There was a time when all that mattered was that you were in a good movie.
- Winona Ryder
We kruipen moeizaam over elkaar heen. Lange lichamen proberen soepel van de achterbank naar de voorbank te klimmen. Waar laten we onze lange ledematen? We voelen de ogen van anderen in ons priemen. We hebben er veel zin in, maar hoe gaan we dit zo goed mogelijk doen? Pal naast ons staat een zilveren, antieke Mercedes cabriolet geparkeerd. Het stel kan hun ogen niet van ons afhouden. De autodeur gaat open en mijn lief probeert achterin comfortabel plaats te nemen. Het is een hachelijke situatie. We zitten met z’n viertjes in de Tesla. In de eerste drive-in bioscoop in Breda. In een grote evenementenhal. Het experiment duurt tot en met zaterdag. In de hal is wel plek voor honderd auto’s. We staan op de tweede rij geparkeerd. Recht voor het grote scherm. Die is niet te missen, want het scherm meet zestien bij zes meter. Voor de entree is een klein kraampje met wat drinken en snacks, want bediening in de hal mag niet. Door corona moeten de autoramen tijdens de film gesloten blijven. Onze meiden op de achterbank kijken tegen het achteruitspiegeltje aan. De voorstoelen staan maximaal naar beneden geklapt. Met z’n tweeën op één voorstoel is ook niet geriefelijk voor drie uur lang. We zien zelf de humor in van onze komische situatie. Een medewerker met een oranje hesje aan heeft al een paar keer lachend langs gelopen. Zijn voorstel om helemaal aan de zijkant te parkeren slaan we beleefd af. We stoeien nog wat verder. Er staan zo’n twintig auto’s wanneer de film over vijf minuten zal beginnen. Wanneer de man in het hesje weer vriendelijk voorstelt om aan de zijkant van de hal te parkeren stemmen we dankbaar toe. Mijn lief parkeert de auto zo scheef dat we ook door de zijraampjes kunnen kijken. Nu zitten we alle vier behaaglijk. Het geluid van de film komt via de autoradio. Het filmscherm geeft de frequentie aan. De previews beginnen. De zakken chips, chocola en koude blikjes komen tevoorschijn. De film Interstellar is een zowaar menselijk als persoonlijk verhaal waarbij het gaat over het vinden van een oplossing voor het voortbestaan van de mens. Een groepje mensen in een ruimteschip. Na een uur hebben we zélf het gevoel in zo’n klein ruimteschip te zitten! Er is een auto die het niet voor elkaar krijgt zijn koplampen uit te zetten. De medewerker in het hesje komt behulpzaam wat oranje hesjes over de koplampen leggen. Die natuurlijk steeds weg glijden… Na twee uur valt het geluid in onze Tesla weg. Om het weer aan te krijgen gaan de koplampen branden. Gelukkig weten we het knopje op het touchscreen te vinden om het snel weer uit te zetten. We genieten van de unieke ervaring. Over een paar dagen mogen de bioscoopzalen weer vol. Dit was een onvergetelijke, tropische donderdagavond voor ons.
Wanneer ik mijn fiets tegen het hek heb weg gezet en het bospad op loop naast mijn lief op de fiets, zien we de eerste borden al. Eikenboomprocessierups. Met een symbool van een harig rupsje erbij. Ik ben al een paar maanden niet meer in het Mastbos geweest. Eigenlijk vanwege corona. We sporten sinds de thuisquarantaine gezamenlijk in de achtertuin. Met de meiden hebben we een vaste hardlooproute van vijf kilometer langs de weilanden. Oudste dochter is onlangs in thuisquarantaine gegaan met haar vriend nu hij eindelijk weer terug in Nederland is. Onze andere twee dochters werken dit weekend respectievelijk bij de ijssalon en de HEMA. Nu ik weer eens alleen hardloop gaat mijn lief gezellig mee op de fiets. Lekker in het oude, koele bos. Ondertussen is wel de rups aan de gang geweest om grote nesten te maken. Het Mastbos bestaat uit veel eikenbomen. Aan het begin van deze week regende en stormde het behoorlijk dus er waren de laatste dagen veel microscopisch kleine, pijlvormige brandharen in de lucht. Daar hebben wij in de achtertuin maar ook gewoon voor de deur erg veel last van. Jeuk in je hals, op je onderarmen, benen en rond je oksels. Tóch heerlijk door het bos gaan rennen. De dag ervoor hadden we op de fiets een prachtig roodbruin hert pal voor ons zien oversteken. Dat inspireerde mij om weer eens door het bos te rennen. Het was heel rustig in het bos. Vanwege angst voor de brandhaartjes?? Helaas geen hert gezien. Thuis vrijwel meteen onder de douche om de haartjes af te spoelen. Goddank geen extra last gehad van jeuk. Nu hebben we gelukkig ook een goed werkende crème van een homeopatische drogist in de koelkast liggen. Dat wetende werkt helend en rustgevend op mijn psyche.
