Te vol

We hebben de ruimte verdiend, mensen mogen buiten weer samenkomen.
- Mark Rutte

Wanneer manlief en ik lopend arriveren in het centrum van Breda schrik ik van de drukte. Het is een onbewolkte zondagmiddag. We zijn hier om een beschermhoesje voor mijn nieuwe mobiele telefoon te kopen. Dat wilde ik vóór de nieuwe werkweek doen, want ik had het apparaatje onverhoopt gisteren al laten stuiteren. Op de eerst dag van aankoop. Ook adviseerden onze kinderen om er een glaasje overheen te laten zetten. Als bescherming voor het glas. Vanwege het mooie weer gingen eega en ik lekker wandelend naar de telefoonwinkel. Deze zit gelukkig helemaal in het begin van de winkelstraat. Zo konden we de drukte ontglippen. In de winkel was namelijk niemand. Hoe drukker het is, hoe meer moeite je moet doen om afstand te houden. En alle maatregelen in acht te nemen. Ik vind dat best spannend. Bouwmarkten lopen erg vol. De binnenstad in zonnige weekends dus ook. Als je al in de stad wilt zijn dan liever doordeweeks en dan vroeg in de ochtend. Zaterdagmiddag besloot mijn gezin ineens dat ik écht een nieuwe mobiel moest kopen. Nú. Ik kon al een tijd geen telefoongesprek meer voeren. Mijn telefoontje verbrak eigenhandig elke telefoonverbinding. Ik kon ook al heel lang geen ‘apps meer downloaden. Het apparaatje zat vol. Ondanks dat ik elke dag foto’s en filmpjes verwijderde. De laatste week had ik ineens heel veel nieuwe ‘apps nodig. Voor mijn yogaschool. Voor het online contact met mijn cliënten die in een verzorgingstehuis wonen. Voor een belangrijke online vergadering op mijn werk. Ik moest toegeven, mijn oude mobieltje voldeed niet meer. En als het dan toch weer zou kunnen op mijn nieuwe toestel, dan ook graag de afvalwijzer ‘app. En Spotify. Op de ‘Dag van de verpleging’ vorige week kreeg ik namelijk een klein geluidsboxje als cadeau van mijn werkgever. Nu kan ik muziek meenemen naar mijn senioren cliënten. Van de meiden moest ik dan ook, zeker nu in coronatijd, écht mijn bankpas op mijn mobieltje zetten. Ik sputterde nog wat tegen, ik houd helemaal niet van nieuwe gadgets. Onder hun druk gezwicht en sindsdien gebruik ik het inderdaad elke dag om coronaproof te betalen. Ik koos dus in overleg met het hele gezin een geschikt mobieltje uit, bestelde en betaalde hem online. Ik moest hem alleen nog even ophalen. Bij een afhaalmagazijn in Tilburg. En dat loketje zat helaas in het winkelhart van Tilburg… Overal zagen we borden met waarschuwingen dat we om moesten keren. Het was te druk in de stad. Auto geparkeerd en linea recta naar het loket. Er waren straatoptredens in de stad. Hele gezinnen waren aan het winkelen. Mensen houden dan ook ineens geen afstand meer. Dat is natuurlijk ook lastig als het drukker is, maar het voelde onveilig. Op deze manier vond ik het niet heel fijn om door de stad te lopen. De boodschap is natuurlijk nog steeds dat je je verstand moet blijven gebruiken en niet met z’n allen naar de stad moet komen. Logisch. Voor het afhaalloket stond gelukkig niemand. Het was al bijna vijf uur. Sluitingstijd. Het doosje met de telefoon hebben we eerst met alcohol gereinigd. En toen gauw weg uit deze veel te volle stad. Veilig naar huis.  

Een vriendinnetje van mij werd deze week vijftig jaar. Dat is natuurlijk een mijlpaal dat gevierd mag worden. Het coronavirus gooide echter haar verjaardagsplannen door de war. Een optie was bijvoorbeeld een beeldbelborrel geven. We zijn enorm blij dat we in een tijd leven vol technologische hoogstandjes. Zo zijn mensen kennelijk massaal aan het beeldbelborrelen geslagen. Een kwestie van Skype of Zoom openen. Iedereen een krat bier, fles wijn of sterke drank bij de hand en feesten maar. Haar verjaardag werd een hip maar heel persoonlijk ‘corona tijdslot feestje’. Ze had een tijdschema gezet in haar vriendinnen’app en iedereen mocht een tijdslot kiezen van een uur. Een half uurtje adempauze voor de jarige job. Er kwamen steeds twee vriendinnen tegelijk. Het schema was in no time gevuld. Ik denk dat iedereen wel zin had in zo’n bijzonder tuinfeestje op zo’n mooie, zonnige Hemelvaartsdag. Mijn andere vriendin en ik waren te laat met inschrijven en mochten gelukkig de dag erna komen. Ook een tijdslot van een uur. Ik kwam de achtertuin binnen via een tuindeur in de schutting die op een kier stond. Ze had de zitplaatsen uitgemeten. Anderhalve meter uit elkaar. Geen omhelzing of een gemeende verjaardagskus. Wel een pioenroos met een felicitatiekaartje eraan gebonden. Iedereen had een bloem meegenomen dus de bos bloemen groeide gestaag in de loop van de dag. Ook had iedereen persoonlijk voor haar gezongen in een samengesteld filmpje. Het wolkendek brak net open toen wij in de tuin plaats namen. De jarige job zette geen wekker, maar mijn vriendin moest nog wel ergens anders heen dus zij had het alarm op haar telefoon aangezet. Toch wel fijn, het gezellige uurtje met zelfgebakken taart was zo voorbij. Voor ons als verjaardagsgasten was het ideaal. Voor de jarige job misschien best wel uitputtend.