Tropical party!

ZANG IN DE TUIN
“Anyhow, he gives large parties,” said Jordan, changing the subject with an urbane distaste for the concrete. “And I like large parties. They’re so intimate. At small parties there isn’t any privacy.” 

- F. Scott Fitzgerald

Een paar weken lang hadden we dagelijks een mannetjesmerel een metertje van de tuindeuren vandaan zingen. Veilig hoog op de schutting. Ik werk naast de openstaande tuindeuren aan mijn allerlaatste scriptie achter de computer en genoot dus dagelijks van zijn feestje. Vroeg in de ochtend klonk het prachtig, zoetklinkend en ontspannen door het slaapkamerraam. Zodra de tuindeur opende en onze drie roofdieren door de tuin gingen zwalken klonk het gezang wel degelijk anders. Gaande van zacht, lieflijk en melodieus gezang om contact met elkaar houden tot een luide, paniekerige alarmkreet bij potentieel gevaar van onze katten. Merels hebben een aantal vaste gewoonten. Zingen doen ze het liefst van op een hoge uitkijkpost zoals de top van een boom of op de rand van onze schutting. Voedsel zoeken ze op de grond. En het liefst op een vers gemaaid gazon zoals in onze tuin. Ook houden ze van rode bessen en laten wij dit jaar nou juist een grote oogst kersen hebben! Ze leven vaak in paren en beschermen elkaar én hun territorium fel tegen onbekende roofdieren, of dikke huiskatten. Merels hebben dus de neiging territoriaal te zijn. Dit hebben wij meegemaakt met onze eerste poes Chopin. Een heel jong straatkatje die we een dag voor Kerst uit het Amsterdamse asiel meenamen. In Amsterdam was ze heel gelukkig in onze binnentuin. Na de verhuizing naar provincie Utrecht kwam ze terecht in het territorium van een agressieve merel. Ze moest vaak écht wegduiken in onze achtertuin. Die merel vloog heel laag over haar heen om haar af te schrikken. Waarschijnlijk een nestje in het groen ergens? Het was best irritant maar ook intrigerend hoe dat werkt in de natuur. Vanuit dat huis verhuisden we met haar naar Massachusetts waar ze een enorm park met meertje tot haar tuin kon rekenen. Op dat estate waar we woonden is ze een dag voor Dierendag verdwenen en zeer waarschijnlijk tijdens de nacht ten prooi gevallen aan een coyote. Heel verdrietig. Merels kunnen dankzij hun betekenis voor veel positieve energie in je leven zorgen. Een merel staat symbool voor intuïtie, kracht, intelligentie, bescherming en flexibiliteit. Naast hun magische uiterlijk, met een donkerkleurig lichaam, opvallende gele snavel en oogranden, zijn merels ook zeer slim en snel van begrip. Het bijzondere aan de komst van deze merel met zijn vrouwtje (en misschien ook een nestje?) is dat het eigenlijk heel slecht gaat met stadsvogels. Het aantal merels is in dertien jaar met zo’n dertig procent gedaald vanwege de uitbraak van het voor merels dodelijke Usutu vogelvirus in de zomers van 2016 en 2017. Dit mannetje zong hier levendig zijn dagen aan elkaar. Een zingend mannetje trekt de aandacht van een vrouwtje. Maar vooral de kleur van de snavel waar dat lied uitkomt, interesseert haar. Hoe feller oranje, hoe sneller haar hart gaat slaan. De kleur weerspiegelt zijn gezondheid. Intens oranje betekent dus een prima vader in spe. Met melodieuze liederen bakenen ze hun territorium af. Herhaaldelijk repeteren verbetert hun zang aanzienlijk. Zo herkennen ze ook hun vaste buurmannen aan hun lied. 

De liedjes die op de warme woensdagnacht op het examenfeest van onze jongste luid door de muziekbox tetterden herkenden ze vermoedelijk niet. Eerlijk gezegd kende ik ook meer dan de helft van het repertoire niet. Aan het meegalmen in de tropische nacht vermoed ik dat de gasten ze wél goed kenden. Na tienen werden de eerste van dertig fietsen geparkeerd in de voortuin. De gasten werden allemaal via de garage en een paars glittergordijn de feesttuin in geleid. Daar hadden we voor de gelegenheid een bar gemaakt met ernaast twee koelboxen en een teil vol ijswater. Een tarp van tentdoek met feestverlichting voor intimiteit boven het houten vlonderterras. Twee statafels over de terrassen verdeeld en een gezellig zitje van twee houten banken op het grasveld. Overal brandende kaarsen. Onze tuintafel was tot buffet gebombardeerd. Alle tuinmeubelen hadden we met toestemming bij de buren in hun voortuin gestald, want zij waren toch op vakantie. Voor het sfeertje had ik overal kleine vaasjes met verse bloemen geplaatst, twee hippe wijnkoelers, paarse slingers, feestlampjes en natuurlijk schalen met partyfood. Er hing echt een zwoel Ibiza sfeertje… Zelfs waterpistooltjes en bellenblaas waren aanwezig. De tuin was vol met jongelui. Veel gasten droegen iets paars, want dat was het thema. Als ouders mochten wij uiteraard niet van de partij zijn. Haar oudere zussen mochten wel een keer een loopje maken om koude drank en eten aan te vullen.  Een geschudde champagnefles werd ontkurkt. Ik heb me er twee keer tussen gemurwd om schalen met warme hapjes af te geven en een schaal met ijslollies. Waterijsjes waar we de avond ervoor een shot wodka in gespoten hadden en het plastic weer dicht geseald hadden met een warme stijltang. Toen voelde ik me net even de hoofdrolspeler uit Breaking Bad… Dochterlief zei me dat wij niet vaak feesten geven - de laatste twee grote feesten in dit Bredase huis waren precies tien jaar terug toen we naar Mexico verhuisden - maar áls we het dan doen dan is het wel groots. Haar eerste eigen zomerfeest, ze is ons winterkind, had ze dubbel en dwars verdiend. Na drieën klonken nog steeds lachsalvo’s en geroezemoes uit de tuin door ons zolderraam… Gelukkig hadden we de buurt gewaarschuwd voor wat geluidsoverlast. 

In the background our faculty, VU

AMSTERDAMSE GRACHTENGORDEL
“Some tourists think Amsterdam is a city of sin, but in truth it is a city of freedom. And in freedom, most people find sin.” 

- John Green

Met mijn lief terug op de campus van de Amsterdamse VU. De plek waar we elkaar in 1987 ontmoet hebben en waar we als tieners verliefd werden. Vijf jaren liepen we daar rond tussen het hoofdgebouw en de faculteit scheikunde. Piepjong. Afgestudeerd en daarna letterlijk de wijde wereld in getrokken. Deze avond zijn we terug en staan er twee podia opgebouwd op de campus. Er is een silent disco waar ik op blote voeten dans op het beachvolley strandje en overal foodtrucks. In diverse zalen worden symposia en Open Mic sessies gegeven. We genieten. Er lopen stokoude docenten met hun partner, jonge studenten, alumni met hun kinderen en mensen zoals wij, die in een lang verleden hun studie afgerond hebben op deze universiteit. Ook veel hippe internationale studenten. S10 treed op. Het is een warme avond, de zon schijnt uitbundig totdat het tijd is om onder te gaan. Dan dans ik voor het podium op de geweldige beat van de Amsterdamse brassband Gallowstreet. Met acht man spelen zij op blaasinstrumenten een mix van hiphop, funk, afrobeat en dance. Verbinding makend beweeg ik op de maat van de muziek. We fietsen op onze gehuurde fietsen na afloop - we blijven helemaal tot het einde - naar ons hotelletje in Oud-Zuid. Zo fijn om het stadse leven, zo’n vibe is alleen in de hoofdstad te voelen!, weer op te snuiven. De volgende ochtend verbazen we ons over de stilte in de ommuurde binnentuin van ons hotel. We horen geen belletje van de tram rinkelen, we horen trouwens ook geen enkele vogel. In de binnentuin waar onze eigen slaapkamer vroeger aan lag hoorden we veel vogelgeluiden en het vertrouwde geluid van afremmende trammetjes in de verte. Er is nog veel meer veranderd blijkt als we op vrijdagochtend buiten op een terrasje gaan ontbijten aan de Beethovenstraat. Het gros van de mensen rijdt met geruisloze elektrische bakfietsen, gevuld met kinderen die naar school en de opvang gaan óf nette zakenlui op snelle elektrische fietsen met extra dikke banden. Het hippe Amsterdam. Fietsen staan niet meer kriskras overal op straat, tegen bomen aan geknald of op bruggen vastgeketend. Ze mogen alleen nog heel netjes in de aangegeven vakken op de stoep geparkeerd worden. Het straatbeeld is positief veranderd. We genieten van de ambiance van de hoge huizen om ons heen. In Amsterdamse stijl gebouwd. We pakken onze fietsen en gaan richting de grachtengordel. Ik had vooraf namelijk twee passepartout's voor de Open Tuinen Dagen gekocht. 

De grachtenpanden van Amsterdam uit de zeventiende eeuw. Het toenmalige hart van de stad met zijn nauwe stegen bood te weinig onderdak voor de explosief groeiende bevolking die bovendien steeds welvarender was geworden.  In het ontwerp van de grachten moest de helft van de grond tuin zijn. Wel kon er aan het eind van de tuin een tuinhuisje gezet worden. Nu, eeuwen later, is dezelfde aanleg er nog altijd. Ik was er zo benieuwd naar. De bestemming van verschillende grachtenpanden is door de eeuwen heen wel vaak veranderd. Bedrijven, hotels en musea hebben zich gevestigd in de voorheen woonhuizen. Toch hebben de tuinen qua formaat en uitstraling hun specifieke karakter en sfeer behouden. Zo leuk om in deze tuinen rond te struinen of te zitten. Inspiratie op te doen voor onze eigen tuin maar vooral ook mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Het best bewaarde geheim van de stad denk ik. Zo’n vijfentwintig grachtentuinen hielden open huis waarvan wij er twaalf bezocht hebben. Ik vond het extra leuk om de bewoners te spreken ‘Hoor je dit? Het geluid van de kerkklokken van de Westerkerk’ en door hun hal, keuken, eetkamer of serre te lopen. We hadden toestemming om lekker te koekeloeren en dat deden we. Prachtige trappenhuizen, beschilderde hoge plafonds, soms een huis dat nog aan het verbouwen was, prachtige eeuwenoude schouwen, marmeren vloeren en imposante voordeuren. Een mazzeltje was dat sommige tuinen achter een museum lagen zodat we ook meteen in het museum een kijkje konden nemen. Echt een inspirerende dag met als meevaller dat we op zo’n snikhete dag in de verkoelende tuinen mochten verblijven. Soms stond er een tuinset soms lagen we op een grasveld. Omhoog kijkend naar al die prachtige Amsterdamse gevels om ons heen of eeuwenoude bomen. We verwisselden de tuinen soms voor een terrasje om iets kouds te drinken of wat te eten. Mensen kijken. Aan het eind van de middag fietsten we naar Ouderkerk aan de Amstel waar we lekker aan het water wilden dineren. Op één van de terrassen waar we duizenden keren langs gefietst waren toen mijn lief daar in zijn studententijd nog aan de Amstelzijde woonde. Het terras waar we een plekje aan het water konden bemachtigen, was toevallig het restaurant waar wij vroeger ons trouwfeest gegeven hebben. Niks veranderd! We wandelden even verder naar ‘ons’ huisje aan de Amstel. Tot onze verbazing stond de voordeur open. Het huisje was helemaal leeg. De nieuwe eigenaar wilde ons wel even een kleine tour geven. Boven was alles nog hetzelfde. De slaapkamer van mijn lief waar de sneeuwvlokken door de dakpannen naar beneden dwarrelden, de provisorische douchecel met douchegordijn voor het raam was wel weg. Ik vertelde de jongen over het water op de ramen wanneer we de kachel aanzetten, omdat het water van de Amstel tot onder het huis stond. De vele muizen in de keuken. De jongeman was twee huizen verder geboren in de tijd dat wij er woonden. Leuk om even weer terug te zijn. Daarna pakten we onze fietsen om relaxt naar onze geparkeerde auto te fietsen. Langs de slingerende Amstel met prachtige huizen aan de weilandkant zagen we op de rivier vele feestboten vol dansende jongelui, schaars gekleed en luide muziek, die net als wij van de zwoele avond genoten. 

