Our wonderful resort on Bintan island | Indonesia

TROPISCHE STRANDEN
‘I have traveled a fair amount, and I have visited some great cities. I love architecture and museums and castles and ruins and central markets and even double-decker bus tours. But, I am a sucker for a tropical beach.’

- Chelsea Cain

Met de snelle veerboot voeren oudste dochter en ik op vrijdagochtend van Singapore, in ruim een uur, naar het Indonesische eilandje Bintan. Zoals we ook vorige zomer met ons gezin met de veerboot van Singapore naar het Indonesische eiland Batam voeren. De taxichauffeur van het resort, gekleed in een typisch batik overhemd, stond ons met een bordje op te wachten buiten de aankomsthal. De tropische zon scheen volop. Onderweg naar het resort, een rit van een uurtje, waren er vele aha-momentjes van onze eerdere reis naar het Indonesische eiland Borneo dat overigens vlakbij ligt. De felgekleurde huisjes langs de weg met een verhoogd houten terras ervoor. De was die buiten hangt te drogen. De vele plastic jerrycans benzine voor de deur, voor de brommers en motorbootjes. De aangeharkte grond rondom het huis. De brommers over straat met een ouder en een klein kind achterop, of soms beiden ouders en het kind ertussen. De dames gesluierd. Brommers met grote rieten manden achterop. Aapjes langs de weg. De jungle. De dieprode aarde waar ik vorige zomer zo diep in wegzakte. De lichtblauwe zee. Oude houten visserboten dobberend op zee. Lange half vervallen houten steigers tot ver in zee. Zo fotogeniek! De banner voordat je een dorpje binnenrijdt met ‘Selamat’ erop, hallo. Vooral de stilte op straat en het vele tropische groen langs de weg vallen me deze keer op na een paar dagen in de grote stad van onze dochter vertoefd te hebben. We worden hartelijk ontvangen met een glaasje meloensap. Het niet al te grote resort is heerlijk stil in het naseizoen. Misschien zes bezette kamers, van de vijfentwintig? We kleden ons om en lopen naar het witte strand. Bedjes, parasols en handdoeken van het hotel. We wandelen bij laag tij naar het piepkleine eilandje voor ons. Klimmen op de schommels aldaar.  Eenmaal terug plonsen we meteen in het verlaten, lauwwarme zwembad. We genieten van het water, en de omgeving die te zien is vanuit het zwembad. Het strand, de zee, de bootjes in de zee, de typische houten huisjes op palen, de palmbomen en de kleine eilandjes in de verte. De tropische ambiance. De rust. We dobberen en kletsen wat. Vallen na de lunch, die uit lokale vis bestaat, beiden in slaap op ons ligbedje in de schaduw onder de rieten parasol. We drinken tropische vruchtensapjes zoals van zuurzak. We bellen natuurlijk even met het thuisfront, alhoewel één dochter (zus) in Australië is. Zij vertrekt volgende week met vriendinnen juist naar Cairns, naar de Great Barrier Reef. Snorkelen en skydiving. Wat is dit voor abnormaal reislustig nomadengezin? Wij houden ieder van onderweg zijn. Wij houden ieder van avontuur en natuur. En wij houden ieder van nieuwe indrukken.  Wij houden vooral van vrijheid. Verre-afstandsdochter en ik genieten hier in onze bikini’s, van onze tijd samen, het tropische zeebriesje en de zon, maar zeker ook van onze luister- en leesboeken. Ik geniet van haar aanwezigheid. Haar energie. 

De volgende middag zouden we gaan snorkelen. Een bootje zou ons erheen brengen. We hadden twee verse sapjes, gebakken uienringen en kipnuggets to go besteld. Om daar te lunchen. Een kwartier voor vertrek barst er echter een hevige tropische regenbui los. De baliemedewerker komt naar ons toe om te zeggen dat het snorkelen nu niet door kan gaan. Misschien later op de middag nog. Terwijl we onze snacks op het resort eten, en de regen met bakken uit de lucht komt vallen, komt dochter met een heel goed idee. We gaan vanmiddag naar de geboekte massages van morgen en gaan morgen snorkelen. Dat is precies wat we uiteindelijk deden. In de massagesalon, gelegen in een houten huis op palen boven zee, hadden we beiden een hair spa van maar liefst een uur lang. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Als eerste mochten we een soort makkelijke strapless jurk aantrekken van batikstof. Daarna mochten we plaatsnemen op zachte stoelen met ons hoofd achterover in een spoelbak. Deze ruimte had geen glazen ramen. Volledig uitzicht op zee. Haren kammen en haren wassen, schedel masseren, shampoo, crème, weer masseren, haren spoelen, schouder- en nekmassage, armen en handen ook. Masker in ons haar gemasseerd en met handdoek omgevouwen wat minuten onder een warme kap. Kopje gemberthee. Geluid van tropische vogels in de buurt, aanspoelende golven. Ik concentreer me op de stilte. Nog een keer kammen, haarolie erin gemasseerd en daarna met lauwe lucht drogen met de föhn. Vingers door mijn haar. Ongelofelijk relaxt. De zon gaat onder. 

