 |
| Sunny beach at San Jose del Cabo |
- Shabira Banu Hussain Sumbhaniya
Op Schiphol lopen mijn lief en ik, zoals altijd na de paspoortcontrole, naar de grote boeken- en tijdschriftenwinkel. Een feestje. Eerst even een korte stop onderweg voor mij bij de duty free om een lekkere, chique parfum op te spuiten en een luxe handcrème op te smeren. Nog zeeën van tijd voordat we bij de gate moeten zijn om achterkanten van boekenkaften te lezen, inspiratie op te doen voor nieuwe aankopen in de ‘boeken top tien’ en door luxe tijdschriften te bladeren. Mijn lief en ik kozen deze keer allebei een leesboek, rekenden af en stopten het nieuwe boek in onze handbagage. In het vliegtuig opende ik het boek om mezelf de komende tien uur te vermaken. De samenvatting op de flap aan de binnenkant deed bij mij geen belletje rinkelen. Toch riepen de woorden op de bladzijden beelden op. Flarden leek ik mij te herinneren, maar ook weer niet. Wat ik las las ik zeker niet voor de eerste keer. Het gekke was dat ik me niet kon herinneren wat de lijn van het verhaal was… Ik voelde wel dat ik het gelezen had, maar ik had werkelijk geen idee van de afloop. Heel verwarrend, net zoals een déjà vu. Ik besloot naar de uitgiftedatum te kijken. De eerste druk was in maart een jaar geleden. Dat zou kunnen verklaren waarom ik me het verhaal niet aktief herinner. Het zou dan mijn eerste boek geweest zijn dat ik ging lezen na mijn behandelingen. Ik was doodmoe, had geen concentratie of puf om lang te lezen. Ik hield het daarom voornamelijk bij tijdschriften. Korte artikelen lezen, en weer weg leggen. De literaire thrillers van Esther Verhoef heb ik allemaal in de boekenkast staan. Vermoedelijk heb ik dit boek daarom vorig jaar tóch gekocht, of gekregen. Het zegt wel iets over mijn mentale toestand destijds… Heel is niet hetzelfde als hersteld. Ik was geheeld zei de arts, maar ik was nog lang niet hersteld. Wat beter is bepaal je beter zelf. Beter was ik nog lang niet, zoveel is nu wel duidelijk. Ik heb het boek helemaal niet opgeslagen en onthouden. Ik lees het boek weer met veel plezier tijdens de lange vlucht in het vliegtuig naar Mexico, naast het hotelzwembad in de hoofdstad in afwachting van onze volgende vlucht en ook op het witte strand van schiereiland Baja California waar we een week samen zullen verblijven. Het deel van Mexico waar we nooit eerder geweest zijn. Prachtige zandstranden om relaxt boeken en tijdschriften te lezen.
Lopend door de hoofdstad op zoek naar een restaurantje om te ontbijten, komen herinneringen aan ons leven daar weer terug. Komende zomer zijn we negen jaar terug in Nederland. Waar is de tijd gebleven? We zijn één keer in die tijd terug geweest naar Puebla voor de bruiloft van mijn vriendin Susana. Dit keer reizen we terug voor de bruiloft van haar dochter. Tijdens de drie jaar dat wij in Puebla woonden waren wij bij de bruiloft van Luis, de stiefzoon van Susana. Hij trouwde met Lucy, een yogamaatje van mij. Ook waren we toen bij de bruiloft van Ana, Susana’s stiefdochter die normaliter in Spanje woont maar haar bruiloft in Puebla wilde vieren. Stuk voor stuk onvergetelijke feesten. Voordat we naar deze bijzondere bruiloft gaan verblijven we een week in San José del Cabo. Een badplaatsje aan de Golf van California. Volgens Amerikanen met de mooiste relaxte stranden van Midden Amerika. De eerste oja! momenten in de hoofdstad, als we de luchthaven uitlopen, zijn de scheve stoeptegels, megahoge stoepranden en het kapotte asfalt. De straten die nooit plat zijn, alles is een helling. De gele uitgedroogde grasvelden net zoals het gras in onze tuin destijds. Zó droog dat als er regen viel de grond zo gortdroog was dat het het regenwater niet eens kon opnemen. Ik zie de tankwagens met grote slurf weer die het groen op alle rotondes en openbare parken bijna dagelijks water geven. De mensen vroeg in de ochtend met een bezem in de hand. Het typische straatbeeld met de kleine soort ‘pop up’ restaurantjes met een parasol op straat met daaronder een gammel tafeltje beplakt met felgekleurd zeil en een paar plastic krukjes. Er is in die bijna tien jaar dat wij nu weg zijn bijna niks veranderd. Gelukkig het heerlijke eten ook niet, a trip down memory lane!
San José del Cabo - 15 maart 2024
