 |
| Celebrating my 55th Birthday! |
“Most of what we think will make us happy never really gives us lasting Happiness. Material things, rewards, fame, recognition, money and having a circle of ‘yes’ folks (those who are hanging around you only because they believe they can benefit from you)…these can all make you happy, but only momentarily. They only give you fleeting moments of Happiness. Too much of these, in fact, can leave you feeling drained or suffocated or incomplete. That’s when you start searching for true Happiness. And true Happiness lies only in celebrating what is, in the now. You find it by dropping all your craving, the wants, the desires. It lies in living each moment fully, in gratitude for what you have, with people who complete you, who make you come alive!”
De deurklopper rammelt. Mijn beste vriendin staat voor de deur. Met een vrolijke bos bloemen en een presentje. Ik ben blij dat ze zo vroeg is. We zetten thee, geven elkaar een verjaardagscadeau, want haar eigen verjaardagsfeestje moest ze afzeggen. Zo kunnen we samen kort praten, want praten is even nodig. We zijn er voor elkaar. Ookal wonen we ver uit elkaar. Dan horen we de klopper weer. Een vriendin uit Breda, op de fiets. Gezellig. We schenken thee. Ik maak ondertussen een cadeautje open. Er wordt op het raam getikt. Een andere vriendin uit de buurt van Utrecht, zwaait voor het raam. Ze heeft meerdere files meegepakt, en later blijkt dat nog twee vriendinnen uit die buurt vast stonden op de snelweg. Gauw een kop thee en van een stukje taart genieten, mijn verjaardagsgevoel begint toe te nemen. Wederom de klopper… Ik wilde mijn verjaardag dit jaar in eerste instantie niet vieren. Ik vierde het nauwelijks voordat ik ziek werd. Sowieso nooit op een doordeweekse dag. Eigenlijk vierde ik het alleen groots als er een mijlpaal te vieren was. Nu heb ik inmiddels geleerd dat je álles mag vieren, klein en groot. Juist ook kleine momenten. Dus ondanks dat het een doordeweekse dag was, dat we net geland waren uit Mexico met een jetlag had ik tóch twee taarten bij de banketbakker besteld, een bananenbrood gebakken en snacks in huis gehaald. Ik ben vijfenvijftig geworden en dat is een mooi getal. In mijn geval ben ik dankbaar dat ik dat heb mogen vieren. Met zeven vriendinnetjes die mij verschrikkelijk verwenden met verjaardagscadeautjes en aandacht. Ze vulden de thermoskan met heet water als hij weer leeg was. Ze sneden de taart wanneer er weer iemand binnen kwam. Ze openden de deur als ik midden in mijn gesprek zat, stalden de uitgepakte cadeaus en kaarten op de kast uit en hefden hun champagneglas om met mij te toasten op gezondheid, vriendschap en het leven. Wat een lieve schatten, zulke mooie vrouwen die ik koester! Inmiddels waren twee dochters die dag thuis gekomen. Mijn verjaardagsdiner hadden we uitgesteld naar de avond erna. Later bleek dat we het nóg een dag moesten uitstellen. We werden plots verwacht op een gezellig en waardevol diner bij onze buurman. Ze hadden als gezin uitgebreid gekookt voor ons. Onze drie meiden (oudste vanuit Vietnam!) en mijn lief zongen mij wakker op de ochtend na mijn verjaardag. Als vanouds cadeautjes op het grote bed. Dit was de eerste verjaardag van ons gezin waarbij oudste dochter er niet in levende lijve bij was, maar wel live in beeld. Hoe bijzonder en fijn dat zoiets kan. De wereld wordt steeds kleiner. We gingen Vietnamees uit eten terwijl oudste in Vietnam aan het reizen was. Zo voelden we ons dichter bij elkaar.
Er komt dit jaar nog een gezinsverjaardag aan waarbij zelfs TWEE dochters aan de andere kant van de wereld wonen…. Hopelijk kunnen we dan toch vanwege grote tijdsverschillen gezamenlijk beeldbellen om te zingen en een beetje te vieren met elkaar. Terwijl mijn lief en ik vorige week in Mexico aan het vakantie vieren waren hoorde onze jongste dochter dat ze ingeloot is om een half jaar in Australië te studeren. In juli vertrekt ze al. Twee dochters helemaal aan de andere kant van de wereld! Die twee relatief dichtbij elkaar maar toch nog een kleine acht uur vliegen van elkaar. Wat zit er toch in het bloed dat door onze aderen stroomt? De reislust, het lef, de zucht naar avontuur en de moed die al aanwezig was bij de overgrootouders van onze drie dochters. Vier generaties reizende vrouwen! Ook middelste dochter had namelijk haar uitzending destijds naar Oklahoma rond. Met haar Amerikaanse paspoort was dat niet eens zo moeilijk. Toelating op de universiteit was rond, en toen doolde er ineens een virus rond, een epidemie die de wereld op z’n kop zette. Ook haar wereldje, de uitwisseling ging helaas niet door. Al vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw tot nu, bijna honderd jaar emigrerende vrouwen in mijn vrouwelijke familielijn. Bijna een eeuw! Het meest bijzonder is misschien wel dat ze al-le-maal naar de andere kant van de wereld verhuizen. Om specifiek te zijn naar één continent, Oceanië. Mijn grootmoeder met echtgenoot en hun dochters naar Indonesië, mijn oudste dochter naar Singapore (officieel Azië, grens Oceanië) en jongste dochter binnenkort naar Australië. De enige uitzondering zijn wij. Als gezin emigreerden wij ook diverse keren (en re-immigreerden) maar nooit naar dát continent. Alhoewel je nooit weet wat wij nog in petto hebben. Eind van het jaar hopen wij ook iets te horen over een eventuele uitzending. Dan zonder kinderen.
