 |
| My new yoga studio |
‘Ik geloof in het vertellen van verhalen.’
‘Ik kan je uitnodigen voor een proefles’ zei een yogamaatje tegen mij toen we samen na de yogales een eindje opliepen over straat. Er heeft de laatste jaren een verzachting plaatsgevonden op mijn yogaschool. Er wordt tijdens de les langer gesproken door de yogadocent over inspiratie of over een thema voor de les. Wat zeker heel veel stof tot nadenken geeft en ook zeker een deel van yoga mag zijn. Het neemt echter steeds meer tijd van de les in beslag. De houdingen zelf worden zachter en duren langer. Er is eigenlijk minder flow en inspanning nodig tijdens de les. Wanneer je ouder wordt, zoals ik, dan is het belangrijk je spieren te blijven gebruiken en ook best wat krachttraining te doen voor onderhoud van je botdichtheid. Ik ga bijna dagelijks naar mijn yogalessen als therapie voor mijn hals. Dan zou ik graag meer input in de lessen terugzien in de vorm van wat meer power. Er leeft nu onder de oudere garde van mijn yogaschool waartoe ik behoor - ik kom er al zeventien jaar - wat onvrede. Onvrede over de hoeveelheid mildheid. Voor mij is dit onbehagen een heel actueel onderwerp waarover ik veel nadenk. Afgelopen week kreeg ik onverwachts een invallende docent vanwege ziekte. Een leraar uit India die nu drie maanden in Nederland is vanwege zijn vriendinnetje. Het was een heel actieve les waarbij veel spieren werden gebruikt maar ook gebeden in Sanskriet werden gezongen. Ik herkende veel Ashtanga houdingen die ik jaren terug wel vaak deed maar nu eigenlijk niet meer. Ik mis deze houdingen eigenlijk wel in de huidige lessen. Ik heb dus van die voorgestelde proefles van mijn yogamaatje gebruik gemaakt bij de nieuwe yogaschool. Opgericht in een dorpje verderop door een vroegere yogajuf van mijn huidige school. De nieuw gestarte juf bood in haar les veel actieve houdingen, verhoogde hartslag en de volgende dag spierpijn. Echt weer een goede les. Na lang wikken en wegen heb ik nu een strippenkaart gekocht bij de nieuwe school voor twee verschillende lessen. Mijn onbeperkte abonnement houd ik ook nog wel even aan, want ik blijf ook bij mijn ‘oude’ yogaschool meerdere lessen volgen. Zo heb ik altijd de vrijheid om eens in het weekend een extra lesje te volgen. Bovendien hebben zij een coffeecorner waar ik regelmatig met vriendinnen wat drink na de les. Beiden yogascholen zijn even ver lopen voor mij. De nieuwe school wel een veel groenere route door de weilanden en heeft zelf een prachtige, immens grote tuin naast de yogastudio. In de zomer worden de lessen buiten gegeven. Nu pak ik van beiden yogascholen wat het beste is voor mij. Een heel yogische gedachte trouwens.
Alle yogadocenten van mijn ‘oude’ school hebben een Amerikaanse leraar die een paar keer per jaar naar Nederland komt. Hij is hun inspiratie. Robert geeft al meer dan vijftig jaar yogales, heeft zelfs een eigen vorm van yoga ontwikkeld (Pralaya) en lijkt soms wel een goeroe. Wanneer hij workshops geeft komen er ineens honderden yogi’s overal vandaan en is er een podium in de grote zaal. Een heel andere vibe in mijn yogaschool. Ik heb afgelopen jaren meerdere lessen van hem gevolgd. Eigenlijk is hij dus ook mijn leraar. Afgelopen week gaf Robert in de avond een lecture over de Bhagavad Gita, één van ‘s werelds beroemdste en oudste spirituele boeken. Ik stapte in mijn spijkerbroek (wat heel vreemd voelde) en een notitieboekje met een stift de yogazaal in en nam plaats op een yogablokje. Een lezing van twee uur volgde. Dit oerboek van het hindoeïsme is één van de mooiste boeken uit de wereldliteratuur. Na de Bijbel het meest vertaalde boek ter wereld. Hoewel haar roots in India liggen, is dit heilige geschrift voor iedereen - in elke tijdsperiode en op elke plaats in de wereld - relevant. De Bhagavad Gita gaat namelijk over fundamentele levensvragen. Wat is de oorzaak van menselijk lijden? Hoe kunnen we ons hieruit bevrijden? En wie ben ik? Het is het eeuwenoude lijfboek van yogi’s. Alles draait in dit enorme verhaal om een conflict binnen een koninklijke familie zo’n vijfduizend jaar geleden. Wanneer dit conflict uitloopt op een oorlog, twijfelt de heldhaftige boogschutter Arjuna of hij wel moet vechten. Hij ziet zijn eigen familie en vrienden op het slagveld staan en beseft dat hij ze zal moeten doden om de oorlog te winnen. Arjuna en Krishna, die op dat moment de menner op zijn wagen is, staan tussen beide legers in. Aan de ene kant staat Arjuna’s leger, die de goede kwaliteiten symboliseert, en aan de andere kant staat het leger van zijn neef, die alle slechte kwaliteiten uitbeeldt. Overmand door verdriet en verward over zijn plicht vraagt hij Krishna om hem te onderwijzen. Zo begint de wonderlijke dialoog; de Bhagavad Gita. Krishna openbaart Arjuna de schoonheid van het leven en de zin van de strijd. Leraar Robert vertaalde het naar ervaringen en levenslessen uit zijn eigen leven. Als de lezing vordert krijg ik een stijve kont van op het harde yogablokje zitten. Een deel van de luisteraars is inmiddels gaan liggen op de grond. Voor mij geen optie, ik maak aantekeningen. Het verhaal staat symbool voor het leven. Het leven naast de yogamat. Er zijn vele lessen te halen uit dit verhaal. Bijvoorbeeld dat je je leven pas ten volste kunt leven wanneer je je steeds aan kunt passen aan nieuwe situaties om nieuwe oplossingen te zien. Alles in het leven is aan verandering onderhevig. Robert’s levensmotto is dat je ervoor moet zorgen dat jouw acties, groot en klein, bijdragen aan een betere wereld. Doe dingen vanuit liefde en verbinding. Ga op zoek naar jouw unieke levenspad. Robert hamerde erop dat wij ons dienstbaar opstellen en leven volgens ons eigen persoonlijke doel. Dat je overigens kunt ontdekken door stil te zijn, door yoga en mindfulness. Alles wat gebeurt, gebeurt met een reden.
