Like all young people, you are quite sure that you alone feel and think, you alone recognize danger, you alone are the only one clever enough to realize…
- J.K. Rowling
Vanwege de warmte en wat tocht staat de bovenkant van onze halve voordeur open. Ik sta zelf in de keuken wat vaat op te ruimen. Jongste dochter komt de keuken in en zegt iets over ‘ze binnen gelaten…lopen naar boven…’ . Ik heb niet goed naar haar opmerking geluisterd. Ik ga even boven kijken. Boven in de slaapkamer van middelste kind, die vandaag jarig is, staan twee schoolvriendinnen met een fototaart in hun handen. Surprise! Wat leuk dat ze er aan gedacht hebben! Toch wel typisch voor ons hondstrouwe, maar verlegen kind. Zelf geen feestje (durven) organiseren om geen mensen te belasten en dat vriendinnen haar toch een klein intiem feestje gunnen. In de voortuin maken we een zitje voor ze klaar. We halen schoteltjes, vorkjes, een kan water, een kan limonade, een groot mes en een luciferdoosje. Ze hebben zelf kaarsjes mee genomen. Jongste dochter heeft zometeen een sollicitatiegesprek bij een gezellige uitbater in het Mastbos. We zouden allemaal meefietsen en op het koele terrasje in het bos met een koud drankje op haar wachten. Natuurlijk gaat de jarige twintiger nu niet meer mee. Ze blijft lekker met haar vriendinnen relaxen in de voortuin. Alleen mijn lief en ik fietsen mee. Op het terras komt meteen een klasgenootje op onze dochter af. “Ik weet dat je komt solliciteren. Er werd net al gevraagd of ik jou kende!” Ze neemt onze jongste mee naar binnen. Naar de eigenaar voor het sollicitatiegesprek. Wij bestellen iets lekkers op het terras. Na een half uurtje komt ze glunderend aanlopen. Ze kan zondag al beginnen. Thuis gekomen gaan de vriendinnen weg met de afspraak dat ze onze jarige job vanavond - na ons dineetje - komen ophalen om te logeren. Wij eten taart, grote stukken, want we hebben onverwachts extra veel taart in huis. Oudste dochter komt naar Breda voor haar jarige zusje. We eten Japans met ons gezin in een restaurant. De eerste verjaardag sinds februari dat we weer buiten de deur vieren. Spontaan sluit nóg een vriendinnetje van de studie aan bij de logeerpartij. De jongelui hebben behoefte aan gezelligheid en lekker bij elkaar zijn. Over een halve maand beginnen hun studies weer in Groningen, Tilburg en Middelburg. Na een half jaar thuis studeren mogen ze hun studentenleventjes weer heel voorzichtig oppakken. Deeltijds online colleges en deeltijds in de collegezaal. Sporten op de uni. Het laatste studiejaar voor haar bachelor diploma. Gelukkig is ze niet voor een half jaar naar Oklahoma vertrokken voor haar uitwisseling. Zodra we in het donker aan komen fietsen uit de stad stapt onze jongedame bij haar studiegenoot in de auto. Ga maar lekker lol trappen met je vriendinnen: roddelen, samen muziek luisteren, giechelen, samen filmpje kijken en geheimen delen. Gewoon zoals het hoort. Zoals het hoort in het ‘normale’ leven van een twintiger.
Wanneer ik, voordat ik naar mijn werk ga, de oprit aan het vegen ben na de hevige onweers- en regenbui van de avond ervoor vragen buurtjes van een huis verder of dat mijn racefiets is. Er staat een witte racefiets aan een lantaarnpaal vastgemaakt. Het is niet van hun en ook niet van mijn directe buurman. Ookal staat de fiets pal voor zíj́n deur. Ik hoor dat er twee dagen ervoor twee jongemannen foto’s maakten van ons huis. Onder het mom van een selfie werd ons huis vastgelegd. Later in de ochtend ontvang ik foto’s van het verdachte stel in de ‘buurt preventie app’. Een andere buurman had er ook - zelfs van afstand - een foto van gemaakt. Kennelijk een heel argwanend tafereeltje geweest? Dan hoor ik ook dat mijn buurman ze aangesproken had. Ze verstonden geen Nederlands en Engels en gingen daarna ieder een andere kant op. Dat laatste vind ik best verdacht. Ik bel mijn lief en vertel van mijn voorgevoel. Ik heb het gevoel dat het om onze antieke kampeerbus gaat… Manlief komt in zijn lunchpauze naar huis. Hij zet het stuurslot erop en de startonderbreker. Ook meteen maar alle rolluiken van ons huis gesloten. Eind van de middag bel ik bij de buurman aan. Op mijn advies had hij contact opgenomen met de wijkagent. Op advies van zijn huishoudster had hij het voorwiel uit de racefiets gedemonteerd. Een briefje op de fiets geplakt dat het wiel opgehaald kan worden. Hij laat me zien waar de verdachte jongemannen foto’s stonden te nemen. Terwijl ik naar hem kijk en hij vertelt dat ze ook door hun knieën zakten voor foto’s begrijp ik het. Vanaf mijn plek (die van de fotograaf) is onze hippiebus staand net niet te zien door het groen, maar wel als je bukt. In opdracht worden oldtimers gespot en gestolen. De gestolen auto wordt dan verstopt in een loods. De onderdelen verdwijnen vaak naar het buitenland. Mijn autootje staat voor de zekerheid achter de oude bus geparkeerd zodat de bus niet van de oprit gereden kan worden. Dezelfde avond worden drie mannen verderop in de straat opgemerkt. Ze scharrelen tussen de bomen en de struiken langs ons straatje. Buren spreken ze aan. Ze zijn vlierbessen aan het plukken zeggen ze. Ook dit wordt natuurlijk gedeeld in de ‘buurt preventie app’. We zijn allemaal op onze hoede. Er wordt wederom online aangifte bij de wijkagent gedaan. Wij wonen vlakbij de toerit naar de snelweg. Een makkelijke, supersnelle vluchtweg naar België. Na anderhalve dag lees ik in de app dat een student aangebeld had om het wiel terug te vragen van zijn racefiets. Hij had een afspraak om te carpoolen. Recht voor onze deur…