Bintan, Indonesië | 28 september 2024

Sharing a milk tea after Thai dinner!

SOLITUDE
‘But I need solitude - which is to say, recovery, return to myself, the breath of a free, light, playful air.’

- Friedrich Nietzsche

Onder een groepje palmbomen zit ik aan een bijna verlaten strand. Ik kijk uit over de zee, Straat Singapore, en zie in de verte naast kleine eilandjes met tropische bebossing ook grote containerschepen voorbij varen naar verre bestemmingen. Singapore is één van de drukste havens ter wereld. Ooit stond onze hele inboedel ook in zo’n zeecontainer opgeslagen om over zee naar onze nieuwe bestemming, of terug naar huis, te worden gebracht. Maar liefst vier keer. Altijd een avontuur. Singapore is bij uitstek een expat-bestemming. Een overvolle stad met vijfenhalf miljoen inwoners, waarvan onze dochter er één is. Meer dan een kwart van de bevolking woont hier tijdelijk. Het eiland is van oudsher bevolkt geweest door immigranten. Eén van de meest vooruitstrevende landen ter wereld met torenhoge, moderne zakengebouwen. Financial district is de plek waar ook onze dochter werkt en waar we elke dag afspreken om samen te lunchen. In haar wereld. Een wereld vol zakelijk geklede Singaporezen, luxe gebouwen en winkelcentra en honderden eetgelegenheden. Dochter komt met de roltrap uit het gebouw waar ze werkt naar beneden en ik sta haar daar op te wachten. We zwaaien naar elkaar. Een kus. Ook zij ziet er elke dag prachtig gekleed uit. Het wemelt er van de mensen die in hun anderhalf uur durende lunchpauze tegelijk gaan eten. Ook wij. De eerste dag in een foodcourt waar we eerst ons tafeltje reserveren door er, volgens Singaporese traditie, een pakje tissues op te leggen en de sleutelkoord van dochterlief. Daarna bestellen we ieder bij een andere kraam onze Aziatische maaltijd. Ik wring me langs de bezette stoeltjes om weer bij ons tafeltje terecht te komen. Hier eet ons kind dus regelmatig. Lekker eten. Gezellig met dochter. Wel écht druk om ons heen. Na haar pauze zet ze mij op de bus richting het strand. Zij loopt terug naar kantoor. De tweede dag zelfde ritueel. Deze keer eten we in een restaurantje dat minder druk is. Weer zet ze me op de bus naar het strand. Om bij het strand te komen stap ik over op een soort sneltram rechtstreeks naar het strand. Gisteren wandelde ik naar rechts, vandaag naar links. Het water is heerlijk warm, ik zwem er graag. Er schijnen wel medusa’s, zeeschildpadden en otters te zwemmen. Daarnaast lees ik in mijn boek. Juist in zo’n volle stad heb ik ruimte nodig om verstilling te vinden. Volgens mij is het strand de enige plek. Ik stel me voor dat het hier in het weekend ook beredruk is. Bij aankomst is een plein met veel eettentjes, er is feestverlichting voor de avond, er zijn veel sportieve activiteiten zoals bungee jumpen en volgens mij zag ik ook iets van een kermis. Gelukkig ligt het strand er op doordeweekse dagen verlaten bij. Alleen wat verdwaalde toeristen, zoals ik. 

