Ragusa at sunset - Sicily

ON THE MOVE

“To have seen Italy without having seen Sicily is not to have seen Italy at all, for Sicily is the clue to everything.” 

-  Johann Wolfgang von Goethe

Iets tussen grote hink-stap-sprongen en hard rennen in. Zoiets deden we het allerlaatste stukje van de wandeling naar het kleine mooie baaitje. Met grote reuzesprongen de allerlaatste stappen naar de zee. Er kwam nog net geen sissend geluid onder onze voetzolen vandaan toen we ze liefdevol lieten afkoelen in de zee. Zó heet! We wilden het derde strandje ontdekken in het natuurreservaat. Spiaggia Calamosche. Dit strand was het moeilijkst te bereiken. Allereerst met de auto. De geimproviseerde bewegwijzering leidde naar gesloten hekken. Via smalle rulle zandweggetjes met kuilen vonden we uiteindelijk een andere ingang van het natuurreservaat. Auto parkeren op een veldje met olijfbomen. We stonden niet lang in de rij voor de toegang naar het natuurreservaat toen de dame van het loket vroeg wie de laatste was, daarna mocht er niemand meer in. We waren de gelukkigen dachten we. Totdat we met onze blote-voeten-slippertjes twintig minuten lang onder de volle zon door bloedheet rul zand moesten werken. Niet te doen. Twee parasols, zo’n zes liter water en een tas met lunch, hammam handdoeken, flippers, duikbrillen en snorkels mee.  We moesten steeds op keien onze arme voetzolen laten afkoelen. We zagen mensen onder uitgeklapte strandparasols lopen. Overdreven dachten we eerst. Uiteindelijk kwamen we bij een steile trap naar beneden waar een prachtig wit strandje lag waar schildpadden ergens in het jaar bij volle maan hun eieren leggen. Heel idyllisch aan een glasheldere zee. Ware het niet dat het zand vandaag bij veertig graden brandend heet was. Eenmaal op onze plek met twee parasols uitgeklapt, handdoekjes eronder en waterschoentjes aan onze voeten konden we ons goed redden. Snorkelen langs donkere grotjes vol vis en zeewater dat woest op de rotsen kletterde was heel avontuurlijk. We hingen eigenlijk alleen maar in ‘t heldere water. Terug wandelden we met bescherming van natte bikini’s, nat haar om af te koelen en natte waterschoenen om onze voetzolen te beschermen, en…onder een uitgeklapte parasol. Het geluid van tjirpende krekels uit de dorre bosjes. Dit was een spannend avontuur om te ontdekken maar niet voor herhaling vatbaar. Dezelfde avond reden we naar Ragusa dat net als Noto ook in barokstijl is opgebouwd na dezelfde aardbeving en ook op de Werelderfgoedlijst UNESCO staat.  Prachtig gelegen op een langgerekte berg. De stad is in tweeën opgesplitst door een diepe ravijn. De route bij het warme licht van de ondergaande zon was prachtig. Glooiende heuvels met oude olijf- en amandelboomgaarden. Kronkelige weggetjes langs diepe gorges. En dan ineens doemt achter ruige bergen het goudkleurige barokken stadje Ragusa op. Idyllisch uitgestrekt op een bergrug. Lekker gegeten daar en met een afgekoelde negentwintig graden in de late avond - de autoramen wijd open - over de slingerwegen terug gereden.

Reizen met de trein is ontspanning voor mij. Comfortabel en goedkoop in Italië. We keken allemaal uit naar de treinreis over het eiland. Onderweg zijn. Twee keer overstappen op stationnetjes aan zee. De vader van de Airbnb eigenaar bracht ons vanmorgen heel vroeg naar het station. Eigenlijk was het maar een stukje van vijftien minuten lopen maar met backpacks op je rug en handbagage om je schouder of in je hand bij dertig graden is een autoritje heel welkom.  We waren de enige op het perron zo vroeg. Geen personeel alleen twee zwerfhonden. De overstap op Siracusa was iets drukker. De treinreis voerde ons door het droge binnenland met bergketens niet hoger dan duizend meter. Langs de voet van de grootste actieve vulkaan van Europa, Etna. Veel olijfbomen, amandelbomen en vijgcactussen langs de treinrails. Na de overstap reden we vooral pal langs witte stranden. Genieten achter het raam. Mediterrane vegetatie zoals knalroze bougainvillea en oleander staken mooi af bij het witte zand, de aquablauwe zee en felblauwe lucht. Sicilië is het grootste eiland in de Middellandse zee, net zo groot als België. Treinen rijden op tijd, luxe treinen met airco en zonwering.  Zo’n zeven uur onderweg vandaag. We reisden af naar een van de mooiste stranden van heel Italië. We hebben een Mamma Mia huisje gehuurd voor een kleine week. Uitzicht van het balkon en de slaapkamers op de Tyrreense Zee. Privéstrandje dertig traptreden onder ons huis.  Betonplateau en rotsen zodat we kunnen snorkelen. De eigenaar heeft ons ‘s middags met de auto opgehaald van het stationnetje in Cefalù. Alles verliep relaxt. Treinen is relaxt. 

Cefalú | 28 juli 2022

Hidden pearl - Sicily

GEHEIME STRANDJES
“You know, people come to Italy for all sorts of reasons, but when they stay, it's for the same two things."

"What?"

"Love and gelato.”

- Jenna Evans Welch

De Airbnb waar we nu zes dagen verblijven heb ik om twee redenen uitgezocht. Het ligt in het oude stadshart van Noto, en pal naast een National Park waar prachtige witte stranden te vinden zijn. Zeeschildpadden leggen daar hun eieren. Het natuurreservaat Vendicari heeft ook veel bijzondere vogels. Zoals roze flamingo’s die in de lagune’s daar leven. Mijn lief en ik halen vroeg in de ochtend samen onze gehuurde en geheel ongeschonden Fiat Panda op. Heel akelig om door die supersmalle straatjes te rijden. Geen spiegels bij de krappe kruisinkjes. Doodeng. Ik heb lang geleden met m’n ouders een aanrijding gehad in Italië. De schuldige huisarts wilde absoluut geen politie erbij, wij juist wel. Zijn maitresse zat ook in de auto. Hij maakte een enorme scene op straat met zwaaiende armen en veel rap Italiaans geschreeuw. Een oude wond uit m’n jeugd die nog moet helen. Ik kijk met mijn lief mee, roep te vaak ‘Kijk uit!’ en mijn hand zit verkrampt om het handvat aan de deur. Mijn lief blijft heel geduldig en rijdt goed. Gelukkig hoort er een parkeerplaats bij ons huis. Geen plek op straat in Noto. Later vinden we buiten het stadje via allerlei afgelegen weggetjes en zelfs een dirty road uiteindelijk een bewaakte parkeerplaats waar het strand ergens te vinden moet zijn. Lopend vinden we ook de ingang van het natuurreservaat. We betalen de entree en na een kwartiertje komen we op een prachtig wit strand. Spiaggia di Eloro. Zo’n soort strand waar ik zo van houd. Wat ruig, en verweerd aangespoeld hout op het witte zand. Het strand afgescheiden door rotspartijen waar we later die dag zielsgelukkig zullen snorkelen. Een aquagroene glasheldere zee. Geen strandtenten, geen geluidsboxen, geen afval (zelfs geen vuilnisbakken) en geen verhuurde bedjes of parasols. Natuur. Niet druk. We hebben zelf twee parasols meegenomen die we vanwege de wind ondersteunen met wat flinke aangespoelde stukken hout. Vier liter water, een lunch en fruit is alles wat we nodig hebben. En natuurlijk zonnebrand en onze surfshirts. We hangen het grootste gedeelte van de dag als theezakjes in het lauwe zeewater. We snorkelen, en turen lui voor ons uit in de schaduw van onze parasols. Het is boven de dertig graden. Hier houd ik zo van! We hebben de huurauto vier dagen lang, we kunnen meer geheime strandjes ontdekken. 

Het is niet moeilijk om overweldigd te raken door de barokke pracht en majestueuze uitstraling die het stadje Noto heeft. De duizenden balkonnetjes zijn aan de onderkant schitterend versierd met beelden van engelen, leeuwenkoppen en mollige babylijfjes. Tijdens een wandeling langs de vele kerken en paleizen zorgt de zon voor prachtige kleuren op de imposante barokke bouwwerken. We worden verrast door mooie uitzichten op elke hoek van de straat – precies zoals de architecten voor ogen hadden toen ze dit stadje bouwden. Dit stadje is ook zo lekker schoon. Noto ligt aan de voet van de berg Monti Iblei. Het stadje kijkt vanaf 152 meter boven de zeespiegel uit op het dal van een rivier. Heel mooi om te zien wanneer je aan komt rijden. Noto werd in 1693 getroffen door een zware aardbeving, waarbij de stad bijna volledig werd verwoest. Na de aardbeving werd een nieuwe Noto gebouwd in barokstijl. Mooier dan ooit tevoren waarbij elke hoek van de straat prachtige panorama’s zou tonen. Het bovenste deel van de stad werd gereserveerd voor de adel, het middelste gedeelte voor de geestelijken en het laagste deel van de stad voor het gewone volk. De belangrijkste kerken en palazzi werden gebouwd met tufsteen, een materiaal dat het zonlicht als het ware absorbeert, waardoor de gebouwen worden omgetoverd tot prachtige, goudkleurige gebouwen. Vooral in de avond bij zonsondergang zijn de kleuren nog altijd spectaculair. 

Noto | 24 juli 2022

Catania - Sicily

EILANDENREIS
“Tell the truth, all Sicilians prefer smelling the shit of their villages to the best perfumes in Paris. What am I doing here? I could have escaped to Brazil like some others. Ah, we love where we are born, we Sicilians, but Sicily does not love us.” 