Good times!

HIER EN NU

“Begin to feel instead of thinking, feel your body from head to toe, feel your heartbeat, feel the air going in and out of your body. Listen to the sounds from outside, smell the scents. Feel inhabiting your body, be present here and now.” 

― Caro Briones

Het is waar dat als je met plezier poetst en ordent, je ook je ziel poetst en ordent. Op zondagochtend haalde mijn lief een zwarte plastic koffer met verschillende compartimenten bij de doe-het-zelf zaak. Het deed mij aan een naaidoos denken, of zo’n opgeruimd kistje waar alle borduurdraadjes op kleur en nummer geordend zijn. De dag ervoor had ik een kast in de garage opgeruimd en zo’n veertig doosjes en bakjes met schroeven, bouten, spijkers en andere aanverwanten montagemateriaal eruit gehaald. Alles op de nieuwe werktafel van mijn wederhelft gezet. Ook glazen haringpotten en zelfs een vintage blikken trommel van Mackintosh Quality Street gevuld met een warboel aan bolkopschroefjes, pluggen in alle kleuren, vlinderschroeven, bouten en moeren. Hier moesten we nog iets mee. Ordenen als antwoord op chaos. Op de eettafel spreidden we alles uit. In een paar uur tijd hadden we alles in overzichtelijke laatjes en bakjes verdeeld. Mindful alle spijkertjes door je vingers laten gaan. Is het verroest of krom dan weg ermee. Welk soort is het en welke grootte heeft het? Zelfs wát is het vroegen we ons soms af. We vonden ook een koperen haakje met een tot-slaaf-gemaakte afbeelding erop, komt vast ergens uit ons oude huis. Opruimen (en huishouden) is er altijd weer. Het is altijd van nu. Het zal nooit ophouden. Ons huis is de plek om me op te laden. Tijdens opruimen en schoonmaken ben ik bezig om het energieveld waar onze levenskracht doorheen stroomt te voeden. Mezelf op te laden. Bezinning zelfs. Ik heb geen hekel aan het huishouden. Ik word altijd blij van de schone was wapperend buiten in de wind. De hoge stapels mooi en recht opgevouwen handdoeken op de houten plank onder de wastafel. De opgepoetste, blinkende kranen in de badkamer en douchecel geven me ook zo’n fijn gevoel. De perfect stofgezogen traploper ook. De schoonmaak van onze garage van de laatste twee weekends geeft mij het opgeruimde gevoel om me weer volledig en uitgerust op mijn studie te storten. De aandacht verslapte, omdat ik door andere dingen uit het verleden werd bezig gehouden. Briefwisselingen, oude foto’s en herinneringen uit mijn jeugd.  

Tijdens mijn colleges deze week in Utrecht werd ik even wakker geschud. Nog één dag en één avond college en twee module opdrachten schrijven voordat onze zomervakantie kan beginnen. Aan de slag!  Door mijn medestudenten en docent weer te zien en te spreken voelde ik me weer meer betrokken bij mijn studie. Door veel uitgevallen collegedagen vanwege feestdagen de laatste tijd was er gevoelsmatig een afstand ontstaan. Ik dacht dat de verwijdering alleen aan mij lag…  Hoe fijn om te horen dat de anderen dat precies hetzelfde hadden ervaren. Vol goede zin keerde ik weer huiswaarts uit Utrecht. Ik laat mijn verleden even het verleden en richt me op het nu zoals we dat doen tijdens mijn yogalessen. Heel puur en fijn. Of zoals in de leer van Eckhart Tolle. ‘We lijden, zegt hij, omdat we ons identificeren met tijd. Er is nooit een moment dat je leven niet nu is,’ schrijft hij in zijn boek. ‘Besef dat het huidige moment alles is dat je ooit zult hebben. Maak van het nu het belangrijkste aandachtspunt van je leven.’ Nu is aandacht geven aan mijn studie. De rest op de achtergrond. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om in het hier en nu te zijn. In het dagelijkse leven heb je veel aan je hoofd en daardoor springen gedachten vaak van verleden naar toekomst, zonder stil te staan bij het huidige moment. Zo leefde ik de laatste weken. Ik besluit het verleden weer even het verleden te laten. Het verleden is al gepasseerd. Die goede en slechte momenten zijn al voorbij. Naast het nu richt ik me echter ook stiekem een beetje op de toekomst, omdat ik daar zo blij van word. Ik kijk uit naar onze mooie en avontuurlijke Italiaanse eilandenreis volgende maand alweer. Waar blijft de tijd? Lekker eten, helderblauwe zee, het Mediterrane licht, het samenzijn, het reizen per trein, bus en veerboot, de oude stadjes, de tijd voor jezelf, gewoon de eiland vibe in z’n geheel en natuurlijk het lezen van mijn boeken. Eenmaal thuis volgt de verhuizing van ons jongste kuikentje naar een studentenkamer in Maastricht. Middelste dochter is dan juist weer terug naar huis verhuisd. Het afronden van mijn studie. Vervolgens het zoeken naar een passende, betekenisvolle baan in de zorg. Het schoonmaken en opruimen van de laatste weken is ruimte maken - ook voor mijn ziel. Ruimte voor nieuwe avonturen die op me wachten en die al bijna in het ‘nu’ zijn! 

Cleaning the garage

GEVONDEN PARELTJES IN ZEE VAN CHAOS

‘Cleaning your house while your kids are still growing up is like shoveling the walk before it stops snowing.’ 

- Phyllis Diller

Vorig jaar hadden mijn lief en ik het plan gevat onze rommelige garage eens op te ruimen. Het was nog geen concreet plan. Er stond niks gepland in onze agenda. Dus kabbelden de weekends voorbij, er gebeurde niks in de garage. De fietsen pasten er altijd maar nét in. Het laatste stukje even een zetje geven en dan kon de garagedeur weer dicht. Het wachten duurde me te lang. Ik begon zo’n half jaar geleden alvast zelf. Er stond in de garage een oude kledingkast van mijn opa en oma die in Amsterdam ook nog in onze slaapkamer had gestaan. Tot de nok gevuld met halfvolle zakken cement, grote latexemmers, verfpotten, halve behangrollen, veel verfrollers en ongelofelijk veel schoonmaakflessen van HG. Misschien hebben wij wel voor alle soorten vlekken een HG middel in huis. Ik zette alles naast de kast en sleepte de lege kast naar de straatkant voor het grofvuil. Ook een ladekast werd leeg gehaald en buitengezet. Er stond aan dezelfde muur ook een aanhangwagentje op z’n kant die ik met de meiden ooit vrolijk met bloemen beschilderd had. Daar lagen inmiddels zo’n vijftien jaar lang, onze katoenen Karsten tenten mooi droog in opgeborgen. Fotootje van het wagentje gemaakt en op marktplaats gezet. Het aanhangwagentje werd verkocht aan een blije opa met kleindochters in Spanje. Het karretje reed weer terug naar Spaanse plekjes waar het eerder al geweest was. De cirkel was rond. Nu hadden we een kale muur in de garage maar er kwam niks voor terug. Maandenlang lagen al die potten verf, tuingereedschap en tentspullen in een grote chaos op de grond. Mijn lief wilde zélf een kastenwand uitzoeken en opmeten. Een paar weken geleden begon het ineens weer te kriebelen en ging ik speurneuzen op internet. Bij een grote, Zweedse meubelzaak vond ik mooie, robuusten kasten mét een werktafel erbij. Daar droomde mijn wederhelft al heel lang van. Hij was om en tijdens een lang weekend kreeg ik hem zo ver de onderdelen voor de kastwand en werktafel op te halen. We propten alle dozen in de bende van de garage erbij. Zoals we ook de tuinkussens de garage met één armbeweging naar binnen zeilden in de hoop dat het op een fietsstuur ofzo bleef hangen. 