In de avond doen we rustgevende dingen zoals een massage. Dochter had een voucher gewonnen op een familiedag van het werk. Deze avond gingen we hem inwisselen voor twee rugmassages. In een luxe en serene massagestudio. Niet uitgekleed onder een handdoek op een massagetafel, maar voorgebogen zittend op een stoel. Naast elkaar. Over onze kleding werd een papieren kleedje gelegd. Ik had er even mijn twijfels bij moet ik toegeven. Het was verrukkelijk! Een half uur lang genoten we van een echt goede massage. Eenmaal weer beneden genoot dochter nog met een gemberthee na,  en ik met een flesje water. De volgende avond genoten we in een heuse Singaporese nagelstudio. Op een soort overdekte markt met allemaal kleine winkeltjes kwamen we in een zijvleugel terecht met alleen maar drukke nagelstudiootjes.  Relaxstoelen links en rechts tegen de wand. We liepen er langs een paar en kozen diegene die twee stoelen naast elkaar vrij had. Ik koos voor het klassieke pakket met vinger- en teennagels. Dochterlief liet haar gelnagellak vervangen. Het startte voor mij allemaal met een lekker warm voetenbadje. Kussentje in de rug en op schoot, handdoekjes erbij. Daarna knippen, vijlen, nagelriem verzorgen. Wij kozen onderwijl met stalenkaarten, al kletsend en overleggend, uit honderden kleurtjes. Teveel keuze! Het eelt op mijn voeten werd geraspt en gevijld. We maakten een keuze. Mijn vingernagels werden maar liefst vier maal gelakt. Tijdens het drogen scrubde en masseerde Abigail mijn voeten en onderbenen. Ik vond het écht een feestje. Ik observeerde ondertussen de andere dames om mij heen. Iedereen koos kleurtjes, vriendinnen kletsten honderduit, het publiek liep langs ons kraampje en het personeel rende rond met hun gereedschapskoffertjes, flesjes nagellak en handdoekjes. Mijn teennagels werden gelakt. Mijn handen met crème ingesmeerd. Na het drogen met een ventilator werden mijn voeten ingesmeerd. Als laatste hielp ze me uiterst voorzichtig in mijn sandaaltjes. Het resultaat was een verschil van dag en nacht. 

Singapore | 26 september 2024 

A happy reunion with my oldest daughter | Singapore

LONG-DISTANCE DAUGHTER
‘In the end, the silent battles of a long-distance daughter are not fought in vain. Instead, they are a testament to the depth of our love, the strength of our spirit, and the enduring bond between parent and child - a bond that transcends miles, time, and the trials of life’s journey.’

- Sukriti Taneja

‘Heb jij vanaf 23 september een week beschikbaar voor je moeder?’ appte ik twee weken geleden naar oudste dochter in Singapore. Het kwam bij haar koud uit de lucht vallen. We waren immers aan het aftellen naar december om elkaar in Vietnam te zien. ‘Anders kan ik deze vlucht pakken en kom ik jouw kant op?’ ‘Heb je een plekje in je grote bed voor mij?’ Er kwam meteen een antwoord van haar. ‘Snel boeken!!! Ik ben echt zeer excited mams!’ Nadat ik de ticket in een opwelling gekocht had kreeg ik meer blije berichtjes. ‘Mama wat een feest!!’ Het was zo spontaan, snel en plotseling gegaan. Toen het indaalde wat ik had gedaan kreeg ik tranen in mijn ogen. We hebben elkaar sinds 6 januari niet meer gezien. Meer dan negen maanden. De langste periode ooit. Ik miste haar maar liet het gevoel uit zelfbescherming niet toe. ‘Wwwoooohoo! Mama wat een feest!’ berichtte ze weer.  Nu voelde ik het gemis. Heimwee naar haar. Ondanks dat ik haar om de paar dagen spreek en elke maand trouw een lange brief stuur. Mijn lief had het voorgesteld. Waarom ik haar niet op ging zoeken? Ik had er tenslotte tijd voor en vermaak me prima in m’n uppie. Ook daar. De lange vlucht met lange overstap hielden me aanvankelijk tegen. Na het vinden van een goede vlucht ging ik overstag. Toen begon het aftellen… en het boodschappen doen voor de Nederlandse gravings van het kind. Pepernoten en taaitaai liggen natuurlijk alweer in de winkel. Een lang Sinterklaasgedicht erbij geschreven dat ze pas lang na mijn vertrek, na aankomst van de Heiligman, mag lezen natuurlijk. Haar vader en zus schreven haar een brief die meeging in de koffer. Zelfs een brief voor mij. Op de vroege zondagochtend, op de dag van mijn vertrek, nog even in m’n pyjama - met een colbert erover om het te verbergen - naar een bakkertje gereden in een dorp verderop om zo vers mogelijk brood, croissants en volkoren bolletjes in te slaan. Meer dan de helft van mijn grote, zware koffer zat vol met Hollandse boodschappen. Een heel klein beetje nam mijn zomerkleding, slippers en snorkel in beslag. Mijn dikke boeken gingen in mijn handbagage mee. Die zonovergoten middag van mijn vertrek brachten mijn lief en ik door in het warme Amsterdam. Het begint bijna op een traditie te lijken om voor een bezoek aan Schiphol eerst de hoofdstad aan te doen. We wandelden onder het Rijksmuseum door, lunchten pal aan de Herengracht die druk bevaren werd door bootjes met bezoekers en bewoners. Op het Spui was een tijdelijke kunstenaarsmarkt. We vielen allebei voor een zelfde naturel tekening. We namen hem spontaan ingelijst mee. Na ons gebruikelijke ijsje van bakkerij van der Linde begaven we ons terug naar de P+R waar middelste dochter na een bezoek aan een vriendin op ons wachtte. Op naar Schiphol. Ik was niet zenuwachtig. Helemaal niet. Ik had tenslotte alles goed geregeld en niets zo ontspannen als alleen reizen. Bij het inchecken van mijn zware koffer bleek echter dat ik onverhoopt geen bagage ingekocht had. Ik moest élke kilo van de bijna drieëntwintig kilo gewicht separaat betalen. Jammer. Nu begreep ik dus wel meteen waarom dit retourtje een koopje was. 