- Mario Puzo

Begin van de avond stappen we voor het eerst de lauwe Ionische Zee in. De zon gaat hier al heel vroeg onder. Een warme oranje gloed over het witte zandstrand. Het is verrukkelijk. Alle spanning van de dag ervoor glijdt zo van ons af. We lachen om elkaar. Om het verdwijnen in de golven. We hebben een groot deel van de dag door het Siciliaanse oude havenstadje Catania gesjokt. Ons B&B ligt in het oudste deel van de stad. Aan een charmant plein met een fontein gedecoreerd met beelden van schelpen. Ons appartementje van meer dan een eeuw oud is helemaal gerestaureerd. Muren van bijna een meter dik. Een prachtig oude mozaïek tegelvloer. Twee balkonnetjes met hoge houten deuren en een gietijzeren hekje. Uitgebreid ontbijt op een dakterras. Bijna vijf uur hebben we op onze reisdag in de tropische hitte staand moeten wachten in diverse rijen van bagage inchecken tot aan douane controle. De waaiers die uitgedeeld werden kunnen we hier op Sicilië trouwens goed gebruiken. Een uur vertraging in het vliegtuig voor vertrek. Achteraf gekkenwerk, alleen te doen wanneer je weet dat je ruim drie weken weg blijft. Het was de moeite waard. Deze rondreis heb ik een half jaar terug gepland. Een goed alternatief voor de Colombiareis waar we van droomden om ons vijfentwintig jaar huwelijk te vieren. Een ander tijdperk. Nu blijven we liever in Europa. Deze eilandenreis is een goed, avontuurlijk maar veilig alternatief. De meiden zijn onze reisgenootjes. De oudste voegt zich vanuit Istanbul de laatste twee weken bij ons. Van met onze oude Volkswagenbus naar de zuidelijke hak van Italië afreizen was nooit sprake. Te ver, te heet, teveel reistijd en op het ogenblik ook veel te hoge benzinekosten. In zee zijn we alle reis stress in één klap vergeten. Vanaf het strand zien we levende vulkaan Etna met een wolkje erboven. 

Vanmorgen keken we onze ogen uit toen we over de vismarkt slenterden. Immens grote zwaardvissen op ijs. Stukken tonijn die met grote hakmessen in mootjes werden gehakt. Inktvissen met hun mooi gevormde zuignappen. Een dubbel gevoel. Op het grote plein Piazza del Duomo, zien we de bekende Fontana dell’Elefante en de dom die de eerste keer rond 1080 gebouwd werd. Diverse keren moest dit opnieuw vanwege aardbevingen en uitbarstingen van vulkaan Etna. Veel marmer is gebruikt voor de decoratie. We kopen natuurlijk zoals elke reis kralen kettinkjes en armbandjes bij een piepklein kraampje op straat. Ook hippe basket hats als zonbescherming. We kopen op de groentemarkt een stuk gesneden watermeloen en verorberen dit op een bankje in een koel park bij een grote fontein. We komen echt even bij. Na de heerlijke lunch storten we ons op onze bedden in de koele kamer. Iedereen valt in slaap behalve ik. Ik lees. Eind van de middag lopen we naar het witte strand. Het is inmiddels tegen negen uur, de zon is bijna onder, wanneer we het strand verlaten en een hapje gaan eten. We zijn het aan tafel erover eens dat de sfeer van deze warme, stoffige stad ons aan Havana doet denken. De hoge - vaak niet onderhouden - gebouwen met gietijzeren balkonnetjes met houten deurtjes ervoor.  Veel drukke rotondes. De zwoele avonden. Vroeg donker. De zee vlakbij. De wandeling na het eten terug naar ons B&B bevestigt dit nóg meer. De mensen die op de stoep voor hun huis zitten op een plastic stoeltje om verkoeling te zoeken. De vele kindjes die ‘s avonds laat nog op straat zijn. Open ramen van huizen met ongezellig TL licht. Mensen die in parkjes hun sociale contacten onderhouden. Veel oude, gedeukte auto’s op straat. Het heeft ook zeker een bepaalde charme. Toch is Catania het eigenlijk net niet. Opvallend veel zwerfvuil op straat. Uitpuilende straatcontainers. Hoekjes waar de vuilniszakken hoog opgestapeld liggen. Oude koelkasten, smerige matrassen op straat gedumpt. De wegen zijn slecht onderhouden en soms heel onlogisch aangelegd. Veel ongeduldig getoeter van auto’s en levensgevaarlijk voor ons om over te steken. 

Catania | 20 juli 2022

New apartment of our oldest - Rotterdam

VERZENGENDE WARMTE
'If I were asked to name the chief benefit of the house, I should say: the house shelters day-dreaming, the house protects the dreamer, the house allows one to dream in peace'. 

- Gaston Bachelard

De hitte begint al in de vroege uurtjes en zwelt snel aan. De zomer is opmerkelijk warm. In de stad blijft de verzengende warmte extra tussen de huizen hangen. We zijn al een aantal dagen flink aan het klussen in het het appartement van onze oudste. In dit oude deel van Rotterdam staan de grote ramen, voordeur en balkondeur wijd open voor een zuchtje tocht in huis. Op straat zijn veel mensen. Je hoort flarden stads geroezemoes van beneden. We begonnen de eerste dag met poetsen. Haar huisraad verhuisden we elk ritje die kant op. Vaak reden we in twee auto’s. Mijn lief heeft voor twee inbouwkasten in de huiskamer en voor een inbouwkast voor kleding in haar slaapkamer nieuwe planken gezaagd en opgehangen. In de huiskamer staan ze vol boeken, souvenirs van haar vele reizen en snuisterijen. Haar eigen vrouwelijke touch. Dochterlief en ik lakken beschadigde deurposten en de badkamerdeur. Ook twee wanden bedekt met granol stucwerk. We komen erachter dat granol muurverf opslurpt en je kunt het meestal beter deppen met een kwast in plaats van even snel met een verfroller. Veel extra moeite. Met zweet op ons voorhoofd latexen we in de zomerhitte twee granolmuren wit en een granolmuur met precious pink poedermatte kalkverf. Het tafelblad van de uitschuifbare tweedehands eettafel wordt toverbos groen en de gebutste eettafelstoelen krijgen jachtsneeuw, lichtgroen, als kleurtje. Onze houten eenvoudige eettafelstoelen die we ooit nieuw aanschaften om mee naar The States te verhuizen. Meer dan twintig jaar geleden werden ze daar voor het eerst gebeitst met een witte waas. In Madrid kreeg ik het in mijn hoofd om ze alle zes lila te lakken. Mijn lief boorde voor mij gaatjes in de zitting in het patroon van een roos. Dat lila verven deed ik tijdens schooltijd op ons grote Madrileense balkon. Ik zie mezelf nog haasten voordat ik de meiden weer moest ophalen van school. Weer vijftien jaar later kwast ik drie van deze stoeltjes opnieuw. Jongste dochter krijgt ook twee van deze oude stoeltjes mee naar Maastricht die zij juist lila wilt houden. Leuk dat zulke meubelstukken een tweede kans krijgen. Zelf komen wij de zomer armoedig door met alleen een zelf getimmerd houten bankje met twee geitenvachtjes erop en een restant van drie verschillende stoelen aan onze eettafel. In oktober worden de - nieuw bestelde en met stof bekleedde - eetkamerstoelen mét armleuningen geleverd. Eindelijk acht volwassen stoelen in ons huis! Wanneer jongste en ik deze week vertrekken naar Maastricht hangt de zon al als een gloeiende bal boven de wegen. Er wordt een huurcontract door haar getekend en we laden daar de auto vol met spullen van haar zus voor de terugweg. Het was boven de dertig graden toen we samen op één eetkamerstoel tegen elkaar aangeplakt stonden te schilderen. Eén met de roller en één met de kwast. Het zweet droop van onze lijven. Voor evenwicht hield ik me vast aan een schroef in de muur. We werden melig van de hitte en de suffe situatie. De muur werd gelukkig prachtig. Haar zussen hadden de week ervoor al samen een grote eettafel, die als bureau diende, opgehaald en verhuisdozen ingepakt en klaargezet. Die eettafel staat nu in de werkkamer van oudste zus in Rotterdam. In m’n uppie ging ik toch maar een extra middag in Rotterdam klussen. De thermosstaat in de huiskamer gaf 29 graden aan…. Ik verf de stoeltjes nog een keer. Ik ruim nog een boekendoos uit. Ruim alle klusspullen op. Als oudste dochter na het werk langskomt heeft ze haar nieuwe dekbedovertrek mee. Het staat allemaal prachtig. We stippen samen nog één keer de roze muur aan - nu is alles klaar. 

Zo hebben we deze weken heel wat op en neer verhuisd in de verzengende hitte. Meubels rouleerden. We reden heel wat kilometers. Gelukkig veelal met onze elektrische auto. Toch reden we deze week nog één keer op zo’n zeer warme dag met z’n allen naar Amsterdam. Voor een concert van de Britse hitzanger Ed Sheeran. Vorig jaar toen bekend werd dat hij weer op tournee zou gaan kochten we vijf tickets. De tour heeft officieel de naam + - = ÷ x gekregen, uitgesproken als The Mathematics Tour. Het verliep nogal chaotisch, want we hadden geen parkeergarage gereserveerd. Helemaal vergeten. Ook niet meer mogelijk. We besloten eerder te vertrekken wat een heel gedoe was voor de werkenden onder ons. We gingen op ‘t laatste moment naar P+R Zeeburg. We hadden op ’t nippertje een van de allerlaatste parkeerplekken. Met de tram naar Centraal Station en de metro naar de Bijlmer. We sloten aan in de ellenlange rij voor de Arena maar mochten er uiteindelijk niet in. De beveiliger kon onze kaartjes niet scannen. Ik zag al snel dat onze tickets voor de dag erna waren, maar ik durfde het niet hardop te zeggen. Masseltje dat we ze konden omwisselen voor deze avond. In de lange rij voor het toilet hoorde ik ineens de eerste tonen. Ik liet het WC bezoek zitten en rende naar de nieuwe zitplaatsen. Ik liep op de trap toen er werd afgeteld…het concert begon. Je kunt het nooit beter plannen dan het lot zelf. We hadden een lege rij achter ons, dus konden het hele concert staan en dansen. Naast ons waren ook lege plekken dus we hadden heerlijk de ruimte. We genoten extra, de opgebouwde spanning gleed van ons af. We waren erbij!  Het was een fantastische concert. Sheeran zong live de sterren van de hemel. Mooie momenten waren er ook. Zo vroeg een Braziliaanse fan zijn vriend met hulp van Sheeran ten huwelijk. Na de bevestigende kus van de bruidegommen speelde Sheeran de kraker Thinking Out Loud voor ze. Het klonk, zeker met een heel stadion in het achtergrondkoor, prachtig. Sheeran betrok het publiek er goed bij; bijna 60.000 fans kreeg hij in beweging. Hij heeft zoveel hits dat er halverwege zelfs een medley aan te pas moest komen om ze allemaal gespeeld te krijgen. Een memorabele avond. Het moest gewoon zo zijn. De dag erna hadden twee dochters niet eens gekund. Helemaal senang reden we bij een intense volle maan naar huis.