Het Pinksterweekend gingen we ein-de-lijk aan de slag. Ondanks de regenbuien. We konden daardoor weinig spullen tijdelijk buiten de garage parkeren. Toch lukte het mijn lief de kastenwand in elkaar te zetten en enthousiast hebben we samen alle planken gevuld met gereedschapskisten, verhuisdozen, plastic dozen die ik al eerder gevuld had en alle verfpotten en emmers voorstrijk en dergelijke. Er kwamen drie ramen in zicht die altijd verstopt zaten achter opgestapelde kerstspullen, backpack’s en dozen vol jeugdboeken van op-kamer-wonende dochters. Een bezem erdoor en het voelde zo ruimtelijk! Diezelfde middag schroefde mijn lief ook de werkbank in elkaar. Mooi in het daglicht geplaatst onder de drie ramen. De opgeslagen spullen op het zoldertje raakten we nog niet aan. We gaan nóg een tweede ronde doen nu we wat meer overzicht hebben. Opruimen geeft zoveel voldoening! Nu alles een plekje heeft en op de verhuisdozen en doorzichtige plastic bakken overzichtelijk genoteerd staat wat erin zit, liep ik tegen een oude verhuisdoos vol oude brieven aan. Op een regenachtige middag pakte ik wat schoenendozen uit deze verhuisdoos vol herinneringen en begon enveloppen te openen. Brieven van mijn penvriendin die mij, voor mijn verjaardag, ook een doosje vol door-mij-geschreven bewaarde brieven gestuurd had. Ik had nu een flinke stapel door-haar-geschreven brieven in m’n handen. Er gleden zelfs oude pasfotootjes uit. Wat leuk om te lezen en te zien! Ik legde de enveloppen apart, ik heb ze inmiddels naar haar opgestuurd. Ook een stapel brieven van mijn achternichtje, wij logeerden in de schoolvakanties bij elkaar. En wat enveloppen met buitenlandse postzegels. Jongensnamen op de achterkant, vakantievriendjes… De grootste stapel brieven kwam van Jens uit Duitsland. Mijn vakantie crush op mijn zeventiende. Hij studeerde geneeskunde in Darmstadt. Hij was met een groepje vrienden en hun blauwe hippiebusje naar Cannes afgereisd. En daar kampeerde ik met mijn drie vriendinnetjes in de geleende bungalowtent van mijn moeder op dezelfde camping. We reden met dat busje naar het centrum van Cannes om uit te gaan. Het busje langs het strand geparkeerd naast een hippe club waar we de hele nacht dansten. Ik heb een foto waar we met z’n allen gezellig voor hun tent eten. Volkswagenbusje er ongedwongen naast. Nu ik zijn achternaam op de enveloppe zie staan kan ik het niet laten even te googelen. Prof. dr. Jens staat er naast zijn online fotootje. Ik open een enveloppe met zijn eerste van vele lange - met vulpen en in ’t Duits geschreven - brieven. Een jaar lang schrijven en bellen we. ‘Sorry dat ons telefoongesprek zo abrupt eindigde’ staat er een keer geschreven. Hij belde vanuit een telefooncel en zijn kleingeld was op. Een echo uit een ver verleden met heuse telefooncellen. Ondertussen ontving ik dagelijks op mijn telefoon zonnige, blije vakantiekiekjes van onze jongste dochter van zeventien. Op reis met z’n tienen op Kos. Allemaal lachende meisjes met uitdagende outfits. Op het strand, op gehuurde fietsen, op een boot op zee, zwemmend in de zee of aan een eettafel met de voetjes in het witte zand. Zorgeloze Griekse vakantieavonturen van onze jongste - met VWO-diploma op zak.

Summer 1985, Wijk aan Zee

REBELS EN ONBEZONNEN

‘Tell me, what is it you plan to do

With your one wild and precious life?’

- Mary Oliver

Jeugdherberg Panorama in Den Burg sloot in de jaren tachtig elke avond bijtijds zijn deuren. Te vroeg naar ons idee. Dus besloten wij uit het raam van onze kamer met stapelbedden te ontsnappen. We wilden stappen in De Koog en besloten te liften. Ik weet niet meer hoe of wie maar er waren ook twee jongens bij. Het duurde lang voordat er een auto stopte dus besloten de jongens in de bosjes te wachten totdat wij met z’n tweetjes een auto hadden aangehouden. Mijn vriendin en ik waren vijftien en zestien jaar oud. Naïef. Er stopte een wat grotere auto en de achterdeur zwaaide open. De twee jongens kwamen uit het groen tevoorschijn en toen werd de sfeer grimmig. Er werd een pistool op ons gericht. Alleen de meiden moesten instappen. Ik schuifelde zo onzichtbaar mogelijk naar achteren. Wij stapten niet in. Er werd niet geschoten. Adrenaline schoot door onze aderen. Niet veel later hielden we een politieauto aan en deden ons verhaal. Die nacht slopen we weer terug door het raam van de jeugdherberg en kropen veilig in onze slaapzakken op de stapelbedden. Een jeugdzonde waar ik niet vaak meer aan heb gedacht. Een zomer later vierden wij vakantie in het Zuid-Franse Cannes. Tijdens het filmfestival. Een goedkope reisbus bracht ons naar onze bestemming, een camping tussen de pijnbomen. We hadden de tent van mijn moeder geleend. Deze vakantie had ik nog twee andere vriendinnen mee gevraagd. We trokken aandacht op de camping en één van de eerste avonden verbleven er vier Duitse jongens onder onze luifel. We speelden kaartspelletjes met veel kabaal en het werd laat. We hadden die nacht een waarschuwing gekregen. Toch schrokken we ons de rambam toen de boze eigenaresse heel vroeg de volgende ochtend onze tent in stapte met pannendeksels die ze op elkaar sloeg. We werden van haar camping gestuurd. Heel snel vonden we een andere camping waar we terecht konden. Daar ontmoetten we een andere groep Duitse studenten die met een Volkwagenbusje reisden waarvan één mijn vakantieliefde werd. Diezelfde vakantie pakten mijn vriendin ik onze liftavonturen weer op. We maakten wederom de gekste dingen mee. Vieze mannetjes, maar zo reden we ook met twee Franse gasten mee die een speedboot hadden waar we een middag mee voor de kust van Cannes op en neer gevaren hebben. Op de dag dat we weer opgehaald werden bij de receptie van de vorige camping stonden we op tijd klaar alsof er niks gebeurd was. De zomer daarna vlogen mijn vriendin en ik na mijn eindexamen met z’n tweetjes naar Ibiza. We kampeerden daar op een jongerencamping en gingen veel uit. Toen we een middag met een gehuurd brommertje per ongeluk een erf opreden kwam er een gevaarlijk uitziende hond op ons afrennen. Ik zat achterop (volgens mij met alleen een bikinibroekje en een T-shirtje aan). We moesten het brommertje nog omkeren, ik sprong achterop en gilde dat ze gas moest geven. Te laat, die hond beet in mijn bil en ik hield daar een enorm blauwe plek aan over. Een onhandig avontuur. 

Op dat Spaanse strand hadden we studenten uit Parijs ontmoet. Een groepje jongens waar we mee in het luxe zwembad doken (waar we eigenlijk helemaal niet behoorden te zijn) of sierlijk van de hoge rotsen de zee in doken. Zij konden ook over elkaar’s rug duiken. Eén van die jongens, Bila, was doof. Niet lang na onze vakantie, ik was al begonnen met mijn studie in Amsterdam, stond Bila onaangekondigd voor mijn deur. Daar had ik geen zin in. Mijn stiefvader had een week met hem opgetrokken, want ook hij vond Bila een aardige gast. Ook dichter bij huis maakten mijn vriendinnetje en ik avonturen mee. We gingen achterop een motor van een iets oudere buurjongen waar mijn moeder achteraf heel boos over was. Toen we nog wat jonger waren hadden we langs het treinspoor eens bij volkstuintjes stiekem aardbeitjes geplukt. Het was begin van een zomeravond en in het zachte avondlicht kropen we op onze knieën door de rijtjes aardbeien. We snoepten ze zelf op. Tot we ontdekten dat de veiling aan de andere kant van de dorpsweg gelegen was. De grote schuifwanden stonden open, we verstopten ons. Van een container gevuld met kartonnen doosjes met de grootste, rijpe zomerkoninkjes die we ooit zagen, pikten we uit elk doosje de grootste. Met handenvol aardbeien slopen we weg en brachten deze trots naar onze moeders. Ze moesten lachen maar waren ook boos natuurlijk. Het waren ons meest onstuimige jaren. We waren echt intieme vriendinnen. Vriendschap is één van de mooiste, wonderbaarlijkste relaties die een mens kan hebben. We logeerden bij elkaar en brandden dan met een aansteker de haartjes van onze grote teen. Met Luilak - een verdwijnende traditie in Noord-Holland waarbij veel lawaai gemaakt dient te worden voor zonsopgang om zogenaamd de lente te doen ontwaken - ontsnapte ik in de nacht stiekem uit huis. We zwierven met een groepje vrienden over straat. Uit balorigheid hadden we een boodschappenkarretje in de sloot geduwd. Ik heb heel wat jeugdzonden waar ik niet trots op ben… Dit vriendinnetje woonde schuin tegenover mij en wij vonden zielsverwanten in elkaar. Wat bepaalt wanneer iemand een echt goede vriendin is? Wanneer begint een vriendschap? Wanneer stopt het? Na onze vakantie op Ibiza verwaterde onze vriendschap. Ik ging in Amsterdam studeren, ontmoette vrij snel mijn wederhelft en mijn moeder verhuisde naar een andere woonplaats. Een digitaal zoektochtje naar haar leverde nooit wat op. Onlangs zag ik een foto van haar in de krant met haar aangetrouwde naam eronder. Via LinkedIn stuurde ik een klein berichtje. Vanaf dat moment delen we dagelijks herinneringen aan onze onbezonnen jeugd, want zo’n jeugd was het. Vergeelde, oude fotootjes worden uitgewisseld en herinneringen die we koesteren. De intensiteit van onze vriendschap en de hoge mate van vertrouwen maakte het bijzonder. We zijn beiden nooit meer zo rebels geweest schreven we elkaar. Beiden zijn we - zonder dat we het van elkaar wisten -  op ons achttiende onze partners tegen gekomen en daarmee zijn we nog steeds gelukkig. Het bleef bij die onbesuisde jeugdzonden die ik hierboven beschreef. Leve het geschenk dat vriendschap heet!

Daughter & friends at prom night

BIJNA ZOMER
‘Prom has all the elements of a popular story. It reeks of all-Americanness, tension, drama. It has romance. Pretty dresses. Dancing. Limos. High school. Coming of age.’ 

- Adora Svitak

Ik vond dat we maar boften. Voor het weekend hadden we twee middagen waarin het weer als een dolle tekeer ging. Donderdagmiddag werd ik toch ondanks de waarschuwingen verrast. Onze dochter had examen tijdens de onweersbuien dus in plaats van de fiets pakken zette ik haar af met m’n autootje. De bui startte op het moment dat zij bij school de auto uitstapte. Ik dacht even in een kwartiertje op en neer te rijden, maar dat ging niet. Ik zag geen hand voor ogen. Hevige plensbui met onweer. Ik moest ook nog eens omrijden vanwege een wegafzetting. Ik wist niet waar ik reed, zag de zijkanten van de weg niet meer. Mijn ruitenwissers stonden op de hoogste stand. Voor me reed niemand zodat ik ook geen lampen had om me op te oriënteren. Het was zo beangstigend dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik durfde ook niet zomaar te stoppen op de weg. Langzaam reed ik door totdat ik in de verte stoplichten zag. Eindelijk een richtpunt. Onderweg probeerde ik steeds te bepalen welke kant de harde wind op stond. Ik had thuis namelijk de tuindeuren open laten staan, de zolderramen stonden ook wijd open… Liters regenwater waren de achterkamer ingestroomd. Het vloerkleed was doorweekt, de houten vloer stond voor een groot deel blank. Deuren gauw dicht gedaan, dweilen en toen naar zolder gerend. Helaas ook ons bedmatras doorweekt en de wekkerradio werkte niet meer zo nat was hij geworden. Vrijdagmiddag wéér stortbuien. Daarom boften we zaterdagavond zo. In de openlucht, tussen de bomen en onder de sterren genoten we van een uitstekend concert. Met een picknicktas, vrienden en wat kouds te drinken zaten we in het Amsterdamse Bostheater. In het prachtige decor van het Amsterdamse bos. We zagen de zon ondergaan tijdens het feestelijk concert van Rowwen Hèze. We dansten onder de sterrenhemel. Dit concert was meerdere malen verplaatst vanaf zaterdag 16 mei 2020 tot nu. Deze avond mocht de band van Jack Poels eindelijk weer optreden. Het publiek mocht eindelijk weer feesten. Hun muziek verbroederde, we zongen al hun hits dansend en arm in arm mee tot we moe en voldaan het bos verlieten. We boften dat het deze avond zulk mooi weer was. 