Inmiddels hebben dochter en ik elkaar op de luchthaven stevig en lang omhelsd, ben ik mijn mobiel verloren in de luchthaventaxi en weer terug gekregen, en hebben we de cadeaukoffer samen uitgepakt.  Ook heb ik een nachtje bij onze dochter thuis geslapen. Zwevend tussen twee tijdzones.

Singapore | 24 september 2024 

3 million visitors at the flea market in Lille | France

LILLE
‘Happiness is not something you postpone for the future; it is something you design for the present.’ 

- Jim Rohn

Voor zijn vijfenvijftigste verjaardag kreeg mijn lief dit jaar van mij een septemberweekendje Lille. Ieder jaar staat deze Franse stad namelijk één weekend in september volledig op haar kop tijdens de enorme brocantemarkt die daar plaatsvindt. Ik koos een charmant boutique hotel liggend aan de Deûle rivier uit. Het lag pal aan het bos, bois blanc. Perfecte uitvalshoek voor onze antiekjacht. We konden in een kwartier teruglopen naar het hotel om gekochte spullen weg te leggen. Dat hebben we op zaterdag één keer gedaan. We waren goed voorbereid met een grote rugzak voor m’n lief en een grote schoudertas voor mij. Daarin weer kleine opgerolde tasjes voor noodgevallen. Portemonnee met veel contant geld in de aanslag. Uit alle omringende landen trekken zo’n drie miljoen antiek- en brocanteliefhebbers dit weekend naar deze mooie, oude stad om de talloze kramen af te lopen. Op zoek of er iets van hun gading bij is. We waren dus zeker niet de enige! Om enig idee te krijgen, het totale lint van ruim tienduizend kramen langs straten en trottoirs is bijna honderd kilometer lang. Tweeëndertig duizend stappen hebben we in twee dagen afgelegd! Uit voorzorg hadden we dus onze relaxt zittende hardloopschoenen maar aangetrokken. We keken de eerste dag werkelijk onze ogen uit. Het is een paradijs voor koopjesjagers en schatzoekers. Door het park gelopen kwamen we op een open ruimte uit met alleen maar antiekmarkt. Je kunt niet iets bedenken of het lag er in alle soorten en maten. Onze interesse ging vooral uit naar pentekeningen, houten snijwerken voor in onze tuinkamer, oude tuinpotten, antiek serviesgoed, een barometer, een oud houten kastje en mijn lief zocht naar een bronzen beeldje van een mooi vrouwenlichaam. Laatste vonden we inderdaad maar er hing een prijskaartje aan van maar liefst zeshonderd euro. Een geschikte pentekening vonden we niet. Een oude barometer die werkte vonden we ook niet. De rest wel. Als extraatje twee Frans antieke terracotta dennenhars oogstpotjes voor een spotprijsje en ook een prachtig linnen tafelkleed voor twee euro! De hele stad zwierven we rond. Rond de historische Grote Markt was het te druk naar onze zin. Zoveel bezoekers. En wat voor mensen… Al zou je de hele dag op een muurtje aan de kant zitten kijken, dan nog zou je nog een geweldige dag hebben. Ik vond het trouwens teleurstellend hoe weinig Fransen Engels spreken, en hoeveel Fransen roken. Oorspronkelijk werd in Lille trouwens Nederlands gesproken. Er waren duizenden kramen, sommige met alleen maar gedragen kleding maar ook met hele bijzondere spullen. Je ziet daar antiek wat je in Nederland niet tegenkomt. Frankrijk heeft in dat opzicht toch een ander verleden en cultuur dan Nederland. Tijdens deze gigantische zolderopruiming zagen we veel militaire helmen, volgens mij uit de Eerste Wereldoorlog. Antieke motoren. Extreem veel zilveren bestek maar ook wijnglazen, wijnkaraffen en Franse glazen spuitflessen. Plus megagrote wijnflessen of gistflessen, vaak ingepakt voor transport in nog originele metalen mand mét stro erin, werden verkocht. Met zoveel kramen vonden we allicht veel leuks voor in ons huis, én kas, we namen alles tevreden mee terug naar Breda.