Terrace at Prinsengracht - Amsterdam

LEGE NEST

‘My house is a very calm and beautiful place and is full of positive energy.’ 

- Chris de Burgh

De laatste weken ligt onze hal helemaal vol met schoenen bezaaid. De bedoeling is dat ze onder de radiator zij aan zij gezet worden. Buiten bij de voordeur, in de vestibule staan dubbele rijen allerhande gympies. Onder de radiator in de bijkeuken staan ook op elkaar gestapelde schoenen. We zijn thuis tijdelijk weer met z’n vijven. Dat betekent heel veel schoenen! De vier slaapkamers in ons huis zijn eigenlijk helemaal niet berekend op vijf volwassenen. In de loop van de tijd had ik diverse kasten weer zelf ingenomen met mijn jassen van het andere seizoen, stapels dikke wollen truien, nette colberts en jasjes aan kledinghaken, stapels puzzels, stapels badhanddoeken of gelezen tijdschriften. Ik heb onze kasten for the time being weer uit moeten ruimen, alles ligt in een hoekje op onze zolderslaapkamer opgestapeld. Superpraktisch, de tweede kattenbak die alweer jaren op een logeerkamer staat. Stofzuiger en strijkplank ook. Een wasrekje met uitgehangen sportkleding van mij en mijn lief aan de logeerkamerdeur. Nu alle slaapkamers en inbouwkasten weer in gebruik zijn genomen door terugkerende kuikens is het even zoeken naar plek. Vaak eindigt het spul op de overloop. Wie van de drie kinderen er een paar nachten niet is krijgt automatisch het wasrekje met sportkleding aan z’n deur hangen en alle extra’s. Wanneer oudste een paar dagen op reis is naar Luxemburg verkast alles van de ene naar de andere kamer. Wanneer jongste deze week met haar vriendje in Amsterdam kampeert heeft alles zich naar haar kamer verplaatst. Wat ook steeds verplaatst is de werkplek van onze oudste. Zij woont nu zo’n kleine zes weken weer thuis en werkt iedere week een paar dagen vanuit huis. Haar eigen (logeer)kamertje heeft geen ruimte voor een bureau dus wipt ze met haar computer onder haar arm dagelijks heen en weer tussen de bureau’s van beider zussen. De aanwezigheid van drie volwassen kinderen, waarvan er twee op zichzelf woonden en nu weer thuis zijn, geeft een nieuwe dimensie aan het koken. Mijn lief en ik hebben een groente abonnement voor twee personen, een enkele keer delen we ons tweepersoons stamppotje met jongste kind wanneer zij niet tijdens werktijd in het restaurant mee kan eten. Nu is het echt improviseren met koken en boodschappen doen. Ik kan niet anders dan in het nu leven. Wie eet er nú mee? Daarbij maak ik nu ook veel meer mee van hun leventjes. Ze gaan uit, komen diep in de nacht thuis, slapen niet thuis, of juist wel maar dan met een vriendje. Erg chaotisch. Nu ik weet waar onze kinderen ’s nachts uithangen slaap ik stukken slechter. De voordeur hoef ik ’s avonds niet meer op slot te doen, er is er altijd wel een kuiken die later op stok gaat. Als ik naar het toilet trippel in de donkere nacht knijp ik mijn ogen tot spleetjes om in de hal de slaapkamerdeuren te checken welke gesloten zijn (al thuis) en welke nog open staan (niet thuis). Wanneer ik in de vroege ochtend alleen beneden kom kan ik eerst het aanrecht leeg maken. Het kleed op de bank weer opvouwen zoals ik het ’t liefste zie. De eettafel weer een beetje overzichtelijk maken door van hun spullen stapeltjes te maken. Toch hebben we het ook heel erg gezellig met elkaar. We hebben wezenlijke gesprekken en zijn heel erg betrokken met elkaar. Verbinding. We hebben maar liefst drie auto’s voor de deur waardoor de meisjes sneller met elkaar even de deur uitgaan. Summervibes. Door het mooie weer staan de tuindeuren altijd open en kun je je altijd even lekker met een boek terugtrekken in een tuinstoel. Het geeft absoluut een extra dimensie aan deze zomer en wetende dat het tijdelijk is maakt ons verdraagzaam. 

Avond aan avond zochten we gezamenlijk online naar appartementen in Rotterdam. We leefden mee of oudste misschien ingeloot was. De eerste van deze maand kreeg ze de sleutel van haar eigen vooroorlogs appartement. Zo’n sfeervolle etage op de eerste! Een woonkamer met drie grote ramen en een brede vensterbank om op te zitten. Paneeldeuren. Een glas-in-lood schuifdeur naar haar slaapkamer. Een hedendaags keukentje met balkondeur met vrijwel nieuwe apparatuur. Een modern betegelde douchecel met toilet. Zelfs een werkkamer is aanwezig. Alledrie de meiden verhuizen deze zomer dus het is een carrousel van meubeltjes die uitgewisseld worden. Jongste gaat in de studentenkamer van middelste dus daar worden bedden, kasten en bureau’s omgeruild. Diverse verhuisdata worden genoteerd in onze familieagenda. Tussendoor rijden we ook nog met een tentje, vouwfietsjes, slaapzakken en matjes en andere kampeerspullen in de uitpuilende bagageruimte achter - maar ook voor - in de Tesla naar de camping in Amsterdam. De camping waar wij vlakbij woonden in Amsterdam-Oost. We reden er duizend keer langs toen we er woonden. Jaren later parkeerden we er onze auto kosteloos om vervolgens de tram naar het centrum te pakken. Nu mogen we eindelijk over de camping lopen. Ik kijk mijn ogen uit. Nette sanitair ruimten en overal grenzen de tentveldjes aan de waterkant. Er hangt een relaxt internationaal sfeertje. Er is een restaurant, een kookruimte, hangmatten en een supermarktje op de camping. Je loopt zo naar de tram en het jonge stelletje kan met onze vouwfietsjes de stad in. Ik tuur over het IJsselmeer en herken een landhuis dat op de achtergrond van mijn oude foto’s staat. Tijdens een koude winter, toen het IJsselmeer en de grachten dichtgevroren waren, hebben mijn moeder en ik op het ijs een wandeling gemaakt.  Nostalgie. Hoe leuk dat onze jongste dochter op deze plek vakantie viert. Mijn lief en ik mochten ze alleen droppen op de camping; ze gingen zelf het tentje opzetten en inrichten. We laten de auto op de camping staan en pakken de tram naar Centraal Station. We halen een ijsje bij bakkerij van der Linde en struinen door de Jordaan. We pakken gezellige terrasjes die overal aan de grachten zijn geïmproviseerd. De dagen erop krijgen we fotootjes toegestuurd van het jonge stel in Artis, in het Vondelpark, op een gracht, van ontbijtjes voor de tent en studentikoze maaltijden. Wij genieten thuis zeker mee maar genieten ook van wat meer ruimte. Straks is dit grote gezin weer compleet. 

Tropical party!

ZANG IN DE TUIN
“Anyhow, he gives large parties,” said Jordan, changing the subject with an urbane distaste for the concrete. “And I like large parties. They’re so intimate. At small parties there isn’t any privacy.” 

- F. Scott Fitzgerald

Een paar weken lang hadden we dagelijks een mannetjesmerel een metertje van de tuindeuren vandaan zingen. Veilig hoog op de schutting. Ik werk naast de openstaande tuindeuren aan mijn allerlaatste scriptie achter de computer en genoot dus dagelijks van zijn feestje. Vroeg in de ochtend klonk het prachtig, zoetklinkend en ontspannen door het slaapkamerraam. Zodra de tuindeur opende en onze drie roofdieren door de tuin gingen zwalken klonk het gezang wel degelijk anders. Gaande van zacht, lieflijk en melodieus gezang om contact met elkaar houden tot een luide, paniekerige alarmkreet bij potentieel gevaar van onze katten. Merels hebben een aantal vaste gewoonten. Zingen doen ze het liefst van op een hoge uitkijkpost zoals de top van een boom of op de rand van onze schutting. Voedsel zoeken ze op de grond. En het liefst op een vers gemaaid gazon zoals in onze tuin. Ook houden ze van rode bessen en laten wij dit jaar nou juist een grote oogst kersen hebben! Ze leven vaak in paren en beschermen elkaar én hun territorium fel tegen onbekende roofdieren, of dikke huiskatten. Merels hebben dus de neiging territoriaal te zijn. Dit hebben wij meegemaakt met onze eerste poes Chopin. Een heel jong straatkatje die we een dag voor Kerst uit het Amsterdamse asiel meenamen. In Amsterdam was ze heel gelukkig in onze binnentuin. Na de verhuizing naar provincie Utrecht kwam ze terecht in het territorium van een agressieve merel. Ze moest vaak écht wegduiken in onze achtertuin. Die merel vloog heel laag over haar heen om haar af te schrikken. Waarschijnlijk een nestje in het groen ergens? Het was best irritant maar ook intrigerend hoe dat werkt in de natuur. Vanuit dat huis verhuisden we met haar naar Massachusetts waar ze een enorm park met meertje tot haar tuin kon rekenen. Op dat estate waar we woonden is ze een dag voor Dierendag verdwenen en zeer waarschijnlijk tijdens de nacht ten prooi gevallen aan een coyote. Heel verdrietig. Merels kunnen dankzij hun betekenis voor veel positieve energie in je leven zorgen. Een merel staat symbool voor intuïtie, kracht, intelligentie, bescherming en flexibiliteit. Naast hun magische uiterlijk, met een donkerkleurig lichaam, opvallende gele snavel en oogranden, zijn merels ook zeer slim en snel van begrip. Het bijzondere aan de komst van deze merel met zijn vrouwtje (en misschien ook een nestje?) is dat het eigenlijk heel slecht gaat met stadsvogels. Het aantal merels is in dertien jaar met zo’n dertig procent gedaald vanwege de uitbraak van het voor merels dodelijke Usutu vogelvirus in de zomers van 2016 en 2017. Dit mannetje zong hier levendig zijn dagen aan elkaar. Een zingend mannetje trekt de aandacht van een vrouwtje. Maar vooral de kleur van de snavel waar dat lied uitkomt, interesseert haar. Hoe feller oranje, hoe sneller haar hart gaat slaan. De kleur weerspiegelt zijn gezondheid. Intens oranje betekent dus een prima vader in spe. Met melodieuze liederen bakenen ze hun territorium af. Herhaaldelijk repeteren verbetert hun zang aanzienlijk. Zo herkennen ze ook hun vaste buurmannen aan hun lied. 

