“They say a person needs just three things to be truly happy in this world: someone to love, something to do, and something to hope for.”
― Tom Bodett
Eigenlijk telde ze al een jaar lang af. Ze had een vel papier op de muur van haar slaapkamer gehangen met maandenlange lege vierkantjes die aangekruist moesten worden. In de zomer kon ze spontaan het aantal nachtjes noemen tot aan haar verjaardag. Haar zestiende verjaardag. Naarmate de grote dag dichterbij kwam, tijdens de lockdown, werd het stiller. Totdat ze tijdens de Kerstvakantie zei dat ze haar verjaardag niet met een feest wilde vieren. Ook niet na de zomer als het hopelijk allemaal weer kan. De avond voor de grote dag meldde ze dat er een vriendinnetje langs zou komen om samen online lessen te volgen. Mijn lief en ik hadden die avond traditioneel de kamer versierd met slingers en ballonnen. Zoals altijd zongen we haar die ochtend wakker en deden we cadeautjes op het grote bed. Alleen waren er geen cadeautjes. De winkels zijn alweer een tijd gesloten. Wij bestellen zo weinig mogelijk online vanwege al die bestelwagentjes die dag en nacht overwerkt rondrijden. Liever steunen we de lokale winkels in de buurt. Onze super-milieubewuste jarige job staat daar helemaal achter. Dus gaven we verjaardagskaarten op het grote bed met plaatjes van cadeautjes erin geplakt. En toen stonden daar ineens, in de donkerte van de vroege ochtend, twee vriendinnetjes voor de deur. Met een heliumballon en cupcakes in hun koude handen. De meiden installeerden alledrie razendsnel hun computers, stapels boeken ernaast. Ik zette een pot hete thee en ineens was onze grote eettafel in een gezellige bende van schoolspullen veranderd. Eromheen drie blije meiden die online les volgden en dat nog nooit zo leuk hadden gevonden. ‘Dit moeten we vaker doen!’ riepen ze dan ook meermalen. Ik had achter de jarige job Happy Birthday lampjes opgehangen en haar klasgenootjes hingen hun heliumballon ernaast. Onze jongste kreeg tijdens alle lessen felicitaties. Omdat vriendin ernaast zat en ook een deel van de ballon op de achtergrond had werd er verrast gereageerd op hun samenzijn. Er werden hilarische filmpjes door klasgenoten online verstuurd toen ik eerst door het computerscherm van de een en aansluitend door het computerscherm van de ander wandelde om een taartschaal te pakken. Toen ik in de middag de openhaard aan het aansteken was hoorde ik de Engelse leraar zeggen dat er een jarige job in hun midden was. ‘Een héle jonge’ zei hij toen hij naar haar geboortedatum keek. 'Een bijdehandje’. Na de les vroeg jongste aan mij wat hij daarmee bedoelde. ‘Je bent pas zestien geworden in 5 VWO dat komt niet zo vaak voor, je bent snel doorgestroomd.’ Een bijdehand kind dus volgens die leraar. Een verborgen compliment eigenlijk. Ze hadden zoveel plezier met z’n drieën dat het me tegelijkertijd ook mistroostig maakte omdat ze kennelijk zoveel misten van hun sociale leven op school. Deze young adults doen volgend jaar eindexamen. Schoolverlaters. Het met elkaar optrekken in groepjes, je indentiteit ontwikkelen, meten aan elkaar en optrekken aan elkaar hoort een onderdeel te zijn van hun ontwikkeling. Ze zijn nu veel te vaak alleen. Na de lessen hebben we gezongen met een taart met zestien brandende kaarsjes. Haar oudste zus kwam langs en we hebben met z’n allen thuisbezorgde poké bowls gegeten en veel gelachen aan tafel. Laat in de avond toen iedereen weg was vertelde ze dat ze een héérlijke verjaardag gehad. Een uitgesteld feestje hoefde van haar dan ook niet meer.
Vorig jaar was een jaar van doorzetten, nieuwe plannen maken, de schouders eronder en op zoek naar waar het echt om draait. Hassib heeft dit heel letterlijk genomen. Hij heeft het restaurant in ons straatje, dat ten onder ging aan de gevolgen van corona, gekocht. Aan het eind van het coronajaar. De horeca zat op slot. En hij kocht vol vertrouwen het restaurant over. De vorige - nu werkloze - eigenaar heeft hij in dienst genomen als kok. Hassib heeft een moedige weg afgelegd van Afghanistan, via Moskou, naar ons straatje. Als kleuter gevlucht uit zijn geboorteland. Hij heeft veel doorzettingsvermogen en gaat er een modern restaurant van maken met de recepten van zijn moeder. “Tegenslagen heb je allemaal in je leven. Maar je moet doorgaan, er schijnt licht aan het eind van de tunnel. Heb ik ook van mijn ouders geleerd.” In één van de laatste dagen van 2020 viel onverhoopt een arrestatieteam bruut het nieuwe restaurant binnen. In een onderzoek naar een crystal meth-lab. De lokale kranten stonden er vol van. Foto’s van de arrestatie met ME mannen met helmen en kogelvrije vesten aan. De verdachte was niet Hassib, maar hij was wel bang dat deze inval zijn zaak een slechte naam zou geven. Dus plaatste hij via-via een bericht in onze buurt app. Een uitnodiging om kennis te maken. In zijn nieuwe restaurant. Om kennis te maken én uitleg te geven. Dat hij er zelf ook zo van geschrokken was. We mochten allemaal op gepaste afstand een zelf gebakken oliebol komen eten. Eén persoon per huishouden. Natuurlijk ging ik er naar toe. Zo’n mooi initiatief! Op een druilerige grijze middag liep ik er onder m’n paraplu heen. Een buurvrouw stond buiten al te wachten, een andere buurman stond met zijn zoontje binnen. We kregen allemaal een zak met werkelijk heerlijke oliebollen mee. Ik ontmoette ook Hassib’s vrouw en hun zes maanden oude baby. Eind volgende maand verwacht hij zijn - zoals hij zelf zegt - high end visrestaurant te openen. Deze man is een voorbeeld voor ons allemaal. Klein of groot, hij blijf in beweging. Laten we blijven dromen. Er komen betere tijden aan zonder dat we precies weten wat dat dan is. Juist nu blijven dromen.