De volgende ochtend was, na twee overgeslagen jaren, eindelijk de grootste vrijmarkt van Breda in ons dorp weer terug. Mijn zus vertrok voor dag en dauw vanuit Friesland om vroeg op koopjes te jagen. De één z’n rommel is een ander z’n rijkdom. Wij sloten wat later ook aan. Onze drie meiden nog wat later ook. Onder een stralende zon slenterden we langs de volle kraampjes. Het was beredruk. We genoten en boften maar weer eens een keer met het zonnige weer. Meteen na het weekend was het onstuimige plensweer helaas weer terug. Halverwege de week had ons jongste kuikentje haar laatste centraal examen. Het was koud en grijs weer. Ze verzamelde pal na het examen met haar vriendinnen bij één van die meiden thuis. Samen galajurken passen, make-up en elkaars haar in model manoeuvreren. Nog een hapje eten samen en toen kwamen mijn lief en ik ze ophalen met onze antieke Volkswagenbus. Natuurlijk eerst even een fotoshoot met mijn camera in de grote tuin. Nog twee vriendinnen oppikken op weg naar school en toen zat de kampeerbus vol. In de straat voor school waar in de aula het galafeest gehouden werd was het aanschuiven in de rij ludieke auto’s. De leerlingen waren namelijk uitgedaagd om op een zo bijzonder mogelijke manier hun opwachting te maken aan de schoolpoort. Prachtige oldtimers, veel stoere Defenders, een Tesla waarvan de deuren als vleugels openden en waar van onder de motorkap nóg een jongen in kostuum te voorschijn kwam, een heuse stretch limousine, een vrachtwagen zonder oplegger en natuurlijk cabriolets. Overal mooie jonge meiden met glimmende galajurken. Tussendoor een huurscooter of, zoals het vriendje van onze dochter, een groepje jongemannen in mooi kostuum op een step. Het zag er allemaal prachtig uit. Dat het koud was en soms een klein beetje miezerde mocht helemaal niet baten. De examenkandidaten waren opgewarmd van opwinding. Veel trotse ouders langs de weg klappend en juichend, er werd veel geclaxonneerd en een examenkandidaat zong zelfs luid door een megafoon bovenop een auto. De stemming zat er goed in. De chique bekleedde gasten werden op een rode loper onthaald door een heuse fotograaf en een glas champagne. Het feest kon losbarsten, binnen was een DJ en een optreden van een zanger. Het thema was Zuid-Amerika. De zomer was voor hen begonnen.

Our daughter - in the front row - making her exam....

EEKHOORNTJE
“There’s not much of a point to going out, but you can’t always stay in.” 

- A.D. Aliwat

Ons ingedutte sociale en culturele leven dat, zoals bij de meeste mensen, wat jaren op een zeer laag pitje stond is opeens weer springlevend. Onze agenda is plots weer gevuld met vooruitgeschoven concerten, theatervoorstellingen, etentjes met vrienden, familiebezoek en ook weer gewoon gezellige gezinsuitjes, of uitjes alleen met m’n wederhelft. Zo had ik heel lang terug een voordeeluitje geboekt in de stad Roermond. Gelegen bij national park Meinweg waar we al eens een weekend met ons gezin doorbrachten en natuurlijk de bekende outlet. De stad Roermond verraste mij enorm. Allereerst omdat het aan de Roer en de Maas bleek te liggen - ik wist dat niet! - en het als eerste Limburgse stad zich aansloot bij de Hanze. We schrijven nu 13e eeuw. De Hanzesteden kenden niet alleen een groeiende welvaart maar de rijkdom leidde ook tot imposante nieuwe bouwwerken, sierlijke koopmanshuizen, indrukwekkende handelskantoren en imposante stadsmuren. De historie overrompelde me. Ik had een hotel in het centrum geboekt dus op een zonnige zaterdag slenterden wij voor een lunch door het stadshart. Leuke pleinen vol terrassen, live muziek, twee oude kerken (of basilieken?) en mooie eeuwenoude pandjes. Een Middeleeuwse brug en een gezellige kade aan de Maas vol levendigheid. Uiteraard wandelden we ook naar de outlet. De tijd dat ‘met je innerlijk bezig zijn’ automatisch betekende dat het niet uitmaakte wat je droeg, is gelukkig voorbij. Via je kleding straal je uit wat je voelt en hoe je wilt dat mensen je zien. En ook dat je om schoonheid en liefde geeft. Door de crisis kocht ik de laatste jaren eigenlijk alleen het noodzakelijke. Er was immers geen urgentie om in nieuwe kleding te investeren. We kwamen nauwelijks buiten de deur. Het enige, naast werk en studie, dat ik had waren eigenlijk mijn yogalessen in de studio en zo nu en dan een lange wandeling. 

Mijn doel om te shoppen was dan ook nieuwe yogashirts. En oja, voor de zomer een wit overhemd. Op het lijstje van mijn lief stond een zwembroek, T-shirts en een nieuwe spijkerbroek. Als iedereen een aantal heel mooie kledingstukken zou hebben en het daarbij houdt, zou er niet zo’n groot klimaatprobleem zijn. Geen impulsaankopen in de outlet dus… We slaagden. In de avond volgde een lekker etentje samen op een terras, een wandeling langs de Maas en nog wat te drinken op een terrasje aldaar. De volgende, warme ochtend na het ontbijt wilden we weer langs de rivieren en de bootjes wandelen. Ik had echter de avond ervoor een lichte zomerbroek in een etalage van een boetiekje gezien wat ik nog heel even wilde checken. En daar ging het mis met mijn goede intentie… De broek zat heerlijk en was precies wat ik hoopte. Stel dat kleding iets zegt over je persoonlijkheid, dat je kledingkast je innerlijk weerspiegelt, dan wil je toch het liefst dat het iets móóis over je zegt? De eigenaresse van de boetiek had oog voor stijl en toegegeven, ze was goed in verkoop. Ondanks dat ik bedachtzaam de boetiek instapte paste ik nog één kledingstuk dat ook in de etalage hing, een jumpsuit. Ik bleef maar dralen voor de spiegel. Het staat heel mooi, maar heb ik het nódig? Tuurlijk heb ik het nodig! De volgende dag hadden we een theatervoorstelling van Guido Weijers. Het weekend erna een concert van Rowwen Hèze. Ook volgende maand een theatershow van Dolf Jansen, een vriendinnenlunch, een muziekfestival en een concert van Ed Sheeran in Amsterdam. Nog zoveel leuke momenten om de jumpsuit te dragen. Ik liet me overhalen, ik legde hem op de kruk met aankopen. De meeste mensen verzamelen spullen zoals een eekhoorn beukennootjes verzamelt – altijd op zoek naar meer. We kopen omdat we iets nodig hebben (of iets denken nodig te hebben), omdat het ons heel even een geluksgevoel geeft of om erbij te horen. We verzamelen in de loop van ons leven vaak zoveel kleding, dat we vaak alweer vergeten zijn wát we precies in ons holletje hebben gesleept. Zo’n argeloos eekhoorntje wil ik natuurlijk niet zijn. Ik zal mijn bij elkaar geraapte, oude kleding binnenkort bij een kledingketen inleveren. Je kunt daar alle textiel inleveren, zelfs kapotte kleding. Het wordt vervolgens als tweedehands verkocht, hergebruikt om andere producten van te maken of gerecycled. Daar vergoelijkte ik mijn aankopen mee. Daarnaast loont het om te investeren in goede kwaliteit, want een spijkerbroek of blouse van goede stof gaat een stuk langer mee. Is het tóch versleten, dan levert het ook beter basismateriaal op voor recycling. Mijn nieuwe jumpsuit maakte me de volgende avond al heel blij op de zakelijke bijeenkomst van een groot accountancy kantoor dat subsidie-adviezen verstrekt aan het bedrijf waar mijn wederhelft werkt. Een staaltje relatiebeheer. Ik had de juiste outfit gekozen, voelde me fijn tussen de zakenlui. Een kop thee vooraf met heerlijke Franse macarons, een speech van het bedrijf, een amusante conference over geluk van Guido Weijers en een borrel met lekkere hapjes achteraf. Hoe heerlijk!

Celebrating B-day of my love last weekend!

WENDBAAR
“Not everyone who takes extra paper during exams writes extra sense.” 