De liedjes die op de warme woensdagnacht op het examenfeest van onze jongste luid door de muziekbox tetterden herkenden ze vermoedelijk niet. Eerlijk gezegd kende ik ook meer dan de helft van het repertoire niet. Aan het meegalmen in de tropische nacht vermoed ik dat de gasten ze wél goed kenden. Na tienen werden de eerste van dertig fietsen geparkeerd in de voortuin. De gasten werden allemaal via de garage en een paars glittergordijn de feesttuin in geleid. Daar hadden we voor de gelegenheid een bar gemaakt met ernaast twee koelboxen en een teil vol ijswater. Een tarp van tentdoek met feestverlichting voor intimiteit boven het houten vlonderterras. Twee statafels over de terrassen verdeeld en een gezellig zitje van twee houten banken op het grasveld. Overal brandende kaarsen. Onze tuintafel was tot buffet gebombardeerd. Alle tuinmeubelen hadden we met toestemming bij de buren in hun voortuin gestald, want zij waren toch op vakantie. Voor het sfeertje had ik overal kleine vaasjes met verse bloemen geplaatst, twee hippe wijnkoelers, paarse slingers, feestlampjes en natuurlijk schalen met partyfood. Er hing echt een zwoel Ibiza sfeertje… Zelfs waterpistooltjes en bellenblaas waren aanwezig. De tuin was vol met jongelui. Veel gasten droegen iets paars, want dat was het thema. Als ouders mochten wij uiteraard niet van de partij zijn. Haar oudere zussen mochten wel een keer een loopje maken om koude drank en eten aan te vullen.  Een geschudde champagnefles werd ontkurkt. Ik heb me er twee keer tussen gemurwd om schalen met warme hapjes af te geven en een schaal met ijslollies. Waterijsjes waar we de avond ervoor een shot wodka in gespoten hadden en het plastic weer dicht geseald hadden met een warme stijltang. Toen voelde ik me net even de hoofdrolspeler uit Breaking Bad… Dochterlief zei me dat wij niet vaak feesten geven - de laatste twee grote feesten in dit Bredase huis waren precies tien jaar terug toen we naar Mexico verhuisden - maar áls we het dan doen dan is het wel groots. Haar eerste eigen zomerfeest, ze is ons winterkind, had ze dubbel en dwars verdiend. Na drieën klonken nog steeds lachsalvo’s en geroezemoes uit de tuin door ons zolderraam… Gelukkig hadden we de buurt gewaarschuwd voor wat geluidsoverlast. 

In the background our faculty, VU

AMSTERDAMSE GRACHTENGORDEL
“Some tourists think Amsterdam is a city of sin, but in truth it is a city of freedom. And in freedom, most people find sin.” 

- John Green

Met mijn lief terug op de campus van de Amsterdamse VU. De plek waar we elkaar in 1987 ontmoet hebben en waar we als tieners verliefd werden. Vijf jaren liepen we daar rond tussen het hoofdgebouw en de faculteit scheikunde. Piepjong. Afgestudeerd en daarna letterlijk de wijde wereld in getrokken. Deze avond zijn we terug en staan er twee podia opgebouwd op de campus. Er is een silent disco waar ik op blote voeten dans op het beachvolley strandje en overal foodtrucks. In diverse zalen worden symposia en Open Mic sessies gegeven. We genieten. Er lopen stokoude docenten met hun partner, jonge studenten, alumni met hun kinderen en mensen zoals wij, die in een lang verleden hun studie afgerond hebben op deze universiteit. Ook veel hippe internationale studenten. S10 treed op. Het is een warme avond, de zon schijnt uitbundig totdat het tijd is om onder te gaan. Dan dans ik voor het podium op de geweldige beat van de Amsterdamse brassband Gallowstreet. Met acht man spelen zij op blaasinstrumenten een mix van hiphop, funk, afrobeat en dance. Verbinding makend beweeg ik op de maat van de muziek. We fietsen op onze gehuurde fietsen na afloop - we blijven helemaal tot het einde - naar ons hotelletje in Oud-Zuid. Zo fijn om het stadse leven, zo’n vibe is alleen in de hoofdstad te voelen!, weer op te snuiven. De volgende ochtend verbazen we ons over de stilte in de ommuurde binnentuin van ons hotel. We horen geen belletje van de tram rinkelen, we horen trouwens ook geen enkele vogel. In de binnentuin waar onze eigen slaapkamer vroeger aan lag hoorden we veel vogelgeluiden en het vertrouwde geluid van afremmende trammetjes in de verte. Er is nog veel meer veranderd blijkt als we op vrijdagochtend buiten op een terrasje gaan ontbijten aan de Beethovenstraat. Het gros van de mensen rijdt met geruisloze elektrische bakfietsen, gevuld met kinderen die naar school en de opvang gaan óf nette zakenlui op snelle elektrische fietsen met extra dikke banden. Het hippe Amsterdam. Fietsen staan niet meer kriskras overal op straat, tegen bomen aan geknald of op bruggen vastgeketend. Ze mogen alleen nog heel netjes in de aangegeven vakken op de stoep geparkeerd worden. Het straatbeeld is positief veranderd. We genieten van de ambiance van de hoge huizen om ons heen. In Amsterdamse stijl gebouwd. We pakken onze fietsen en gaan richting de grachtengordel. Ik had vooraf namelijk twee passepartout's voor de Open Tuinen Dagen gekocht. 

De grachtenpanden van Amsterdam uit de zeventiende eeuw. Het toenmalige hart van de stad met zijn nauwe stegen bood te weinig onderdak voor de explosief groeiende bevolking die bovendien steeds welvarender was geworden.  In het ontwerp van de grachten moest de helft van de grond tuin zijn. Wel kon er aan het eind van de tuin een tuinhuisje gezet worden. Nu, eeuwen later, is dezelfde aanleg er nog altijd. Ik was er zo benieuwd naar. De bestemming van verschillende grachtenpanden is door de eeuwen heen wel vaak veranderd. Bedrijven, hotels en musea hebben zich gevestigd in de voorheen woonhuizen. Toch hebben de tuinen qua formaat en uitstraling hun specifieke karakter en sfeer behouden. Zo leuk om in deze tuinen rond te struinen of te zitten. Inspiratie op te doen voor onze eigen tuin maar vooral ook mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Het best bewaarde geheim van de stad denk ik. Zo’n vijfentwintig grachtentuinen hielden open huis waarvan wij er twaalf bezocht hebben. Ik vond het extra leuk om de bewoners te spreken ‘Hoor je dit? Het geluid van de kerkklokken van de Westerkerk’ en door hun hal, keuken, eetkamer of serre te lopen. We hadden toestemming om lekker te koekeloeren en dat deden we. Prachtige trappenhuizen, beschilderde hoge plafonds, soms een huis dat nog aan het verbouwen was, prachtige eeuwenoude schouwen, marmeren vloeren en imposante voordeuren. Een mazzeltje was dat sommige tuinen achter een museum lagen zodat we ook meteen in het museum een kijkje konden nemen. Echt een inspirerende dag met als meevaller dat we op zo’n snikhete dag in de verkoelende tuinen mochten verblijven. Soms stond er een tuinset soms lagen we op een grasveld. Omhoog kijkend naar al die prachtige Amsterdamse gevels om ons heen of eeuwenoude bomen. We verwisselden de tuinen soms voor een terrasje om iets kouds te drinken of wat te eten. Mensen kijken. Aan het eind van de middag fietsten we naar Ouderkerk aan de Amstel waar we lekker aan het water wilden dineren. Op één van de terrassen waar we duizenden keren langs gefietst waren toen mijn lief daar in zijn studententijd nog aan de Amstelzijde woonde. Het terras waar we een plekje aan het water konden bemachtigen, was toevallig het restaurant waar wij vroeger ons trouwfeest gegeven hebben. Niks veranderd! We wandelden even verder naar ‘ons’ huisje aan de Amstel. Tot onze verbazing stond de voordeur open. Het huisje was helemaal leeg. De nieuwe eigenaar wilde ons wel even een kleine tour geven. Boven was alles nog hetzelfde. De slaapkamer van mijn lief waar de sneeuwvlokken door de dakpannen naar beneden dwarrelden, de provisorische douchecel met douchegordijn voor het raam was wel weg. Ik vertelde de jongen over het water op de ramen wanneer we de kachel aanzetten, omdat het water van de Amstel tot onder het huis stond. De vele muizen in de keuken. De jongeman was twee huizen verder geboren in de tijd dat wij er woonden. Leuk om even weer terug te zijn. Daarna pakten we onze fietsen om relaxt naar onze geparkeerde auto te fietsen. Langs de slingerende Amstel met prachtige huizen aan de weilandkant zagen we op de rivier vele feestboten vol dansende jongelui, schaars gekleed en luide muziek, die net als wij van de zwoele avond genoten. 

Good times!

HIER EN NU

“Begin to feel instead of thinking, feel your body from head to toe, feel your heartbeat, feel the air going in and out of your body. Listen to the sounds from outside, smell the scents. Feel inhabiting your body, be present here and now.” 