Tijdens het weekend van de brocantemarkt staan bij vrijwel elk restaurant in Lille mosselen met friet (moules frites) op het menu. Volgens traditie stapelen restaurants de lege schelpen van de mosselen op voor de deur. Zo zie je direct welk restaurant populair is en dus de lekkerste mosselen verkoopt! Mijn lief is dol op mosselen. Tijdens zijn cadeauweekend heeft hij er twee keer van mogen genieten. De mosselen zijn misschien iets kleiner dan in Zeeland, maar heerlijk. De terrassen zijn tijdelijk mega uitgebreid met inklapbare lange tafels. De menukaart is niet meer van toepassing, eten wat de pot schaft. Dat is dus mosselen met friet of twee andere simpele alternatieven. Rijen lang wachtenden om het terras op te mogen. De eerste keer at ik twee Franse crêpes van de dessertkaart als lunch terwijl mijn lief zat te smullen van mosselen. De tweede keer at ik een linzensalade met burrata en pesto. Dat was minder succesvol voor mij omdat er slierten winterpeen en kool tussen zaten die ik niet weg gekauwd kreeg. Ook de drankkaart was beperkt tot bier, cola of mierzoete icetea.  Ik begrijp dat je met drie miljoen bezoekers snelle maaltijden in elkaar draait. Er heerste overal, ook op de overvolle terrassen, een feestelijke sfeer mede dankzij diverse straatartiesten, muzikanten en entertainers. Toch was ik zondagochtend wel heel blij met onze zeer uitgebreide, werkelijk heerlijk en kakelvers ontbijt. Veel fruit, gedroogde vijgen en dadels, verse croissants en stokbrood, zalm en droge ham. Verse jam in verschillende smaken. Verse grapefruitsap en heerlijke losse, groene thee. Je mocht zelf je eitje koken in een ingenieus apparaat met kokend water dat ik nog nooit eerder gezien had. Zo kregen we onze halfzachte eitjes, precies zoals wij het wensen, heerlijk warm op onze bordjes. Dat maakte de simpele menu’s op straat een beetje goed. Balans. We liepen langs een barbier waar ik mijn lief naar binnen duwde. Voor twintig euro werd zijn haar goed, en met veel aandacht geknipt. Ook zijn baard geschoren en verzorgd. Hij werd verwend en gepamperd met honderd crèmes voor huid en haar, en (warme) behandelingen voor z’n baard. Tot slot werd hij ingespoten met aftershave van zijn eigen merk. Twee dagen hebben we genoten van de Franse zon, van elkaar en van het mooie Franse universiteitsstadje Lille met prachtige zeventiende eeuwse gebouwen en kerken. 

Young teenager me

WIE BEN IK?
“To shine your brightest light is to be who you truly are.” 

