Eating icecream at our campsite!

KAMPEERDINO’S
‘The memories we make with our family are everything.’

- Candace Cameron Buren

Wie wat bewaart die heeft wat. Toen we in de garage nog wat kampeerspullen bij elkaar zochten, meeste dingen liggen gewoonlijk opgeruimd in de kampeerbus, vonden we twee oude HEMA luchtbedjes voor in zee van de kinderen die toen een stuk jonger waren. Op z’n minst vier jaar geleden, want met vliegtuigvakanties sjouwen we zulke ondingen natuurlijk niet mee. Eén met een geel en zwarte panterprint en één in de vorm van een knalroze ijsje, het toefje slagroom is de rugleuning. Ze gingen mee in de auto. Na tien dagen hier in Kroatië aan zee vinden we onszelf bruin genoeg gekleurd door de zon om op zo’n ding in zee te durven drijven. Je kunt namelijk behoorlijk verbranden relaxt dobberend op zo’n luchtbed op zee. Ik was de eerste die het ijsje mee in zee nam. Meiden en mijn lief zaten afwachtend op het strand toe te kijken. Ik was deze keer zonder waterschoentjes de zee in gestapt, dat leek me een fijner gevoel drijvend op zee. Ik zwom dus een eindje weg van de rotsen om daar op dat luchtbed te klimmen. Ik had mezelf vooraf natuurlijk ingesmeerd met een hoge zonnebrandfactor en het bedje nat gemaakt in zee. Geen goede combinatie! Als ik er al mijn been overheen kreeg in het diepe water, had ik vaak niet de kracht om mijn lijf er ook nog op te sjouwen. En wanneer ik wél de kracht had om me erop te hijsen gleed ik er aan de andere kant met net zo’n vaart weer af. Het werd een heel spektakel! Ik kreeg de slappe lach en dat maakte het allemaal nog erger. Ik kreeg visioenen van terugklimmen op zo’n banaan achter een speedboot wanneer je er in de bocht afgezwiept bent. Niet te doen! Onze kinderen op het strand kwamen hikkend van de lach niet meer bij, middelste pakte zelfs haar telefoon om het te filmen. Mijn lief reageerde droog toen hij opkeek van z’n puzzelboekje, ‘Wat een afgang’ en puzzelde weer verder. Het duurde zó lang dat de meiden uiteindelijk opstonden om me te helpen. Een Nederlandstalige vrouw badend in zee had het ook gadegeslagen en maakte lachend een opmerking naar de meiden dat het niet makkelijk was om op zo’n luchtbed te klimmen. Andere mensen aan de kant hadden kennelijk ook gekeken en gelachen. De truc is natuurlijk om in het ondiepe, op een grote hoge steen gracieus op dat luchtbedje te gaan zitten. Alleen wilde ik niet op blote voeten op die soms scherpe rotsen staan… Zeker de helft van de campinggasten hier heeft een opblaasbaar supboard. Een rage die even langs mij heengegaan is. Ik weet natuurlijk wel dat er yogales op zulke supboards gegeven wordt. Hier drijven hele families zittend achter elkaar met een roeispaan op zo’n supboard in de golven. Soms hebben een aantal van hen een snorkel en snorkelpijp al op hun droge hoofd opgebonden. Daar moet ik dan weer om glimlachen. Ik zie er niet vaak iemand echt op staan peddelen waar het volgens mij voor bedoeld is. Er is ook een andere beweging in het campingleven die ook compleet langs me heen gegaan is. Voordat we op weg gingen had ik onze gastank om te koken willen omwisselen voor een volle, maar in de campingwinkel bleek hij nog minstens halfvol. Helaas was hij toch na een dag of vijftien, op de helft van onze vakantie, leeg. Nergens konden we de lege tank omwisselen. Niet op onze camping, of een andere grotere camping, niet bij Intersport die wat kampeerspullen verkocht, niet bij benzinestations hebben we ze zien staan noch bij een grotere supermarkt. Het merk Campingaz bestaat nog wel, maar kennelijk niet meer de grotere gastanks zoals mijn lief en ik die gewend zijn te gebruiken. Ook mijn ouders kookten vijftig jaar terug al op een gasstelletje aangesloten op zo’n tank van Campingaz. Nu viel me het wel op dat veel tenten hier op de camping een keramisch kookplaatje hadden staan, vooral Slovenen. ‘Misschien geen echte kampeerders?’ dacht ik. Maar na ons rondje langs de winkels zijn wij nu als kampeerdino’s ook gezwicht voor een modern elektrisch kookplaatje met twee kookzones. Ons oude kookstelletje met twee gaspitjes die al zo lang tevreden met ons meeging dat er flinke roestplekken op zaten, hebben we dezelfde avond bij het vuil gezet. Afsluiting van een era… 

