Power of love!

INSTANT HEIMWEE
'The power of love

A force from above

Cleaning my soul'

- Frankie goes to Hollywood

Er werd een adventskalender aan de deur gebracht. Voor mij. Van een bekend theemerk. Zonder afzender. Achteraf bleek het van mijn zus te zijn. Ik was er erg blij mee. Sowieso als fervent theedrinker. Elke dag twee theezakjes van een andere smaak achter een deurtje. Blij was ik zeker ook omdat de kalender niet alleen aftelde naar de komst van het baby’tje Jezus maar ook precies aftelde naar de aankomst van onze oudste dochter op Schiphol. Op de dag voor Kerstmis op centraal station in Amsterdam moesten we de toiletten vinden. Een station waar ik al een tiental jaren niet meer binnen kom. Ik keek mijn ogen uit. Allereerst was de grote hal prachtig gedecoreerd met lampjes voor Kerstmis. Ten tweede ontdekten we allemaal nieuwe gangen met de meest luxe boetieks. Hun etalages ook prachtig versierd in Kerstsfeer. We bleven maar doorlopen. Dit station is zó groot geworden, je zou kunnen denken dat je op Schiphol rondloopt. De ‘nieuwe’ grote gang eindigde met een enorm groot en hoog glas waarin schuifdeuren aangebracht waren. De uitgang naar Amsterdam Noord. Ik keek door het glas naar de kerstlichtjes op Noord en de veerpontjes op de wilde golven van het IJ. Vroeger was dit de uitgang naar de achterkant van het centrum waar je liever niet kwam. Er vond daar prostitutie plaats en er was destijds onrust op straat, een plek waar je niet wilde zijn. In Amsterdam Noord eigenlijk ook niet. Hoe anders nu. Wij liepen aan de andere kant het station uit over het Damrak naar de Bijenkorf. Ik wilde als vanouds naar de zolder van het warenhuis waar de kerstballen verkocht worden, de uitverkoop was inmiddels gestart. Op de zolder zit ook de patisserie, dus we namen voor mijn lief en mij for old times sake aan een tafeltje plaats. Zoete gebakjes, koffietjes en warme chocomel. Genieten in afwachting van de komst van oudste dochter en zus. Vragen van de meiden over onze Amsterdamse tijd en herinneringen kwamen boven. Amusant die interesse in nostalgie. We staken later het Damrak over en winkelden bij, voor mij, een nieuw Amerikaans warenhuis. TK Maxx. Hun aanbod is steeds wisselend. Voor kleine prijzen. Als het ware schatzoeken, ik ben er dol op. Kaarten en briefpapier, prachtige serviezen en nu kerstspullen. Ik slaagde voor een grote set prachtige diepe borden met wat bijpassende schalen. Gelukkig mochten we het daar achterlaten voordat we verder gingen struinen door de stad. Natuurlijk een slagroomijsje bij bakkerij van der Linden. Iemand haalde een liter slagroomijs in een wegwerp aluminium cake bakvorm. Een flashback. Ik zag mezelf tientallen jaren geleden weer fietsen door de stad met zo’n aluminium bakvorm vol ijs om het thuis snel in de vriezer te zetten. Ondertussen hielden we in de gaten of het vliegtuig van dochterlief op tijd zou landen, of überhaupt zou landen. Door de storm waren veel vluchten gecanceld, vertrekkende en arriverende. Ze landde precies op tijd. Wel met wat turbulentie. Wij stonden opgewonden achter het glas bij de bagageband te wachten. Haar winterjas in onze armen. Daar was ze! Even door de telefoon bij het raam gekletst voordat ze met haar bagage door de schuifdeuren kwam, recht in onze armen. Heerlijk. Thuis, op Kerstavond, had mijn lief het maaltje gekookt waar ze zo naar uit keek. Allemaal Aziatische cadeautjes kwamen uit haar koffer. Zo attent en lief. Vervolgens met z’n vijfjes aan tafel. Hoe fijn voor een moeder om alle kuikens weer thuis op stok te hebben. Ik had de hele aanloop al wat traantjes van geluk geplengd. Alsof het gevoel van heimwee instant opgekomen was. 

Op Kerstochtend bleken er heel wat cadeautjes onder de boom te liggen. Niet alleen de cadeautjes die wij als ouders graag wilden geven. Ook van andere dochters lagen er wat verrassingen. Wat attent. Eerst gebruikelijk een zeer uitgebreid kerstontbijt aan een mooi gedekte tafel. Allemaal volgens traditie in kerstpyjama. Het was al halverwege de dag toen we klaar waren met onze eerste twee tradities. Vervolgens moesten er een stoofperencompote, rosbief met saus en een tiramisu in elkaar gedraaid worden. Iedereen deed wat. Ik gooide de kom met nog vloeibare slagroom om waardoor het hele aanrecht onder gelopen was. Mijn lief moest de saus voor de rosbief pureren dat zorgde voor een hele golf vette olie over zijn joggingbroek. Ik had de dag ervoor zelf een mooi kerststuk gemaakt met allemaal groen uit de tuin. Eucalyptus, gedroogde bloemetjes, steeltjes salie, naaldboomtakken, rozenbottels aan een tak en een bessentak. Ik had er speciaal twee lampjes bij gekocht. Op kerstavond had ik het stuk naar de keuken verplaatst vanwege de katten die anders in de nacht met de takken zouden gaan slepen. De volgende ochtend wilde ik het groenstuk terug op de ontbijttafel leggen en viel één van de glazen lampjes pardoes op de grond. In duizend stukjes. Het prachtige was dat de stemming er niets minder om werd. De meiden gingen zelfs spontaan naar de supermarkt om nieuwe slagroom voor me te halen. Ze gingen ook, net als vorig jaar, diamond painting. Ik sloeg dit jaar over. Vorig jaar deed ik het veel om mijn gedachten van de misselijkheid af te leiden. Om het braken zo lang mogelijk uit te stellen. Nu brachten diezelfde kraaltjes me juist terug bij de gedachten aan die misselijkheid… Ik dook liever in mijn boek. Eind van de middag dekte ik de tafel weer uitgebreid, kleedden we ons allemaal om in feestelijke outfits en werden de gerechten afgerond. Alle kaarsen werden aangestoken, de glazen gevuld, Kerstmuziek opgezet. We hadden prachtige volwassen gesprekken over de jeugd van de meisjes, over de jeugd van mijn lief en mij en over onze bijzondere reis op Borneo.  Over waar we trots op zijn en over persoonlijke groei. Zo trots op onze volwassen meiden, hun zelfbewustzijn, empathie en hun vermogen op terugblikken. 

Mijn lieve lezers ben ik dankbaar en wens ik liefdevolle dagen toe!