- Ernest Agyemang Yeboah

Het eerste examen is al gemaakt. Het centraal examen op middelbare scholen is weer begonnen. Stressvolle tijd. Eigenlijk stonden de laatste twee jaar van ons jongste kuikentje in het teken van deze centrale examens. Met de focus op het resultaat, het felbegeerde papiertje. De toegangsticket tot de universiteit. Onze jongste dochter heeft afgelopen jaar een flink tekort aan ijzergehalte in haar bloed gehad. Ze was zo moe dat ze na schooltijd eerst op de bank in slaap viel. Wanneer ze in de avond moest trainen voor volleybal lag ze na het eten ook nog een uurtje op haar bed om uit te rusten. De huisarts belde met de bloeduitslag. De dokter was ervan geschrokken en had meteen contact opgenomen met een kinderarts in het ziekenhuis. Daar werd ons kind doorgezaagd met een honderdtal vragen en dat leidde tot de conclusie dat het ijzertekort langzaam ontstaan was door haar vegetarische dieet. Van haar dertiende tot bijna haar zeventiende at ze geen vlees en vis. Op die groeileeftijd is dat eigenlijk niet gezond zonder voldoende voedingssupplementen. De kinderarts (bovendien zelf vegetarisch) adviseerde dochterlief weer vlees te gaan eten. Uiteraard kreeg ze hoge concentraties ijzer toegediend. Bezoekjes aan een diëtiste hoorden er ook bij. We zagen zienderogen de kleur weer in haar gezicht ontstaan. Energie stroomde terug. Overdag slapen was niet meer nodig. Haar cijfers van tussentijdse schoolonderzoeken schoten omhoog. Haar gemoed werd beter en ze kreeg zelfvertrouwen in het behalen van haar VWO diploma. Na de examenstunt,  tijdens de stilte voor de storm (tijd om te studeren voor alle acht examens) kreeg ze een zware griep met keelpijn en koorts. Dat ondermijnde haar vertrouwen weer even. Haar strakke leerschema viel in duigen. Nu zit ze er weer volop in. Ze is erg gedisciplineerd. Het is een spannende tijd voor ons allemaal. Veel zon. Is het soms jaarlijks prachtig weer rondom de centraal examens? Ze had vanwege de laatste twee jaar corona ook nog een keuze voor haar examens. Er is extra uitgebreid met een derde tijdvak voor herkansingen. Ze mocht haar examens verspreiden over de eerste twee tijdvakken. Dat heeft ze uiteindelijk niet gedaan. Haar examens zijn nu prima verspreid in het eerste tijdvak en bovendien heeft ze een examenreis met negen meiden geboekt…anders kwamen ze knel te zitten in de tijd. Ze willen thuis zijn op de dag van de uitslag natuurlijk!  Daarnaast mogen alle examenleerlingen dit schooljaar twee vakken herkansen in plaats van één. De allerlaatste aanpassing is de duimregel dat ze over één eindcijfer haar duim mag leggen dat geen kernvak is zoals Nederlands, Engels of wiskunde. Het eindcijfer van het weggestreepte vak telt dus niet mee bij het bepalen van de uitslag, maar blijft wel zichtbaar op de cijferlijst. Wegstrepen kan natuurlijk alleen als ze hierdoor alsnog kan slagen. Dat lijken heel veel voordelen, maar de afgelopen twee eenzame examenjaren met saaie online lessen waarbij ze zich helemaal niet betrokken voelde zijn bepaald geen feestje geweest. Onze dochter heeft ook het gevoel dat niet alle examenstof behandeld is, er was veel lesuitval. Ze heeft veel nadelen aan online lessen ondervonden. Naast het sociale aspect dat ze geen leeftijdsgenoten meer kon ontmoeten op school wat juist op die leeftijd zo gezond is zag ze haar vriendinnen ook sporadisch. 

Gelukkig kon ze haar vriendje wel blijven zien. Deze week hebben ze hun eerste jubileum gevierd - zonder een afspraakje - want…allebei met hun neus diep in de boeken. Ze gaan een klein weekje samen kamperen deze zomer - dat feestje halen ze wel in. Kinderen die in coronatijd opgroeien hebben ondervonden dat mensen hun beloften soms uit overmacht moeten verbreken. Dat plannen doorkruist worden. Dat alles op het laatste moment geannuleerd kan worden. Dat inzicht is iets moois waar corona voor gezorgd heeft. Doorkruiste plannen betrekken ze niet op zichzelf, ze zien het niet als een groot onrecht. Ze beschouwen het als onderdeel van het leven. Maak plannen en leg je erbij neer als het anders loopt. Hoe veerkrachtig! Wees creatief en zoek een weg om het obstakel dat zich opeens aandient. Wees wendbaar als het leven daar om vraagt. Wendbaar en veerkrachtig zijn gouden kwaliteiten. Dat nemen de tieners van nu mee in hun rugzakje. In een verzorgde samenleving als de onze - en bij het uitblijven van persoonlijke drama’s - is dat niet per se een kwaliteit die bij jonge mensen wordt aangeboord. De dingen gingen toch vaak zoals we ze hadden bedacht. Hoe vaak haalden wij als ouders ook niet nog de kastanjes voor ze uit het vuur? Daarmee zagen we misschien over het hoofd dat onze kinderen zich op die manier weinig bekwamen in het opvangen van tegenslagen. Ze ontwikkelden op die manier nauwelijks weerbaarheid voor als er later in hun leven dingen misgaan of tegenvallen. Deze generatie tieners heeft nu een levensles cadeau gekregen. Zonder dat het een mooi verpakt cadeau was, want het was heel zwaar. Jongste heeft haar toekomst uitgestippeld in Maastricht. Ze start met de studie Biomedische Wetenschappen. Ze zoekt een studentenkamer, weliswaar op een laag pitje, want haar zus die nu in Maastricht woont behaalt haar Master en verlaat de stad. Zusterlief laat dus een kamer voor haar achter. Wat een rust levert dat op. Thuis in Breda wordt de wacht gewisseld. Nog geen leeg nest voor ons. Ons jongste kuikentje mag nog even bikkelen voor haar examens….daarna naar het Griekse Kos om te genieten!

Back in Amsterdam to celebrate Koningsdag!

WHAT YOU STUDY
“It does not matter where you go and what you study, what matters most is what you share with yourself and the world.” 

- Santos Kalwar

Het boszand is superdroog en rul. Ik ruik de zanderige droogte. Naast het zandpad komen de vele felgroene stengels van de nieuwe bosvarens uit de grond. Op een zonnig plekje zijn de bladeren van de varens zelfs al tevoorschijn gepiept. We rennen dicht langs een lange naaldboom waar een specht met z’n snavel aan het hakken is. Je hoort de boomstam trillen en veren. Normaliter loop ik zondags in het Mastbos. Soms loopt mijn lief mee, vaak fietst hij mee. Op zondagochtend zijn er meestal al jonge gezinnen aan het wandelen. Elke woensdagochtend loop ik in m’n uppie langs de weilanden aan de rand van het bos. Deze woensdagochtend gaat mijn lief mee. Daarna gaat hij naar kantoor. We lopen dus extra vroeg in het bos. Op een doordeweekse dag. Een heel andere beleving. Er is vrijwel niemand, nóg meer natuurgevoel. Een orkest aan vogelzang. Na het douchen kruip ik fris achter de computer. ’s Morgens, als je een nacht lekker hebt geslapen, is de hippocampus in je brein lekker fris en opgeruimd. De hippocampus is de ‘inbox’ van je hersenen, het gebiedje waar informatie binnenkomt en dat zorgt dat je nieuwe dingen kunt leren. Je neemt in de ochtend nieuwe informatie extra goed op. Hét moment om te leren dus. Ik heb alleen op dit moment geen examens om te leren. Ik heb wel veel schrijfopdrachten af te maken: de geleerde informatie uit de colleges en studieboeken toepassen in een casus. Ik heb twee maanden terug mijn eerste scriptie over een mevrouw die met de gevolgen van een hersenbloeding kampt, ingeleverd. Onlangs kreeg ik hem terug met het bericht dat ik geslaagd was voor deze moduleopdracht. Ik was ondertussen al aan een tweede scriptie begonnen dus zat best wel te wachten op feedback van de eerste. Kan ik na zoveel jaren nog steeds een goede scriptie schrijven? Zit ik op de juiste weg qua opbouw, schrijfstijl en literatuurverwijzingen? Dat blijkt dus gelukkig zo te zijn. 

Het begin van mijn tweede scriptie heb ik even opzij moeten leggen. Ondertussen was ik namelijk aan een nieuw studievak begonnen. Colleges in Rotterdam. Heel fijn qua reistijd. Ook een heerlijk interessant onderwerp. Innovaties in de zorg. En reken maar dat die er zijn! De groei van de groep ouderen is explosief. De babyboomers en de mens wordt steeds ouder. Over twintig jaar is er niet voldoende zorg meer voor alle senioren. Niet in deze vorm althans, onbetaalbaar. De zorg is achter de schermen al flink aan het  nadenken en innoveren. Denk aan robotten voor eenzame ouderen die al uitgetest worden en heel goed bevallen bij de oudjes. Camera’s, pratende klokken en horloges, slimme agenda’s en een digitaal matras voor bedlegerige mensen of dwaaldetectie voor mensen met dementie met een gps tracker. Heel veel contact met artsen en huisarts gaat al via beeldbellen of een ‘app op je telefoon. De pandemie heeft deze ontwikkelingen ook nog eens erg versneld. De wachtkamers van de huisartsen zijn bijna leeg. Ook monitoren van bloedsuikers, bloeddruk enzo doen mensen zelf thuis of op hun werk. De uitkomsten worden via hun mobieltje gecommuniceerd. Eigen regie. Vroeger ging je naar een arts, nu bewegen de artsen digitaal om de patiënt heen. Het verloop onder zorgpersoneel is heel groot. Zorgpersoneel van nu wil graag menselijk contact hebben, daar hebben ze ooit het vak voor gekozen. Het zorgpersoneel van de toekomst zal juist digitaal goed geschoold moeten zijn om alle data die uit de computers rolt goed te interpreteren. Een heel ander vak! Tijdens een TED talk van een inspirerende man die jarenlang bij de Erasmus aan innovatie-onderzoek deed vertelde dat het in de nabije toekomst zo kan gaan dat de ambulance al aan je deur staat en jij zelf nog niet eens weet dat je een hartaanval gáát krijgen. Na het verkwikkende rondje hardlopen in het bos rond ik mijn module, een adviesrapport over mijn innovatie, af. Mijn innovatie, bedacht voor ouderen met dementie die zelfstandig wonen en last hebben van nachtelijke onrust (symptoom van gevorderde dementie) en daardoor overdag meer risico op valgevaar en verlies van initiatief hebben. Met een frisse kijk lees ik het nogmaals kritisch door en leg ik het opzij. De rest van de dag heb ik aandacht voor mijn tweede scriptie over een kindje met schrijfproblemen. Ik mag zelf binnenkort een schrijftest bij een jongetje afnemen. Ik vind eigenlijk alle onderwerpen in de ergotherapie interessant. Ik leer zoveel uit de colleges die goddank weer fysiek zijn - in Utrecht of Rotterdam. Als je leert, sla je de nieuwe informatie eerst op in je kortetermijngeheugen. Tijdens je slaap verplaatst je brein de inhoud van je kortetermijngeheugen naar je langetermijngeheugen, zodat je bij het wakker worden weer ‘ruimte vrij hebt’ voor nieuwe informatie. Heel vroeger werd er nog wel eens geadviseerd een studieboek onder je kussen te leggen voordat je gaat slapen, waardoor je ’s morgens een examen heel goed zou kunnen maken. Helaas een fabeltje, zó simpel is het ook weer niet. Toch is slapen voor je hersenen ongelofelijk belangrijk. Slaap betekent veel meer dan ‘niet wakker zijn’. Het is als het ware een complete reset voor je lichaam en je geest. Terwijl je slaapt krijgt je lichaam (dus ook je brein) de kans om te herstellen. Slapen kan ik gelukkig prima. Mijn studie gaat tot nu toe heel goed. Misschien is het één het gevolg van het ander?

Sweet Home Alabama - 2002

LIEDJES DIE BARSTEN VAN ENERGIE
“Life, he realized, was much like a song. In the beginning there is mystery, in the end there is confirmation, but it's in the middle where all the emotion resides to make the whole thing worthwhile.” 