― Caro Briones

Het is waar dat als je met plezier poetst en ordent, je ook je ziel poetst en ordent. Op zondagochtend haalde mijn lief een zwarte plastic koffer met verschillende compartimenten bij de doe-het-zelf zaak. Het deed mij aan een naaidoos denken, of zo’n opgeruimd kistje waar alle borduurdraadjes op kleur en nummer geordend zijn. De dag ervoor had ik een kast in de garage opgeruimd en zo’n veertig doosjes en bakjes met schroeven, bouten, spijkers en andere aanverwanten montagemateriaal eruit gehaald. Alles op de nieuwe werktafel van mijn wederhelft gezet. Ook glazen haringpotten en zelfs een vintage blikken trommel van Mackintosh Quality Street gevuld met een warboel aan bolkopschroefjes, pluggen in alle kleuren, vlinderschroeven, bouten en moeren. Hier moesten we nog iets mee. Ordenen als antwoord op chaos. Op de eettafel spreidden we alles uit. In een paar uur tijd hadden we alles in overzichtelijke laatjes en bakjes verdeeld. Mindful alle spijkertjes door je vingers laten gaan. Is het verroest of krom dan weg ermee. Welk soort is het en welke grootte heeft het? Zelfs wát is het vroegen we ons soms af. We vonden ook een koperen haakje met een tot-slaaf-gemaakte afbeelding erop, komt vast ergens uit ons oude huis. Opruimen (en huishouden) is er altijd weer. Het is altijd van nu. Het zal nooit ophouden. Ons huis is de plek om me op te laden. Tijdens opruimen en schoonmaken ben ik bezig om het energieveld waar onze levenskracht doorheen stroomt te voeden. Mezelf op te laden. Bezinning zelfs. Ik heb geen hekel aan het huishouden. Ik word altijd blij van de schone was wapperend buiten in de wind. De hoge stapels mooi en recht opgevouwen handdoeken op de houten plank onder de wastafel. De opgepoetste, blinkende kranen in de badkamer en douchecel geven me ook zo’n fijn gevoel. De perfect stofgezogen traploper ook. De schoonmaak van onze garage van de laatste twee weekends geeft mij het opgeruimde gevoel om me weer volledig en uitgerust op mijn studie te storten. De aandacht verslapte, omdat ik door andere dingen uit het verleden werd bezig gehouden. Briefwisselingen, oude foto’s en herinneringen uit mijn jeugd.  

Tijdens mijn colleges deze week in Utrecht werd ik even wakker geschud. Nog één dag en één avond college en twee module opdrachten schrijven voordat onze zomervakantie kan beginnen. Aan de slag!  Door mijn medestudenten en docent weer te zien en te spreken voelde ik me weer meer betrokken bij mijn studie. Door veel uitgevallen collegedagen vanwege feestdagen de laatste tijd was er gevoelsmatig een afstand ontstaan. Ik dacht dat de verwijdering alleen aan mij lag…  Hoe fijn om te horen dat de anderen dat precies hetzelfde hadden ervaren. Vol goede zin keerde ik weer huiswaarts uit Utrecht. Ik laat mijn verleden even het verleden en richt me op het nu zoals we dat doen tijdens mijn yogalessen. Heel puur en fijn. Of zoals in de leer van Eckhart Tolle. ‘We lijden, zegt hij, omdat we ons identificeren met tijd. Er is nooit een moment dat je leven niet nu is,’ schrijft hij in zijn boek. ‘Besef dat het huidige moment alles is dat je ooit zult hebben. Maak van het nu het belangrijkste aandachtspunt van je leven.’ Nu is aandacht geven aan mijn studie. De rest op de achtergrond. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om in het hier en nu te zijn. In het dagelijkse leven heb je veel aan je hoofd en daardoor springen gedachten vaak van verleden naar toekomst, zonder stil te staan bij het huidige moment. Zo leefde ik de laatste weken. Ik besluit het verleden weer even het verleden te laten. Het verleden is al gepasseerd. Die goede en slechte momenten zijn al voorbij. Naast het nu richt ik me echter ook stiekem een beetje op de toekomst, omdat ik daar zo blij van word. Ik kijk uit naar onze mooie en avontuurlijke Italiaanse eilandenreis volgende maand alweer. Waar blijft de tijd? Lekker eten, helderblauwe zee, het Mediterrane licht, het samenzijn, het reizen per trein, bus en veerboot, de oude stadjes, de tijd voor jezelf, gewoon de eiland vibe in z’n geheel en natuurlijk het lezen van mijn boeken. Eenmaal thuis volgt de verhuizing van ons jongste kuikentje naar een studentenkamer in Maastricht. Middelste dochter is dan juist weer terug naar huis verhuisd. Het afronden van mijn studie. Vervolgens het zoeken naar een passende, betekenisvolle baan in de zorg. Het schoonmaken en opruimen van de laatste weken is ruimte maken - ook voor mijn ziel. Ruimte voor nieuwe avonturen die op me wachten en die al bijna in het ‘nu’ zijn! 

Cleaning the garage

GEVONDEN PARELTJES IN ZEE VAN CHAOS

‘Cleaning your house while your kids are still growing up is like shoveling the walk before it stops snowing.’ 

- Phyllis Diller

Vorig jaar hadden mijn lief en ik het plan gevat onze rommelige garage eens op te ruimen. Het was nog geen concreet plan. Er stond niks gepland in onze agenda. Dus kabbelden de weekends voorbij, er gebeurde niks in de garage. De fietsen pasten er altijd maar nét in. Het laatste stukje even een zetje geven en dan kon de garagedeur weer dicht. Het wachten duurde me te lang. Ik begon zo’n half jaar geleden alvast zelf. Er stond in de garage een oude kledingkast van mijn opa en oma die in Amsterdam ook nog in onze slaapkamer had gestaan. Tot de nok gevuld met halfvolle zakken cement, grote latexemmers, verfpotten, halve behangrollen, veel verfrollers en ongelofelijk veel schoonmaakflessen van HG. Misschien hebben wij wel voor alle soorten vlekken een HG middel in huis. Ik zette alles naast de kast en sleepte de lege kast naar de straatkant voor het grofvuil. Ook een ladekast werd leeg gehaald en buitengezet. Er stond aan dezelfde muur ook een aanhangwagentje op z’n kant die ik met de meiden ooit vrolijk met bloemen beschilderd had. Daar lagen inmiddels zo’n vijftien jaar lang, onze katoenen Karsten tenten mooi droog in opgeborgen. Fotootje van het wagentje gemaakt en op marktplaats gezet. Het aanhangwagentje werd verkocht aan een blije opa met kleindochters in Spanje. Het karretje reed weer terug naar Spaanse plekjes waar het eerder al geweest was. De cirkel was rond. Nu hadden we een kale muur in de garage maar er kwam niks voor terug. Maandenlang lagen al die potten verf, tuingereedschap en tentspullen in een grote chaos op de grond. Mijn lief wilde zélf een kastenwand uitzoeken en opmeten. Een paar weken geleden begon het ineens weer te kriebelen en ging ik speurneuzen op internet. Bij een grote, Zweedse meubelzaak vond ik mooie, robuusten kasten mét een werktafel erbij. Daar droomde mijn wederhelft al heel lang van. Hij was om en tijdens een lang weekend kreeg ik hem zo ver de onderdelen voor de kastwand en werktafel op te halen. We propten alle dozen in de bende van de garage erbij. Zoals we ook de tuinkussens de garage met één armbeweging naar binnen zeilden in de hoop dat het op een fietsstuur ofzo bleef hangen. 

Het Pinksterweekend gingen we ein-de-lijk aan de slag. Ondanks de regenbuien. We konden daardoor weinig spullen tijdelijk buiten de garage parkeren. Toch lukte het mijn lief de kastenwand in elkaar te zetten en enthousiast hebben we samen alle planken gevuld met gereedschapskisten, verhuisdozen, plastic dozen die ik al eerder gevuld had en alle verfpotten en emmers voorstrijk en dergelijke. Er kwamen drie ramen in zicht die altijd verstopt zaten achter opgestapelde kerstspullen, backpack’s en dozen vol jeugdboeken van op-kamer-wonende dochters. Een bezem erdoor en het voelde zo ruimtelijk! Diezelfde middag schroefde mijn lief ook de werkbank in elkaar. Mooi in het daglicht geplaatst onder de drie ramen. De opgeslagen spullen op het zoldertje raakten we nog niet aan. We gaan nóg een tweede ronde doen nu we wat meer overzicht hebben. Opruimen geeft zoveel voldoening! Nu alles een plekje heeft en op de verhuisdozen en doorzichtige plastic bakken overzichtelijk genoteerd staat wat erin zit, liep ik tegen een oude verhuisdoos vol oude brieven aan. Op een regenachtige middag pakte ik wat schoenendozen uit deze verhuisdoos vol herinneringen en begon enveloppen te openen. Brieven van mijn penvriendin die mij, voor mijn verjaardag, ook een doosje vol door-mij-geschreven bewaarde brieven gestuurd had. Ik had nu een flinke stapel door-haar-geschreven brieven in m’n handen. Er gleden zelfs oude pasfotootjes uit. Wat leuk om te lezen en te zien! Ik legde de enveloppen apart, ik heb ze inmiddels naar haar opgestuurd. Ook een stapel brieven van mijn achternichtje, wij logeerden in de schoolvakanties bij elkaar. En wat enveloppen met buitenlandse postzegels. Jongensnamen op de achterkant, vakantievriendjes… De grootste stapel brieven kwam van Jens uit Duitsland. Mijn vakantie crush op mijn zeventiende. Hij studeerde geneeskunde in Darmstadt. Hij was met een groepje vrienden en hun blauwe hippiebusje naar Cannes afgereisd. En daar kampeerde ik met mijn drie vriendinnetjes in de geleende bungalowtent van mijn moeder op dezelfde camping. We reden met dat busje naar het centrum van Cannes om uit te gaan. Het busje langs het strand geparkeerd naast een hippe club waar we de hele nacht dansten. Ik heb een foto waar we met z’n allen gezellig voor hun tent eten. Volkswagenbusje er ongedwongen naast. Nu ik zijn achternaam op de enveloppe zie staan kan ik het niet laten even te googelen. Prof. dr. Jens staat er naast zijn online fotootje. Ik open een enveloppe met zijn eerste van vele lange - met vulpen en in ’t Duits geschreven - brieven. Een jaar lang schrijven en bellen we. ‘Sorry dat ons telefoongesprek zo abrupt eindigde’ staat er een keer geschreven. Hij belde vanuit een telefooncel en zijn kleingeld was op. Een echo uit een ver verleden met heuse telefooncellen. Ondertussen ontving ik dagelijks op mijn telefoon zonnige, blije vakantiekiekjes van onze jongste dochter van zeventien. Op reis met z’n tienen op Kos. Allemaal lachende meisjes met uitdagende outfits. Op het strand, op gehuurde fietsen, op een boot op zee, zwemmend in de zee of aan een eettafel met de voetjes in het witte zand. Zorgeloze Griekse vakantieavonturen van onze jongste - met VWO-diploma op zak.

