"We zullen doorgaan."
- Ramses Shaffy
De derde week van de verbouwing was aangebroken. Piet kwam vanaf deze maandag dus niet meer opdagen. Er werd niet gewerkt aan het trappengat. Geen paniek. In plaats daarvan kregen we Nigel aan de deur. Een jonge, roodharige knul die meewerkt in het familiebedrijf in gietvloeren aanbrengen. Hij zou de hele week elke dag langskomen om diverse lagen gietvloer op de badkamervloer aan te brengen. Maandag begon hij eerst met het schuren van het door Piet gestorte betonvloertje. Hij wilde de badkamerdeur er uit halen zodat hij de drempel ook goed egaal kon schuren. Het lukte hem alleen niet. Ik pakte de beitel en de hamer van mijn lief uit de hal en liep zelfverzekerd met hem mee naar boven. Ik tikte de pen zo uit de bovenste scharnier van de deur. Nigel was onder de indruk. ’Jij weet ook wel met gereedschap om te gaan zie ik’ zei hij. Dat kon ik niet ontkennen na diverse verbouwingen. Lijm werd over de geschuurde betonvloer uitgesmeerd en dat moest vierentwintig uur drogen. Nigel vertrok. Later die ochtend, tijdens mijn werk, werd ik gebeld. Jonge Nigel had afgelopen week met een corona positief geteste collega samengewerkt. Het hele bedrijf ging in quarantaine. Helaas moesten we geduld hebben. Gelukkig mochten we vanaf de volgende dag wel weer op de gelijmde vloer lopen… Onze tandenborstels stonden namelijk al in de hal beneden. Diezelfde maandag miste ik ook twee telefoontjes van het bedrijfje van de zonwering. Jeroen zou die maandag niet komen zoals afgesproken. Helaas was de zonwerende stof niet binnen gekomen. Hij zou weer terug bellen zodra hij meer van de levering zou horen. De montage zou later een keer plaatsvinden. Drie afzeggingen (Piet, Nigel en Jeroen) op één dag vond ik een uitdaging voor mijn projectmanagement, maar nog enigszins te overzien. Ik belde de stukadoor die laatst - toen hij in de huiskamer had gewerkt - zei dat we gewoon even moesten bellen als we zover waren dat hij kon komen om boven de trap te stukadoren. Ik belde Cor. Ik ‘appte. Ik stuurde later nog een foto van de muur die gestukt moest worden. Ik hoorde in eerste instantie niks van hem. Op diezelfde ‘zwarte’ maandag van de andere drie afzeggingen belde Cor mij terug. Hij lag al een tijdje in het ziekenhuis. In Rotterdam. Iets met zijn alvleesklier. Hij moest geopereerd worden. Ik wenste hem veel beterschap en had natuurlijk volledig begrip voor zijn hachelijke situatie. Maar ik vond mijn situatie deze maandagochtend eigenlijk ook steeds hachelijker worden… Vier afzeggingen op één dag! Moedeloosheid. Ik zag de strakke planning en coördinatie van onze verbouwing even niet meer zitten. Flashback’s naar andere gestresste verbouwingen kwamen op mijn netvlies voorbij. Ik belde, dit keer zonder verwachting, maar weer eens naar het bedrijf die de isolatie en PVC vloer op de eerste verdieping voor hun rekening zouden nemen. Die planning vergt best veel precisie. We hadden de laminaatvloer al verwijderd vanwege de badkamervloer. Mijn zus hadden we de zorgvuldig bewaarde vloerplanken beloofd. De derde keer dat ik belde naar het vloerenbedrijf kreeg ik van de telefoniste te horen dat de legger al een hele tijd ziek was en ze verwachtte dat hij deze week zijn werkzaamheden weer zou oppakken. Een gevoel van gelatenheid viel over me heen. Het zal allemaal wel. Ik kreeg zijn rechtstreekse telefoonnummer. Geen gehoor. Aan het eind van de dag stuur ik Jeroen, de legger, maar eens een ‘appje met de vraag of hij míj́ misschien wil bellen. Tot mijn grote verbazing belt hij die bewuste ‘zwarte’ maandagavond terug. Corona. Isolatie… We plannen tóch samen een dag voor de voorinspectie én we plannen drie dagen volgende maand voor het leggen. Ik zie ineens weer een puntje aan de verre horizon. De horizon die verbouwing heet… Op weg naar die horizon!
Ik was toe aan wat aandacht voor mezelf. Een kopje thee in de zon. Acupunctuur. Ik negeer al een paar maanden pijnlijke tenen aan mijn rechtervoet. Mijn acupuncturiste zocht naar een gaatje in haar volle agenda. Op mijn vrije middag tussen het kitten en verven door fiets ik naar haar toe. Ze behandelt mij met haar naalden. We praten over schoonheid. Over vegan beauty products. Ze geeft me een goede tip voor shampoo. Ik verwen mezelf met de aankoop van een luxe fles. De volgende ochtend heb ik mijn eerste yogales weer op school. Ruim vijf maanden. Zo lang is het geleden dat de deuren van mijn yogaschool moesten sluiten. Vanaf deze week ben ik weer welkom in mijn ‘tweede’ huis. Mijn juf zei dat ze me zo graag wilde knuffelen toen ze me zag. Ik had ook wel een feestelijk gevoel toen ik in de ochtend die kant op fietste. En hoe fijn was het om weer samen mantra’s te zingen. De energie van de groep te voelen. Iedereen had een lach op zijn gezicht die er niet af te krijgen was. Muziek. De gesprekjes vooraf met mijn yogamaatjes. De wat langere en diepere gesprekken na de les. Ik laad daar van op. Mijn ziel wordt weer gevoed. Zinvol. Dit zijn vrouwen met eenzelfde mindset. Herkenning. Inspiratie. Ik merk ook dat ik mijn verhaal kwijt kan. Begrip. Overzicht in m’n hoofd door te vertellen. Weten dat je de goede kant op gaat. Ondanks dat de intieme bubbel waar ik thuis in zat met mijn poezen op de yogamat ook heerlijk was heb ik dit toch wel gemist. Dit maakt een yogales compleet. Mijn yogaschool blijft beiden soorten lessen aanbieden. Wat een luxe dat ik kan kiezen waar ik op dat moment behoefte aan heb.
