Each day of our lives we make deposits in the memory banks of our children.
- Charles R. Swindoll
Mijn eerste werkweek na mijn strandvakantie valt midden in de Hollandse hittegolf. Mijn senioren weten niet (meer) hoe ze er mee om moeten gaan. Mijn eerste cliënt na mijn terugkeer, een meneer van tachtig, heeft op maandagochtend zijn rijdende airconditioner aanstaan. Het is echter nog steeds achtentwintig graden in zijn huiskamer. Ik doe eerst de schuifdeuren en de gordijnen dicht. Ik leg hem uit dat we proberen de hitte zoveel mogelijk buiten te houden. Dan gooi ik twee vriesblokken in het water van de mobiele airco. Ik vul sowieso het water bij. Ik zet een fles met fris koel water en een glas op tafel, binnen handbereik voor hem. Hij draagt netjes zijn dichte schoenen met sokken. Hij heeft geen blote voeten slippers. Ik stel voor dat hij zijn overhemd met lange mouwen verwisselt voor een wit mouwloos katoenen hemd. Hij wil echter als een heer gekleed blijven…. We laten de airco aanstaan wanneer ik hem naar schaken breng. Hopelijk is de temperatuur vanmiddag iets gezakt wanneer hij thuis komt. Mijn andere cliënte, een weduwe van vijfentachtig, zit met winterkleding aan in de huiskamer waar volop zon naar binnen schijnt. Eerst de col uit met lange mouwen. Verwisseld voor een T-shirt met halflange mouwtjes. Haar nek is helemaal nat van het zweet. Dan doe ik het rolluik naar beneden en sluit de rolgordijnen en zware, fluwelen gordijnen. Aan de schaduwkant zet ik een raam wijd open. Het lijkt wel een sauna in huis! Ik neem haar mee naar een koel terras van een hotel - met een zuchtje wind. Daar drinken we wat en lunchen we. Ze wil haar half opgegeten broodje met brie graag mee naar huis. De ober adviseert het niet te doen vanwege de bacteriën. Ze staat erop. Ik neem het mee en dump het stiekem bij de benzinepomp als ik daar een tijdschriftenpakketje voor haar koop. Ik wil geen risico lopen dat ze ziek wordt. Als ik haar broer spreek hoor ik dat hij eerder al twee T-shirts voor haar gekocht heeft. Ze wil ze echter niet aan. Als dame wil ze op deze leeftijd geen blote armen zien… Eenmaal thuis zoek ik ze op. Ik laat haar er tóch een aantrekken. Ook meteen de zwarte pantalon uit en een luchtige, comfortabele pyamabroek aan. Dan zie ik dat ze al die tijd een zwarte lange panty onder haar broek aan had! Mijn oudste cliënte van drieënnegentig woont in een prachtig voormalig klooster. Haar kamer is aan de zonnige kant. Ze delen met veertien kamers acht rollende airconditioners. Vlak voor ik kwam kreeg zij er één op haar kamer. Het was écht niet te harden in die kamer! Haar dochter had een verkoelende shawl opgestuurd. Deze gevulde shawl met gelkorrels heb ik in de wasbak gelegd om vocht op te nemen. Ik bel de verzorging. Ik mag namelijk vanwege corona niet in de algemene ruimten komen. Buiten is het veel te warm om te wandelen. Haar kamer is ongezond heet. Het terras is ook te warm. We mogen samen in de binnentuin zitten. Aan de schaduwkant staat een bankje met een kletsnat kussen erop. Natgeregend door de onweersbui de avond ervoor… Ik leg het zware kussen weg, droog de bank met mijn papieren zakdoekje en daar zitten we dan. We voelen een heel klein briesje. Gelukkig komen ze twee glazen water brengen. We kletsen gezellig bij. Ik laat haar daar na mijn bezoek achter met een tijdschrift. Ik hoop echt dat haar kamer die avond flink afgekoeld is…
We zitten op deze zwoele zaterdagavond aan een moderne ronde tafel naast openslaande balkondeuren. Oudste dochter snijdt sushi rollen aan tafel. Haar lief vult de zeewiervellen met rijst, Philadelphia, komkommer en zalm of krab. Zijn broer, net geland uit de Dominicaanse Republiek, zit naast hem. Het is een bijzonder moment. We zijn voor de eerste keer op bezoek bij het samenwonende stelletje. Tijden onze vakantie op het Franse eiland zijn ze beiden van hun studentenkamer naar deze etage verhuisd. Een sfeervol appartement in een huis uit de 19e eeuw. De Rotterdamse wijk Kralingen heeft karakteristieke vooroorlogse woningen. Ze heeft dezelfde kleuren glas-en-lood schuifdeuren als wij in huis hebben. Ook de schouw is van hetzelfde marmer. We hebben een diner met onze ‘extended family’ zoals middelste dochter zegt. Mijn lief en ik als (schoon)ouders op bezoek. Wanneer zijn wij een generatie opgeschoven? Op een rustig moment overhandigen we onze cadeautjes die een personal touch aan hun huisje mogen geven. Allereerst het naambordje voor onder de deurbel in de vestibule. Dan geven we een ingelijste, lieve foto van hun tweetjes die ik een week geleden bij de ondergaande Franse zon genomen had. Ook heb ik deze ochtend met liefde en wat melancholie twee boekjes ingepakt in mierzoet roze crêpe papier, met een zuurstokroze kaartje eraan met een lieve tekst, gestrikt met een knalroze lint. In de boekjes heb ik volop gedetailleerd anekdotes geschreven tijdens de eerste tien jaar van haar leven. Versprekingen die ze maakte toen ze leerde praten. ‘I need some driverseat!’ riep ze boos naar haar zusje wanneer ze op de WC zat. Ze bedoelde natuurlijk privacy. Haar tekeningen die ze als driejarige op preschool maakte van de Twin Towers die op haar eerste schooldag ingestort waren. Het ongelukje toen ze in onze Bredase achtertuin op de rekstok een gat in haar tong kreeg en naar de eerste hulp moest. Tevens haar grote verdriet na het verlies van haar oma toen ze pas zes jaar oud was. Ook de blijdschap toen we haar vertelden dat we naar Mexico gingen verhuizen toen ze viertien jaar oud was. Onze meiden weten dat ze zulke waardevolle, sentimentele boekjes hebben en dat ze die krijgen als ze écht op hunzelf gaan wonen. Vanavond was zo’n moment. Dochterlief waardeerde het enorm. We hebben hun huisje bewonderd, genoten van de zelfbereide maaltijd en het gezelschap. Een heerlijke, memorabele avond.