Summer 1985, Wijk aan Zee

REBELS EN ONBEZONNEN

‘Tell me, what is it you plan to do

With your one wild and precious life?’

- Mary Oliver

Jeugdherberg Panorama in Den Burg sloot in de jaren tachtig elke avond bijtijds zijn deuren. Te vroeg naar ons idee. Dus besloten wij uit het raam van onze kamer met stapelbedden te ontsnappen. We wilden stappen in De Koog en besloten te liften. Ik weet niet meer hoe of wie maar er waren ook twee jongens bij. Het duurde lang voordat er een auto stopte dus besloten de jongens in de bosjes te wachten totdat wij met z’n tweetjes een auto hadden aangehouden. Mijn vriendin en ik waren vijftien en zestien jaar oud. Naïef. Er stopte een wat grotere auto en de achterdeur zwaaide open. De twee jongens kwamen uit het groen tevoorschijn en toen werd de sfeer grimmig. Er werd een pistool op ons gericht. Alleen de meiden moesten instappen. Ik schuifelde zo onzichtbaar mogelijk naar achteren. Wij stapten niet in. Er werd niet geschoten. Adrenaline schoot door onze aderen. Niet veel later hielden we een politieauto aan en deden ons verhaal. Die nacht slopen we weer terug door het raam van de jeugdherberg en kropen veilig in onze slaapzakken op de stapelbedden. Een jeugdzonde waar ik niet vaak meer aan heb gedacht. Een zomer later vierden wij vakantie in het Zuid-Franse Cannes. Tijdens het filmfestival. Een goedkope reisbus bracht ons naar onze bestemming, een camping tussen de pijnbomen. We hadden de tent van mijn moeder geleend. Deze vakantie had ik nog twee andere vriendinnen mee gevraagd. We trokken aandacht op de camping en één van de eerste avonden verbleven er vier Duitse jongens onder onze luifel. We speelden kaartspelletjes met veel kabaal en het werd laat. We hadden die nacht een waarschuwing gekregen. Toch schrokken we ons de rambam toen de boze eigenaresse heel vroeg de volgende ochtend onze tent in stapte met pannendeksels die ze op elkaar sloeg. We werden van haar camping gestuurd. Heel snel vonden we een andere camping waar we terecht konden. Daar ontmoetten we een andere groep Duitse studenten die met een Volkwagenbusje reisden waarvan één mijn vakantieliefde werd. Diezelfde vakantie pakten mijn vriendin ik onze liftavonturen weer op. We maakten wederom de gekste dingen mee. Vieze mannetjes, maar zo reden we ook met twee Franse gasten mee die een speedboot hadden waar we een middag mee voor de kust van Cannes op en neer gevaren hebben. Op de dag dat we weer opgehaald werden bij de receptie van de vorige camping stonden we op tijd klaar alsof er niks gebeurd was. De zomer daarna vlogen mijn vriendin en ik na mijn eindexamen met z’n tweetjes naar Ibiza. We kampeerden daar op een jongerencamping en gingen veel uit. Toen we een middag met een gehuurd brommertje per ongeluk een erf opreden kwam er een gevaarlijk uitziende hond op ons afrennen. Ik zat achterop (volgens mij met alleen een bikinibroekje en een T-shirtje aan). We moesten het brommertje nog omkeren, ik sprong achterop en gilde dat ze gas moest geven. Te laat, die hond beet in mijn bil en ik hield daar een enorm blauwe plek aan over. Een onhandig avontuur. 

Op dat Spaanse strand hadden we studenten uit Parijs ontmoet. Een groepje jongens waar we mee in het luxe zwembad doken (waar we eigenlijk helemaal niet behoorden te zijn) of sierlijk van de hoge rotsen de zee in doken. Zij konden ook over elkaar’s rug duiken. Eén van die jongens, Bila, was doof. Niet lang na onze vakantie, ik was al begonnen met mijn studie in Amsterdam, stond Bila onaangekondigd voor mijn deur. Daar had ik geen zin in. Mijn stiefvader had een week met hem opgetrokken, want ook hij vond Bila een aardige gast. Ook dichter bij huis maakten mijn vriendinnetje en ik avonturen mee. We gingen achterop een motor van een iets oudere buurjongen waar mijn moeder achteraf heel boos over was. Toen we nog wat jonger waren hadden we langs het treinspoor eens bij volkstuintjes stiekem aardbeitjes geplukt. Het was begin van een zomeravond en in het zachte avondlicht kropen we op onze knieën door de rijtjes aardbeien. We snoepten ze zelf op. Tot we ontdekten dat de veiling aan de andere kant van de dorpsweg gelegen was. De grote schuifwanden stonden open, we verstopten ons. Van een container gevuld met kartonnen doosjes met de grootste, rijpe zomerkoninkjes die we ooit zagen, pikten we uit elk doosje de grootste. Met handenvol aardbeien slopen we weg en brachten deze trots naar onze moeders. Ze moesten lachen maar waren ook boos natuurlijk. Het waren ons meest onstuimige jaren. We waren echt intieme vriendinnen. Vriendschap is één van de mooiste, wonderbaarlijkste relaties die een mens kan hebben. We logeerden bij elkaar en brandden dan met een aansteker de haartjes van onze grote teen. Met Luilak - een verdwijnende traditie in Noord-Holland waarbij veel lawaai gemaakt dient te worden voor zonsopgang om zogenaamd de lente te doen ontwaken - ontsnapte ik in de nacht stiekem uit huis. We zwierven met een groepje vrienden over straat. Uit balorigheid hadden we een boodschappenkarretje in de sloot geduwd. Ik heb heel wat jeugdzonden waar ik niet trots op ben… Dit vriendinnetje woonde schuin tegenover mij en wij vonden zielsverwanten in elkaar. Wat bepaalt wanneer iemand een echt goede vriendin is? Wanneer begint een vriendschap? Wanneer stopt het? Na onze vakantie op Ibiza verwaterde onze vriendschap. Ik ging in Amsterdam studeren, ontmoette vrij snel mijn wederhelft en mijn moeder verhuisde naar een andere woonplaats. Een digitaal zoektochtje naar haar leverde nooit wat op. Onlangs zag ik een foto van haar in de krant met haar aangetrouwde naam eronder. Via LinkedIn stuurde ik een klein berichtje. Vanaf dat moment delen we dagelijks herinneringen aan onze onbezonnen jeugd, want zo’n jeugd was het. Vergeelde, oude fotootjes worden uitgewisseld en herinneringen die we koesteren. De intensiteit van onze vriendschap en de hoge mate van vertrouwen maakte het bijzonder. We zijn beiden nooit meer zo rebels geweest schreven we elkaar. Beiden zijn we - zonder dat we het van elkaar wisten -  op ons achttiende onze partners tegen gekomen en daarmee zijn we nog steeds gelukkig. Het bleef bij die onbesuisde jeugdzonden die ik hierboven beschreef. Leve het geschenk dat vriendschap heet!

Daughter & friends at prom night

BIJNA ZOMER
‘Prom has all the elements of a popular story. It reeks of all-Americanness, tension, drama. It has romance. Pretty dresses. Dancing. Limos. High school. Coming of age.’ 

- Adora Svitak

Ik vond dat we maar boften. Voor het weekend hadden we twee middagen waarin het weer als een dolle tekeer ging. Donderdagmiddag werd ik toch ondanks de waarschuwingen verrast. Onze dochter had examen tijdens de onweersbuien dus in plaats van de fiets pakken zette ik haar af met m’n autootje. De bui startte op het moment dat zij bij school de auto uitstapte. Ik dacht even in een kwartiertje op en neer te rijden, maar dat ging niet. Ik zag geen hand voor ogen. Hevige plensbui met onweer. Ik moest ook nog eens omrijden vanwege een wegafzetting. Ik wist niet waar ik reed, zag de zijkanten van de weg niet meer. Mijn ruitenwissers stonden op de hoogste stand. Voor me reed niemand zodat ik ook geen lampen had om me op te oriënteren. Het was zo beangstigend dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik durfde ook niet zomaar te stoppen op de weg. Langzaam reed ik door totdat ik in de verte stoplichten zag. Eindelijk een richtpunt. Onderweg probeerde ik steeds te bepalen welke kant de harde wind op stond. Ik had thuis namelijk de tuindeuren open laten staan, de zolderramen stonden ook wijd open… Liters regenwater waren de achterkamer ingestroomd. Het vloerkleed was doorweekt, de houten vloer stond voor een groot deel blank. Deuren gauw dicht gedaan, dweilen en toen naar zolder gerend. Helaas ook ons bedmatras doorweekt en de wekkerradio werkte niet meer zo nat was hij geworden. Vrijdagmiddag wéér stortbuien. Daarom boften we zaterdagavond zo. In de openlucht, tussen de bomen en onder de sterren genoten we van een uitstekend concert. Met een picknicktas, vrienden en wat kouds te drinken zaten we in het Amsterdamse Bostheater. In het prachtige decor van het Amsterdamse bos. We zagen de zon ondergaan tijdens het feestelijk concert van Rowwen Hèze. We dansten onder de sterrenhemel. Dit concert was meerdere malen verplaatst vanaf zaterdag 16 mei 2020 tot nu. Deze avond mocht de band van Jack Poels eindelijk weer optreden. Het publiek mocht eindelijk weer feesten. Hun muziek verbroederde, we zongen al hun hits dansend en arm in arm mee tot we moe en voldaan het bos verlieten. We boften dat het deze avond zulk mooi weer was. 

