds lachsalvo’s en geroezemoes uit de tuin door ons zolderraam… Gelukkig hadden we de buurt gewaarschuwd voor wat geluidsoverlast. 

In the background our faculty, VU

AMSTERDAMSE GRACHTENGORDEL
“Some tourists think Amsterdam is a city of sin, but in truth it is a city of freedom. And in freedom, most people find sin.” 

- John Green

Met mijn lief terug op de campus van de Amsterdamse VU. De plek waar we elkaar in 1987 ontmoet hebben en waar we als tieners verliefd werden. Vijf jaren liepen we daar rond tussen het hoofdgebouw en de faculteit scheikunde. Piepjong. Afgestudeerd en daarna letterlijk de wijde wereld in getrokken. Deze avond zijn we terug en staan er twee podia opgebouwd op de campus. Er is een silent disco waar ik op blote voeten dans op het beachvolley strandje en overal foodtrucks. In diverse zalen worden symposia en Open Mic sessies gegeven. We genieten. Er lopen stokoude docenten met hun partner, jonge studenten, alumni met hun kinderen en mensen zoals wij, die in een lang verleden hun studie afgerond hebben op deze universiteit. Ook veel hippe internationale studenten. S10 treed op. Het is een warme avond, de zon schijnt uitbundig totdat het tijd is om onder te gaan. Dan dans ik voor het podium op de geweldige beat van de Amsterdamse brassband Gallowstreet. Met acht man spelen zij op blaasinstrumenten een mix van hiphop, funk, afrobeat en dance. Verbinding makend beweeg ik op de maat van de muziek. We fietsen op onze gehuurde fietsen na afloop - we blijven helemaal tot het einde - naar ons hotelletje in Oud-Zuid. Zo fijn om het stadse leven, zo’n vibe is alleen in de hoofdstad te voelen!, weer op te snuiven. De volgende ochtend verbazen we ons over de stilte in de ommuurde binnentuin van ons hotel. We horen geen belletje van de tram rinkelen, we horen trouwens ook geen enkele vogel. In de binnentuin waar onze eigen slaapkamer vroeger aan lag hoorden we veel vogelgeluiden en het vertrouwde geluid van afremmende trammetjes in de verte. Er is nog veel meer veranderd blijkt als we op vrijdagochtend buiten op een terrasje gaan ontbijten aan de Beethovenstraat. Het gros van de mensen rijdt met geruisloze elektrische bakfietsen, gevuld met kinderen die naar school en de opvang gaan óf nette zakenlui op snelle elektrische fietsen met extra dikke banden. Het hippe Amsterdam. Fietsen staan niet meer kriskras overal op straat, tegen bomen aan geknald of op bruggen vastgeketend. Ze mogen alleen nog heel netjes in de aangegeven vakken op de stoep geparkeerd worden. Het straatbeeld is positief veranderd. We genieten van de ambiance van de hoge huizen om ons heen. In Amsterdamse stijl gebouwd. We pakken onze fietsen en gaan richting de grachtengordel. Ik had vooraf namelijk twee passepartout's voor de Open Tuinen Dagen gekocht. 

