 |
| Amazing beach in Mexico! |
‘I took a trip down to Mexico. It kind of changed my perspective on life a little bit’.
We worden via een ontvangst achter een hoog houten tafeltje - waarbij diverse keren gevraagd wordt of we een voedselallergie hebben en of we vanavond iets te vieren hebben die we telkens met nee beantwoorden - naar een klein tafeltje langs een ondiep verlicht zwembad gebracht. Wederom worden dezelfde vragen gesteld met dezelfde antwoorden waarna Julio zichzelf en zijn collega voorstelt. Zij zullen voor ons klaar staan deze avond. Er speelt een live DJ die heerlijke jaren tachtig muziek in een nieuw jasje draait. Ontieglijk veel brandende kaarzen om ons heen. Sfeervol. Het restaurant is half open en half overdekt. Wij zitten in het openlucht gedeelte. Een halve meter achter mijn stoel danst een slanke dame met een strakke witte jurk en een waaier in haar hand. Zij fungeert als entertainment denken wij. De beiden obers brengen ons diverse gangen. Tussendoor staan de obers, chique zwart gekleed, in groepjes te kletsen. Iets te veel personeel aanwezig. Er komen een aantal danseressen in het zwembad dansen en houden een vuurstok met vlammen vast. Ze dragen alleen glimmende goudkleurige bikini’s. Ze stappen het water uit en dansen tussen de tafeltjes. Dat lijkt ons heel koud, want mijn lief - met alleen een Tshirt en lange broek aan - heeft het zelfs koud. Er is een kille zeebries. Ik had zelf gelukkig bij vertrek uit ons hotel snel een overhemd met lange mouwen mee gegrist. Bij onze laatste gang komt een jongeman met z’n gitaar zittend op een kruk spelen. We hadden geen idee waar we zouden gaan eten toen we rond etenstijd door een straat zwalkten op zoek naar een gezellig restaurantje. Dit restaurantje zag er gezellig uit. Misschien had de mogelijkheid van valid parking buiten ons een hint moeten geven? We twijfelden over een dessert. We vroegen onze toegewijde obers de iPad met het online menu te brengen. Eén blik op de kaart zei ons al genoeg. Omgerekend twintig euro per toetje durfden ze te vragen. We besloten thuis in ons boutique hotel een kop thee met een stuk chocola te nemen. Het Mexicaanse eten is nog steeds zo lekker als wij dat destijds vonden. Quesadillas, nachos, tostadas en ceviche. Frijoles, warme vers gebakken taco’s of verse guacemole als bijgerecht. De prijzen zijn hier in San José echter over de top. Deze dagen in het zonnige strandplaatsje genieten we dagelijks van verse koude limonades. Ondanks dat we niet kunnen ontkennen dat de prijzen voor het eten en drinken hier uit de bocht gevlogen zijn. Volgens Marisol, de eigenaresse van ons schattige en hippe boutiquehotel, komt dat door de komst van ladingen Amerikaanse toeristen. Daar stikt het hier van. Vliegtuigen uit het zuiden van Noord-Amerika vliegen af en aan. De grote all-inclusive resorts pal aan de witte stranden zitten vol met deze luidruchtige wezens. Bruiloften worden gevierd op het strand. Overal zijn vlotte makelaars die time-sharing aanbieden. Eind van de middag als het zonlicht zacht wordt komen de Amerikanen, met al hun gratis cocktails op, bravoure maken in de hoge golven van de zee. Heel vermakelijk om naar te kijken. We hebben zonnebrillen, petten en slippers in de witte, bruisende golfkoppen zien verdwijnen. Jammer dat ze met hun korte vakanties de prijzen hier zo opdrijven. Omgerekend twintig euro voor een dessert vinden wij écht te gortig, hier in Mexico. Wij weten beter. Dit zijn verre van Mexicaanse prijzen. Het kon onze dag natuurlijk niet verpesten. We lachen erom. Vroeg in de middag had Marisol ons met haar auto bij een knus publiek strandje afgezet. Eigenlijk gelegen in een dure exclusieve wijk met miljoenenvilla’s tegen een groene, bloemrijke heuvel aangebouwd. Sea view. Grootste gedeelte is van Amerikaanse eigenaren, legde Marisol uit. Deze zondag waren er voornamelijk locals op het strandje. Buiten flink wat pelikanen die vis uit de zee vingen geen Amerikaanse toerist gezien. Marisol leende ons een coolbox, parasol, grote strandlakens en strandstoeltjes uit. In de baai waren geen hoge golven waardoor rustig zwemmen en snorkelen mogelijk was. Een heerlijk volmaakte vakantiedag ookal eindigde de dag voor ons zonder overpriced toetje.
Ons hotelletje ligt nog geen honderd meter van het strand. Een groot wit strand aan een aquablauwe oceaan. Superschoon, want schildpadden leggen hier hun eieren. De golven zijn superhoog. Vroeger hielden wij als gezin hiervan. Adrenaline. Zóveel plezier dat het soms misschien niet helemaal veilig was. Nu hoeft het voor mij niet meer zo. Er is onderstroom en er wappert een rode vlag op het strand. Tot mijn knieën in de zee is voldoende. Ik ben mijn onbezorgdheid ergens kwijt geraakt. Niks is onmogelijk weet ik, dus ik neem geen risico’s. We ontspannen op het witte zand. Lezend of enkele overmoedige anderen observerend die wél willen zwemmen, genietend van het geluid van de rollende golven en van de grote pelikanen (ze kunnen wel veertien kilo zwaar worden) die recht naar beneden duiken en met hun diepe lepelachtige snavel een vis scheppen die we vervolgens door hun dunne keel zien glijden.
San José del Cabo - 18 maart 2024
