"A garden should make you feel you've entered privileged space - a place not just set apart but reverberant - and it seems to me that, to achieve this, the gardener must put some kind of twist on the existing landscape, turn its prose into something nearer poetry."
- Michael Pollan
Er zijn talloze tuinstijlen. Onze achtertuin zou ik een mediterrane tuin willen noemen. We hebben een soort patio met grijswitte tegeltjes in het terras. Gemaakt van een restant keukenvloertegeltjes. Aangelegd onder een grote dakplataan die ons in de zomer de schaduw geeft die het fijn tafelen maakt. Een drie meter grote tuintafel met een bank en stoelen erbij. We hebben een fonteintje gemaakt van de waterkraan met een antiek waterbakje eronder. Het sfeertje is extra mediterraan doordat mijn lief er oude muurtegeltjes achter gemetseld heeft. Zelf meegenomen uit het Zuiden van Spanje - uit een lief winkeltje met oude bouwmaterialen. Een bloeiende hangplant aan de kraan maakt de uitstraling compleet. Veel grote plantenpotten die uit Spanje en Frankrijk meegezeuld zijn. Gevuld met veelal lavendelplanten. Net als een ouden zinken teil. Een vuurschaal. Hortensiastruiken. Fruitbomen. Een vijgenboompje. Een oude, drie meter brede, verweerde haktafel van onze overleden buurman, een gepensioneerde slager. Van deze verfgebladderde werkbank, gevuld met gestapeld brandhout, hebben we het werkblad al een paar keer met steigerhouten planken vervangen. En dat alles in een ommuurde stadstuin. Als de buurkinderen niet op de trampoline springen is het een oase van rust en ontspanning. De voortuin daarentegen zou ik scharen onder het kopje moderne tuin. Nu we de klassieke buxusvakken verwijderd hebben is het een tuin met een overzichtelijke indeling. Onder de oude magnolia. Met een lage onderhoudsbehoefte wat erg fijn is. Tuin aanleggen was heel leuk, maar een boek lezen in de tuin is óók heel fijn. Vaste planten bloeien vaak jaren zonder dat je ernaar om hoeft te kijken. Dus we hebben nu drie verschillende siergrassen in de tuin. Ook in de lange verroeste bakken. Iets nieuws potten of zaaien is niet nodig. Ik heb gekozen voor diverse soorten bloeiende bodembedekkers die verwilderen. Bodembedekkers die plat over de grond groeien en alle grond bedekken, zodat er geen licht kan komen. Het onkruid krijgt minder kans om te groeien. Zo fijn. Een relaxte zitplek die in de ochtendzon staat. Oud Spaans wijnvat als regenton maakt het hoekje sfeervol. Door de grote kruin van de beukenboom zitten we in hoogzomer lekker koel in de schaduw. Zeker als het in onze achtertuin niet meer uit te houden is vanwege de hitte. Ook kan ik daar met een boek de drukte ontvluchten als de buurkindertjes een feestje bouwen in de achtertuin. De toverhazelaar in het midden van onze voortuin was ooit geplant door de vorige bewoonster. Ze vertelde me dat wandelaars vaak even stil stonden om de knalgele bloemen in hartje winter te bewonderen. Ik had die bloemen eigenlijk al jaren niet meer gezien bedacht ik me. Wat bleek? Zo’n toverhazelaar maakt altijd scheuten die je meteen moet verwijderen. De jonge stekken krijgen geen bloemen. Ze nemen wel de voeding weg van de oude moederplant…. Je herkent de scheuten omdat dat steile, verticale stengels zijn. Eén kritische blik op onze oude toverhazelaar zei meteen genoeg. Wij hadden alleen scheuten, moederhazelaar had al lang geleden het loodje gelegd. Tuincentra afgebeld en nu hebben we weer een originele toverhazelaar met knalgele bloemen in de winter. Het verwijderen van de wortelkluit was een énorme klus en sloeg een megakrater in de nieuwe tuin. Honderden planten hebben we geplant. Het laatste ritje naar het tuincentrum was ik alleen in mijn mini-autootje. Zonder na te denken kocht ik meer dan honderd planten. De berberis haag en twee vakken om te vullen. Élk plekje in mijn autootje was bezet. In elk gaatje stond een potje. Het is nu klaar! Na een paar weekends en avonden hard werken in de voortuin hoeven we nu alleen nog maar te genieten. In alle seizoenen. Zo’n zin in!
Piet zal weten dat hij geliefd is. Iedereen bewondert hem. Iedereen heeft hem nodig. Iedereen waardeert zijn inbreng. Zijn gouden handen. Zijn precisie. Sinds Piet met vervroegd pensioen is wordt er aan alle kanten aan hem getrokken. Zoals wij een paar maanden geleden óók aan hem trokken toen we hem eenmaal terug gevonden hadden. Piet, onze vroegere klusjesman, was twee keer op een avondje langs gekomen om alles door te spreken. Hij had altijd een aannemer die de planning voor hem deed van elke verbouwing of klus. Nu is dat zijn struikelblok. Zijn tijdsplanning is té strak. Hij heeft fantastisch gewerkt in ons huis. Alles precies uitgevoerd zoals wij het in ons hoofd hadden. En meer. Piet stelt je nooit teleur. Wij hadden gedacht dat hij twee dagen per week zou werken tot juni. Piet had gedacht dat hij in twee weken klaar zou zijn - ookal werkte hij twee dagen per week. De andere dagen werkt hij namelijk bij familie. Mijn lief heeft geholpen waar hij kon. Hij is natuurlijk geen timmerman. Bovendien heeft hij een fulltime baan. Natuurlijk had hij dagen vrij genomen. En zoveel mogelijk thuis gewerkt zodat hij wel kon bijspringen of indien nodig…samen een beslissing kon nemen. Het slopen was het spannendst. Het plafond in de hal werd er voor een deel uitgesloopt. Dat leverde heel veel ruimte op. Piet had het werkelijk keurig afgewerkt. Het originele plafond werd weer hersteld zodat je er nauwelijks iets van ziet. Hij heeft ook weer zo goed meegedacht met ons! Dit keer leverde ons dat wel twintig centimeter extra breedte op de overloop op. Door een draagbalk en vloerplanken opnieuw te gebruiken en het traphekje te verschuiven. Fantastisch! Ik had drie gietijzeren spijlen gekocht en die heeft hij prachtig in de verplaatste trapleuning gezet. De nostalgische lambrisering heeft hij helemaal weer tot leven gebracht. Achter de schrootjes bleek het originele frame nog te zitten. Het laatste deel van zijn tijd zou hij helpen isoleren onder de houten vloer op de eerste verdieping. Piet klaagde zo over de werkdruk en de klussen die hij allemaal aangenomen had (en dat hij niemand wilde teleurstellen) dat ik met tegenzin maar voorstelde dat wij zonder hem de vloer wel gaan isoleren. Hij was opgelucht. Ik slikte mijn teleurstelling weg. Toch voel ik misschien ook wel dankbaarheid dat hij er überhaupt was.
