“And the people stayed home. And read books, and listened, and rested, and exercised, and made art, and played games, and learned new ways of being, and were still. And listened more deeply. Some meditated, some prayed, some danced. Some met their shadows. And the people began to think differently.”
― Kitty O'Meara
Na, een voor mij zeer sombere, maandag volgde de persconferentie waarin we hoorden dat er nog steeds geen einde is gekomen aan de onwerkelijke situatie waarin we zitten. Op de een of andere manier kwamen de adviezen bij mij weer eens ernstiger binnen. Zoals alleen twee gasten thuis ontvangen als het écht noodzakelijk is. Was dat kopje thee laatst met mijn buurvrouw waarbij we anderhalve meter uit elkaar zaten in een verder leeg huis dan zo risicovol? We waren er allebei aan toe - een goed, noodzakelijk gesprek. Het deed onze psyche heilzaam goed. Zo ook onze jongste dochter die het best zwaar heeft zonder volleybal training, zonder vrienden op school, zonder haar werk én zonder lessen van toegewijde leraren. Bij de online lessen voelt ze zich niet zo betrokken. Om zo nu en dan iets te hebben om naar uit te kijken lieten we haar afgelopen jaar een enkele keer een grote stad bezoeken met een schoolvriendin. Een keer naar Delft waar haar vriendinnetje wil studeren, een keer naar Amsterdam waar onze dochter graag wil studeren en een keer met een schoolvriendin naar Den Haag. Alles met de trein. Nú mag je alleen nog maar gebruik maken van het openbaar vervoer als het strikt noodzakelijke reizen zijn. Als je nog geen depressieve gevoelens had gekregen dan krijg je ze nu wel. De dreiging van een avondklok… Volgende maand is het een jaar geleden dat onze jongste dochter thuis kwam van haar Oostenrijkse skireis. Hoestend en proestend. Bijna alle tachtig leerlingen van school meldden zich na thuiskomst ziek. Al bijna een jaar van onzekerheid achter de rug. Dat heeft natuurlijk impact op je algehele welzijn. Dat meer binnen zitten en minder bewegen ook. Daar word je moe van en ook je motivatie om van de bank te komen gaat ervan achteruit. Wij nemen onze meiden mee naar het strand en bos voor wandelingen. We lopen samen hard op zondag. In het voorjaar deden we work-out’s op ons grasveldje. Elke ochtend laat ik de keukendeur wagenwijd openstaan rond zonsopgang. De lucht die ons huis binnenstroomt is gevuld met levensenergie. We hebben de hulp van de ander nodig om uit de passieve situatie te komen. Om te blijven bewegen.
Al bijna een jaar hebben wij - in mijn ogen - een spuuglelijke elektrische auto voor de deur staan. Hij is spierwit. Ik heb ook een prachtige koperkleur van dit merk zien rondrijden, een zwarte of desnoods een saaie grijze. Wij hebben dus een brave witte. Deze was het snelst leverbaar. Er zit geen vrouwelijke of zelfs stoere touch aan de vorm van deze auto. Een laag sportmodel. Een raceauto. De deuren zijn niet eens degelijk afgewerkt. Het raam is de bovenkant van de deur. Mijn lief had pech met een vertraagde bestelling waardoor hij er maandenlang alleen mee naar zijn werk kon rijden. Maar liefst elf kilometer verderop. Dit belastingjaar heeft hij het privégebruik omgezet en is dit snelle sportmodelletje onze gezinsauto geworden. Zijn wens is uitgekomen. Ik zie maar één voordeel en dat is dat het een elektrische auto is. We laden de Tesla voor de deur op. Sinds 1 januari rijd ik dus ook in dat supergeavanceerde ding. Het heeft geen klokjes in het dashboard. Op een groot hypermodern computerscherm moet alles afgelezen worden én aangepast worden. Je snelheid lees je daar op af. Ook je ruitenwissersnelheid of je lampen bedien je op het scherm. De auto is eigenlijk een rijdende smartphone. Het voordeel is dat hij overal sensoren voor heeft dus in de praktijk is de snelheid van de ruitenwissers al perfect aangepast. Ook gaan de lampen vanzelf aan als de zon onder gaat. Ik moet de hele tijd aan ‘KITT’ denken uit de serie Knight Rider uit de jaren ’80. De technisch zeer geavanceerde kunstmatige intelligente raceauto. Onze kinderen zijn dol op onze eigen ‘KITT’. Ze zitten er samen in om spelletjes te doen, muziek te luisteren of films te kijken. Ikzelf krijg niet eens de radio aan als ik achter het stuur zit. Achteruit inparkeren is een drama voor mij met de schuin omhoog staande hoedenplank. ‘Je moet naar het beeldscherm kijken’ krijg ik dan te horen. Daar zal ik nooit aan wennen. Laatst deed ik voor het eerst alleen de wekelijkse boodschappen met ‘KITT’. Ik kreeg de kofferbak niet open. Het is al een crime om de deuren überhaupt te openen met de verstopte deurklinkjes; ik had er heel lang twee handen voor nodig! Dus had ik mijn zware boodschappentassen eenvoudigweg op de achterbank gezet. De hele weg naar huis rinkelde er een belletje om me te waarschuwen dat de veiligheidsriemen op de achterbank nog vastgemaakt moesten worden. Zo lijkt het net of ook onze ‘KITT’ inderdaad naar ons omkijkt en communiceert zoals ‘KITT’ dat deed bij David Hasselhoff. Heel cosy zijn de verwarmde lederen stoelen. Ook achterin. Laatst klaagde ik bij een vriendinnetje, die ook sinds kort in de Tesla van haar man rijdt. We hadden elkaar helemaal gevonden en gierden het uit. Gedeelde smart is halve smart. Het blijft wennen dat als je maar een beetje ‘gas’ geeft, je vooruitschiet en in je stoel gedrukt wordt alsof je in een vliegtuig zit. Fijn is dan wel dat er geen geluid is van een gierende motor. Je hoort niet meer dan het zacht behaaglijk zoemen van een elektrisch trammetje in Amsterdam.
