My running shoes

O-LIJN
‘You can be a victim of cancer, or a survivor of cancer. It's a mindset.’ 

- Dave Pelzer

Na een lange dag wachten werd ik ein-de-lijk, begin van de avond, door het ziekenhuis gebeld voor een uitslaggesprek. Mijn ongerustheid nam in de loop van de dag steeds een beetje toe. De arts belde godzijdank met goed nieuws. Mijn longen zijn schoon gebleken uit de CT-scan. Wat een heerlijke opluchting voor mij, maar ook voor mijn omgeving! We hadden allemaal even de adem ingehouden. Stel dat..? Mijn lijf is dus ook na een jaar herstel nog steeds schoon. Bewezen met een scan. Hoe langer het duurt hoe minder kans dat het terug komt. Geen garanties natuurlijk, maar ik ben op de goede weg! De volgende ochtend zou ik nogmaals gebeld worden voor een uitslaggesprek met mijn arts over de CT-scan van mijn hals. Ik zat die ochtend in de bioscoop met de deelnemers van mijn vrijwilligerswerk dus ik had mijn telefoon twee uurtjes uit staan. Ben ik gebeld? Weer wachten en onzekerheid… Ondanks dat de belafspraak in de ochtend gepland stond werd ik pas tegen etenstijd gebeld. Volgens mij loopt die afdeling daar helemaal over. Het afnemen van de CT-scans was ook al zo’n chaotisch tafereel. Ook deze uitslag betekende dat mijn hals mooi schoon is. Er was ook geen flubbertje littekenweefsel te zien aan de binnenkant van mijn luchtpijp. Het zag eruit zoals het er na plaatsing van zo’n trachea canule uit hoort te zien. Gelukkig geen gedoe nodig in mijn keel om littekenweefsel weg te branden. Wederom heel goed nieuws! Je kunt je goed voelen en tóch een slechte uitslag krijgen. Andersom kan ook, als je ergens pijn hebt, hoeft dit niet te betekenen dat de ziekte weer terug is. Als kers op de taart was op de CT-scan ook mijn tong te zien - wat ik niet eens wist. Mijn tong is helemaal schoon vertelde de dokter, geen afwijkingen op te zien anders dan het eeltplekje op het getransplanteerde lapje huid dat ontstaan is door het (nog steeds) nachtelijk bijten en knarsetanden van mij. Er is weer een nieuwe 0-lijn. Zo’n opluchting en zorgeloos gevoel!

Op de buienradar is te zien dat er weer hevige regenbuien staan aan te komen. Ik bel mijn lief op z’n werk. Hij had me beloofd eind van de middag met me mee te trainen. Naast de zondagochtenden waar jongste dochter en ik in een team, met trainers John en Sandra, in het Mastbos rennen doe ik ook mijn huiswerk. Dochterlief woont doordeweeks in Maastricht dus ik zal het alleen moeten doen. Deze week vier keer drie minuten rennen en tussendoor drie minuten snel wandelen. Toch wel fijn als iemand op de klok meekijkt. Een renrondje waar niet alleen mijn lijf me dankbaar voor is maar ook mijn mind. Hardlopen geeft je namelijk een mentale boost.  Ik hoef me niet te laten afleiden door minuten, snelheid, het aantal kilometers of de hoogte van mijn hartslag, ik gá gewoon. Mijn lief houdt namelijk de stopwatch in de gaten op z’n mobiel.  Mindful running. Het vermogen om met bewuste intentie hard te lopen met lichaam en geest in volledige harmonie. Vrij van afleidingen zoals een stopwatch en met een gelijke balans tussen focus en ontspanning. Heerlijk buiten ons dorp. Weilanden. Afleiding was er tóch wel die middag vlak voor de dreigende regenbuien. Er stonden wat politieauto’s en een auto van een regionale nieuwszender aan de kant van de weg. Manlief fietste met z’n mobiel (met stopwatch) in de hand erlangs en ik rende naast zijn fiets. Een politieman riep iets onverstaanbaars op afstand. Mijn lief reageerde “Goed hè?” en we vervolgden onze weg. Op de terugweg stonden de auto’s er nog en zag ik een politieman met een flinke pas op ons afkomen. Hij vroeg of hij ons op de heenweg ook al niet aangesproken had. Klopt. We verstonden alleen niet wat hij zei. Mijn lief kreeg een reprimande vanwege de telefoon in z’n hand. Dat mag niet op de fiets. Hij sputterde nog wat over de stopwatch maar de agent zei dat als we geen boete wilden dat we nú de mobiel op moesten bergen. Volgende keer maar zijn sporthorloge met stopwatch om. Die eerste stap buiten onze tuin om hard te gaan lopen is de belangrijkste, de rest komt vanzelf. Naar buiten dus. De weilanden of het bos in. Het huiswerkrondje deed ik rechtstreeks vanuit ons huis. Van in de buitenlucht rennen, ondanks een donkere dreigende lucht, krijg je zoveel energie. Ik kies er zo vaak mogelijk voor om op plekken te lopen waar weinig verkeer is en waar de natuur je trakteert op eindeloze weilanden vergezichten of bosrijke begroeiing. Rennen in de natuur. het groen in. Veel mensen raken tijdens het rennen afgeleid, bijvoorbeeld door gedachtes of gevoelens. Je kunt daardoor verstrikt raken in het opstellen van bijvoorbeeld (lange) to-do lijstjes in je hoofd. Dit leidt af van het plezier dat je eigenlijk zou moeten ervaren tijdens je hardlooprondje. Of je nu een kort rondje doet, een uur lang gaat joggen of voor een lekkere intervaltraining kiest: rennen draagt bij aan je mentale gezondheid. Een kwartiertje hardlopen brengt sowieso al meer op dan een kwartier doelloos zappen voor de televisie. Na een chaotische dag kan het zo lekker zijn om tijdens het rennen de kalmte te vinden die je op dat moment nodig hebt. Gewoon genieten van het uitzicht, de wind horen en voelen hoe je voeten contact maken met de aarde. Zo houd je je aandacht bij het hier en nu. Na een rondje hardlopen (huiswerk of de gezamenlijke training) verkeer ik in een gelukzaliger staat van zijn, en trots op mezelf omdat ik het heb gedaan.