My loving and supporting family - January 2024

HET LEVEN IS VOELBAAR
“You need to spend time crawling alone through shadows to truly appreciate what it is to stand in the sun.” 

- Shaun Hick

Een vol jaar is mijn lijf genezen. Vier seizoenen lang is mijn lijf weer gezond als een hoentje. Het is precies twaalf maanden nadat de arts in het ziekenhuis mij het goede nieuws bracht. Het nieuws waar we zo lang naar verlangden, maar ineens toch zo onverwachts kwam. Gewoon bij een routine controle afspraak legde ze het op tafel. We konden het ook niet meteen geloven. ‘Hoe weet u dat dan? Moeten er geen scans ofzo gemaakt worden?’ vroeg mijn lief. Wij wilden toch het liefst door resultaten van een onderzoek zwart op wit zien dat je écht genezen bent. ‘We hebben er alles aan gedaan wat we kunnen, een scan voegt niks toe’ lichtte de arts toe. Mijn lief en ik waren eigenlijk flabbergasted. Na een half jaar in een absurde rollercoaster te hebben gezeten eindigt de rit zo? Dit nieuws moest bezinken. In de auto terug naar huis gingen we het gesprek nog een keer na. ‘Zei ze echt dat ik genezen ben?’ Zó moeilijk om op dat moment - na zo’n zware weg - te geloven dat alles echt voorbij was. Een half jaar na de operatie. Zes weken na de laatste bestraling. Een kort maar hevig traject waar door de artsen nooit vooruit gekeken werd. We leefden in het nu. Een half jaar lang draaide ons leven om het Erasmus ziekenhuis. Daniel den Hoed kliniek. Nu, een jaar na het goede nieuws gesprek, is het nieuws uiteraard bezonken. We geloven het. We wéten het. Er zijn wat controles overheen gegaan. Ik ben mijn lotgenoot Cees een paar maanden na het goede nieuws gesprek verloren. Dat ik er nog ben en me heel goed voel bewijst dat ik inderdaad schoon ben. Nu kijken we als gezin terug op een bijna onwerkelijke, angstige en zeer emotionele periode. Terugkijkend zien we pas de zwaarte, wat het van ons vroeg en wat destijds onze realiteit was. Nu pas hebben we de afstand en ruimte om erop terug te kijken en de betekenis ervan te zien. We vierden de mijlpaal als gezin met een mooie taart van de patisserie en vrienden die ons lief zijn en nu in een erg kwetsbare periode zitten. Samen stilstaan bij het leven doormiddel van een klein gebaar als samen thee drinken, een hapje zoetigheid en mooie gesprekken met onze kinderen aan tafel. Allemaal student die door het leven al (te) vroeg wijs geworden zijn. 

Onlangs had ik de controle die na één jaar hoort plaats te vinden en daar slaagde ik met vlag en wimpel voor. Met de ervaren ogen van de arts die mij destijds opereerde is alles goed gecheckt. Fijn om weer gerust gesteld te worden. Al ben ik steeds minder onzeker. Ik heb meer rust terug gevonden. Het is niet meer nodig steeds in de spiegel mijn tong te inspecteren. Bij twijfel fotootjes naar de arts te sturen om te vragen om feedback. Ik vertrouw weer op mijn lijf dat ik signalen krijg mocht het nodig zijn. Ik heb een levensbedreigende en zeldzame ziekte gehad en ik weet nu dat de dood geen vijand is. De dood is wat ons mens maakt. Het besef dat het leven eindig is. Ik denk dat ik het afgelopen jaar een ander mens geworden ben. Het doel van het leven is liefde en schoonheid halen uit alles wat op je pad komt. Deze les krijg ik steeds bij yogalessen voorgeschoteld. Ik heb zoveel liefde gevoeld toen ik in mijn ziekteproces zat. Mijn gezin en ik wéten dat alles in dit leven vergankelijk is. Alles. Elke vriendschap, iedere liefde, elke emotie, je gezonde lijf. Alles valt uiteindelijk uit elkaar. Verandering is de enige constante factor in ons leven. Daar écht vrede mee kunnen hebben betekent een gevoel van vrijheid en veiligheid dat uit jezelf komt. Niets kan mij breken. Dat gevoel heb ik eraan overgehouden. Bruce Feiler schreef in de bestseller ‘Life Is in The Transitions’ dat het leven vooral voelbaar is tijdens een grote verschuiving. Zoals een scheiding, een nieuwe baan, een geboorte van een kind, het verliezen van een dierbare of een levensbedreigende ziekte. We houden ons vast aan het idee dat zoiets groots een transitie is naar een nieuwe levensfase. Wanneer we onszelf daar doorheen worstelen ontdekken we pas waar het leven om draait. Maar eigenlijk is geen dag, geen uur en zelfs geen minuut hetzelfde. Je lichaam is vandaag ook helemaal anders dan gisteren. Een visie die tijdens mijn yogalessen wordt gedeeld. Het is dus eigenlijk helemaal niet zo dat het leven zich alleen tijdens grote veranderingen ontvouwt. Het leven ontvouwt zich gewoon elke dag, in elk uur en in elke minuut. Ons leven stond helemaal op z’n kop na mijn diagnose. Inderdaad merkten we door in het nu te leven, we konden niet anders, dat bijna elke minuut alles weer anders kon zijn. Na de heling is een nieuwe levensfase voor mij ontstaan. Na het goede nieuws gesprek. Een levensfase met regelmatige controles en vooral wachten op spannende uitslagen. Alles kan zo weer uit elkaar vallen. Eentje waarin gebleken is dat stabiliteit en een gevoel van veiligheid een illusie is. Ik had een allerliefste echtgenoot, drie volwassen dochters die stevig in het leven stonden, een goed salaris van mijn lief elke maand, een net afgeronde studie ergotherapie, een bijna afbetaald koophuis, geld op de spaarrekening, wat sollicitaties voor een nieuwe baan en een geweldige kampeerbus voor de deur. Allemaal zekerheden dácht ik. Maar het leven is zo ongelooflijk onvoorspelbaar gebleken. Welke zekerheid biedt een huis, studie of geld op je bank eigenlijk? Net als in het eeuwenoude geschrift, de Bhagavad Gita, geschreven staat ben je pas écht veilig en geborgen als je iets in jezelf vindt wat onaantastbaar en onbreekbaar is. Ook al verandert alles om je heen, al stort je hele wereld in, jij weet wie je bent en wat je waard bent. Vertrouwen in jezelf. Een vol jaar is mijn lijf nu gezond en het leven is meer dan ooit voelbaar.