Lange afstand vriendschap

Don’t walk in front of me… I may not follow
Don’t walk behind me… I may not lead
Walk beside me… just be my friend
― Albert Camus

De afgelopen weken heb ik twee ‘tuinvisites’ gedaan bij twee vriendinnen. In plaats van een knuffel gaven we elkaar een onwennige begroeting op afstand. Beiden keren scheen de zon volop. En beiden keren hielden we anderhalve meter afstand tussen de tuinstoelen. ’Hoe is het met je?’ is plotseling een vraag met veel lading. Ik wisselde met elke vriendin uit hoe onze gezinnen zich staande houden. Hoe zij (toevallig beiden) met opeens veel ruimte in hun agenda, en ik met dezelfde werkdruk, door deze weken heen gaan. Over onze pubers, weer thuiswonende studenten, onze partners, hun ouders, onze wereld. De verrassende en bijzondere dingen. De schrijnende verhalen. Ons aanpassingsvermogen als mens. De solidariteit die wordt gevoeld. En hoe er nu wat meer ruimte is gekomen om rekening te houden met emoties als angst en onzekerheid. Dat onze kinderen beginnen met koken en bakken, weer boeken lezen en joggen. En hoe de gezelligheid van het kerngezin weer zo waardevol is. Ook over lastige dingen die na bijna acht weken thuis blijven in Brabant steeds duidelijker worden. We zitten in hetzelfde schuitje en dat maakt het delen en begrijpen van elkaar makkelijk. Dit virus is nog wel even onder ons. Zoveel is duidelijk. Dit is de realiteit. En dat maakt ons allemaal kwetsbaar. Niet alleen de mensen met een zwakke gezondheid. Het is een harde les in de kwetsbaarheid van het leven. In vriendschap is er gelukkig ruimte om die emotie te delen. Met de vriendin waarmee ik heerlijk samen in haar tuin zit. Op die anderhalve meter afstand. We kijken elkaar in de ogen. Ik zie emoties in de gezichtsuitdrukking van mijn vriendin. Hoe anders is het contact met mijn lieve Mexicaanse vriendin. Dat verloopt via WhatsApp berichtjes en voicemessages.

In Mexico, en veel andere landen in Midden-Amerika, is het coronavirus pas veel later doorgedrongen dan in Europa. De Mexicaanse president riep niet zo lang geleden nog op om vooral je familie lekker mee uit eten te blijven nemen. Mijn Mexicaanse vriendin, yogajuf en zeer spiritueel, ziet alleen maar voordelen van corona. De schone wateren en zeeschildpadden die weer op het strand eieren kunnen leggen. De krabben, kwallen en vissen die weer te zien zijn in de kanalen van Venetië. De schone lucht, en dolfijnen voor de kust van Istanbul. Onze blik naar binnen en saamhorigheid onder de mensen. Zij bestookt mij met positieve boodschappen. Met haar beste bedoelingen natuurlijk. Ik heb er alleen geen behoefte aan. Ze kwetsen me ook soms. Zo stuurde ze ook het beruchte filmpje dat Doutzen Kroes had gedeeld en waar Doutzen haar excuses voor aanbood. Ik heb de moed gevonden om mijn vriendin uit te leggen hoe mijn wereld er hier uitziet. En dat ik het coronavirus bedanken écht een stap te ver vind gaan. Ze stuurde zo mogelijk nóg meer dankbaarheidsfilmpjes van spirituele leiders. Het voelde of ze mij probeerde te bekeren. Dagenlang negeerde ik haar stroom aan opdringerige berichtjes. Ik deed een nieuwe poging om haar uit te leggen wat er hier allemaal gebeurt in Nederland. Ónze realiteit. Kinderen die niet veilig zijn thuis. Ouderen die uit angst voor besmetting ontzegd wordt om contact met hun dierbaren te hebben. Ondernemers die hun bedrijf failliet zien gaan met alle gevolgen van onzekerheid en depressie. Singles en pubers die het contact met vrienden missen. Mensen die elkaar in de winkel ontlopen en elkaar angstig aankijken of soms liever de blik maar helemaal mijden. Mensen die sterven zonder hun familie. Ook ik keer heus naar binnen. Ik ben ook voor het zorgen voor elkaar, voor empathie en meer compassie in ons leven. Ik mediteer, blijf mijn inspirerende yogalessen online volgen, voel me dankbaar en als ik uitzoom zie ik ook de voordelen voor de planeet. ‘De dood hoort bij het leven’ schreef ze terug. Ze is niet bang voor haar dood of die van haar partner of ouders. Ze kiest ervoor niet bang te zijn. We hebben afgesproken dat we het samen maar niet meer over corona hebben. Ze is inderdaad gestopt met de stroom positieve filmpjes over corona. Ik besef dat het onze vriendschap hád kunnen kosten. Corona verbroedert. Corona kan ook vriendschappen kosten. Een lange afstandsvriendschap mist fysiek contact: een aanraking, een knuffel of een hand op een schouder. Ook mis ik de blik in haar donkerbruine ogen. De moed om een ongemakkelijk bericht te schrijven is ook een element van lange afstand vriendschap. Met oprechte interesse houden voor elkaar. Met een open blik naar het perspectief van de ander kijken. Er achter komen dat er maar één manier is om daar doorheen te komen. Met elkaar.