De grachtenpanden van Amsterdam uit de zeventiende eeuw. Het toenmalige hart van de stad met zijn nauwe stegen bood te weinig onderdak voor de explosief groeiende bevolking die bovendien steeds welvarender was geworden.  In het ontwerp van de grachten moest de helft van de grond tuin zijn. Wel kon er aan het eind van de tuin een tuinhuisje gezet worden. Nu, eeuwen later, is dezelfde aanleg er nog altijd. Ik was er zo benieuwd naar. De bestemming van verschillende grachtenpanden is door de eeuwen heen wel vaak veranderd. Bedrijven, hotels en musea hebben zich gevestigd in de voorheen woonhuizen. Toch hebben de tuinen qua formaat en uitstraling hun specifieke karakter en sfeer behouden. Zo leuk om in deze tuinen rond te struinen of te zitten. Inspiratie op te doen voor onze eigen tuin maar vooral ook mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Het best bewaarde geheim van de stad denk ik. Zo’n vijfentwintig grachtentuinen hielden open huis waarvan wij er twaalf bezocht hebben. Ik vond het extra leuk om de bewoners te spreken ‘Hoor je dit? Het geluid van de kerkklokken van de Westerkerk’ en door hun hal, keuken, eetkamer of serre te lopen. We hadden toestemming om lekker te koekeloeren en dat deden we. Prachtige trappenhuizen, beschilderde hoge plafonds, soms een huis dat nog aan het verbouwen was, prachtige eeuwenoude schouwen, marmeren vloeren en imposante voordeuren. Een mazzeltje was dat sommige tuinen achter een museum lagen zodat we ook meteen in het museum een kijkje konden nemen. Echt een inspirerende dag met als meevaller dat we op zo’n snikhete dag in de verkoelende tuinen mochten verblijven. Soms stond er een tuinset soms lagen we op een grasveld. Omhoog kijkend naar al die prachtige Amsterdamse gevels om ons heen of eeuwenoude bomen. We verwisselden de tuinen soms voor een terrasje om iets kouds te drinken of wat te eten. Mensen kijken. Aan het eind van de middag fietsten we naar Ouderkerk aan de Amstel waar we lekker aan het water wilden dineren. Op één van de terrassen waar we duizenden keren langs gefietst waren toen mijn lief daar in zijn studententijd nog aan de Amstelzijde woonde. Het terras waar we een plekje aan het water konden bemachtigen, was toevallig het restaurant waar wij vroeger ons trouwfeest gegeven hebben. Niks veranderd! We wandelden even verder naar ‘ons’ huisje aan de Amstel. Tot onze verbazing stond de voordeur open. Het huisje was helemaal leeg. De nieuwe eigenaar wilde ons wel even een kleine tour geven. Boven was alles nog hetzelfde. De slaapkamer van mijn lief waar de sneeuwvlokken door de dakpannen naar beneden dwarrelden, de provisorische douchecel met douchegordijn voor het raam was wel weg. Ik vertelde de jongen over het water op de ramen wanneer we de kachel aanzetten, omdat het water van de Amstel tot onder het huis stond. De vele muizen in de keuken. De jongeman was twee huizen verder geboren in de tijd dat wij er woonden. Leuk om even weer terug te zijn. Daarna pakten we onze fietsen om relaxt naar onze geparkeerde auto te fietsen. Langs de slingerende Amstel met prachtige huizen aan de weilandkant zagen we op de rivier vele feestboten vol dansende jongelui, schaars gekleed en luide muziek, die net als wij van de zwoele avond genoten. 

Good times!

HIER EN NU

“Begin to feel instead of thinking, feel your body from head to toe, feel your heartbeat, feel the air going in and out of your body. Listen to the sounds from outside, smell the scents. Feel inhabiting your body, be present here and now.” 

― Caro Briones

Het is waar dat als je met plezier poetst en ordent, je ook je ziel poetst en ordent. Op zondagochtend haalde mijn lief een zwarte plastic koffer met verschillende compartimenten bij de doe-het-zelf zaak. Het deed mij aan een naaidoos denken, of zo’n opgeruimd kistje waar alle borduurdraadjes op kleur en nummer geordend zijn. De dag ervoor had ik een kast in de garage opgeruimd en zo’n veertig doosjes en bakjes met schroeven, bouten, spijkers en andere aanverwanten montagemateriaal eruit gehaald. Alles op de nieuwe werktafel van mijn wederhelft gezet. Ook glazen haringpotten en zelfs een vintage blikken trommel van Mackintosh Quality Street gevuld met een warboel aan bolkopschroefjes, pluggen in alle kleuren, vlinderschroeven, bouten en moeren. Hier moesten we nog iets mee. Ordenen als antwoord op chaos. Op de eettafel spreidden we alles uit. In een paar uur tijd hadden we alles in overzichtelijke laatjes en bakjes verdeeld. Mindful alle spijkertjes door je vingers laten gaan. Is het verroest of krom dan weg ermee. Welk soort is het en welke grootte heeft het? Zelfs wát is het vroegen we ons soms af. We vonden ook een koperen haakje met een tot-slaaf-gemaakte afbeelding erop, komt vast ergens uit ons oude huis. Opruimen (en huishouden) is er altijd weer. Het is altijd van nu. Het zal nooit ophouden. Ons huis is de plek om me op te laden. Tijdens opruimen en schoonmaken ben ik bezig om het energieveld waar onze levenskracht doorheen stroomt te voeden. Mezelf op te laden. Bezinning zelfs. Ik heb geen hekel aan het huishouden. Ik word altijd blij van de schone was wapperend buiten in de wind. De hoge stapels mooi en recht opgevouwen handdoeken op de houten plank onder de wastafel. De opgepoetste, blinkende kranen in de badkamer en douchecel geven me ook zo’n fijn gevoel. De perfect stofgezogen traploper ook. De schoonmaak van onze garage van de laatste twee weekends geeft mij het opgeruimde gevoel om me weer volledig en uitgerust op mijn studie te storten. De aandacht verslapte, omdat ik door andere dingen uit het verleden werd bezig gehouden. Briefwisselingen, oude foto’s en herinneringen uit mijn jeugd.  