De volgende ochtend was, na twee overgeslagen jaren, eindelijk de grootste vrijmarkt van Breda in ons dorp weer terug. Mijn zus vertrok voor dag en dauw vanuit Friesland om vroeg op koopjes te jagen. De één z’n rommel is een ander z’n rijkdom. Wij sloten wat later ook aan. Onze drie meiden nog wat later ook. Onder een stralende zon slenterden we langs de volle kraampjes. Het was beredruk. We genoten en boften maar weer eens een keer met het zonnige weer. Meteen na het weekend was het onstuimige plensweer helaas weer terug. Halverwege de week had ons jongste kuikentje haar laatste centraal examen. Het was koud en grijs weer. Ze verzamelde pal na het examen met haar vriendinnen bij één van die meiden thuis. Samen galajurken passen, make-up en elkaars haar in model manoeuvreren. Nog een hapje eten samen en toen kwamen mijn lief en ik ze ophalen met onze antieke Volkswagenbus. Natuurlijk eerst even een fotoshoot met mijn camera in de grote tuin. Nog twee vriendinnen oppikken op weg naar school en toen zat de kampeerbus vol. In de straat voor school waar in de aula het galafeest gehouden werd was het aanschuiven in de rij ludieke auto’s. De leerlingen waren namelijk uitgedaagd om op een zo bijzonder mogelijke manier hun opwachting te maken aan de schoolpoort. Prachtige oldtimers, veel stoere Defenders, een Tesla waarvan de deuren als vleugels openden en waar van onder de motorkap nóg een jongen in kostuum te voorschijn kwam, een heuse stretch limousine, een vrachtwagen zonder oplegger en natuurlijk cabriolets. Overal mooie jonge meiden met glimmende galajurken. Tussendoor een huurscooter of, zoals het vriendje van onze dochter, een groepje jongemannen in mooi kostuum op een step. Het zag er allemaal prachtig uit. Dat het koud was en soms een klein beetje miezerde mocht helemaal niet baten. De examenkandidaten waren opgewarmd van opwinding. Veel trotse ouders langs de weg klappend en juichend, er werd veel geclaxonneerd en een examenkandidaat zong zelfs luid door een megafoon bovenop een auto. De stemming zat er goed in. De chique bekleedde gasten werden op een rode loper onthaald door een heuse fotograaf en een glas champagne. Het feest kon losbarsten, binnen was een DJ en een optreden van een zanger. Het thema was Zuid-Amerika. De zomer was voor hen begonnen.

Our daughter - in the front row - making her exam....

EEKHOORNTJE
“There’s not much of a point to going out, but you can’t always stay in.” 

- A.D. Aliwat

Ons ingedutte sociale en culturele leven dat, zoals bij de meeste mensen, wat jaren op een zeer laag pitje stond is opeens weer springlevend. Onze agenda is plots weer gevuld met vooruitgeschoven concerten, theatervoorstellingen, etentjes met vrienden, familiebezoek en ook weer gewoon gezellige gezinsuitjes, of uitjes alleen met m’n wederhelft. Zo had ik heel lang terug een voordeeluitje geboekt in de stad Roermond. Gelegen bij national park Meinweg waar we al eens een weekend met ons gezin doorbrachten en natuurlijk de bekende outlet. De stad Roermond verraste mij enorm. Allereerst omdat het aan de Roer en de Maas bleek te liggen - ik wist dat niet! - en het als eerste Limburgse stad zich aansloot bij de Hanze. We schrijven nu 13e eeuw. De Hanzesteden kenden niet alleen een groeiende welvaart maar de rijkdom leidde ook tot imposante nieuwe bouwwerken, sierlijke koopmanshuizen, indrukwekkende handelskantoren en imposante stadsmuren. De historie overrompelde me. Ik had een hotel in het centrum geboekt dus op een zonnige zaterdag slenterden wij voor een lunch door het stadshart. Leuke pleinen vol terrassen, live muziek, twee oude kerken (of basilieken?) en mooie eeuwenoude pandjes. Een Middeleeuwse brug en een gezellige kade aan de Maas vol levendigheid. Uiteraard wandelden we ook naar de outlet. De tijd dat ‘met je innerlijk bezig zijn’ automatisch betekende dat het niet uitmaakte wat je droeg, is gelukkig voorbij. Via je kleding straal je uit wat je voelt en hoe je wilt dat mensen je zien. En ook dat je om schoonheid en liefde geeft. Door de crisis kocht ik de laatste jaren eigenlijk alleen het noodzakelijke. Er was immers geen urgentie om in nieuwe kleding te investeren. We kwamen nauwelijks buiten de deur. Het enige, naast werk en studie, dat ik had waren eigenlijk mijn yogalessen in de studio en zo nu en dan een lange wandeling. 

Mijn doel om te shoppen was dan ook nieuwe yogashirts. En oja, voor de zomer een wit overhemd. Op het lijstje van mijn lief stond een zwembroek, T-shirts en een nieuwe spijkerbroek. Als iedereen een aantal heel mooie kledingstukken zou hebben en het daarbij houdt, zou er niet zo’n groot klimaatprobleem zijn. Geen impulsaankopen in de outlet dus… We slaagden. In de avond volgde een lekker etentje samen op een terras, een wandeling langs de Maas en nog wat te drinken op een terrasje aldaar. De volgende, warme ochtend na het ontbijt wilden we weer langs de rivieren en de bootjes wandelen. Ik had echter de avond ervoor een lichte zomerbroek in een etalage van een boetiekje gezien wat ik nog heel even wilde checken. En daar ging het mis met mijn goede intentie… De broek zat heerlijk en was precies wat ik hoopte. Stel dat kleding iets zegt over je persoonlijkheid, dat je kledingkast je innerlijk weerspiegelt, dan wil je toch het liefst dat het iets móóis over je zegt? De eigenaresse van de boetiek had oog voor stijl en toegegeven, ze was goed in verkoop. Ondanks dat ik bedachtzaam de boetiek instapte paste ik nog één kledingstuk dat ook in de etalage hing, een jumpsuit. Ik bleef maar dralen voor de spiegel. Het staat heel mooi, maar heb ik het nódig? Tuurlijk heb ik het nodig! De volgende dag hadden we een theatervoorstelling van Guido Weijers. Het weekend erna een concert van Rowwen Hèze. Ook volgende maand een theatershow van Dolf Jansen, een vriendinnenlunch, een muziekfestival en een concert van Ed Sheeran in Amsterdam. Nog zoveel leuke momenten om de jumpsuit te dragen. Ik liet me overhalen, ik legde hem op de kruk met aankopen. De meeste mensen verzamelen spullen zoals een eekhoorn beukennootjes verzamelt – altijd op zoek naar meer. We kopen omdat we iets nodig hebben (of iets denken nodig te hebben), omdat het ons heel even een geluksgevoel geeft of om erbij te horen. We verzamelen in de loop van ons leven vaak zoveel kleding, dat we vaak alweer vergeten zijn wát we precies in ons holletje hebben gesleept. Zo’n argeloos eekhoorntje wil ik natuurlijk niet zijn. Ik zal mijn bij elkaar geraapte, oude kleding binnenkort bij een kledingketen inleveren. Je kunt daar alle textiel inleveren, zelfs kapotte kleding. Het wordt vervolgens als tweedehands verkocht, hergebruikt om andere producten van te maken of gerecycled. Daar vergoelijkte ik mijn aankopen mee. Daarnaast loont het om te investeren in goede kwaliteit, want een spijkerbroek of blouse van goede stof gaat een stuk langer mee. Is het tóch versleten, dan levert het ook beter basismateriaal op voor recycling. Mijn nieuwe jumpsuit maakte me de volgende avond al heel blij op de zakelijke bijeenkomst van een groot accountancy kantoor dat subsidie-adviezen verstrekt aan het bedrijf waar mijn wederhelft werkt. Een staaltje relatiebeheer. Ik had de juiste outfit gekozen, voelde me fijn tussen de zakenlui. Een kop thee vooraf met heerlijke Franse macarons, een speech van het bedrijf, een amusante conference over geluk van Guido Weijers en een borrel met lekkere hapjes achteraf. Hoe heerlijk!

Celebrating B-day of my love last weekend!

WENDBAAR
“Not everyone who takes extra paper during exams writes extra sense.” 

- Ernest Agyemang Yeboah

Het eerste examen is al gemaakt. Het centraal examen op middelbare scholen is weer begonnen. Stressvolle tijd. Eigenlijk stonden de laatste twee jaar van ons jongste kuikentje in het teken van deze centrale examens. Met de focus op het resultaat, het felbegeerde papiertje. De toegangsticket tot de universiteit. Onze jongste dochter heeft afgelopen jaar een flink tekort aan ijzergehalte in haar bloed gehad. Ze was zo moe dat ze na schooltijd eerst op de bank in slaap viel. Wanneer ze in de avond moest trainen voor volleybal lag ze na het eten ook nog een uurtje op haar bed om uit te rusten. De huisarts belde met de bloeduitslag. De dokter was ervan geschrokken en had meteen contact opgenomen met een kinderarts in het ziekenhuis. Daar werd ons kind doorgezaagd met een honderdtal vragen en dat leidde tot de conclusie dat het ijzertekort langzaam ontstaan was door haar vegetarische dieet. Van haar dertiende tot bijna haar zeventiende at ze geen vlees en vis. Op die groeileeftijd is dat eigenlijk niet gezond zonder voldoende voedingssupplementen. De kinderarts (bovendien zelf vegetarisch) adviseerde dochterlief weer vlees te gaan eten. Uiteraard kreeg ze hoge concentraties ijzer toegediend. Bezoekjes aan een diëtiste hoorden er ook bij. We zagen zienderogen de kleur weer in haar gezicht ontstaan. Energie stroomde terug. Overdag slapen was niet meer nodig. Haar cijfers van tussentijdse schoolonderzoeken schoten omhoog. Haar gemoed werd beter en ze kreeg zelfvertrouwen in het behalen van haar VWO diploma. Na de examenstunt,  tijdens de stilte voor de storm (tijd om te studeren voor alle acht examens) kreeg ze een zware griep met keelpijn en koorts. Dat ondermijnde haar vertrouwen weer even. Haar strakke leerschema viel in duigen. Nu zit ze er weer volop in. Ze is erg gedisciplineerd. Het is een spannende tijd voor ons allemaal. Veel zon. Is het soms jaarlijks prachtig weer rondom de centraal examens? Ze had vanwege de laatste twee jaar corona ook nog een keuze voor haar examens. Er is extra uitgebreid met een derde tijdvak voor herkansingen. Ze mocht haar examens verspreiden over de eerste twee tijdvakken. Dat heeft ze uiteindelijk niet gedaan. Haar examens zijn nu prima verspreid in het eerste tijdvak en bovendien heeft ze een examenreis met negen meiden geboekt…anders kwamen ze knel te zitten in de tijd. Ze willen thuis zijn op de dag van de uitslag natuurlijk!  Daarnaast mogen alle examenleerlingen dit schooljaar twee vakken herkansen in plaats van één. De allerlaatste aanpassing is de duimregel dat ze over één eindcijfer haar duim mag leggen dat geen kernvak is zoals Nederlands, Engels of wiskunde. Het eindcijfer van het weggestreepte vak telt dus niet mee bij het bepalen van de uitslag, maar blijft wel zichtbaar op de cijferlijst. Wegstrepen kan natuurlijk alleen als ze hierdoor alsnog kan slagen. Dat lijken heel veel voordelen, maar de afgelopen twee eenzame examenjaren met saaie online lessen waarbij ze zich helemaal niet betrokken voelde zijn bepaald geen feestje geweest. Onze dochter heeft ook het gevoel dat niet alle examenstof behandeld is, er was veel lesuitval. Ze heeft veel nadelen aan online lessen ondervonden. Naast het sociale aspect dat ze geen leeftijdsgenoten meer kon ontmoeten op school wat juist op die leeftijd zo gezond is zag ze haar vriendinnen ook sporadisch. 

