Verpletterende natuur

Keep close to nature's heart... and break clear away, once in awhile, and climb a mountain or spend a week in the woods. Wash your spirit clean.
- John Muir

“Ik ga niet meer verder, jongens” zeg ik tegen mijn gezin. Ik zit nog na te hijgen van het laatste stukje klimmen. Ik voelde me vlak ervoor een beetje week in mijn knieën en wat draaierig in mijn hoofd. Ik herken dit gevoel. Hoogtevrees. We zitten ieder op een zwerfkei op een best hellend stuk. Flesje water in de hand. Het is een warme dag. We zijn aan een klim begonnen naar de top van de Klovane. Om precies te zijn 982 meter hoog. Vol goede moed zijn we vanmorgen op tijd vertrokken. Korte broekjes en hemdjes aan. Zonnebrandcréme op onze schouders. Muggenspray op onze benen. We beginnen de route heel relaxt tussen wat groen en veldbloemen. Al snel klimmen we via zwerfkeien omhoog. Door het woud. Langs de kletterende rivier van smeltwater. De Gjølelva. Jongste telg en ik houden het tempo wat op. We moeten steeds even op adem komen. Wanneer ik op de helft van de route besluit niet verder te gaan, sluit jongste meteen aan. Middelste ook. Het is gewoon te zwaar zo’n klim en te eng met die diepten. We verdelen de flessen water en gaan ieder onze eigen weg. De weg naar beneden blijkt nóg zwaarder. Ik zet mijn voet verkeerd en glijd een metertje naar beneden. In een reflex ga ik zitten en val hard met mijn rug op de uitstekende lens van mijn camera die ik over mijn schouder had hangen. Ik kan even moeilijk ademen, en heb zo’n pijn in mijn ribbenkast! Vermoedelijk het weefsel rond mijn rib gekneusd.... We lopen vanaf nu heel voorzichtig naar beneden. Bij een plateau doen we onze rugzakjes af en genieten van het uitzicht over de turquoise fjord en de besneeuwde toppen van de gletsjers. We nemen lekker de tijd om te genieten van de stilte. Een stuk lager op de berg horen we het harde gekletter van een waterval. We dwalen van het pad af en vinden het hardstromende riviertje met kraakhelder smeltwater. Elk van ons vindt een mooie riviersteen om te zitten. In de rivier. We vullen onze waterflessen met ijskoud water en eten onze meegebrachte lunch op. De meiden bouwen nog wat dammetjes met rivierstenen. Ik geniet van het kabaal van het neerstortende water en het uitzicht. Ik krijg altijd zoveel energie van watervallen en snelstromende riviertjes! Als we terug op de camping komen lopen de volhardende bergbeklimmers ons tegemoet. Ze waren al een half uur terug. En een beetje bezorgd waarom wij zo lang wegbleven. Ze waren ons tenslotte op de terugweg niet tegengekomen.... Zij hadden op de top hun broodje gegeten. Met adembenemend uitzicht op de fjorden. We delen onze foto’s voor de tent. Het lijkt of de zee happen van de aarde heeft genomen en het Noorse land in eilandjes uiteenvalt. Prachtig uitzicht! Trots op ze!

De motor van ons trouwe busje stopt er ineens mee. We maakten een bocht om te keren richting de benzinepomp en de motor sloeg pardoes af. Het is net geen dertig graden op deze zonovergoten dag en de motor is oververhit. Uit veiligheid slaat ie dan niet meer aan. De meiden springen uit de bus. Ik neem achter het stuur plaats en mijn gezin duwt het trouwe beessie over de stille weg buiten de stad. Nog honderd meter naar de benzinepomp. Als er toch twee auto’s naderen maan ik ze met mijn arm uit het raam hun snelheid te matigen. Er wordt hard geapplaudisseerd als we duwend achter de hippiebus bij de pomp arriveren. Er zit een groep jongeren buiten ijs te eten. Naast hen staat ook een klassieke oldmobile. Onze bus heeft vandaag erg hard moeten werken. We hebben de Geiranger Trollstigen gereden. Een scenic route van zo’n honderdvijftig kilometer langs het allermooiste en allerbekendste fjord van Noorwegen. Dit fjord staat zelfs op de werelderfgoedlijst van Unesco. Onze antieke kampeerbus heeft veel moeten klimmen en dalen langs twaalf haarspeldbochten. We passeerden de eeuwige sneeuw van de gletsjers. Het was werkelijk onvergetelijk! Eindeloze uitzichten. We hadden onderweg cinnamon rolls gekocht en een thermoskan thee mee voor een coffeebreak op een idyllische plek. De meegebrachte verse salade met pizzabroodjes voor lunch aten we aan een houten picnictafel aan de kade. Om onze route te vervolgen moesten we namelijk met een ferry de Geiranger fjord op. Ons oude besje mocht onder in het schip een uurtje rusten en afkoelen terwijl wij op het dek twintig kilometer over het fjord voeren. Langs watervallen en wondermooie vergezichten. Daarna vervolgden we de prachtige route terug naar het stadje Stryn, het startpunt, waar we lekker uit eten gingen. Dat had mijn lief zeker verdiend, want door mijn ribkneuzing kan ik mijn romp niet meer pijnloos draaien en kan ik voorlopig helaas geen auto meer rijden.... Hij heeft heel veilig gereden. En voor vertrek heel zorgvuldig de koplampen, de remvloeistof, de olie en de benzinestations onderweg gecheckt. Onze charmante bus is hier in Noorwegen niet eerder zó vaak gefotografeerd als deze dag op de Geiranger Trollstigen!

Haukeland - 28 juli 2019