Tijdens mijn colleges deze week in Utrecht werd ik even wakker geschud. Nog één dag en één avond college en twee module opdrachten schrijven voordat onze zomervakantie kan beginnen. Aan de slag!  Door mijn medestudenten en docent weer te zien en te spreken voelde ik me weer meer betrokken bij mijn studie. Door veel uitgevallen collegedagen vanwege feestdagen de laatste tijd was er gevoelsmatig een afstand ontstaan. Ik dacht dat de verwijdering alleen aan mij lag…  Hoe fijn om te horen dat de anderen dat precies hetzelfde hadden ervaren. Vol goede zin keerde ik weer huiswaarts uit Utrecht. Ik laat mijn verleden even het verleden en richt me op het nu zoals we dat doen tijdens mijn yogalessen. Heel puur en fijn. Of zoals in de leer van Eckhart Tolle. ‘We lijden, zegt hij, omdat we ons identificeren met tijd. Er is nooit een moment dat je leven niet nu is,’ schrijft hij in zijn boek. ‘Besef dat het huidige moment alles is dat je ooit zult hebben. Maak van het nu het belangrijkste aandachtspunt van je leven.’ Nu is aandacht geven aan mijn studie. De rest op de achtergrond. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om in het hier en nu te zijn. In het dagelijkse leven heb je veel aan je hoofd en daardoor springen gedachten vaak van verleden naar toekomst, zonder stil te staan bij het huidige moment. Zo leefde ik de laatste weken. Ik besluit het verleden weer even het verleden te laten. Het verleden is al gepasseerd. Die goede en slechte momenten zijn al voorbij. Naast het nu richt ik me echter ook stiekem een beetje op de toekomst, omdat ik daar zo blij van word. Ik kijk uit naar onze mooie en avontuurlijke Italiaanse eilandenreis volgende maand alweer. Waar blijft de tijd? Lekker eten, helderblauwe zee, het Mediterrane licht, het samenzijn, het reizen per trein, bus en veerboot, de oude stadjes, de tijd voor jezelf, gewoon de eiland vibe in z’n geheel en natuurlijk het lezen van mijn boeken. Eenmaal thuis volgt de verhuizing van ons jongste kuikentje naar een studentenkamer in Maastricht. Middelste dochter is dan juist weer terug naar huis verhuisd. Het afronden van mijn studie. Vervolgens het zoeken naar een passende, betekenisvolle baan in de zorg. Het schoonmaken en opruimen van de laatste weken is ruimte maken - ook voor mijn ziel. Ruimte voor nieuwe avonturen die op me wachten en die al bijna in het ‘nu’ zijn! 

Cleaning the garage

GEVONDEN PARELTJES IN ZEE VAN CHAOS

‘Cleaning your house while your kids are still growing up is like shoveling the walk before it stops snowing.’ 

