Sneeuw

“I love snow for the same reason I love Christmas. It brings people together while time stands still. Cozy couples lazily meandered the streets and children trudged sleds and chased snowballs. No one seemed to be in a rush to experience anything other than the glory of the day, with each other, whenever and however it happened.” 

― Rachel Cohn

Pats! Een sneeuwbal tegen m’n muts. Ik stap net de voordeur uit. De koude avond in. Mijn lief lacht hard. Het sneeuwt. Winter. We lopen naar het bos. Krakende sneeuw. Bij elke stap die ik zet. Ik heb mijn warme snowboots aan. Verse sneeuw. Wat houd ik hiervan! Ik laat me betoveren door de winterse charme. Het is vroeg in de avond, pikkedonker en mijn lief en ik wandelen in het bos. Alleen licht van de maan en licht van de bewoonde wereld op een afstandje. We komen helemaal niemand tegen. De stilte is enorm. Alleen dat gekraak van onze voetstappen. De bospaden bedekt met sneeuw. Wat is dit heerlijk! Wat hadden wij dit verzetje ook broodnodig. Eindelijk écht winter. Er ligt zo’n drie centimeter sneeuw. Alles is wit om ons heen. Onaangeraakt. Een magisch spektakel. Op de terugweg begint het opnieuw zachtjes te sneeuwen. Vele jaren geleden maakten wij ook zo’n frisse adembenemende wandeling. Op Kerstavond wandelenden we dezelfde route vanuit ons huis. Alleen in plaats van de paden te volgen, zoals we nu doen, stapten we toen heel rebels het weiland over. Hazen sprongen opgeschrikt van ons geluid met hoge sprongen van ons weg. Onvergetelijk. Het magische van toen was natuurlijk ook dat het Kerstmis was. Nu is het magisch dat we na maanden thuiszitten ineens buiten in een wit sneeuwlandschap wandelen. Gewoon, bij ons om de hoek! Thuis maken we geheel passend warme Oostenrijkse Kaiserschmarrn zoals ze die ook op de pistes serveren. En natuurlijk Hollandse snert. De volgende ochtend lopen middelste dochter en ik hard langs min of meer dezelfde route. Mijn lief fietst mee. De meeste sneeuw is reeds gesmolten. Alleen nog wat resten op het gras om ons heen. De struiken en boomtakken zijn weer groen. Het winterzonnetje straalt enorm. Toch begint het op de terugweg plots te regenen. De sneeuw zal nu snel weg zijn. 

Ik heb ineens een hippe app als TikTok op mijn telefoon. En Snapchat. Ik doe er helemaal niks mee. Ik deel vanaf vandaag mijn telefoon met mijn jongste kind. Ze heeft nog geen twee maanden geleden een refurbished iPhone gekocht bij een groot elektronica warenhuis. Van haar spaargeld. Vandaag viel plots het geluid uit. Ze kon geen filmpjes meer opnemen met geluid. Natuurlijk het ergste dat een zestienjarige kan gebeuren! Als ze wilde bellen had de ontvanger geen geluid. Paniek! Siri werkte niet en dat was de truc om erachter te komen dat de ‘audio chip’ kapot was. Volgens de experts op diverse fora is dat kenmerkend voor een iPhone 7. Kindlief wilde na deze ontdekking meteen een nieuwe kopen. Ik, van een heel andere generatie, ging natuurlijk op zoek naar de mogelijkheid van een reparatie. Totdat ik een helder idee kreeg dat er natuurlijk ook nog aankoopgarantie op zat! De uitgeprinte bon was zo een, twee, drie niet meer te vinden. Geen man overboord. Ik dacht me te herinneren dat we met creditcard betaald hadden. Helaas niks van terug te vinden… Dochterlief wist echter zéker te herinneren dat ik haar een Tikkie gestuurd had. Zo vonden we tussen mijn betaalgegevens het transactienummer en, heel belangrijk, de naam van de winkel die we geen van allen nog konden herinneren. Ik belde klantenservice en we mochten ondanks de winkelsluiting toch haar iPhone ter reparatie langs brengen. En daar ontmoetten we medewerker Eelco. Onze jonge held. Hij vroeg haar of alle duizenden foto’s in de iCloud stonden. ‘Uh, nee.’ Dochter bleek haar iCloud opslaglimiet reeds te hebben overschreden, maar Eelco wist hoe ze meer opslag kon kopen. Hij hielp haar een tegoed in iTunes te zetten zodat ze een opslagabonnement kon kopen. Ik had werkelijk geen idee wat hier allemaal gebeurde! Dochterlief had nog wel even paniek omdat ze tien euro overgemaakt had maar haar tegoed niet verhoogd werd. Daar zat een paar minuten tussen. En die duren lang als je voor een provisorisch loketje half buiten staat te wachten met mensen in de rij achter je. Eelco had zoveel geduld. Hij legde haar mobieltje aan de oplader. Toen haar iCloud opslag eindelijk verhoogd was bleken de negenhonderd resterende foto’s supertraag te bewegen naar de iCloud. Eelco legde uit dat dit kwam door de trage WiFi van de winkel. Dochterlief en ik hadden namelijk thuis wel nagedacht over het verwijderen van de SIMkaart, en dus de snelle 4G. Na een uurtje klungelen vertrouwden we Eelco al zo goed dat we de telefoon bij hem achtergelaten hebben terwijl haar telefoon alle foto’s aan het overzetten was. Voor winkelsluiting zou Eelco checken of het gelukt was, de telefoon afsluiten en inpakken om te verzenden voor reparatie. Daarvoor had hij nog wel haar PINcode nodig… Dochterlief had de app Snapchat en Instagram al afgesloten op haar mobieltje dus ze was er okay mee. Ookal zou hij wel bij haar filmrol kunnen. De grootste schrik kwam toen hij de reparatiebon overhandigde en hij bij de reparatieduur eenentwintig hele dagen ingevuld had. Nu delen we mijn telefoontje. Ze heeft geluk dat ik nog maar drie middagen per week werk. De rest van de tijd zijn we samen thuis, kan ze erbij. Het toeval wil dat de geplande ophaaldatum 9 februari is. De verwachtte datum dat de scholen weer open mogen.