- Nicholas Sparks

Mijn moeder en haar vader speelden accordeon. Ik vond het als kind eigenlijk een ontiegelijk ouderwets, in mijn ogen heel lomp, muziekinstrument. In de loop van mijn leven denk ik daar wat meer genuanceerd over. Mijn opa speelde er heel ouderwetse Amsterdamse volksliederen op waarbij hij ook zong. ‘Als de lente komt dan stuur ik jou tulpen uit Amsterdam’. Mijn opa was een Amsterdammer. Mijn moeder erfde zijn keyboard. Zij speelde daar in onze logeerkamer thuis op, met een koptelefoon op haar hoofd. Voor ons vertrek naar The States toen we bij mijn moeder in huis logeerden speelde ze soms ook met ons eenjarige dochtertje op schoot. Fijne herinnering. Deze avond zijn mijn lief en ik bij een optreden van een folkgroep. Ze spelen nostalgische swingfolk. Vanavond genoot ik van maar liefst twee accordeonspelers die met drie andere muzikanten zeer vermakelijk Ierse folk music speelden. Bij sommige liedjes moest ik me inhouden om niet spontaan een dans te doen. Vooral bij de strijdliederen uit Ierse of Britse oorlogen zoals het strijdlied van de Schotse Jacobieten. Zulke liedjes barsten van energie bijna uit hun voegen. Toch was het maar een klein huiskamerconcert voor zo’n dertig man publiek. Gewoon bij ons in het dorp. Ik las hun aankondiging in het plaatselijke kerkblaadje. In de kelder van een cultureel centrum. Er was een muzikant met een doedelzak, hij bespeelde ook een fluit en maakte zelfs authentieke muziek met twee metalen lepels. Ik houd ervan. Ik houd ook erg van een mondharmonica zoals Bruce Springsteen of Thomas Acda speelt, maar dat speelde hij dan weer niet. Toen de bekendste liederen voorbij kwamen zongen we allemaal heel gemoedelijk mee. ‘Whiskey in the jar’ en ‘The wild rover’. Heerlijk. Muziek is een universele taal die we allemaal begrijpen. De combinatie van klanken kunnen ons raken zoals geen uitgesproken of geschreven woord dat kan. Het juiste lied heeft dan ook de kracht om me blij te maken, vanaf de eerste toon. 

Ik geniet ook altijd zo van straatmuzikanten. Ik kan daar echt de tijd voor nemen (zeker tijdens onze reizen) om lang naar te luisteren. Vaak tot ergernis van mijn reisgenoten. Dezelfde vibe van straatmuzikanten voelde ik vanavond ook - zij speelden al meer dan twintig jaar samen. Het plezier spatte er vanaf en dat is besmettelijk. Tijdens onze reizen hebben wij onvergetelijke optredens gezien. In Ljubljana speelde zo’n groep rondtrekkende jonge hippies met weinig geld die elkaar nauwelijks kenden en zij vroegen tussen hun optredens door ook naar een slaapplaats voor de nacht. Ik vind dat zigeunerachtige superromantisch. In de Franse havenstad La Rochelle stond een flink grote groep jongelui uit verschillende landen op een kade te zingen. Ze hadden echt plezier met elkaar. Dan baal ik gewoon dat we weer verder gaan. In dit geval moesten we naar het station lopen om onze oudste dochter en haar boyfriend van de trein uit Bordeaux op te halen, wat natuurlijk een heerlijk weerzien was. Een half jaar terug waren mijn lief en ik bij één van de eerste live concerten in een Ierse pub in Killarney. Iedereen in de bar zong luidkeels mee, wij ook. We waren er na alle lockdown’s aan toe zeg maar. Mijn lief en ik hadden een glas Guinness beer gedeeld: we werden wat losser. We zochten steeds snel de lyrics op onze mobiel op. Een ander concert - van zo’n twintig jaar geleden - waar ik echt heel warme herinneringen aan heb was in het zuidelijke Alabama. Ik had een advertentie in een plaatselijk krantje zien staan. W.C. Handy music festival. De setting: niet ver van ons huis in Florence in een oude mansion, zo’n wit immens groot plantation house. Het was die zaterdagmiddag verstikkend heet en we zaten met een groep luisteraars op de patio waar het nog enigszins koel was. De mannen speelden ontroerende jazz en blues songs. Onze twee dochters (toen vier en twee jaar oud) dansten voor ons op de muziek. Midden in de groep toehoorders. Eén van de bandleden vroeg of ze misschien op de wasbordjes mee wilden spelen. Dat deden onze twee ‘missy’s’. Daarna kregen ze een warm applaus. Onvergetelijke ambiance! Een andere fijne herinnering heb ik aan een live optreden in de Cubaanse stad Trinidad. Daar speelden sowieso op elke hoek wel een paar mensen live muziek. Het was een broeierige, warme avond zoals alle avonden daar. We sliepen in een prachtig antiek huis in de stad. In de avond slenterden mijn lief en ik naar een groot plein in het oude hart. Er speelde een Cubaanse band met geweldige, opzwepende salsa muziek. Mijn lief en ik hadden toevallig destijds wekelijks salsa lessen in mijn Mexicaanse sportschool waar ik ook zumba les had. Natuurlijk gingen die avond onze voetjes van de vloer. Ik heb die avond genoten. De muziek, het plein, de vibe, de romige piña colada’s, mijn heupen bewogen steeds zwieriger. In Krka National Park in Kroatië, waar het overigens óók snikheet was, deden we een tour met een modern busje met koele airconditioning. We wilden ons eigen Volkswagenbusje op de kampeerplaats laten staan, maar het zou ook te warm zijn geweest om daarin rond te rijden. Voor de lunch werden we afgezet bij een eeuwenoude watermolen middenin het nationaal park. Zij hadden een terras dat echt uniek was. Het koele water uit één van de vele watervallen stroomde over het terras. De tafelpoten stonden in het verkoelende water. Gympies en sokken uit en lekker onze oververhitte voeten laten verfrissen. Ondertussen kregen we schalen met dun gesneden ham, stukjes worst, stukjes stokbrood en vers fruit geserveerd. Aan een tafeltje naast ons zaten vier oude, gepensioneerde heren te kaarten. Ineens pakte één van hen een gitaar tevoorschijn en speelde uit zijn hart. Ze zongen alle vier mee. Niemand verstond het maar iedereen genoot. Zij zelf nog het meest. 

Little Salvador

BLAASONTSTEKING
‘Hoe meer er gebeurt, hoe minder ik meemaak.’

- Nicolien Mizee

Alledrie onze meiden waren thuis op de warme zaterdag voor Pasen. We lunchten aan de eettafel in de tuin. De zon scheen uitbundig. We waren allemaal bij elkaar vanwege de Paasdagen die we samen gingen vieren en omdat onze jongste een prom dress wilde aanschaffen voor het grote bal voor examenkandidaten. Na haar examens - maar voor de examenuitslag - is er een groots schoolbal georganiseerd. Wij wilden allemaal mee op zoek naar dé jurk. Haar oudere zussen hadden destijds een knalrode en een zwarte galajurk gedragen. Nu ging ons laatste kuikentje een prom dress uitkiezen. We leefden allemaal mee. In mijn ooghoek zag ik ons grijze katertje om de paar minuten in de tuin een gat graven, twee tellen erboven zitten en weer met zand dichtgooien. Zo verplaatste hij zich zenuwachtig tussen de fruitbomen. Ik herkende het gedrag: blaasontsteking. Als een kat niet kan plassen kan hij spoedig overlijden omdat zijn nieren hem vergiftigen. Ik belde onze dierenarts die geen dienst had dit lange Paasweekend. Ik moest het dierenziekenhuis in Waalwijk bellen. Ik twijfelde even vanwege de prom dress, maar de gedachte dat hij misschien niet kan plassen nú, deed me beslissen meteen te bellen. Ik kreeg te horen waar ik bang voor was. We moesten zo snel mogelijk met de kater naar de dierenarts komen. Ik hoorde de meiden kreunen van teleurstelling… daar ging het middagje shoppen voor een feestjurk. In plaats daarvan reden we met z’n vijven naar Waalwijk. Kat in de tas op schoot. Gelukkig was zijn blaas leeg anders had hij een katheter gemoeten.… Hij kon nog plassen. De dierendokter zei dat we vroegtijds zijn klachten opgemerkt hadden. Hij had een beginnende blaasontsteking. De derde al in zijn korte leventje. Precies een week eerder had hij net een tiendaagse antibioticum kuur afgerond. Hij plaste toen nauwelijks nog. En de kleine druppeltjes die hij kon plassen waren helemaal donkerrood van het bloed… Er volgde een medicijnenkuur met twee keer per dag een tablet in zijn bekje wat telkens weer leidde tot een gevecht, want hij spuugde de pil achter elkaar weer uit. Mijn decolleté en handen zaten die dagen onder de kattenkrabbels en littekens. Alleen onze jongste dochter kon Salvador over haar bovenbenen vouwen en de pil er zo in mikken. Naast de pillen kreeg hij een vloeibaar pijnstillertje dat we over een theelepeltje natvoer deden. 

