Happy and carefree on vacation!

KAPUTT
‘Het geluk heeft zich niet verstopt in verre paradijzen, achter de horizon of achter de volgende bergkam, maar houdt zich schuil in de naaste omgeving, binnen loopafstand.’

- Gerrit Jan Zwier

Christian belde eind van de middag of we even kwamen kijken. Na drie dagen en nachten wachtend in Spittal had hij eindelijk contact met ons gezocht. Eerst wilde hij ons even laten weten dat om het uur bellen door Hans van de ANWB niet geholpen had, het hield hem van zijn werk. Okay fair enough. Mijn lief en ik sprongen op onze vouwfietsjes die in het fietsenrek voor het Gasthaus stonden en waren binnen vijf minuten bij onze Volkswagenbus. Overal waar we keken hoge Alpen om ons heen. Ook in deze benarde situatie kon ik daar nog steeds van genieten. Volgend jaar wordt de kampeerbus een halve eeuw oud. Een oud besje. In het Oostenrijkse zonnetje stond ie daar te glimmen. Mijn lief kreeg de sleutel van Christian en mocht de motor starten. De startmotor deed hard zijn best maar de motor was niet in beweging te krijgen. Stuk. ‘Kaputt’ zei Christian. Voor zo’n reparatie moet de motor uit de bus getild worden en wordt er aan gesleuteld tot het mankement gevonden is. Zeer tijdrovend werk en manuren kosten veel geld. Erg treurig nieuws. Er kwamen twee gevoelens bij mij naar boven. ‘Hoera, ons geliefde busje mag door de ANWB naar Nederland versleept worden!’. Dat betekent dat wij met een huurauto, indien aanwezig, mogen vertrekken naar huis. Morgen al! Het andere gevoel was heel dubbel. Als Christian of één van zijn monteurs meteen dezelfde middag toen we gestrand waren even de moeite had genomen om de motor te starten was deze conclusie meteen getrokken en hadden wij al thuis kunnen zijn. In plaats van drie nachten in Spittal te wachten. Mijn lief had echter drie dagen lang zoveel pijn van zijn nierstenen gehad, en zóveel water gedronken waardoor hij zó vaak moest plassen dat hij nooit zo’n lange autorit had kunnen maken. Hier heeft hij in alle rust wandelingetjes kunnen maken, ook veel gelopen op onze hotelkamer, en veel kunnen slapen overdag. Dit was toch het beste scenario. Achteraf. Hij had op de dag van de uitslag van de motorpech eigenlijk al weer moeten werken. Vanwege de nierstenen had hij zich ziek gemeld en konden wij rustig de tijd nemen om terug naar Breda te keren. De volgende ochtend vroeg reden wij met de trein een uur door de Alpen naar Klagenfurt waar een splinternieuwe auto voor ons klaar stond. Onze spullen uit de bus zoveel mogelijk in de auto geladen, de rest dat achterbleef gefotografeerd voor het geval dat. Ik nam ook foto’s van de buitenkant en vooral van de chromen spiegels. Een trauma dat ik overhield na transport van onze allereerste prachtig gerenoveerde hippiebus uit Mexico die zwaar beschadigd uit de zeecontainer kwam. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen. Mijn lief zat op de terugweg naast mij, rugleuning van de stoel naar beneden geklapt. Rond etenstijd twijfelde ik nog even of we een hotel moesten zoeken, we hadden veel reistijd verloren aan wegongelukken en werk aan de weg. Doorrijden of een nachtje slapen? Het antwoord werd ons snel op een presenteerblaadje aangeboden. De huisarts had een ziekenhuisafspraak voor mijn lief gemaakt. Een echo en CT-scan van zijn nieren. Voor de volgende dag. Aan de hand daarvan zouden nieuwe medicijnen voorgeschreven kunnen worden die nog net bij de apotheek voor sluitingstijd opgehaald zouden kunnen worden. We reden dus door. We wisselden vanaf dat moment ook af. Helemaal uitgeput van de doorbroken nachten ervoor en de twaalf uur durende autorit kwamen we thuis. Mijn lief stapte meteen onder een hete douchestraal voor zijn rugpijn. De volgende dag bleek uit de scans dat er nog twee steentjes in zijn nier zitten.

Na het ontwaken de volgende ochtend ging ik eerst naar de voortuin om te ontdekken hoe de tuin erbij stond na een maand afwezigheid. De vaste planten deden het prima. De planten in potten hadden het zwaar. Gauw de gieter gevuld met water uit de regenton en de dorstige planten water gegeven. De komende tijd zullen we zien of ze het redden. Ik was teleurgesteld, omdat we vlak voor vertrek een kostbare tuinslang aan de muur van ons huis bevestigd hadden met een extra lange slang en een goede sproeikop erop. Alles om het de huisoppas makkelijk te maken. Ik durfde daarna bijna niet de tuinkas in te lopen… ‘Wat zou ik aantreffen?’ Allereerst zag ik op het terras twee zeer uitgedroogde avocadoplanten staan. Met pijn in mijn hart liep ik naar m’n uit pit opgegroeide projectjes en zag het doffe blad dichtgevouwen en uitgedroogd hangen. Met mijn vingers voelde ik dat de potgrond gortdroog was. Ik zette ze in de oranjerie - misschien was de zon te fel geweest?, en sowieso veel te weinig water gehad. Ik knipte wat dood blad weg en sproeide de planten. Op hoop van zege. Mijn maggiplant op de tuintafel had het niet overleefd. In de glazen oranjerie sprongen de tranen in mijn ogen… De ananaskroon die ik zo zorgzaam in een glazen pot vol vers water al maanden geduldig liet wortelen lag in een ondiep bruin troebel plasje. Koppie onder. Gauw naar de tuinkraan gelopen om de wortelende ananasplant te bevrijden van die prut. In fris water zette ik de spruit terug. De takken van de groot uitgegroeide ananaskers lagen omgevallen, geknakt en uitgedroogd op de grond en veel lampionvruchtjes lagen ernaast. Stokken erbij gepakt om de tropische plant, waarvan ik de zaden op een Pasar Malam gekocht had, te ondersteunen en natuurlijk veel water gegeven. Van mijn sinaasappelboompje uit een perssinaasappelpitje opgegroeid zag ik de bladeren geel verkleuren. De passiebloem was flink uitgedroogd vol bruin in elkaar gevouwen blad. Ik moest slikken. Later keerde ik terug om in alle rust alles nog eens te observeren. Twee grote aubergines waren ontstaan, een flinke komkommer en zelfs nog een augurk aan de bijna verdorde augurkenplant. De aloë vera plant die ik gered had uit de vrieskou floreerde in de warmte in z’n terracotta pot. De andere ananasstek had nieuwe scheuten gekregen. Het was niet alleen kommer en kwel, er was ook zéker wat gegroeid zoals de pruimtomaten en kilo’s pruimen. Het grasveld was minstens één keer door hem gemaaid. De poezen hadden dagelijks eten gehad van de huisoppas, maar waren daarentegen nauwelijks aangehaald. Hun vacht zat vol losgelaten haren… Jammer. In de nacht van onze thuiskomst wilde ik meteen een pittekruik verwarmen voor de pijnlijke rug van mijn lief maar de magnetron was zó vet…dat ging dan weer niet.  

22 augustus 2025 | Breda