“The energy of the mind is the essence of life”
― Aristoteles
‘Plant a seed and energy will shift’ zei mijn yogajuf in de les. Vooral nu in lockdown is het heel gezond om naar iets uit te kunnen kijken. Dagelijkse kleine lichtpuntjes zoals een kopje thee in de winterzon, een goed leesboek of een wandeling hebben al een enorm effect op onze gezondheid en welzijn. Groter dan verwacht. Mijn humeur krikt vooral enorm op als ik een lichtpunt aan de horizon heb om naar uit te zien. Een geplant zaadje. Dat wordt steeds moeilijker nu we bijna een jaar met corona te maken hebben. Eind december overleed een client van mij die op een ideale plek in Breda woonde. In de meest karaktervolle wijk van onze stad. Op loopafstand van winkelstraten. Maar ook op een fietsafstandje van het bos en een rivier met prachtige wandelpaden. Belgische grens een kwartiertje met de auto rijden. Een ruim balkon aan de juiste kant en verschrikkelijk aardige buren. Ik ken ze allemaal. Zijn appartement op de bovenste verdieping, met lift te bereiken, was wel zwaar verwaarloosd. Zijn kinderen wilden het appartement zo snel mogelijk verkopen. Mijn lief en ik zagen een buitenkans. Eerder hadden we ons ingeschreven voor een nieuwbouwproject vlakbij dit appartement. Die verkoopprijzen rezen echter de pan uit. Out of our league. Zijn kinderen wilden het onderste uit de kan halen. Zij huurden een makelaar in voor een taxatie. Wij brachten een bezoek aan Krijn, onze hypotheekadviseur. Krijn bedacht een mooie, creatieve constructie voor een tweede huis. In afwachting van de taxatie fantaseerde ik er wild op los. Ik voelde een geluksgevoel stromen. Een stipje aan de horizon. Zonder verbouwing zouden we er een studentenoptrekje van kunnen maken. Met verbouwing een luxe optrek voor expats of yuppen. Mijn dagdromen gaven glans aan de dag. Mijn lief was iets minder positief overigens. De woningmarkt is absurd overspannen hier in de stad. Zijn kinderen gaven ons de mogelijkheid om een bod te doen voordat het op de markt zou komen. Ik zag dit als een uitgelezen kans voor ons om te beleggen. Een blijmaker in mijn saaie leven! Eerdere pogingen bij andere woningen lukten nooit. Helaas lag ons te besteden bedrag lager dan de taxatie. Als we er zelf zouden willen wonen hadden we echt nog wel een bod gedaan. Zo ver lagen die twee bedragen ook niet uit elkaar. Maar het zou juist een vorm van beleggen zijn. Mijn lichtpuntje is alweer van de horizon verdwenen. En eigenlijk ook wel snel vergeten. Toch heeft het een enorm positief effect gehad op mijn welzijn de laatste weken. Eindelijk vonden wij de zin om ons eígen huis aan te pakken. Plannen maken. Investeren in ons oude huis. We gaan de overloop en trappengat aanpakken. Slopen, isoleren en bouwen. Schilderen. Eerst inspiratie opdoen. Een nieuw lichtpuntje aan mijn horizon.
‘Welke van deze mooie, felle kleuren wil je hebben?’ vraagt de fysiotherapeut aan mij. Hij wijst op allemaal doosjes met neongekleurde tape op de plank. Een week ervoor ben ik ongelukkig gevallen. Het was zondagavond en het was gezellig druk op onze overloop. We wilden alle vier tegelijk tandenpoetsen om naar bed te gaan. De poezen dartelden er vrolijk tussendoor. Totdat ik bijna op ons katertje stapte. Om hem te ontzien probeerde ik mijn voet anders neer te zetten en hij kroop er juist weer ongelukkig onder om te ontsnappen. Ik maakte een smak op de grond. De kat miauwde en rende snel de trap af. Ik schreeuwde van de pijn. Drie paar verschrikte ogen keken mij aan terwijl ik op m’n knieën zat. Twee kinderen onderdrukten schaapachtig een giechel. Gauw mijn hand onder de koude kraan. Het was mijn duim. Ik kon hem niet meer bewegen. De volgende ochtend zag ik dat het dik geworden was. Ik zocht op Google wat te doen. Als je duim niet meer naar binnen gevouwen kan worden moet je de huisarts bellen. Ik deed mijn verhaal bij de assistente. De huisarts liet niet veel later weten dat ik meteen naar het ziekenhuis mocht voor foto’s. Ze dacht dat mijn duim gebroken was. Manlief reed me erheen. Er was gelukkig geen breukje te zien. Toch kon ik niet werken. Ik kon nog niet eens een pen of een mes vasthouden! De dag erna was de handpalm van mijn rechterhand blauw gekleurd en mijn duim nog steeds opgezwollen. Hij verzwikte steeds de verkeerde kant op… Heel instabiel. En heel onhandig. Ik kon de rits van mijn gulp niet dichtdoen. Mijn boterham niet smeren. Niet op het knopje van mijn elektrische tandenborstel drukken. Geen wasmachine vullen. De sleutel niet omdraaien of een plastic verpakking open scheuren. Ik kon eigenlijk bijna niks… Na drie vrije dagen ging ik weer werken. Aan het eind van die dag was mijn duim zó beurs! Mijn collega heeft hetzelfde meegemaakt en heeft haar duim voor bescherming laten intapen door een Bredase fysiotherapeut. De huisarts denkt dat de gewrichtsbandjes door de val flink beschadigd zijn. Ook zij adviseert een fysiotherapeut. Een week na mijn onfortuinlijke val zit ik op een grijze maandagochtend bij de fysiotherapeut. Het woord ‘skiduim’ valt. Dit letsel treedt vaak op door een val op de duim tijdens het skiën. Hierbij blijft de duim achter de skistok haken en wordt deze met kracht naar achteren gedrukt. Door deze kracht scheurt het gewrichtsbandje. Een skiduim zonder de lol van een week heerlijk skiën. Wat een pech. Ik herken de bijbehorende klachten zoals pijn bij duimbewegingen, zwelling en gevoel van instabiliteit bij iets aanpakken. Een deurknop bijvoorbeeld of bij het vast of los draaien van een potje. De fysiotherapeut tapet mijn duim mooi in met (gelukkig) huidkleurige tape. De tape wordt langzaam slap, dus na een dag of vier de tape opnieuw aan laten brengen. Vannacht heb ik het tape eraf geknipt, mijn duim tintelde en was afgekneld.