Gelukkig kon ze haar vriendje wel blijven zien. Deze week hebben ze hun eerste jubileum gevierd - zonder een afspraakje - want…allebei met hun neus diep in de boeken. Ze gaan een klein weekje samen kamperen deze zomer - dat feestje halen ze wel in. Kinderen die in coronatijd opgroeien hebben ondervonden dat mensen hun beloften soms uit overmacht moeten verbreken. Dat plannen doorkruist worden. Dat alles op het laatste moment geannuleerd kan worden. Dat inzicht is iets moois waar corona voor gezorgd heeft. Doorkruiste plannen betrekken ze niet op zichzelf, ze zien het niet als een groot onrecht. Ze beschouwen het als onderdeel van het leven. Maak plannen en leg je erbij neer als het anders loopt. Hoe veerkrachtig! Wees creatief en zoek een weg om het obstakel dat zich opeens aandient. Wees wendbaar als het leven daar om vraagt. Wendbaar en veerkrachtig zijn gouden kwaliteiten. Dat nemen de tieners van nu mee in hun rugzakje. In een verzorgde samenleving als de onze - en bij het uitblijven van persoonlijke drama’s - is dat niet per se een kwaliteit die bij jonge mensen wordt aangeboord. De dingen gingen toch vaak zoals we ze hadden bedacht. Hoe vaak haalden wij als ouders ook niet nog de kastanjes voor ze uit het vuur? Daarmee zagen we misschien over het hoofd dat onze kinderen zich op die manier weinig bekwamen in het opvangen van tegenslagen. Ze ontwikkelden op die manier nauwelijks weerbaarheid voor als er later in hun leven dingen misgaan of tegenvallen. Deze generatie tieners heeft nu een levensles cadeau gekregen. Zonder dat het een mooi verpakt cadeau was, want het was heel zwaar. Jongste heeft haar toekomst uitgestippeld in Maastricht. Ze start met de studie Biomedische Wetenschappen. Ze zoekt een studentenkamer, weliswaar op een laag pitje, want haar zus die nu in Maastricht woont behaalt haar Master en verlaat de stad. Zusterlief laat dus een kamer voor haar achter. Wat een rust levert dat op. Thuis in Breda wordt de wacht gewisseld. Nog geen leeg nest voor ons. Ons jongste kuikentje mag nog even bikkelen voor haar examens….daarna naar het Griekse Kos om te genieten!

Back in Amsterdam to celebrate Koningsdag!

WHAT YOU STUDY
“It does not matter where you go and what you study, what matters most is what you share with yourself and the world.” 

- Santos Kalwar

Het boszand is superdroog en rul. Ik ruik de zanderige droogte. Naast het zandpad komen de vele felgroene stengels van de nieuwe bosvarens uit de grond. Op een zonnig plekje zijn de bladeren van de varens zelfs al tevoorschijn gepiept. We rennen dicht langs een lange naaldboom waar een specht met z’n snavel aan het hakken is. Je hoort de boomstam trillen en veren. Normaliter loop ik zondags in het Mastbos. Soms loopt mijn lief mee, vaak fietst hij mee. Op zondagochtend zijn er meestal al jonge gezinnen aan het wandelen. Elke woensdagochtend loop ik in m’n uppie langs de weilanden aan de rand van het bos. Deze woensdagochtend gaat mijn lief mee. Daarna gaat hij naar kantoor. We lopen dus extra vroeg in het bos. Op een doordeweekse dag. Een heel andere beleving. Er is vrijwel niemand, nóg meer natuurgevoel. Een orkest aan vogelzang. Na het douchen kruip ik fris achter de computer. ’s Morgens, als je een nacht lekker hebt geslapen, is de hippocampus in je brein lekker fris en opgeruimd. De hippocampus is de ‘inbox’ van je hersenen, het gebiedje waar informatie binnenkomt en dat zorgt dat je nieuwe dingen kunt leren. Je neemt in de ochtend nieuwe informatie extra goed op. Hét moment om te leren dus. Ik heb alleen op dit moment geen examens om te leren. Ik heb wel veel schrijfopdrachten af te maken: de geleerde informatie uit de colleges en studieboeken toepassen in een casus. Ik heb twee maanden terug mijn eerste scriptie over een mevrouw die met de gevolgen van een hersenbloeding kampt, ingeleverd. Onlangs kreeg ik hem terug met het bericht dat ik geslaagd was voor deze moduleopdracht. Ik was ondertussen al aan een tweede scriptie begonnen dus zat best wel te wachten op feedback van de eerste. Kan ik na zoveel jaren nog steeds een goede scriptie schrijven? Zit ik op de juiste weg qua opbouw, schrijfstijl en literatuurverwijzingen? Dat blijkt dus gelukkig zo te zijn. 

Het begin van mijn tweede scriptie heb ik even opzij moeten leggen. Ondertussen was ik namelijk aan een nieuw studievak begonnen. Colleges in Rotterdam. Heel fijn qua reistijd. Ook een heerlijk interessant onderwerp. Innovaties in de zorg. En reken maar dat die er zijn! De groei van de groep ouderen is explosief. De babyboomers en de mens wordt steeds ouder. Over twintig jaar is er niet voldoende zorg meer voor alle senioren. Niet in deze vorm althans, onbetaalbaar. De zorg is achter de schermen al flink aan het  nadenken en innoveren. Denk aan robotten voor eenzame ouderen die al uitgetest worden en heel goed bevallen bij de oudjes. Camera’s, pratende klokken en horloges, slimme agenda’s en een digitaal matras voor bedlegerige mensen of dwaaldetectie voor mensen met dementie met een gps tracker. Heel veel contact met artsen en huisarts gaat al via beeldbellen of een ‘app op je telefoon. De pandemie heeft deze ontwikkelingen ook nog eens erg versneld. De wachtkamers van de huisartsen zijn bijna leeg. Ook monitoren van bloedsuikers, bloeddruk enzo doen mensen zelf thuis of op hun werk. De uitkomsten worden via hun mobieltje gecommuniceerd. Eigen regie. Vroeger ging je naar een arts, nu bewegen de artsen digitaal om de patiënt heen. Het verloop onder zorgpersoneel is heel groot. Zorgpersoneel van nu wil graag menselijk contact hebben, daar hebben ze ooit het vak voor gekozen. Het zorgpersoneel van de toekomst zal juist digitaal goed geschoold moeten zijn om alle data die uit de computers rolt goed te interpreteren. Een heel ander vak! Tijdens een TED talk van een inspirerende man die jarenlang bij de Erasmus aan innovatie-onderzoek deed vertelde dat het in de nabije toekomst zo kan gaan dat de ambulance al aan je deur staat en jij zelf nog niet eens weet dat je een hartaanval gáát krijgen. Na het verkwikkende rondje hardlopen in het bos rond ik mijn module, een adviesrapport over mijn innovatie, af. Mijn innovatie, bedacht voor ouderen met dementie die zelfstandig wonen en last hebben van nachtelijke onrust (symptoom van gevorderde dementie) en daardoor overdag meer risico op valgevaar en verlies van initiatief hebben. Met een frisse kijk lees ik het nogmaals kritisch door en leg ik het opzij. De rest van de dag heb ik aandacht voor mijn tweede scriptie over een kindje met schrijfproblemen. Ik mag zelf binnenkort een schrijftest bij een jongetje afnemen. Ik vind eigenlijk alle onderwerpen in de ergotherapie interessant. Ik leer zoveel uit de colleges die goddank weer fysiek zijn - in Utrecht of Rotterdam. Als je leert, sla je de nieuwe informatie eerst op in je kortetermijngeheugen. Tijdens je slaap verplaatst je brein de inhoud van je kortetermijngeheugen naar je langetermijngeheugen, zodat je bij het wakker worden weer ‘ruimte vrij hebt’ voor nieuwe informatie. Heel vroeger werd er nog wel eens geadviseerd een studieboek onder je kussen te leggen voordat je gaat slapen, waardoor je ’s morgens een examen heel goed zou kunnen maken. Helaas een fabeltje, zó simpel is het ook weer niet. Toch is slapen voor je hersenen ongelofelijk belangrijk. Slaap betekent veel meer dan ‘niet wakker zijn’. Het is als het ware een complete reset voor je lichaam en je geest. Terwijl je slaapt krijgt je lichaam (dus ook je brein) de kans om te herstellen. Slapen kan ik gelukkig prima. Mijn studie gaat tot nu toe heel goed. Misschien is het één het gevolg van het ander?