 |
| Having fun in the snow! |
“I love snow for the same reason I love Christmas: It brings people together while time stands still. Cozy couples lazily meandered the streets and children trudged sleds and chased snowballs. No one seemed to be in a rush to experience anything other than the glory of the day, with each other, whenever and however it happened.”
De vrouw achter de kassa van de kabelbaan geeft ons onvriendelijk aan dat die gondels pas over een paar dagen opengaan voor snowshoeing bovenop de berg. Wat jammer. Bij het toeristenkantoortje had de medewerkster geadviseerd deze gondel naar boven te nemen voor een mooie wandeling met snowshoes. We twijfelen of we zonder snowshoes evengoed naar bovengaan om te wandelen. ‘Dat kan niet’ geeft ze onbereidwillig aan ‘de wandelpaden moeten nog geprepareerd worden.’ Dan besluiten we in het dal, buiten het dorp, te gaan wandelen op onze snowboots. Er is een winterwandelpad zien we op de kaart. Een prachtige zeven kilometer lange route door een winterwonderland. Een Oostenrijkse mevrouw die haar hond daar uitlaat adviseert ons om ook een keer naar de golfbaan te gaan. Wintershoeing in het wild. Gewoon van de gebaande paden af. We vinden het een goed plan voor de volgende dag. We snijden die middag de mooie wandelroute op de helft af, want zeven kilometer door de diepe sneeuw struinen is erg vermoeiend. Ondanks dat de tijd lijkt te vertragen. Ondanks dat de zon af en toe door de bewolking piept. Ondanks dat de stilte bijna tastbaar lijkt - zeker wanneer we alleen de sneeuw onder onze voeten horen knisperen. Na een late lunch in het dorp ronden we de dag weer af in de ontspannende sauna in ons hotel. Mijn lief sluit weer sportief af met baantjes in het buitenbad.
We parkeren de auto de volgende ochtend bij de golfbaan. Een helemaal verlaten parkeerplaats. Wel een elektrische oplader voor de auto dus die koppelen we vast aan. Voor het geval dat we hier niet mogen staan, dan hebben we toch een reden. Met de snowshoes en stokken uit de achterbak lopen we naar een houten bankje. Mijn lief komt er snel achter dat er met de geleende sneeuwschoenen van het hotel iets mis is. Er mist helaas een klemmetje. We gaan dus wel op pad; hij met alleen langlauf stokken, en ik ook nog op snowshoes. Alles is bedekt onder een witte donzige, glinsterende deken. Waar gaan we heen? We volgen eerst maar eens de rode rechtopstaande in de sneeuw gestoken palen die een langlauf loipe aangeven. We wandelen ernaast. Je mag niet op de sporen lopen. We komen weer een Oostenrijkse vrouw tegen die haar hond uitlaat. Ze ravot met de hond, liggend in de sneeuw. Ze adviseert ons mijn snowshoes te verstoppen (dan hoeven we niet terug naar de auto te lopen) en op snowboots verder te gaan. Ook hier is een winterwandelpad namelijk en die is makkelijker te bewandelen zonder zulke rackets. We begraven ze in de sneeuw tussen wat boompjes. Voor de zekerheid een takje rechtop in het sneeuwbergje om ze uiteindelijk terug te vinden. Met onze stokken lopen we over een prachtig wit pad in een witte, stille wereld. Winterbetovering. In de verte zien we heel soms een langlaufer. Hoge, besneeuwde bergen om ons heen. Enkele kabelbanen bewegen traag naar de bergtoppen. Mistwolken. Terug gaan we dwars over de velden. Mijn lief loopt voorop en stippelt het pad uit. Ik loop precies in zijn voetstappen, dat kost minder moeite. Alleen het geluid van onze stappen. Rust. Frisse berglucht. We voelen het in ons hart. Op de terugweg vinden we de begraven snowshoes weer terug. We rijden even de bergen in op zoek naar een Gasthaus voor een warme choco. Kronkelige weggetjes bestrooid met kiezeltjes om niet te slippen. Mooie uitzichten. Ook wel spannend in de sneeuw. Eenmaal terug beneden lunchen we in een dorpsrestaurantje, mét een warme choco. De eerste tijdens deze koude dagen. Terug in het hotel natuurlijk weer twee rondjes sauna en deze keer een massage voor mij. Mijn lief zwemt zijn inmiddels routinematige baantjes weer in de buitenlucht.
Kaprun - 13 december 2023