-Roy T. Bennett

‘Weet jij eigenlijk wie je bent?' vroeg mijn yogalerares laatst aan de groep in de les. ‘Wie ben jij?’ ‘Dat meisje dat veertig jaar geleden in de spiegel keek, zag zij hetzelfde persoontje, als die jij nu ziet wanneer je in de spiegel kijkt?’ Mmm, daar moest ik eens even over nadenken. In de kern zie ik dezelfde vijftienjarige Anja. Ik ben namelijk niet mijn verleden. Ik ben ook niet mijn werk. Ik ben niet eens m’n uiterlijk. Wanneer ik al mijn lagen afpel zie ik dezelfde meid als die ik vier decennia terug in de spiegel zag. In ieder geval dezelfde kernkwaliteiten. Mijn allerdiepste zijn is een oerkracht en is onveranderd gebleven. Natuurlijk heb ik nu vaardigheden die ik in de loop van mijn leven mezelf aangeleerd heb. Zijn die vaardigheden dan wat ik diep van binnen bén? Onze kwaliteiten zijn uniek en horen bij ons DNA. Vaardigheden leren we later. Je wordt pas vaardig als je dingen moet leren die bij je passen. Wie was dat meisje eigenlijk veertig jaar geleden? Een meisje van vijftien die zich soms anders gedroeg dan dat ze eigenlijk was. Met kleine en grote zorgen. Ze hoorde graag bij haar vriendengroepen op de middelbare. Ze groeide de eerste negen jaar van haar leven op als verlegen meisje in het ouderwetse Groningen. Daar moest ze in de derde klas alle lieve vriendinnetjes achterlaten om naar het moderne Hoorn te verhuizen. Je kunt je anders gedragen dan hoe je eigenlijk bent. Ik deed me daar soms anders voor dan hoe ik de dingen voelde en ervaarde. Ik transformeerde van een plat Gronings pratend, verlegen meisje naar een hip, met Amsterdams accent pratend meisje. Arm kind. Dat zal best gevolgen hebben gehad voor mijn communicatie en hoe ik overkwam op anderen. Na de (v)echtscheiding van mijn ouders, dat startte toen ik dertien jaar was, kwam ik als vijftienjarige in de derde klas van het atheneum terecht. Nu dus veertig jaar geleden. Met een keuzepakket dat alleen uit bèta vakken bestond. Waarom eigenlijk? Ik koos er vervolgens voor om scheikunde te gaan studeren. Puur alleen omdat meneer van Werkhoven zo’n inspirerende scheikundeleraar was, dacht ik. Ik kwam er gisteren op de uitvaart van de broer van mijn vader achter dat hij ook chemie had gestudeerd, en zijn kleinzoon ook. Is het dan toch misschien iets in mijn DNA…? Hoe zulke ogenschijnlijk kleine beslissingen eigenlijk heel levensbepalend kunnen zijn… Dit najaar is er een reünie van mijn middelbare school. Ik hoop zo dat mijn scheikundeleraar komt, dan zal ik hem vertellen hoe beslissend hij was voor mijn verdere leven. Ik ontmoette mijn lief namelijk op de universiteit in Amsterdam. Vermoedelijk was ik met de scheikundestudie gestopt als hij me niet door de moeilijke vakken heen geholpen had. Vooral de eerste twee jaar uitdagende wiskunde op universitair niveau… Mijn moeder ging in die tijd samenwonen in een andere plaats en ik raakte daardoor mijn ouderlijk huis plus buurtje en weer een hartsvriendin kwijt. Als jonge moeder en dertiger ben ik uiteindelijk mijn beiden ouders verloren. Wie was ik tóen eigenlijk? En ben ik dat nu ook nog? Een zeer intrigerende vraag tijdens mijn yogales… Ik heb er de laatste tijd over nagedacht. Wat zijn eigenlijk mijn kerneigenschappen, die van mijn échte ik? Ik denk dat ik belangstellend ben, en ook altijd ben geweest. Ik houd van mensen en hun (levens)verhalen. Oprechte interesse. Echt luisteren en willen verstaan wat de ander zegt en bedoelt. De diepste zielenroerselen van de ander aanvoelen. Ik denk ook dat ik gezellig en sympathiek ben. Ik wen snel in een nieuwe omgeving en zoek meteen aansluiting. Die eigenschap moest ik al vroeg aanwenden als kind. Ook later in nieuwe situaties en tijdens de vele expat-verhuizingen. Nieuwe situaties gaan me makkelijk af omdat ik me gedraag naar de omstandigheden. Ik ben flexibel, sociaal en kan me gemakkelijk schikken. Ik heb die eigenschappen ook moeten aanboren toen ik in Hoorn naar school moest. Hoe ik met mijn schriftje onder mijn arm verlegen bij de hoofdmeester van klas 6 in zijn klaslokaal me moest melden voor taal- en rekenlessen. Die stoere kleine meid. Ook houd ik van harmonie en saamhorigheid. Dat was met tijd en wijlen een moeilijke eigenschap, zoals tijdens de scheiding van mijn ouders. Ik heb een hekel aan spanningen en tegenstellingen. Of nog erger, aan trammelant, ruzie en gedoe. Door yoga heb ik inmiddels geleerd harmonie in mezelf te zoeken, niet in de wereld om me heen. Keuzes maken die fijner voor míj zijn. Door mijn inlevingsvermogen heb ik veel aandacht voor de ander. Altijd gehad. Ik kan een ander uit laten praten en probeer ze ruimte te geven. Sommige mensen némen al hun ruimte in. De kunst om écht terug te gaan naar mijn wezenlijke, natuurlijke gedrag heb ik pas na mijn ziekte geleerd. Toen heb ik pas ontdekt dat ik trouw ben. Een trouwe vriendin. Dat ik graag diepergaand contact wil en niet van oppervlakkige relaties houd. Ik ben zorgvuldig in het omgaan met elkaar en wil graag iets voor de ander betekenen. Ik durf na mijn ziekte ook écht mezelf te zijn in mijn vriendenkring. Dat zijn mijn kernkwaliteiten, dat is wie ik ben wanneer ik toen én nu in de spiegel kijk. 

