“Don't cheat the foundation of a house because you want to save for the roofing. For at the end, you will have only roofed rubbles.”
- Ikechukwu Izuakor
Een dodelijke blik. Ik voel hem in mijn rug priemen. Mijn lief voelt het ook. We draaien allebei ons hoofd om en staren naar een heel geïrriteerde man. Zijn lichaamshouding spreekt boekdelen. Hij leunt met z’n elleboog op een vuilcontainer. Zijn blik staat strak op ons gericht. Zijn voet tikt geërgerd op de grond. Hij schuift zijn mouw opzichtig een stukje omhoog om op zijn horloge te kijken. Koos ziet onze verbaasde uitdrukking. De verbolgen man is een Tsjechische vrachtwagenchauffeur die al sinds vanmorgen elf uur op zijn lading zit te wachten. Volgens Koos was de afspraak echter om één uur, maar toen wilde de chauffeur lunchen. Zo ontstond de wrevel. Nu mijn lief en ik in deze grote hal vol opgestapelde wijnvaten staan is het bijna tijd voor het avondeten. Wij hebben een afspraak om een antiek wijnvat uit Spanje uit te kiezen. Er zijn diverse maten, verschillende houtsoorten en twee soorten deksels waar we uit kunnen kiezen. En dan is er de stempel van het Spaanse wijnhuis die het vat opleukt en allemaal heel verschillend kunnen zijn. Na Koos zijn uitleg kiezen we een vat die helemaal achterin bovenop tientallen vaten gestapeld staat. Als hij hem er vervaarlijk afgerold heeft blijkt de ton een prachtige stempel op de deksel te hebben. We kiezen er een onderstel bij waar de regenton op kan staan en spreken af dat Koos er een kraantje opzet. Hij zal eerdaags bezorgd worden en thuis zal ik het wijnvat licht opschuren en in de gekookte lijnzaadolie zetten. Mijn lief en ik lopen tevreden naar de auto. Een pizzakoerier loopt ons tegemoet met twee pizzadozen in zijn handen. Geen pizza voor de ongeduldige chauffeur. Wij kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Onderweg naar huis kijk ik op een website voor een verlengstuk aan onze zinken regenpijp. Met een klepje die open en dicht kan. Zodra de ton vol regenwater zit gaat de klep dicht en stroomt het hemelwater weer de grond in. Er bestaan bedrijven die vinden dat de saaie afvoerpijp wel iets extra’s kan gebruiken. Plantenpotten die je met gemak aan de regenpijp kunt klikken. In harmonie met zijn omgeving. Ik wil voor klimplanten kiezen. Een bloeiende clematis of geurende kamperfoelie. Dan doen we meteen ook de vlinders en bijtjes een plezier.
Nu we besloten hebben - net als veel vijftig-plussers trouwens - in ons huis te investeren door te verduurzamen zoeken we een bouwvakker en timmerman in één eigenlijk. Een man die met ons meedenkt. Een man met gouden handen. Een man die niet na een paar weken werken in huis gaat irriteren. Meestal is dat bij mij wel het geval wanneer zo’n man wekenlang in de privacy van mijn huis rond banjert. Eigenlijk zoek ik een ‘Piet’. Met Piet kon ik lezen en schrijven. Twaalf jaar geleden, toen we de aanbouw aan ons huis realiseerden, moesten er ontzaggelijk veel beslissingen genomen worden. Van patronen in glas-in-lood ramen tot een verwarmde keukenvloer van antieke vloertegeltjes. Van natuurstenen drempels en vensterbanken tot een origineel nagebootst plafond. Piet wist er raad mee. Hij werkte onder de aannemer die wij uitgekozen hadden. Hij heeft vier maanden onder ons dak gewerkt. Vaak ook samen. Ik sleep met een slijptol de antieke Franse vloertegels in de achtertuin en hij legde op z’n knieën het patroon uit op de vloer. Samen beslisten we over de dikte van de voeg. Hij lunchte elke dag met zijn collega’s in onze voortuin. Regelmatig at ik met ze mee. Op vrijdag haalde ik altijd iets warms te eten voor de mannen. We zijn zelfs bij hem thuis geweest. Ik waardeerde zijn mening. Een paar maanden geleden kwam ik Piet, na meer dan tien jaar, toevallig tegen toen hij ergens met een klus bezig was. Hij ging met pensioen vertelde hij. We moesten gauw eens langskomen. Een korte beschrijving naar zijn huis ‘onder aan de viaduct meteen naar rechts’ in een naburig dorpje. We hadden geen achternaam of contactgegevens. Mijn lief stelde op een zaterdagochtend voor om Piet te gaan zoeken. In zijn dorp bleken namelijk nog geen driehonderd mensen te wonen. We gingen avontuurlijk op pad. Een viaduct. Een verkeerde weg ingeslagen. We herkenden geen huis van Piet. Op straat klampten we iemand aan. Tuurlijk kende hij Piet! Piet is met pensioen vertelde de man. Piet had een wagen gekocht, volgepropt met gereedschap en heeft het nu drukker dan ooit. Dat móest onze Piet zijn. Als we het straatje aan de voet van de viaduct inrijden herkennen we het weer. Zijn vrouw loopt in de voortuin. We krijgen zijn mobiel nummer. Een paar dagen later zit Piet in onze huiskamer. Hij heeft inderdaad diverse bouwprojecten, maar hij wil graag met ons werken. Hij zal na isolatie de originele plafonds op de eerste verdieping weer terug timmeren. De houten vloerplanken op de bovenverdieping verwijderen, eronder isoleren en met geluidsdichte matten terugplaatsen. Er komt daar een nieuwe, verhoogde drempelloze vloer. Hij gaat de lambrisering op de overloop timmeren, de smeedijzeren spijlen van de balustrade plaatsen en het plafond boven de trap verhogen. Mijn lief zal hem zoveel mogelijk ondersteunen bij zijn werkzaamheden. Ik zal voornamelijk gaan schilderen. We zijn zo blij dat we Piet terug gevonden hebben.
