 |
| Happy see again at Schiphol |
“It was a strange time in their lives: the children like paper boats they were releasing into the water and watching float away.”
Hier staan we, als dochters in een lange lijn van grootmoeders en moeders. Moeder en dochter samen in de keuken. Aan het aanrecht. Zij met haar handen in het bruine speculaasdeeg. Ik met de speculaasplank vol bloem ernaast. De oven staat voor te verwarmen. Oudste - geëmigreerde - dochter en ik. Haar moeder. We zijn al zoveel dagen als gezin samen. Vanaf het moment dat oudste dochter landde in Amsterdam. De eerste ochtend samen was heerlijk met onze drie meisjes om ons heen naast de Kerstboom. Met z’n vijfjes samen eten. De tweede dag net zo. Intimiteit. Gezelligheid. Vanzelfsprekendheid. We maakten een wandeling op de Belgische grens. Grote, diepe modderplassen. Over de heide. Een voorzichtig winterzonnetje. Warme chocomel als afsluiter. Dochter uit Singapore had behoefte aan wandelingen in een oud loofbos. Wintergevoel. Daar waar zij woont hebben ze alleen tropische bossen, palmbomen. We maakten nog een boswandeling in Wageningen. Over heuvels. Deze keer rubberlaarzen aan. Minder natte voeten. Een andere winterse wandeling langs de volgestroomde uiterwaarden, ook op rubberlaarzen. Warme chocomel’s. Mijn lief en ik maakten zelfs onze strandwandeling, met alleen oudste, ook op rubberlaarzen. Pal langs de waterlijn. Tussen de buien door. Prachtig licht. Weer warme chocomel als afsluiter. De natuur is een uitstekend toneel voor een goed gesprek. We hebben de afgelopen twee weken veel tijd in de winterse natuur doorgebracht. Met het complete gezin. Nu sta ik met haar in de keuken speculaaspoppen te bakken. Saampjes. Vertrouwde gesprekken aan het aanrecht. Ik vertel haar dat ik het oudhollandse recept in mijn handen van een workshop uit Friesland heb. November 1999 staat erop geschreven… Het was destijds mijn afscheidscadeau aan mijn moeder. Een hele middag ambachtelijk speculaas en borstplaat maken voordat ik een paar weken later naar Amerika zou emigreren. De geschiedenis herhaalt zich. Behalve dat ik nu degene ben die achterblijft… Destijds was ik zelf degene die het avontuur op zocht. Het reizen. Zonder heimwee. Nu is dat het verhaal van onze dochter. Ik ben de achterblijver. Ik voel het gemis. Ik miste haar al voordat ze vertrokken was. Ineens was de laatste ochtend aangebroken dat ze bij Albert Heijn de laatste boodschapjes zou gaan doen. We reden er samen heen. Grijs nat weer. Ons verbazend over haar verblijf dat in een flits voorbij was gegaan. Ik miste haar terwijl ze nog naast me in de auto zat. Mijn lief en ik hebben afgesproken dat we met haar verjaardag in juni saampjes die kant op vliegen. Dat betekent vijf maanden zonder haar. Ik wéét dat ik dat kan. Dat heb ik nu ook gedaan. Vijf maanden contact via briefpapier, Whatsapp en videobellen. De eerste handgeschreven brief zat al in haar tas mee in het vliegtuig.
Op de negentiende verjaardag, waar haar oudste zus speciaal langer voor gebleven was, gaan we de meegebrachte gezichtsmaskers uit Singapore gebruiken. Na de jarige job wakker gezongen te hebben en ze haar cadeautjes uitgepakt heeft op het grote bed, zingen we eerst in de versierde huiskamer een verjaardagslied waarbij we altijd luid zingend een polonaise doen. Zoveel tradities bij het vieren van onze verjaardagen. Ze lijken steeds meer waard te worden nu we verder uit elkaar wonen. Elkaar minder zien. Na het ontbijt pakken we onze Aziatische gezichtsmaskertjes uit de verpakking. Ik kies voor bird nest. Daar zit veel collageen in dat goed is tegen veroudering. Een verjongingskuurtje. Ook verbetert het je immuunsysteem. In China eten veel mensen deze vogelnestjes. In Europa is het inmiddels een heel kostbaar goedje. Niet om te eten maar verwerkt in luxe crèmes. Op Borneo zagen we veel hoge gebouwen waar vogelgekwetter uit de kieren klonk. Die vogels, die daar gehouden worden, brengen veel geld op. Wat namelijk zo uniek is, is dat ze - in plaats van nesten te bouwen van twijgen - ingewikkeld geweven draden vormen uit hun kleverige speeksel. Deze draden worden vervolgens hard. De nesten worden geoogst voor verkoop aan de cosmetica industrie, en aan China dus. Onze gezichtsmaskers moeten we twintig minuten laten intrekken. We besluiten in onze pyjamaatjes met witte gezichten een aflevering van de Meilandjes te kijken. Ondertussen masseren we de lekker geurende crème in onze gezichtshuid. Een fijne, relaxte ‘moeder-driedochters’ activiteit. Die verjaardagsavond gaan we lekker uit eten om de volgende ochtend vroeg op te staan. Op naar Schiphol. Een dynamische plek waar mensen vertrekken en arriveren. Iedereen is onderweg. Waar gaan ze heen? Ons vallen natuurlijk vooral de groepjes en gezinnen op die afscheid nemen van een jonge reiziger, vaak met volle backpack. Zo ook onze eigen dochter. Een propvolle backpack die tot z’n nok gevuld is met Hollandse etenswaren die ze gemist had de laatste vijf maanden. Op de valreep zelfs nog zes kaneelstokken bij de HEMA op Schiphol gescoord. Na een warme chocomel bij La Place moeten we toch echt afscheid nemen. Knuffels en er komt altijd een weerzien. Daar sta ik weer met haar winterjas over mijn arm en tranen in mijn ogen. Ze belooft volgende Kerstdagen weer met ons door te brengen. Het was zó fijn, warm en liefdevol geweest. Zondagavond vertrok jongste weer terug naar Maastricht. Maandagochtend heel vroeg vertrok middelste dochter naar Rotterdam. Als papieren gevouwen bootjes drijven ze weg. Ons grote huis is leeg. Mijn hart is vol. Vol liefde. Vol dankbaarheid dat ze alledrie zó graag thuis komen.