De mooiste zonsondergang tijdens deze vakantie zien we vanaf de haven van Rodinj. Een uurtje vanaf onze camping is het eeuwenoude havenstadje gelegen dat prachtig tegen een heuvel aangebouwd is. Aanvankelijk lag het oorspronkelijk Romeinse stadje op een eiland. In 1763 werd het met het vasteland verbonden, en ligt het stadje nu op dit schiereiland. Er liggen nog veel eilandjes voor de kust. De stad is nog steeds officieel tweetalig. Deze keer besluiten we eind van de middag te vertrekken zodat we kunnen avondeten in de stad. Het was de eerste écht warme dag, nauwelijks een zuchtje van zee. Ik had eerst nog wat geschilderd met de meiden waar we vaak de dag mee starten. Vrijwel de rest van de ochtend op m’n strandstoeltje in de schaduw van een oude pijnboom - overhangend over het ‘strandje’ - gezeten om naar m’n luisterboek te luisteren. Steeds even voor een dip het zeewater in en daarna een douche om het zout af te spoelen. De zon voelde zó sterk. Na de lunch in de schaduw bij onze kampeerbus gingen we douchen en omkleden om de autorit te maken. Een prachtige, groene rit met de Volvo door de bergen langs de gorge waar de Lim rivier doorheen stroomt. Op deze rivier hebben we vier jaar terug zelf gevaren op een ouderwets houten schip dat vanuit Rovinj vertrok. Auto makkelijk kunnen parkeren en langs het water het stadje ingelopen dat meteen met steile steegjes startte. Geplaveide straatjes met inkijkjes naar zee. Veel bloempotten in de vensterbanken. Vaak ook de blauwe houten luiken gesloten. Veel boetiekjes. Tijd voor Italiaans ijs en wat tapas aan zee. Gelukkig is hier in de stad wel een zeebriesje. Er komen wat herinneringen terug. Vier jaar terug zijn we hier op een zeilboot gestapt voor een middag en avond privé zeilen op zee. Suppen, snorkelen en dutten op de deining van de Adriatische zee. Een rustiek diner op de kabbelende boot bij een ondergaande zon. Heerlijke herinnering waarvan een Polaroid nog steeds op de koelkast hangt. Deze dag gaan we echter dineren aan de boulevard. Ik geniet van een romige piña colada zonder alcohol. Ook gaan onze gedachten terug naar de zomer van drie jaar terug, een maand met ons vijfjes op Sicilië… Eind deze maand ging ik drie jaar geleden, na die vakantie, naar het ziekenhuis vanwege een zweertje op de zijkant van mijn tong die maar niet over ging… Die uitslag heeft ons leven op z’n kop gezet. Er vloeien wat traantjes aan tafel. Hoe onwetend en jong we toen waren, we hadden werkelijk geen enkel idee wat ons te wachten stond. Soms hebben we daar nog verdriet van. Nu zijn we inmiddels door de wol geverfd, we zullen nooit meer zorgeloos zijn en ik heb nog dagelijks met de lichamelijke gevolgen te maken. Ook kan ik niet meer tegen veel kabaal om me heen, of haast, of veel impulsen. Ik ben destijds in één klap een stuk ouder geworden. 

10 augustus 2025 | Savudrija, Kroatië