Boulevard in Novigrad!

REGENBUI
‘I love the smell of rain, and I love the sound of the ocean waves.’

- Amy Purdy

Mijn lief komt na een nacht met veel onweergedonder ergens in de verte, terug van de douche- en afwasgelegenheid op de camping. Er was een aankondiging opgehangen in meerdere talen. De boodschap was dat er vandaag overdag flinke onweersbuien zouden komen met hevige storm en dat je zou moeten zorgen dat je spullen op de camping goed opgeruimd zijn. Op dat moment scheen de ochtendzon nog volop. Na het rustige ontbijt, nadat we de visser onze halve kilo bestelde verse garnalen afgenomen hadden en na het wassen en weken van ons wasgoed in een grote teil met zeep en heet water, gingen we onbezorgd naar het strandje bij onze kampeerbus. Ver weg, boven de Adriatische zee zagen we bijelkaargepakte donkere wolken de zee raken, dat betekende regenbuien. Ook elektrische ontladingen zagen we in die donkerte boven zee. Heel in de verte hoorden we de donder weer flink rommelen. Vreemde gewaarwording. Ik genoot er eigenlijk wel van. Ik had zelfs nog even geslapen op de strandlakens, had nog met jongste een stuk gezwommen in zee tussen een invasie van doorzichtige glibberige kwalletjes toen we de buien zagen bewegen. De wind begon op te zetten, het werd kouder. We dachten aan het briefje met de waarschuwing. We zijn hier nu een week en het onweert bijna elke nacht en nog geen enkele keer hadden ze een briefje opgehangen…. Wat zou dat eigenlijk betekenen? We liepen terug naar de kampeerbus en mijn lief had al soep gemaakt voor lunch, boodschapjes voor beleg op brood gedaan. Toen we eenmaal met z’n viertjes aan tafel zaten viel het ons op dat elke caravan en elke kampeerbus zijn luifel er af had gehaald. Waslijnen waren leeg. Prompt waaide mijn lege eetbord van tafel de lucht in. Dit was het signaal om zelf ook maar alles in te pakken. Eerst alleen de zijwandjes van de luifel eraf vanwege de wind, en het wasgoed van de lijn voor het geval het zou gaan regenen. Dat bleek nog niet voldoende. Toch maar de eettafel afgeruimd, de volle strandtassen in de auto gezet en alle stoelen ingeklapt en plat voor de bus gelegd. Dan ook maar de luifel eraf, want we konden de stormband niet meer vinden. Inmiddels was er geen mens meer te zien op de camping… Iedereen was weggekropen. Na de plensbui liepen we naar een zitbankje om naar de wilde zee te kijken, hoge woeste golven klapten op de rotskust. De lucht klaarde op. Mijn lief en ik pakten onze strandstoeltjes en gingen dicht bij het wilde zeewater zitten. Kijken naar deze natuurverschijnselen. Het in me opnemen van de geluiden van de wilde zee, het donderen in de verte, de bijzondere kleuren van de lucht en het water en de witte koppen op de onstuimige golven. Meditatief. Even geen mensen om ons heen. Eind van de middag begon het hele liedje weer opnieuw. 

De nacht die volgde was de heftigste ooit door ons meegemaakt. Regen, flitsen en donder tegelijkertijd. Het onweer hing precies boven ons hoofd. Mijn lief was al uit bed gestapt om de achterklep bij ons bed te sluiten. Hij zag de twee koppies van de meiden uit hun tentje steken. Ze hadden met AI opgezocht hoe gevaarlijk het was om in een tentje op een luchtbedje tussen hoge pijnbomen te bivakkeren. Levensgevaarlijk, het advies van AI was dan ook direct de plek te verlaten. Ze voelden de donder trillen onder hun bedjes. Ze inspecteerden net met hun hoofden buiten de rits of het veilig was om naar de Volvo te rennen om daar verder te slapen toen mijn lief ze bescheen met een zaklamp. Jongste had tranen van angst over haar wangen rollen. Zij rende naar de kampeerbus waar ik lekker in bed lag, en huilde ‘Mam!’ waarop ik meteen wakker was, het dekbed opensloeg en zei ‘Kom maar hier’. Uren later lag ze nog steeds gerust met haar hoofd op mijn arm te slapen. Mijn lief sliep deze nacht op háár matje naast andere dochter, in het kleine tentje. De volgende ochtend zagen we alle campinggasten opruimen, het wasgoed weer terughangen aan de lijn, stoelen weer uitklappen, alle gevallen dennennaalden voor de tent wegvegen, luifels weer opzetten. Wij hadden met z’n allen deze verschrikkelijke nacht doorstaan, zo voelde het voor mij. Wij vertrokken na het ontbijt naar het oude kuststadje Novigrad, vijftien kilometer verderop. Een vissersdorp ooit door Grieken een paar honderd jaar na Christus gesticht. In de dertiende eeuw zijn de stadmuren door de Romeinen gebouwd die nu nog te zien zijn. De oude sfeervolle huisjes hebben houten luiken, vaak Grieks blauw geschilderd. De boulevard is echt bijzonder vind ik. Overal mogelijkheden om de knalblauwe zee in te gaan met trappetjes of veilig met trapleuningen. Er is zelfs een rond zwembad aan de boulevard gebouwd die met elke golf gevuld wordt met vers zout zeewater. Natuurlijk weer strandlakens bovenop de boulevard waar mensen liggen te zonnen, zelfs strandbedjes werden meegesleept. Prachtig licht opgewarmd door de oude stadsmuren, aangevuld door prachtige weerkaatsing van het licht van de azuurblauwe zee. Een zeer fotogeniek historisch stadje met een grote vissershaven. We hebben er lekker en ontspannen geluncht, langs flanerende mensen bekeken en natuurlijk gesnoept van Italiaans ijs.

3 augustus 2025 | Savudrija, Kroatië