 |
| A stop during our mountain walk… |
‘We are now in the mountains and they are in us, kindling enthusiasm, making every nerve quiver, feeling every pore and cell of us.’
Wilde bloemen. Zoveel kleuren en soorten dat ik ze niet allemaal herkende. Bedrijvige insecten. Vlinders in alle kleuren, zelfs korenblauw. Rivierstenen. Het geluid van een kreekje. Achter de camping liepen we na een waterbron uit de bergen linksaf en daar begonnen wij aan een flinke bergwandeling. We klommen en klommen. Het eerste half uur was steil omhoog. Het pad werd een paadje. We moesten steeds vaker onze voeten zetten tussen weelderige frisgroene plantjes. ‘Komt hier nog wel eens iemand?’ vroegen we ons hardop af. We wisten wel dat we zouden moeten klimmen, we zijn tenslotte in de Kamnik-Savinja Alpen. Dit viel me echter best zwaar. Dertig graden. Uiteindelijk kwamen we op een hoog gelegen traktorpad uit. Na een uurtje liepen we ineens uit het dichte woud en stapten zo een typische alpenweide op. Zo één uit de film ‘Sound of Music’. Prachtige zacht glooiende grasvelden met een adembenemend uitzicht op de hogere Alpen in de verte. Fel zonlicht. Tranen welden op in mijn ogen. Mijn lief hield me vast. De perfecte schoonheid emotioneerde me. Het frisgroene glooiende gras, de knalblauwe hemel met een verdwaald wolkje. De ruige bergentoppen in de verte. De vele veldbloemen die de prachtig gekleurde vlinders aantrokken. Als er een hemel bestaat zou hij er zo uit kunnen zien. We vervolgden onze weg een stukje en kwamen op een verhard weggetje naar een boerderij. Ik plofte neer op de weg in de schaduw, mijn lief ook en we dronken uit de waterfles en aten wat dropjes die we in onze rugzak gestopt hadden. We bestudeerden het landkaartje dat we meegekregen hadden van de jongen van de receptie. We zaten op een moeilijk punt met veel mogelijkheden welke richting we op konden. We wilden langs het vertrekpunt waar paragliders hun vlucht starten. Echter uitgerekend aan de hand van het stukje dat we hadden gelopen in ruim een uur concludeerden we dat we nooit in vier uur die er voor stond de complete wandeling konden lopen. Wij liepen veel trager. We zouden een nieuw pad moeten kiezen op ‘t kaartje die zou afdalen naar de camping of ons dorpje Mozirje. Twee paden hebben we geprobeerd, maar ze waren zo dichtgegroeid en verwilderd met bloemen en plantjes die een glimp van de zon wilden opvangen dat we besloten weer terug te lopen naar het verharde weggetje. Ineens zag ik beneden ons een naar-het-leek écht bospad lopen. Daarvoor moesten we wel steil afdalen tussen de bomen, het gevallen blad en losse takken. Het lukte ons zonder vallen. Het pad bleek eigenlijk een opgedroogde rivierbedding te zijn. We daalden af tussen zwervende rivierstenen die door een harde stroom her en der terecht waren gekomen. De temperatuur ging omhoog bij elke stap in onze afdaling. Zo strompelden we langzaam de berg af totdat we op het erf van een boerderij terecht kwamen. Perzikbomen, vijgenbomen, appel- en perenbomen. Kippen. Een antieke schuur. De boer was blokken aan het zagen van megagrote boomstammen. Hij wees ons de weg in het Sloveens. We moesten twee keer een soort prikkeldraad hekje overklimmen waar hij t-shirts aangebonden had als terreinafzetting. Daarna herkenden we de weg terug naar de camping. We vulden onze bijna lege waterfles bij de waterput en wandelden kort daarna de camping op. We trakteerden onszelf eerst met een heel grote ijsco. Dat hadden we wel verdiend vandaag.
De allerlaatste campingdag valt een beetje in duigen. Een lesje in ‘t nu zijn voor mij. Alle plannen voor de rest van de dag loslaten. Mijn lief is vannacht onwel geworden. Een nacht verlicht door duizenden sterren. Eigenlijk werd hij gistermiddag al ziek. Het weer is gisteren vroeg in de avond ook omgeslagen. Een zomers buitje dat een voorbode was voor veel meer regen. We hadden de luifel droog op willen bergen op de ochtend van vertrek, maar vanmorgen werd ik wakker van regengetik. Natte luifel dus… Mijn lief had alle spullen al droog onder de luifel weg gezet. Gelukkig hadden we de (natte) luifel dus nog. Een prachtige regenboog sierde de hemel en boog voor de bergen langs naar beneden toen ik op weg was naar het toiletgebouw. Een cadeautje. Die ochtend bleef mijn lief in bed liggen, geen keus. Toen de zon fel doorbrak heb ik de zijwand van de luifel droog opgevouwen, het keukenstel netjes opgeruimd. Servies zit altijd in een grote plastic bak dus die zou met deksel veilig zijn tijdens de volgende bui. De middag ervoor, na de intensieve wandeling, voelde mijn lief zich ook niet geheel top dus was ik toen in m’n uppie naar de rivier gewandeld. Alleen met een handdoek en m’n boek die ik bijna uit had. Ik had de handdoek opgevouwen in een vierkantje en op mijn slippertjes gelegd, als comfortabel zitje op een grote riviersteen. Voetjes in het stromende koele, heldere water. Ik zag forellen van zo’n vijftien centimeter vlakbij mij uit het water springen. Ik zag baby forellen om de hoek van een rots in een wat rustigere poel van water zwemmen. Ik zag wolken vanuit de bergen mijn kant op drijven. Het licht kreeg een groenere tint. Een regenboog verscheen. Onweer gedonder in de verte bleef achter de bergen hangen. Heel bijzonder om zo in je eentje dit allemaal te observeren. Ik voelde me er heel senang bij. Mijn boek rustig uitgelezen aan het water. Vroeg in de avond was er dus dat zomerse buitje, de aankondiging van meer zwaar weer. Vandaag een dag gevuld met regenbuien. Raar sfeertje op de camping. Elektriciteit uitgevallen. Mijn lief kwam vanmiddag even uit bed om met mij de opgedroogde luifel snel op te ruimen toen de volgende regenbui zich al aanmeldde. Alles lag op tijd in de bus. Fijn opgeruimd gevoel. De lange zomervakantie komt bijna tot een eind. Eind van de middag vluchtten we samen naar de grote open maar overdekte keuken van de camping. Ik met mijn iPad, thermoskan vol kamillethee die ik gezet had voordat ik het keukentje opruimde, een reep chocolade en mijn volgende boek. Alsof de hemel openbarstte zo kwam het water met bakken en veel kabaal van onweergeweld naar beneden. Toen we eenmaal terug konden naar de bus was de lege afwasteil ernaast in één bui tot de rand gevuld met regenwater…
17 augustus 2025 | Mozirje, Slovenië