- Phyllis Diller

Vorig jaar hadden mijn lief en ik het plan gevat onze rommelige garage eens op te ruimen. Het was nog geen concreet plan. Er stond niks gepland in onze agenda. Dus kabbelden de weekends voorbij, er gebeurde niks in de garage. De fietsen pasten er altijd maar nét in. Het laatste stukje even een zetje geven en dan kon de garagedeur weer dicht. Het wachten duurde me te lang. Ik begon zo’n half jaar geleden alvast zelf. Er stond in de garage een oude kledingkast van mijn opa en oma die in Amsterdam ook nog in onze slaapkamer had gestaan. Tot de nok gevuld met halfvolle zakken cement, grote latexemmers, verfpotten, halve behangrollen, veel verfrollers en ongelofelijk veel schoonmaakflessen van HG. Misschien hebben wij wel voor alle soorten vlekken een HG middel in huis. Ik zette alles naast de kast en sleepte de lege kast naar de straatkant voor het grofvuil. Ook een ladekast werd leeg gehaald en buitengezet. Er stond aan dezelfde muur ook een aanhangwagentje op z’n kant die ik met de meiden ooit vrolijk met bloemen beschilderd had. Daar lagen inmiddels zo’n vijftien jaar lang, onze katoenen Karsten tenten mooi droog in opgeborgen. Fotootje van het wagentje gemaakt en op marktplaats gezet. Het aanhangwagentje werd verkocht aan een blije opa met kleindochters in Spanje. Het karretje reed weer terug naar Spaanse plekjes waar het eerder al geweest was. De cirkel was rond. Nu hadden we een kale muur in de garage maar er kwam niks voor terug. Maandenlang lagen al die potten verf, tuingereedschap en tentspullen in een grote chaos op de grond. Mijn lief wilde zélf een kastenwand uitzoeken en opmeten. Een paar weken geleden begon het ineens weer te kriebelen en ging ik speurneuzen op internet. Bij een grote, Zweedse meubelzaak vond ik mooie, robuusten kasten mét een werktafel erbij. Daar droomde mijn wederhelft al heel lang van. Hij was om en tijdens een lang weekend kreeg ik hem zo ver de onderdelen voor de kastwand en werktafel op te halen. We propten alle dozen in de bende van de garage erbij. Zoals we ook de tuinkussens de garage met één armbeweging naar binnen zeilden in de hoop dat het op een fietsstuur ofzo bleef hangen. 

Het Pinksterweekend gingen we ein-de-lijk aan de slag. Ondanks de regenbuien. We konden daardoor weinig spullen tijdelijk buiten de garage parkeren. Toch lukte het mijn lief de kastenwand in elkaar te zetten en enthousiast hebben we samen alle planken gevuld met gereedschapskisten, verhuisdozen, plastic dozen die ik al eerder gevuld had en alle verfpotten en emmers voorstrijk en dergelijke. Er kwamen drie ramen in zicht die altijd verstopt zaten achter opgestapelde kerstspullen, backpack’s en dozen vol jeugdboeken van op-kamer-wonende dochters. Een bezem erdoor en het voelde zo ruimtelijk! Diezelfde middag schroefde mijn lief ook de werkbank in elkaar. Mooi in het daglicht geplaatst onder de drie ramen. De opgeslagen spullen op het zoldertje raakten we nog niet aan. We gaan nóg een tweede ronde doen nu we wat meer overzicht hebben. Opruimen geeft zoveel voldoening! Nu alles een plekje heeft en op de verhuisdozen en doorzichtige plastic bakken overzichtelijk genoteerd staat wat erin zit, liep ik tegen een oude verhuisdoos vol oude brieven aan. Op een regenachtige middag pakte ik wat schoenendozen uit deze verhuisdoos vol herinneringen en begon enveloppen te openen. Brieven van mijn penvriendin die mij, voor mijn verjaardag, ook een doosje vol door-mij-geschreven bewaarde brieven gestuurd had. Ik had nu een flinke stapel door-haar-geschreven brieven in m’n handen. Er gleden zelfs oude pasfotootjes uit. Wat leuk om te lezen en te zien! Ik legde de enveloppen apart, ik heb ze inmiddels naar haar opgestuurd. Ook een stapel brieven van mijn achternichtje, wij logeerden in de schoolvakanties bij elkaar. En wat enveloppen met buitenlandse postzegels. Jongensnamen op de achterkant, vakantievriendjes… De grootste stapel brieven kwam van Jens uit Duitsland. Mijn vakantie crush op mijn zeventiende. Hij studeerde geneeskunde in Darmstadt. Hij was met een groepje vrienden en hun blauwe hippiebusje naar Cannes afgereisd. En daar kampeerde ik met mijn drie vriendinnetjes in de geleende bungalowtent van mijn moeder op dezelfde camping. We reden met dat busje naar het centrum van Cannes om uit te gaan. Het busje langs het strand geparkeerd naast een hippe club waar we de hele nacht dansten. Ik heb een foto waar we met z’n allen gezellig voor hun tent eten. Volkswagenbusje er ongedwongen naast. Nu ik zijn achternaam op de enveloppe zie staan kan ik het niet laten even te googelen. Prof. dr. Jens staat er naast zijn online fotootje. Ik open een enveloppe met zijn eerste van vele lange - met vulpen en in ’t Duits geschreven - brieven. Een jaar lang schrijven en bellen we. ‘Sorry dat ons telefoongesprek zo abrupt eindigde’ staat er een keer geschreven. Hij belde vanuit een telefooncel en zijn kleingeld was op. Een echo uit een ver verleden met heuse telefooncellen. Ondertussen ontving ik dagelijks op mijn telefoon zonnige, blije vakantiekiekjes van onze jongste dochter van zeventien. Op reis met z’n tienen op Kos. Allemaal lachende meisjes met uitdagende outfits. Op het strand, op gehuurde fietsen, op een boot op zee, zwemmend in de zee of aan een eettafel met de voetjes in het witte zand. Zorgeloze Griekse vakantieavonturen van onze jongste - met VWO-diploma op zak.