Sommige katten zijn erg gevoelig voor blaasontstekingen. Als katten eenmaal een blaasontsteking hebben gehad, blijven ze een tijd extra vatbaar voor een terugkerende infectie. Eén van de redenen waarom katten gevoelig zijn voor ontstekingen aan de blaas is dat ze van nature geneigd zijn om heel weinig water te drinken en daardoor niet veel plassen. Hierdoor krijgen bacteriën, die via de plasbuis de blaas binnendringen, veel meer kans zich te vermeerderen. Daarnaast is stress funest voor zo’n beestje. Het territorium delen met verschillende katten, zoals bij ons thuis, kan zo’n stressfactor zijn. Stress is voor elke kat heel vervelend en kan allerlei verschillende klachten geven waaronder dus blaasontsteking. Er zijn natuurlijk ook blaasontstekingen die ontstaan door een medische reden zoals blaasgruis/stenen, verkeerde voeding, poliepen of andere afwijkingen in de blaas. Ik heb met de dierenarts afgesproken dat we bij de volgende blaasontsteking een echo laten maken  zodat we medische oorzaken kunnen uitsluiten. Het is natuurlijk belangrijk voor Salvador om de eventuele oorzaak van stress te achterhalen en die weg te nemen. Katten kunnen veel stress hebben van elkaar. Ze moeten binnen hetzelfde huishouden elkaar kunnen ontlopen als ze dat willen. Een veilig plekje op een kast helpt bijvoorbeeld goed. Dat heb ik meteen gemaakt door over een oude kartonnen doos een T-shirt van mij te trekken. De ronde opening die ik in de doos geknipt had precies achter halskraag. Dat Salvador achter onze oude kat aanrent (en niet bang lijkt) is volgens de arts een reactie van hem om van zijn onrustige angstgevoel af te komen. Toen het destijds niet boterde tussen onze oude poes en de twee nieuwkomers kocht ik een verstuiver met hormonenolie die de katten een rustig gevoel moesten geven. Helaas werkte dat niet in ons kattenhuishouden. Wanneer dieren (dit geldt trouwens ook voor mensen) hun plas lang ophouden, wordt de urine meer geconcentreerd en door het niet legen van de blaas kunnen bacteriën zich vermenigvuldigen. Daarom is het belangrijk dat het plassen, oftewel het naar de kattenbak gaan, zo aantrekkelijk mogelijk gemaakt wordt. En daar zit dus nóg een stressfactor voor Salvador. Zo’n twee maanden geleden kocht ik twee nieuwe, praktische kattenbakken die een dubbele bodem hebben waar de door-vocht-uiteengevallen zaagselpellets door het rooster in de bak eronder vallen. De kattenbak blijft dus veel langer schoon. Helaas vond Salvador de zaagselkorrels helemaal niks, het klapdeurtje vond hij ook te spannend. Dus heb ik weer het oude kattengrit voor hem gekocht en de deurtjes van de twee bakken verwijderd. Gelukkig waren we snel klaar in het dierenziekenhuis en hebben we Salvador lekker thuis afgezet. Wij zijn met z'n vijven alsnog naar de winkel met feestjurken gereden. In de auto vertelde jongste kind dat ze het aller-allerliefst een effen paarse galajurk wilde, en daar hing hij: een prachtige, goed passende paarsglanzende strapless galajurk. Een paar nieuwe zilveren hakjes vonden we erbij en zelfs een klein tasje van parelkraaltjes voor haar mobiel konden we scoren. Ze voelde zich geweldig. Ons kleinste kuikentje is klaar voor het schoolbal met muziek en dans.

Our VW camper in the spotlights

IN THE SPOTLIGHTS

“Laurel: I don't need a ring or a license, or a spectacular white dress. It's not marriage so much, or at all really, that matters. It's the promise. It's the knowing someone wants me to be part of his life. Someone loves me, that I'm the one for him. That's not just enough, it's everything.” 

― Nora Roberts

De regen sloeg hard tegen de zolderramen toen ik wakker werd. Regen zou heel jammer zijn voor het bruidspaar vandaag. Ze hebben immers drie keer hun trouwfeest moeten verzetten vanwege het virus. Hoe zuur zou het dan zijn dat het precies vandaag zo hard regent en stormt? Na mijn yogales maak ik me gereed en stap in onze antieke VW bus die al een paar dagen voor de deur staat. Vooraf de buitenkant schoongemaakt en het chroom mooi opgepoetst met schoonmaakazijn. De tank met benzine gevuld. Mijn lief had het fietsenrek eraf gehaald voor de gelegenheid. Veel fotogenieker. Onze kampeerspullen uit de achterklep gehaald, gezellige schapenvachtjes op de zittingen. Tros ballonnen. Ik had eerder al nieuwe wieldoppen via internet gekocht. Eerst haal ik de bruidegom op met zijn twee zoontjes. De fotograaf is al binnen om wat fotootjes te schieten. Ik krijg twee bosjes met gekleurde linten om aan de spiegels van de bus te hangen. Daarna wordt er een fotoshoot met de jochies en hun papa bij onze Volkswagen bus gedaan. Het waait maar het blijft droog. Vervolgens rijden we naar het ouderlijk huis van de bruid. Bekend terrein voor mij, ik zag de moeder van de bruid wekelijks. Ik nam één van mijn cliënten elke vrijdagmiddag mee naar haar, de kapster. Ik bleef dan gezellig een kop thee drinken. Ik parkeer de bus voor haar deur en de bruid komt traditiegetrouw de trap af in de hal. Binnen in de huiskamer wordt er met familie en wat vriendinnen geproost met limoncello. Na wat foto’s van het bruidspaar voor het huis en in de bus rijden we naar oma in het verzorgingstehuis, binnenin het oude stadshart van Breda. Ik parkeer de bus pal voor de voordeur.  Oma geniet van haar kleindochter in een prachtige witte bruidsjapon. Toch gaat helaas ook heel veel langs haar heen. Oma vindt de oude bus prachtig. De fotograaf stapt bij mij voor in de bus, we gaan met het gezinnetje de binnenstad afstruinen voor mooie fotolocaties. Ondanks de slechte weersvoorspellingen blijft het de hele dag gelukkig droog. De storm heeft de regenwolken verdreven. Mooi licht om te fotograferen. Wat een geluk! Ik parkeer midden op het kasteelplein,  wurm me door fotogenieke, oude smalle eenrichtingsstraatjes en parkeer vaak clandestien op de stoep. Alles lukt. Ons charmante busje in the spotlights. 

Ik denk af en toe terug aan onze eigen trouwdag in de maand oktober. Begon ook met regen. Niet tijdens de fotoshoot gelukkig, maar wel vlak ervoor. De straten van Amsterdam waren nat. We staken de Sarphatistraat over waarvan de trambanen glad en nat waren. Voor het Amstelhotel klom ik met de hulp van mijn lief op de stenen rand van de brug over de Amstel, daar is op foto’s terug te zien hoe zwart de rand van m’n witte jurk al was. Ik balanceer over het randje van een stadsfontein op het Frederiksplein en we gaan het Wertheimpark in. Ons gehuurde, oude Kevertje reed ons daarna naar de Magere Brug over de Amstel waar we wederom in de nattigheid leuke bruidsfoto’s maken. Later blijkt de onderkant van mijn jurk werkelijk pikzwart te zijn geworden.  Ook de jurk van deze bruid wordt vuil, maar haar lieve moeder sopt met een sponsje haar jurk weer helemaal wit. Ook de witte overhemden van de jongens blijken (fruit)vlekken te hebben. De goed voorbereide bruid had de overhemdjes dubbel gekocht dus oma helpt snel met omkleden. Na een broodje, een kop thee en een hoop gedoe met honderd tassen die naar hotels, de feestlocatie, logeeradressen van de jongens en wel (of juist niet) in onze bus mee moeten, vertrekken we naar het oude theatertje in de binnenstad. De trouwlocatie. Alle gasten zijn daar al aanwezig en mogen buiten gaan staan om het bruidspaar te verwelkomen met bellenblaas. Wij wachten geduldig om de hoek in de VW bus op een seintje dat we mogen gaan rijden. Ik rijd het verboden-in-te-rijden smalle straatje in en jahoor daar staat iedereen te juichen. Ik toeter wat met de schorre claxon. De bruidegom schuift de deur open en het jonge gezinnetje springt eruit. Gejuich. Er worden nog wat groepsfoto’s gemaakt op straat en dan gaat het feestgedruis naar binnen. Ik manoeuvreer de bus heel voorzichtig achteruit het straatje weer uit en parkeer ergens een heel stuk van het theater vandaan. Ik loop weer terug en heb maar tien minuten van de officiële ceremonie gemist. Daar zitten ze vooraan op een Chesterfield bank, luisterend naar de ambtenaar die een leuk verhaaltje houdt. Ik zie de fotograaf rondrennen om foto’s te maken. Naar het balkon, weer terug, toch weer naar boven. Ik benijd haar niet. Je kunt het maar één keer goed doen. Bruiloften fotograferen is een stress klus. Omdat ik als chauffeur ook steeds op de fotolocaties aanwezig was maakte ik ook wat fotootjes met m’n telefoon. Ook filmpjes voor het bruidspaar. Tegenwoordig stuurt de fotograaf de beelden digitaal. Zeventwintig jaar geleden kregen mijn lief en ik na een aantal weken een groot album met zwarte pagina’s waar de mooiste foto’s van de reeks reeds ingeplakt waren. Geen negatieven, niks. Bijbestellen via de fotograaf. In ons album zaten ook foto’s waar we niet perse blij mee waren. Trucfoto’s waar we dubbel opstonden, of nog erger…wij als bruidspaar ín het bruidsboeket afgebeeld. Toen ons oude fotoalbum bijna zeven jaar terug helemaal verfomfaaid uit de zeecontainer van de Mexicaanse verhuizing tevoorschijn kwam twijfelde ik geen moment. Van het verzekeringsgeld kocht ik in Duitsland een prachtig wit fotoalbum met een bewerkte kaft van leder. Ik haalde alleen de mooiste foto’s uit het verkreukte album en plakte de allermooiste foto’s in het nieuwe album precies zoals ik het wilde. Sindsdien hebben wij een prachtig naturel trouwalbum mooi opgeborgen in een kartonnen doos. De avond dat het kersverse bruidspaar aan het feesten was in het theatertje bladerde ik voor old times sake nog eens door ons eigen trouwalbum. Heel tevreden. 

At Noordwijk Beach!

ZONNIG STRAND
‘In the sweetness of friendship let there be laughter, and sharing of pleasures. For in the dew of little things the heart finds its morning and is refreshed.’ 

- Khalil Gibran

Ergens begin van dit jaar hadden we een weekendje weg met oude vrienden bedacht. We kennen elkaar dit jaar al vijfendertig jaar. Dat was overigens niet de reden van ons gezamenlijk weekendje weg. April leek zo ver weg toen we boekten, en ook zo heerlijk voorjaar-achtig… We kozen optimistisch een strandlocatie tussen beiden woonplaatsen in. Op de bewuste zaterdag zagen we, eenmaal in Zandvoort aangekomen, echter overal sneeuw op de daken van huizen, sneeuw in de duinpannen… Na twee weken lang een warm lentezonnetje in onze achtertuin, vertrokken wij deze bewuste zaterdagochtend terwijl het net twee graden boven nul was. Tijdens een gezamenlijke lunch in een geweldig strandtentje pal aan zee, waar de zon tóch uitbundig scheen en de tafeltjes uitnodigend buiten neergezet waren, voelde het meteen als een korte vakantie. We hadden ten tijde van de boeking ook optimistisch een tour op vier E-choppers gereserveerd. Door de duinen. Emissieloos en geruisloos door de natuur. Drie uur lang. Een ijzige wind langs de ijskoude, besneeuwde duinpannen deed onze handen echter bevriezen aan het stuur ookal hadden we ons alle vier goed voorbereid met handschoenen. De dames zelfs lekker een gebreide muts op ons hoofd. Je zit stil op die elektrische chopper met een koude wind langs je gezicht. Mijn lippen bevroren bijna. Bij een stoplicht probeerde ik wat te zeggen maar ik kreeg geen beweging in mijn lippen! Toch was de route om te genieten. Muisstil door het landschap langs de Hollandse kust. Een heel andere ervaring dan met een auto of een motor. Heel veel wilde herten zagen we van dichtbij toen we richting Noordwijk tuften. In Noordwijk móesten we even afstappen om in het zonnetje, op een lekker beschut terras in een duinpan, onze handen en lijf op te warmen met warme chocomel. Ik vond het best spannend om op zo’n zwaar ding, die best hard gaat, te rijden. Ik durfde de heenweg niet harder dan vijfentwintig kilometer per uur. Het remmen vond ik vooral eng. De achteruit spiegels stonden zo ver uit elkaar dat ik bang was een lantaarnpaal langs de weg te raken. Bochten waren ook eng met zo’n zwaar stuur. Op de terugweg via Zandvoort naar Hillegom kreeg ik steeds meer vertrouwen, wat erg goed uitkwam, want we hadden ze drie uur gehuurd en de tijd begon te dringen. In volle vaart reden we met z’n viertjes achter elkaar naar de verhuurder. Mijn lief was de hekkensluiter, heel zorgzaam keek hij op mij toe of het wel allemaal oké ging. 

