Een bijzondere dag uit

Zoek in deze rumoerige wereld de stilte van je hart.
- Marianne Williamson

Alsof we op vakantie gingen. Het verwachtingsvolle gevoel was er. De opwinding van een reisje in het verschiet. We pakten na het uitgebreide ontbijt aan de tuintafel een weekendtas in met handdoeken, kleding, toilettas, puzzelboek en mijn dikke leesboek. We hadden ook een plastic tasje met taarten en Turkse baklava klaar staan. Restantjes van de verjaardag van mijn lief de dag ervoor. De reis zelf ondernamen we maar liefst met twee auto’s. Niet vanwege corona-maatregelen, we zijn immers één gezin, maar omdat oudste kind achterbleef daar. Deze Moederdag vieren we namelijk in Rotterdam. In een mooi appartement pal aan de Nieuwe Maas. In een huis dat onderdeel uitmaakt van het sfeervolle en beschermde stadsgezicht van het Noordereiland. Het karakteristieke uiterlijk van Rotterdam. De bewuste etage waar we Moederdag vieren is van het vriendje van onze oudste dochter. Zij woont en werkt hier sinds de intelligente lockdown. Sinds haar vriend plots naar zijn ouders terug vloog in de Dominicaanse Republiek. Ik ben onder de indruk van het pand uit 1882. Een karakteristieke gevel en voordeur, een vestibule en steile trappen naar boven. Hoge, bewerkte plafonds en openslaande deuren naar een gietijzeren balkonnetje. Uitzicht over de Nieuwe Maas en de oude Willemsbrug. En over de geweldige skyline van Rotterdam. Ik word hier blij van. Waterbussen en -taxi’s varen hier voor de deur langs. Getij. Internationale vrachtschepen volgeladen met onder andere zeecontainers glijden hier voor de ramen voorbij. De aanblik van zeecontainers doet mijn hart altijd sneller kloppen. Mijn hart die altijd hunkert naar overzees avontuur! Zeemeeuwen krijsen in de lucht. Oudste dochter en ik gaan vijf kilometer hardlopen langs de rivier en over het Noordereiland. Over het symbool van Rotterdam - de Erasmusbrug. Langs de kade. Weer eens een verrassende hardlooproute. We zijn sinds twee maanden quarantaine voor het eerst een dagje met ons gezin uit huis. Een dagje buiten Breda. We eten ook voor het eerst niet thuis. We bestellen sinds de RIVM-maatregelen wel eens eten bij een restaurant. En laten het dan thuis brengen. Gisteren nog. Tafel mooi dekken. Iets lekkers te drinken erbij. Buiten in de tuin. Mooi avondlicht. Een fikkie in de vuurkorf tegen muggen. Heerlijk ontspannen eten met ons gezin in de tuin. Maar wel thuis! Vanavond gaat oudste dochter voor ons koken. Noodles. In Rotterdam. En we komen pas in het donker thuis. Een echt dagtripje dus. Naar een wereldstad zelfs. De stad waar onze dochter al bijna vier jaar studeert en woont. Ook de stad waar mijn opa en oma woonden tijdens het bombardement van mei 1940. Mijn opa werkte destijds bij de marine. De marine zorgde ervoor dat mijn oma met haar dochters veilig weg gehaald werden uit de gebombardeerde, brandende stad. We zijn natuurlijk vaker in deze havenstad geweest. Ook al hebben manlief en ik persoonlijk meer met Amsterdam… Voornamelijk regelmatige etentjes toen kindlief pal in het oude centrum woonde. Nu dus een bezoekje bij haar op het Noordereiland. Een bijzondere belevenis. Een bijzondere herinnering. Helemáál in deze bijzondere tijd.

Er is een zekere traagheid in mijn leven getreden deze laatste dagen. Ik voelde me een paar dagen niet zo lekker en voor de zekerheid kon ik niet naar mijn cliënten. Niet de deur uit. Koorts meten. Verplicht niks doen. Stilte. Loomheid. Op dit moment, terwijl ik dit schrijf, staat er een kilo gesneden rabarber zachtjes te koken op het fornuis. Dit is het seizoen van de rabarber. Wij zijn er als gezin dol op. Het is al de tweede keer deze week dat ik het eenvoudige gerechtje maak. Ik snijd een kilo stengels in kleine stukjes zodat je geen geen lange draden in de compote terug vindt. Ik doe het in een pan die ik alleen aan de binnenkant nat gemaakt heb, geen laagje water nodig. Na een aantal minuten zachtjes op het vuur beginnen de stukjes rabarber zacht te worden en komt er veel vocht vrij. Ik doe er honderd gram bruine basterd suiker bij en na nog eens zo’n tien minuten is het gerechtje al klaar. Ik voeg alleen nog wat kaneelpoeder toe. Het is het lekkerst als het koud uit de koelkast komt. Wij eten het als bijgerecht bij het avondeten, maar je kunt het ook bij ijs eten of er limonade van maken. De boerderij waar ik deze groente koop ligt een kilometer van ons huis. Onze oudste dochter werkte er een zomer lang om aardbeitjes te plukken. Aardbeitjes kopen we er dus ook. Of pure frambozensaus en ambachtelijk gemaakte worsten. Manlief en ik gaan er lopend heen. Een cliënt van mij vindt het heerlijk als corona-uitje om er even samen heen te rijden met zijn auto. Dan halen we wat aardbeitjes voor hem, voor mij of voor zijn buurtjes. Ze verkopen ook grote aardbeienplanten, vijgenboompjes, kruidenplantjes, prachtige bossen pioenrozen, potjes ambachtelijke honing of verse asperges. Alles van boerderijen in de buurt. Heerlijk kneuterig. Het past bij mijn huidige traagheid. Door de stilte wordt de chaos weer in harmonie gebracht. Ik luister naar rustige muziek. Ik lees. Yoga in de ochtend. Het enige dat ik doe op zo’n lome dag als vandaag is de ramen lappen. Op de trage dag ervoor heb ik de was buiten opgehangen. Een dutje. Stilte in mijn hart.