Deze maand is het theaterseizoen begonnen en dus ook mijn werk voor de stichting. Vrijdagavond had ik mijn eerste theaterconcert met de deelnemers. Herman van Veen. Ik mocht maar liefst twee splinternieuwe deelnemers ophalen die voor de allereerste keer meegingen. Ze vonden álles leuk. Het ophalen. Het afzetten recht voor de deur van het theater. Het nieuwe theater waar ze nog niet eerder geweest waren. De drankjes die vooraf en in de pauze voor ze geregeld werden. De bonbons vooraf en de snacks in de pauze. Het contact met de andere deelnemers. Van de show hadden ze zeker genoten. Ikzelf ook hoor. Herman is een rot in z’n vak. Dat ze na afloop geen gedoe hadden met een parkeermeter, maar lekker zorgeloos naar huis gebracht werden. Tot aan de voordeur zelfs, dát vonden ze het toppunt. Wat blijft het toch heerlijk werk om te doen. Het weekend kampeerden we voor de allerlaatste keer dit jaar met onze bus, en een klein tentje deze keer, voor onze dochter. Met z’n drieën genoten we van elke warme zonnestraal op het Zeeuwse strand, twee dagen lang.

Medieval citywall | Amersfoort

ONTDEKKINGSREIZEN
‘Ga je mee’ vroeg de giraffe. ‘Waarheen?’ ‘Op ontdekkingsreis’ 

‘Om wat te ontdekken?’ ‘Ja, als ik dat wist was het geen ontdekkingsreis meer.’ De eekhoorn zuchtte opnieuw. Hij werd zo moe van ontdekkingsreizen. Het waren er zoveel. En elke keer ontdekte je weer iets nieuws. Het was altijd hetzelfde.

