Scandinavië

“It's from Scandinavia!" This, we learned, was the name of a region, a cold and forsaken place where people stayed indoors and plotted the death of knobs.
― David Sedaris

Canada in het klein hoor ik mensen wel eens zeggen. Vanwege de natuur en de leegte vermoed ik. Noorwegen is een land waar je minimaal één keer in je leven geweest moet zijn. Het is namelijk één van de mooiste landen in de wereld. De combinatie van bergen en water is onvergetelijk. De rust, de schoonheid en de vele mogelijkheden om te wandelen maken het land een geweldige bestemming. In de zomer vind je er het beste dat de Noorse natuur te bieden heeft: vruchtbare dalen, frisse en heldere beken, watervallen, stille meren en oneindige hoogvlakten met hun rust. Toch stond Noorwegen niet speciaal op mijn lijstje van plekken op de wereld om te bezoeken. Misschien later als mijn lief en ik saampjes roadtrips zouden maken. Zo heb ik ook Ierland, Turkije, Schotland en Griekenland op dat ‘roadtrips voor later’ lijstje staan. Maar…onze oudste dochter wilde haar masteropleiding in Kopenhagen doen en daarom zouden wij deze zomer met onze antieke kampeerbus door Scandinavië gaan trekken. Ze hoorde vorige maand dat ze toegelaten was op de universiteit van Kopenhagen, maar ze verkoos haar studie te combineren met haar nieuwe baan in Rotterdam. Toch hadden we onze zinnen al op Denemarken en Noorwegen gezet. En zo komt het dat we deze week met z’n vijven in de hippiebus naar het Noorden vertrekken. Via Denemarken slapen we een nacht op een cruiseschip op weg naar Oslo. Via allerlei adembenemende fjorden rijden we behoorlijk ver naar het Noorden. Naar het Geirangerfjord. Dit fjord wordt beschouwd als hét fjord in Noorwegen. De diepblauwe kleur van het gletsjerwater is maar een van de redenen waarom dit als werelderfgoed wordt beschouwd. De majestieke bergen die altijd met een laagje sneeuw zijn bedekt, de woeste watervallen en de groene bossen zijn enkele andere. Ook de vele kleine dorpjes langs het fjord zorgen voor een indrukwekkende ervaring. Terug reizen we via een andere route naar Oslo en varen we naar een ander deel van Denemarken waar we nog vijf dagen in een kustplaatsje verblijven. Misschien wel om op te warmen, want het meest noordelijke plekje waar we crashen met de bus blijft de temperatuur onder de twintig graden steken met kans op regen. We hebben dus in vijf goede regenjassen om te wandelen geïnvesteerd. Een elandsafari, adembenemende uitzichten over ruige fjorden en hartverwarmende Viking stadjes staan op ons lijstje. Het avontuur ligt voor onze voeten!

Een auto is natuurlijk maar gewoon een auto. Dat vind ik ook, máár… In onze oude stationwagon hebben we zo veel emoties beleefd. Mijn auto heeft daardoor een bepaalde energie gekregen. De auto die we twaalf-en-half jaar geleden hebben gekocht in Madrid. Voor mij. In deze auto ben ik zo waanzinnig vaak verdwaald. De eerste schooldag de weg naar het kleine basisschooltje in Madrid nauwelijks kunnen vinden. De kinderen te laat in hun nieuwe klas afgezet wat ze verschrikkelijk vonden… Het zoeken naar een fijne supermarkt in de buurt. De hippe restaurantjes waar ik met mijn expatvriendinnen had afgesproken vinden. Bijna onmogelijk parkeren in de drukste straten zoals Paseo del Prado of rondom Plaza Mayor… Alle kinderfeestjes bij de klasgenootjes thuis in woonwijken waar wij nooit kwamen. Ik redde het altijd samen met de meisjes. Met elkaar. Teamwork. Als we ontspannen waren zongen we vaak heel luid Spaanstalige liedjes in mijn auto. Ik heb ook een verkeersongeluk veroorzaakt met deze auto. Mijn eerste werkdag in de Madrileense bibliotheek van school. Met de meisjes in de vroege ochtend op weg naar school. Er was een enorme mist en ik zag een autootje van links niet aankomen voordat ik de weg opreed… Een harde knal en vier heel boze Madrileense dames met bontjassen stapten uit. We zullen het nooit vergeten. Of de keer dat er in de stad na elf jaar een flink pak sneeuw viel. De wegen waren bijna leeg. Madrid is niet gewend aan sneeuw. Dus glibberde ik in m’n uppie de berg op. Ik zag geen strepen meer op de weg en glibberde zo erg dat ik hem aan de kant van de straat heb moeten wegzetten. De meest emotionele herinnering hebben we aan de keer dat ik bij een vriendinnetje de meisjes had opgehaald en ik ons jongste telgje in het autostoeltje moest vast gespen. Achterdeur wijd open en mijn hoofd in de auto gestoken. Een man reed gewoon keihard mijn deur aan. De deur was er nog net niet eruit gereden, maar wel helemaal ontzet. We waren zo geschrokken, en ik was zó boos, dat ik achter het stuur sprong en die auto achtervolgde. Meisjes huilend achterin. Na verschillende rotondes had ik hem gevonden, Niet zo moeilijk te herkennen; zijn spiegel lag er helemaal af. Ik stopte mijn auto ervoor en stapte schreeuwend uit. Het bleek een oude Spanjaard te zijn die zelf ook was geschrokken. Hij was bang dat de verzekering zijn rijbewijs zou afpakken. Toen bedaarde ik wel en hebben we samen alle gegevens uitgewisseld. Die autodeur klemt nog steeds zodat ik het nooit heb kunnen vergeten. Tijdens de drie jaar in Mexico hadden we de auto gestald in een boerderijschuur. Nadat ik in Breda in volle vaart een verkeersheuvel was opgeschoten. Lekke band. Een stomdronken Ier had me contant geld gegeven voor een nieuwe, want zijn baas mocht niet weten dat hij gedronken had. Met het thuiskomertje had ik hem drie jaar lang in die schuur geparkeerd. Ik kon mijn auto toen ook al niet wegdoen… Ondertussen hebben we twee van de drie meiden ermee naar hun studentenkamertjes verhuisd. Hij kraakt tijdens het rijden. Hij schuurt bij het achteruit rijden. Knipperlichten en koplampen stoppen er soms mee. De bumpers bevatten nauwelijks nog lak door de Spaanse zon. Een flinke deuk in de bestuurdersdeur. En de passagiersdeur gaat soms door een stramme veer bijna niet open. De tankdop gaat met een touwtje in de achterbak open. De zijlichtjes hangen los aan hun elektriciteitsdraadjes. De deuren gaan alleen van het slot als je de sleutel erin steekt. Mijn lief was al lang blij dat ik toe was aan een andere auto. Hij heeft veel geduld gehad. Hij had heel snel een donkerblauw alternatief gevonden die ik van binnen te donker vond en niet lekker vond rijden. ‘Zoek het dan lekker zelf uit’ had hij gezegd. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb in Tilburg precies dezelfde auto gekocht met dezelfde bekleding, motor en interieur. Alleen tien jaar jonger en een parelmoer kleurtje.