 |
| Winterwandern in Österreich! |
“A rich steam rose and he took a sip. Sweetness flooded his tongue, followed by cream, sugar, spices, chocolate finer than anything he had ever tasted, dark and bitter and delicious.”
Vandaag laten we ons door een nieuwe wandelroute verrassen. Auto geparkeerd bij een klein treinstationnetje. We vertrekken weer met onze stokken over een besneeuwd winterwandelpad. Ik droeg een dik gebreid vest bij vertrek vanuit ons hotel. Het miezerde echter zachtjes bleek buiten, gauw terug voor m’n waterdichte jas. Ik heb het telkens zo snel warm tijdens het wandelen. Eerst gaat m’n wintermuts af. Niet veel later gaat de rits van mijn jas een stuk omlaag. Wanneer we ergens stoppen om op de kaart te lezen waar we zijn, beginnen mijn brillenglazen altijd te beslaan. Een stuk verder toch maar mijn handschoenen uit. Zo gaat het elke dag. Vanmorgen trek ik zelfs mijn jas uit. De jas is voor de helft gevoerd met dons, veel te warm! Tijdens het wandelen breekt het wolkendek, voor het eerst dat we hier zijn, open. Knalblauwe lucht. Felle zonnestralen. Genieten. Wanneer we na een paar uur terug bij het stationnetje zijn zoeken we naar een Gasthof wat hoger in de bergen gelegen. Bijna alles gaat pas eind van de middag open. We rijden richting de Grossglockner, de hoogste berg van Oostenrijk. Bijna vier kilometer hoog. De zon schijnt op de glinsterende toppen. Imposant. We zien waarschuwingsborden dat de weg erheen gesperrt is. We keren om, een beetje teleurgesteld dat we niet van een warme chocomel met uitzicht op de Glockner kunnen genieten. De auto geeft een andere route terug naar het hotel aan. We zijn een beetje verward. Dan moeten we wéér omkeren. ‘Wat wil dat ding nou!’ roepen we gefrustreerd. Totdat ik een Bäckerei, alias Konditorei, zie langs de weg. ‘Hier moeten we zijn!’ roep ik. Een bakkerijtje uit 1908 met de lekkerste handgebakken kerstkoekjes, vers gebak en zelfs originele Sachertorte uit Salzburg. Ze hebben ook romige warme choco met echte slagroom. We genieten enorm van de overload aan zoetigheden en van ons uitzicht op de Alpen. Klein wintergeluk. In het hotel ligt altijd een schaaltje met heerlijke verse kerstkoekjes bij de receptie en elke ochtend bij het ontbijtbuffet. Zo lekker, dat ik er dagelijks wat van meeneem naar de hotelkamer. Dit bakkertje verkoopt deze geglazuurde kerstkoekjes in de vorm van een ster! Natuurlijk nemen we die mee voor thuis. Heeft karma ons nou naar dit afgelegen bakkertje geleid? Of louter geluk?
We besluiten in één ruk naar huis te rijden. Gisteravond zaten we in zo’n ouderwets gezellig Gasthof. Ik wilde graag kaasfondue eten hier in Oostenrijk. In het skidorp Kaprun zijn veel restaurantjes. De meeste heel hip. Ook stadse menu’s. Ik ben zo nostalgisch dat ik minstens één keer een ouderwetse Wienerschnitzel wil voor avondeten. Als dessert Apfelstrudel of Germknödel. Bij het ontbijt typische Kaiserbrötchen of zachte pretzels met roomboter en zelfgemaakte bessenjam. Het liefst op de besneeuwde berg lunchen met Kaiserschmarren. Ook kaasfondue hoort in dit rijtje. We vroegen het aan de Nederlandse hotelreceptioniste Esther. Zij kende wel een restaurant dat kaasfondue serveert maar dat moet dan wel vooraf gereserveerd worden. Zo kwam het dat wij tweetjes gisteravond in een eeuwenoud pand, in een kneuterig Gasthof, op de bovenverdieping zaten te smullen van een pannetje kaasfondue. We waren het er daar over eens dat we van ons oorspronkelijke plan zouden afwijken om op de laatste ochtend nog een wandeling te maken. Zo komt het dat we na het ontbijt in de auto stappen. Het heeft gesneeuwd hoog in de bergen. De boomtoppen zijn weer wit. Onderweg hebben we natte sneeuw. Driving home for Christmas… Een wandeling was nu heel nat geweest. De dooi heeft ingezet. Een nieuw pak verse sneeuw laat op zich wachten. We hebben juist zulke mooie magische, winterse wandelingen gemaakt. Daar zijn we dankbaar voor. Mooiste herinneringen. We vertrekken om zonder overnachting terug naar huis te rijden.