- Toon Tellegen

Het is de maand september en vanaf nu zit de R weer in de maand. Hallo herfst daar ben je dan! ‘Als de R is in de maand, is het weer niet altijd meegaand’ is een oude spreuk. Alhoewel het weer nog best lang zomers lijkt te blijven, betekent die R praktisch voor mij toch dat het openluchtzwembad per deze maand gesloten is. Mijn lief en ik kunnen niet meer eind van de middag baantjes trekken tussen de bomen van het Ulvenhoutse bos. Niet meer na thuiskomst koken en laat aan de tuintafel in onze zwemkleding (ik een makkelijk jurkje eroverheen) eten in de avondzon. Dit hebben we dit zomerseizoen maar liefst zeventien keer gedaan. En net zo vaak van genoten. Het betekent ook dat mijn vroege yogalessen op woensdag om zeven uur in de ochtend gestopt zijn. Het werd ’s ochtends al koeler en er was minder daglicht zo vroeg op de fiets naar de yogaschool. Ik voel letterlijk het einde van de nazomer. Ik had de flow echter al goed te pakken na drie maanden dus dat zal ik wel een beetje gaan missen. Alhoewel ik natuurlijk thuis in de achterkamer door zou kunnen gaan met mijn self practise. De R in de maand betekent ook dat het mosselseizoen weer aangebroken is. Tot grote vreugde van mijn lief. Van oudsher betekenen deze maanden ook dat de vitaminen weer uit de kast gehaald mogen worden. Heel vroeger betekende de R in de maand namelijk dat er minder verse groenten en fruit beschikbaar waren. Tegenwoordig zijn verse groenten en fruit natuurlijk het hele jaar door verkrijgbaar. Doordat ze na de oogst direct ingevroren worden blijven de meeste vitaminen ook nog eens behouden. Zo krijgen we een gezonde voeding, dus ook tijdens de herfst en wintermaanden. De R betekent óók dat in onze tuinkas achter het huis de herfst zijn intrede doet. Van de komkommerplant heb ik afgelopen week zijn zesde en allerlaatste komkommer geoogst. Zijn grote bladeren beginnen nu geel te kleuren. Zo ook van de courgetteplant die twee vruchten gegeven heeft. De tomaten kleuren echter nu pas volop rood. Grote pruimtomaten en vele trossen kleine knalrode tomaatjes. Er groeien nog vier groene paprika’s gestaag door. De paprikaplanten hebben zelfs nog bloesem. Ik ben al bezig de orangerie met tropische planten te vullen voor de winter. Ik heb drie afgesneden bladeren van de aloë vera plant gestekt om later het vocht uit de bladeren te kunnen oogsten voor lichte, snel absorberende gel. De gel kalmeert, koelt en verzacht de geïrriteerde huid. Toen ik zwanger was van onze eerste dochter en destijds met mijn zus op het tropische Jamaica was, hadden wij iets te lang in de zon gezeten. Ik werd op het strand gemasseerd door een dame die het verfrissende pure aloë vera sap ter plekke uit de bladeren haalde en op mijn huid smeerde. Het aloë vera sap kan trouwens ook puur (of gemengd met water) worden gedronken om je cholesterolgehalte te verlagen. De plant past dus in de bestemming van onze orangerie waarin alle planten eetbaar of bruikbaar zijn. Ik heb ook zes zaden van de tropische cactusvijg gezaaid om in een aantal jaren een grote cactus in pot te kweken waarvan ik de heerlijke cactusvijgen kan oogsten. Zoals deze ook in Mexico groeien en wij er destijds van smulden. Ik heb inmiddels al twee avocadoplanten uit pit groeien: eentje in water gekweekt met satéprikkers en één direct in de zwarte grond. Ook heb twee zelfgekweekte mini citroenboompjes. En mijn één-meter hoge passievruchtplant, die hopelijk eens vrucht zal dragen, wil ik in de hoek van de orangerie laten klimmen. Er groeien drie grote sponskomkommerplanten waarvan ik hopelijk straks loofah sponzen mag oogsten. Dat lijkt me zo leuk! Ook dit nazomerseizoen genoeg te doen dus in onze gezellige buitenkamer. Terwijl buiten de bomen langzaam veranderen van kleur en hun bladeren verliezen aan de wind, de bloemen in de tuin verwelken en hun zaden in de aarde laten vallen, maak ik me klaar voor de eerste herfst en winter in onze glazen orangerie.

Het was zó warm dat we de puzzeltocht alias ontdekkingsreis door het middeleeuwse stadje Amersfoort maar achterwege lieten. Na het terrasbezoek waar we na negen maanden mochten bijkletsen, en in de schaduw iets kouds dronken, zwalkten we toch maar door historische binnenstad met schilderachtige klinkerstraatjes, een heuse stadsmuur en stadspoorten. We wandelden onder één poort door, wandelden door het park langs de stadsmuur en net toen we ons afvroegen wat muurhuizen nou eigenlijk zijn zagen we een bordje. Het bleken de huizen uit de late middeleeuwen die op de funderingen van de muur gebouwd zijn. Heel charmante straatjes. Na een heerlijk diner op de barbecue en superzoete toetjes bleven we laat op de avond hangen op het Onze Lieve Vrouwe Kerkhof waar een levendig muziekspel gehouden werd met oude meezing hits. Na een nachtje in ons hotel zagen we elkaar weer bij het uitgebreide ontbijt. We pakten de draad gewoon weer op. We reden vervolgens naar Doorn waar we het in 1322 platgebrande kasteel - dat weer opgebouwd en later ingrijpend verbouwd werd - en uiteindelijk bewoond werd door de laatste keizer van Duitsland, Wilhelm II, bezochten. We kregen een rondleiding van een gids door met name de compleet ingerichte personeelsvertrekken in de kelder en op zolder. We waanden ons terug in de tijd toen we over de smalle gietijzeren diensttrap naar de vertrekken klommen. Trappen die verborgen lagen achter de rijke interieurs. Een ontdekkingsreis waarbij we alles kwamen te weten over de personeelsleden, hun werkzaamheden in de grote keuken en in de zilverpoetskamer. De tour door de kasteeltuinen sloegen we vanwege de zengende hitte over. In plaats daarvan koude limonades en frisdrank op het terras van de eeuwenoude orangerie. Naderhand volgde het onvermijdelijke afscheid na een fijn weekend.