Ik heb één keer in m’n leven op een brommer gereden. De nieuwe brommer van m’n moeder. Een witte Tomos. Op de één of andere manier ging ik op een glad houten bruggetje onderuit. De stuurbekrachtiging was na de val kapot, ook mijn nieuwe Levi’s die ik van mijn weinige kleedgeld had gekocht, een flink bloedende snee in mijn knie en op mijn spierwitte spijkerjasje zat zo’n grote olievlek dat het er natuurlijk nooit meer uitging. Ik was een arme student, de val was een groot fiasco. Misschien was het dat angstgevoel dat ik deze middag niet helemaal voluit durfde te rijden. Toch heb ik enorm genoten van dit avontuur; rond zwerven door de prachtige duinen en het oude bos van Vogelenzang. Het was een gebied dat mijn lief en ik goed kennen, omdat wij vroeger in de zomer op de fiets van Hoofddorp, de woonplaats van mijn moeder, naar Zandvoort gingen om lekker op het strand te zijn. Ik herinner me een zomermiddag dat op de fietsband van mijn lief een bobbel zo groot als een ei verscheen. Een klapband stond te gebeuren. We belden aan bij één van de kapitale villa’s in Aerdenhout en vroegen om draad en naald. We naaiden de buitenband zo goed mogelijk als dat ging weer dicht zodat de binnenband niet kon klappen en zetten onze fietstocht naar het strand natuurlijk weer voort. We leverden de vier E-choppers nét op tijd weer in. In het hotel hebben mijn lief en ik eerst onze verkleumde voeten opgewarmd onder de hete douche. Ik had een splinternieuw, hip boutique hotel in het centrum van Zandvoort gereserveerd. Echt een modieus ingericht hotelletje met een fantastische douche. Die avond genoten we van een jarenlange vriendschap. Een reünie terwijl we smulden van het diner in een klein gezellig restaurantje. Herinneringen kwamen voorbij. Als achttienjarige leerden we onze vriend op de universiteit kennen - twee jaar daarna zijn vriendin, nu vrouw. Nu, als volwassenen en op één of andere manier geslaagd keken we terug op ons leven. De volgende ochtend kozen we voor een ontbijtbuffet in een doorsnee hotel van een grote keten. Bijna twee uur samen zitten ontbijten en bijpraten. Onze oude universitair docenten van vroeger kwamen nog even ter sprake. Door het raam zagen we regen uit dichtgepakte donkere wolken naar beneden vallen boven zee. Toch stapten mijn lief en ik na afscheid van onze vrienden dapper het strand op en maakten een heerlijke strandwandeling van een paar uur. De zon loste de donkere wolken op en op de helft van onze wandeling klommen we de duinen in hebben heerlijk uit de wind, volop in de zon, in een duinpan mijn jas uitgespreid als een kleed. Lekker op onze rug hebben we onze ogen gesloten. Een cadeautje! Pure rust, golven in de verte, het geluid van zeemeeuwen boven ons en de zon die ons aangenaam verwarmde via onze huid. Ultiem voorjaarsgevoel. Daarna wandelden we op ons gemakje weer terug langs de waterkant. Nog even op een zonovergoten terras achter glas samen wat gedronken ter afsluiting. Het was een heerlijk weekendje aan zee, een korte vakantie eigenlijk. Onverwachts zonnig. Onze batterij is weer opgeladen. 

Enjoying the sun at Beestenmarkt, Delft

DELFT

‘Few will have the greatness to bend history itself; but each of us can work to change a small portion of events, and in the total; of all those acts will be written the history of this generation.’ 

- Robert Kennedy

In het museumwinkeltje op de Voldersgracht in het historische Delft struin ik wat rond en vind ik een pakketje briefpapier. Ik ben dol op briefpapier! Ik schrijf al vanaf het moment dat ik kán schrijven brieven aan mijn vriendinnetje waar ik twaalf fijne zomers mee op de camping in Drenthe doorbracht. Wij waren drie jaar oud toen dat jaarlijkse kampeeravontuur begon. In de jaren erna kwamen er nog vele penvriendinnetjes bij. Vanuit Amerika heb ik ook drie jaar lang paginalange brieven naar mijn moeder en vriendinnen geschreven. En na onze verhuizing terug naar Nederland gingen mijn brieven de andere kant overzee, naar mijn vriendinnen in Massachusetts. Nog steeds stuur ik met een Amerikaanse vriendin elke december een gezellige brief heen en weer. En de brieven die ik ontvang bewaar ik allemaal. Zo kreeg ik deze verjaardag van mijn campingvriendinnetje die ik dit jaar trouwens vijftig jaar ken, een doosje toegestuurd gevuld met enveloppen met mijn eigen - met vulpen geschreven - brieven. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen, maar de oudste die ik zag dateert van 1978…ik was 9 jaar oud. Postcodes bestonden nog niet. Ik schrijf trouwens tot op de dag van vandaag met vulpen. Ik heb een vriendin die ik ken van zwangerschapsyoga van onze oudste (dus een vriendschap van vierentwintig jaar) met wie ik ouderwets brieven schrijf sinds ons verblijf in The States. Zij zat met haar gezin met twee kleintjes op 11 september in het vliegtuig op weg naar ons toen het vliegtuig omkeerde naar Schiphol vanwege de aanslag in 2001. Tot op de dag van vandaag schrijven wij handgeschreven brieven. In Delft heb ik dus weer mooi briefpapier gescoord, helemaal blij mee. Het mooie Delft, de stad ademt Johannes Vermeer. Zijn meesterwerken als ‘Het straatje’, ‘Het melkmeisje’ en ‘Meisje met de parel’…de wereld waarin hij leefde bestaat nog helemaal. Zelfs de locatie ‘het straatje’, aan de Vlamingstraat is recentelijk bekend geworden en daar zijn wij natuurlijk even langs gelopen. Een wandeling in de voetstappen van Vermeer. Delft heeft in die eeuwen amper iets ingeleverd van zijn oude luister. Het is nog steeds een netwerk van vele grachtjes en heel veel markten waarvan de Beestenmarkt en Markt - met de Nieuwe Kerk waar de koninklijke familie begraven ligt - het meest fenomaal zijn.  We zitten deze middag regelmatig op een zonnig terras te genieten. 

We struinen over de grachten en dan duik ik een antiekzaakje in. Een zeer vriendelijke opa en oma begroeten me. Mijn lief staat buiten in het zonnetje te wachten. De oude mevrouw maakt een praatje met me. Ik bekijk ondertussen de snuisterijen. Uiteraard staat er veel Delfstblauw porselein tussen. En dan valt mijn oog op een oude wereldkaart. Ingelijst met een prachtige, mosgroene passe-partout. Ik mag van de oude meneer de lijst van de wand halen. Ik tuur naar de kleine lettertjes. Moeilijk te ontcijferen met mijn zonnebril op. Ik roep mijn lief naar binnen. De kaart blijkt uit januari 1841 te zijn. De oude meneer vertelt iets over koperplaten en drukpers. Diepdruk wordt dat genoemd. Door de geschiedenis heen wordt dat vooral gebruikt voor het reproduceren van afbeeldingen. Zoals de naam al zegt, ligt bij diepdruk het af te drukken beeld dieper in de drukvorm. Die drukvorm is meestal een zachte metalen plaat, zoals koper. Voor een ets wrijft de kunstenaar een koperen plaat in met was. Hij brengt de tekening aan door de was op sommige plaatsen weg te schrapen. Vervolgens dompelt hij de plaat onder in een bad met zuur, zodat er diepere groeven ontstaan. De drukker brengt inkt aan op de drukplaat en slaat ze daarna af, waardoor er enkel in de groeven inkt achterblijft. Het papier wordt nu met grote kracht tegen de drukplaat geperst en neemt de inkt op. Voilá een prent. Een nadeel bij diepdruk is dat je van één drukplaat slechts een beperkt aantal afdrukken kan maken. Hoe leuk is het dan dat wij zo’n antieke wereldafbeelding van honderdtachtig jaar oud, uit Londen, in huis kunnen halen? Mijn vader was offset drukker dus het verhaal spreekt mij aan. We besluiten het klassieke werk te kopen. Het winkeltje ligt aan de Verwersdijk niet ver van de Nieuwe kerk. De oude meneer legt uit dat de oudste huizen van Delft rondom de kerk staan. Zijn vrouw had een historisch onderzoek laten doen aan het huis en de schatting was dat het uit de zestiende eeuw afstamt. Naast hun huis is een steeg waarlangs de paarden naar achter werden gebracht. Zoals wij tegenwoordig onze fiets achter in de schuur zetten. Prachtige glas-in-lood ramen. Ik geniet van zo’n relaxt bezoekje. Zoals ik van de hele dag geniet eigenlijk. Mijn lief en ik waren ooit één keer eerder in Delft geweest. Dat moet zo’n vijfentwintig jaar geleden zijn geweest toen we meededen aan een drakenbootrace op de Rotte in Rotterdam. Met een team van zijn werkgever. Volgens de eeuwenoude Chinese traditie streden teams in die race in echte drakenboten om de eerste plek. Aangevoerd door het luide tromgeroffel en de aanmoedigingen van het publiek vanaf de oevers, peddelden de teams zich naar de finish. Het was een groot spektakel herinner ik me. Water, boten met mensen in vrolijke kleuren T-shirts, teamspirit, competitie, buitenlucht en muziek. Het eten werd verzorgd door het bedrijf. Na deze gezellige dag gingen we met een jongeman mee die in Delft met zijn vriendin in een nieuwbouwhuis pal aan een gracht woonde. Daar sloten we de zonnige dag af. Deze middag in Delft sloten wij samen af met een portie bitterballen op het grote, zonnige terras op de Beestenmarkt waar we onze date ontmoetten om later lekker samen in een restaurantje op hetzelfde plein te gaan eten.