Enjoying a walk in the snow with my friend

WAKKER WORDEN IN EEN WITTE WERELD
‘The important thing is to be able to sit and gaze upon the sun as it sets. When evening falls, take a moment to look up at the sky. Feel gratitude for having made it through another day. The moment will warm your spirit.’ 

- Shunmyō Masuno

Ik schrijf dit stukje op een dag met wederom versgevallen sneeuw. Onze achtertuin, waar ik op uitkijk, is weer helemaal bedolven. Fantastisch. Toen ik begin van de week vroeg in de ochtend in een witte wereld naar mijn yogaschool wandelde bewoog alles vertraagd: auto’s, fietsers, voetgangers. Vlokken bedekten mijn hele jas, mijn haar, mijn handschoenen. De wereld onder een witte deken gelegd. Ik besef hoe bijzonder het is om op een doordeweekse dag dat de meeste volwassenen naar hun werk gaan, ik kan besluiten om wandelend naar mijn yogales te gaan. De tijd te nemen voor dit winterwonder. Tijdens de yogales bleef het sneeuwen. Terug besloot ik een omweg te maken door het park. Alles maagdelijk wit. Een waterig zonnetje spiegelde in een half bevroren half ontdooide sloot. Hoe anders alles dan ineens lijkt. De tijd leek te vertragen, de stilte leek bijna tastbaar. Sneeuw doet iets met me. Ik voel het in mijn hart. Sneeuw is geen vanzelfsprekendheid meer in Nederland. Een momentje van bezinning. Eenmaal thuis liet ik de drie katten in de besneeuwde achtertuin. De vlokken dwarrelden naar beneden, zo groot als wattenbolletjes. Ze wilden ze vangen. Ze renden als gekken over het grasveld. Ik moest er om lachen. Zo speels als ze ineens bleken te zijn. Zelfs onze oude poes van veertien jaar oud liep voorzichtig buiten en snuffelde wat aan de versgevallen sneeuw. De volgende dag weer wandelend door de sneeuw naar mijn yogales. Nu knerpte de sneeuw bij elke voetstap. Het had gevroren de nacht ervoor. Het is goed om af en toe zo’n dag met sneeuw te hebben. Zodat je weer voelt dat de wereld een onbegrijpelijk wonder is. Die middag reed ik eind van de dag terug van een vriendin waarbij ik een heel stuk snelweg moest nemen. Besneeuwde weilanden afgebakend met een zwart slootje of een rij wilgen. In de verte soms het silhouet van een kerktorentje. Boerderijtjes met besneeuwde daken. Wat is het Nederlandse winterlandschap toch mooi. Ik pakte heel wat files mee op weg naar het zuiden maar de zonsondergang van deze dag had ik niet willen missen. Een grote gouden bal aan de hemel. Prachtige wolken er omheen. De koperen zon kleurde de wolken oranje. Wat een cadeau. De winter is gemaakt voor stilte, innerlijke rust en ontspanning. Dankbaar dat ik van deze mooie winterse energie mocht profiteren. De volgende dag had ik een winterwandeling met een vriendin in het Mastbos gepland. Wij wandelen regelmatig samen. In alle seizoenen. We laten ons nooit weerhouden door wolkbreuken, koude of sneeuw. Wij kleden ons erop. Deze middag beiden in snowboots met dikke sokken. Ik had zelfs mijn warme skibroek aan. Muts op en handschoenen aan. In het bos was het feeëriek. De zandgrond was wit. Op boomtakken lag zeker een centimeter bevroren sneeuw. Spierwit gekleurde, smalle bospaden. Witbevroren kreken en meertjes. Door juist naar buiten te gaan, ontdek je in de winter dat januarileegte en geluk goed samengaan. Het zit ‘m in de kleine dingen: de zuivere winterlucht, de gedempte geluiden door een dik pak sneeuw. Thuis de vogels die in de tuin komen snoepen van vetbollen en vogelzaad. Het vele licht dat een pak sneeuw met zich meebrengt. Zo welkom in januari. Niet voor niets staat sneeuw in de kleurenleer voor vreugde, vrede en een licht gevoel. Alles verdwijnt onder een glinsterende witte deken. En daar kan ik op veel manieren van genieten.

Inmiddels was in de loop van de week ons doodlopende straatje spekglad geworden. Er wordt hier niet gestrooid door de gemeente. Het ziet er sprookjesachtig uit zo’n spierwit straatje met besneeuwde bomen en huizendaken. Toch is het verraderlijk. Gisteravond mocht ik drie deelnemers ophalen voor een try out van een toneelstuk met drie bekende TV actrices. De deelnemers wonen in dezelfde straat en tijdens mijn telefoontjes vooraf werd steeds gesproken over witte flats, luxe flats, een donkere flat en de voor- en achterkant van een flat. En dan heeft zo’n flat verschillende ingangen. Tenslotte liet één dame nog vallen dat niemand haar ingang ooit kon vinden. Het stond verkeerd in de GPS en daarom legde ze het nog maar een keer uit. Ik was de draad al lang kwijt, had geen enkel idee waar ze het over had. Ik vertrouwde nog steeds op mijn GPS. Over de spekgladde straatjes in die woonwijk reed ik stapvoets ondanks de winterbanden. Ik zag nergens huisnummers. Ik zag diverse flats en kantoorgebouwen. Ik was totaal de kluts kwijt. Vroeg het aan iemand op straat en belde uiteindelijk één van de dames op. Zij loodste mij een stuk verder dan de plek waar ik omgekeerd was en daar rees een witte flat op in de bocht. Twee dames bij één ingang glibberend in laten stappen, de derde dame verderop, en toen gauw naar het theater. Daar hadden ze helaas alleen vlak voor de ingang sneeuw geruimd. Ik parkeerde mijn auto zo dicht mogelijk bij de ingang. Het was glibberen en glijden geblazen. Elke dame aan de arm naar binnen geloodst. Ik was als de dood dat ze zouden vallen. Weer naar buiten om mijn auto fatsoenlijk te parkeren. Ik bleek eenmaal binnen de eerste vrijwilliger van de stichting dus moest alle kaarten op mijn telefoon laten scannen. Gehoorondersteuning regelen. Een nieuwe vrijwilliger welkom heten en beetje wegwijs maken. Eenmaal op weg naar de zaal had ik nog geen slok van mijn thee kunnen nemen. Toen iedereen in de zaal zat ben ik nog snel naar het toilet geslopen. Hoe anders was de dynamiek van deze avond dan de eerdere twee. De actrices kwamen na de voorstelling aan onze tafel zitten om te vragen hoe we het vonden. Het was tenslotte een try out. Ik was erg laat thuis. Een cadeau was het dan ook toen ik de volgende ochtend verrast werd door een nieuwe, verse laag sneeuw. Weer wandelend naar mijn yogaschool. Een ijzige zon begon uitbundig te schijnen dus met mijn lief een winterwandeling gemaakt door een wit bos met knalblauwe luchten. Mijn zoveelste geluksexpeditie deze week.