Summer 1985, Wijk aan Zee

REBELS EN ONBEZONNEN

‘Tell me, what is it you plan to do

With your one wild and precious life?’

- Mary Oliver

Jeugdherberg Panorama in Den Burg sloot in de jaren tachtig elke avond bijtijds zijn deuren. Te vroeg naar ons idee. Dus besloten wij uit het raam van onze kamer met stapelbedden te ontsnappen. We wilden stappen in De Koog en besloten te liften. Ik weet niet meer hoe of wie maar er waren ook twee jongens bij. Het duurde lang voordat er een auto stopte dus besloten de jongens in de bosjes te wachten totdat wij met z’n tweetjes een auto hadden aangehouden. Mijn vriendin en ik waren vijftien en zestien jaar oud. Naïef. Er stopte een wat grotere auto en de achterdeur zwaaide open. De twee jongens kwamen uit het groen tevoorschijn en toen werd de sfeer grimmig. Er werd een pistool op ons gericht. Alleen de meiden moesten instappen. Ik schuifelde zo onzichtbaar mogelijk naar achteren. Wij stapten niet in. Er werd niet geschoten. Adrenaline schoot door onze aderen. Niet veel later hielden we een politieauto aan en deden ons verhaal. Die nacht slopen we weer terug door het raam van de jeugdherberg en kropen veilig in onze slaapzakken op de stapelbedden. Een jeugdzonde waar ik niet vaak meer aan heb gedacht. Een zomer later vierden wij vakantie in het Zuid-Franse Cannes. Tijdens het filmfestival. Een goedkope reisbus bracht ons naar onze bestemming, een camping tussen de pijnbomen. We hadden de tent van mijn moeder geleend. Deze vakantie had ik nog twee andere vriendinnen mee gevraagd. We trokken aandacht op de camping en één van de eerste avonden verbleven er vier Duitse jongens onder onze luifel. We speelden kaartspelletjes met veel kabaal en het werd laat. We hadden die nacht een waarschuwing gekregen. Toch schrokken we ons de rambam toen de boze eigenaresse heel vroeg de volgende ochtend onze tent in stapte met pannendeksels die ze op elkaar sloeg. We werden van haar camping gestuurd. Heel snel vonden we een andere camping waar we terecht konden. Daar ontmoetten we een andere groep Duitse studenten die met een Volkwagenbusje reisden waarvan één mijn vakantieliefde werd. Diezelfde vakantie pakten mijn vriendin ik onze liftavonturen weer op. We maakten wederom de gekste dingen mee. Vieze mannetjes, maar zo reden we ook met twee Franse gasten mee die een speedboot hadden waar we een middag mee voor de kust van Cannes op en neer gevaren hebben. Op de dag dat we weer opgehaald werden bij de receptie van de vorige camping stonden we op tijd klaar alsof er niks gebeurd was. De zomer daarna vlogen mijn vriendin en ik na mijn eindexamen met z’n tweetjes naar Ibiza. We kampeerden daar op een jongerencamping en gingen veel uit. Toen we een middag met een gehuurd brommertje per ongeluk een erf opreden kwam er een gevaarlijk uitziende hond op ons afrennen. Ik zat achterop (volgens mij met alleen een bikinibroekje en een T-shirtje aan). We moesten het brommertje nog omkeren, ik sprong achterop en gilde dat ze gas moest geven. Te laat, die hond beet in mijn bil en ik hield daar een enorm blauwe plek aan over. Een onhandig avontuur. 

Op dat Spaanse strand hadden we studenten uit Parijs ontmoet. Een groepje jongens waar we mee in het luxe zwembad doken (waar we eigenlijk helemaal niet behoorden te zijn) of sierlijk van de hoge rotsen de zee in doken. Zij konden ook over elkaar’s rug duiken. Eén van die jongens, Bila, was doof. Niet lang na onze vakantie, ik was al begonnen met mijn studie in Amsterdam, stond Bila onaangekondigd voor mijn deur. Daar had ik geen zin in. Mijn stiefvader had een week met hem opgetrokken, want ook hij vond Bila een aardige gast. Ook dichter bij huis maakten mijn vriendinnetje en ik avonturen mee. We gingen achterop een motor van een iets oudere buurjongen waar mijn moeder achteraf heel boos over was. Toen we nog wat jonger waren hadden we langs het treinspoor eens bij volkstuintjes stiekem aardbeitjes geplukt. Het was begin van een zomeravond en in het zachte avondlicht kropen we op onze knieën door de rijtjes aardbeien. We snoepten ze zelf op. Tot we ontdekten dat de veiling aan de andere kant van de dorpsweg gelegen was. De grote schuifwanden stonden open, we verstopten ons. Van een container gevuld met kartonnen doosjes met de grootste, rijpe zomerkoninkjes die we ooit zagen, pikten we uit elk doosje de grootste. Met handenvol aardbeien slopen we weg en brachten deze trots naar onze moeders. Ze moesten lachen maar waren ook boos natuurlijk. Het waren ons meest onstuimige jaren. We waren echt intieme vriendinnen. Vriendschap is één van de mooiste, wonderbaarlijkste relaties die een mens kan hebben. We logeerden bij elkaar en brandden dan met een aansteker de haartjes van onze grote teen. Met Luilak - een verdwijnende traditie in Noord-Holland waarbij veel lawaai gemaakt dient te worden voor zonsopgang om zogenaamd de lente te doen ontwaken - ontsnapte ik in de nacht stiekem uit huis. We zwierven met een groepje vrienden over straat. Uit balorigheid hadden we een boodschappenkarretje in de sloot geduwd. Ik heb heel wat jeugdzonden waar ik niet trots op ben… Dit vriendinnetje woonde schuin tegenover mij en wij vonden zielsverwanten in elkaar. Wat bepaalt wanneer iemand een echt goede vriendin is? Wanneer begint een vriendschap? Wanneer stopt het? Na onze vakantie op Ibiza verwaterde onze vriendschap. Ik ging in Amsterdam studeren, ontmoette vrij snel mijn wederhelft en mijn moeder verhuisde naar een andere woonplaats. Een digitaal zoektochtje naar haar leverde nooit wat op. Onlangs zag ik een foto van haar in de krant met haar aangetrouwde naam eronder. Via LinkedIn stuurde ik een klein berichtje. Vanaf dat moment delen we dagelijks herinneringen aan onze onbezonnen jeugd, want zo’n jeugd was het. Vergeelde, oude fotootjes worden uitgewisseld en herinneringen die we koesteren. De intensiteit van onze vriendschap en de hoge mate van vertrouwen maakte het bijzonder. We zijn beiden nooit meer zo rebels geweest schreven we elkaar. Beiden zijn we - zonder dat we het van elkaar wisten -  op ons achttiende onze partners tegen gekomen en daarmee zijn we nog steeds gelukkig. Het bleef bij die onbesuisde jeugdzonden die ik hierboven beschreef. Leve het geschenk dat vriendschap heet!