Oeps!

“Smart people learn from their mistakes. But the real sharp ones learn from the mistakes of others.”
― Brandon Mull

Ik typ op mijn telefoon een berichtje naar de twee oppasjes die de komende vier weken op ons huis, de tuin en de drie poezen gaan passen. Elk bejaardenechtpaar zal twee weken in ons huis logeren. Ik noteer in het bericht de datum van ons vertrek en de datum van onze thuiskomst. Er voelt iets niet goed… Ik gooi twee weekends door elkaar vermoed ik. Welk weekend komen we nu eigenlijk terug? Ik krijg een onbestemd gevoel in mijn onderbuik. Wat heb ik verkeerd gedaan? Ik sta op en kijk in de familieagenda en daarna kijk ik in ons reisschema. Oh nee! Er zit een week verschil in! Ik heb onoplettend een reis van vijf weken geboekt in plaats van vier weken. Ik herinner me nog dat ik dacht dat we deze reis wel écht een zee aan tijd hadden…. Nu begrijp ik waarom. Ik heb gewoon een week eraan geplakt. Ik roep opgewonden naar mijn lief, die in de achtertuin de dakplataan aan het snoeien is, dat er iets ergs gebeurd is. Dat ik een vergissing gemaakt heb bij het plannen van de rondreis. ‘Ik zat er al op te wachten dat er iets mis zou gaan’ zegt hij droog zonder een seconde van zijn stuk te raken. ‘Ik ben blij dat je er nu achter komt' zegt hij ook nog. Hij heeft gelijk. In alle tientallen jaren dat ik rondreizen over de hele wereld plan, is er nog al eens iets fout gegaan. Ik loop naar mijn computer en cancel een geboekte strandcamping in Denemarken. Ik verzet een hotelovernachting in Duitsland op de terugweg. En ik bel naar een Deense camping om de data van ons verblijf te wijzigen. Het is eigenlijk zo geregeld. Als we later aan de tuintafel met de kinderen zitten te lunchen vertel ik mijn blunder. Automatisch glijden we terug in de tijd. Mijn lief herinnert me aan de keer in Portugal dat we vroeg in de ochtend bij de receptie van de camping arriveerden. Het is al best heet. Onze auto met drie kleine kinderen erin en een volle aanhangwagen met een tent erop vast gebonden staat in de schaduw van een groep pijnbomen. De dame zegt rustig dat we niet op de lijst staan. Mijn lief zet een paar stappen achteruit en stort helemaal in. Ik zie hem nog over zijn voorhoofd wrijven. Ik denk dat hij tot tien telde. Ik had me in de dag vergist. We hadden de dag erna moeten arriveren… Gelukkig konden we wel terecht. Ik deel zelf het verhaal van toen ik zwanger was van onze jongste en wij met onze twee kindjes aan de Franse kust kampeerden. Ze lagen die avond lekker te slapen en mijn lief en ik zaten heerlijk ontspannen te lezen toen er iemand van de receptie naar de tent kwam. Waarom we nog niet betaald hadden? We moesten toch de volgende ochtend vertrekken? Huh? Toen had ik ook een denkfoutje in de reisdata gemaakt. Moesten we halsoverkop gaan inpakken en opruimen voor de lange terugweg de volgende ochtend! Of die ene keer dat ik met onze jongste van drie jaar door vrienden naar de luchthaven in Eindhoven was gebracht en aan de incheckbalie bleek dat mijn geboekte vlucht naar Madrid pas een dag later was. Toen was ik wel écht teleurgesteld. Onze andere twee dochters hadden namelijk de eindmusical diezelfde avond en daar wilde ik perse bij zijn. Bovendien hadden jongste en ik beiden een piepklein rolletje op het podium. Op dat moment moest ik wel een traantje laten. Daarop heeft mijn lief vanuit Spanje een andere ticket kunnen kopen en heeft onze vriend ons ook nog op tijd naar Brussel kunnen brengen. Inderdaad, na al deze flaters blijkt dat ik wel eens een uitglijder in reisdata maak. De conclusie, met al deze hilarische herinneringen aan tafel, is dat ik er misschien nog niet veel van leer maar dat ik er deze keer tenminste wel op tijd achter gekomen ben. Nog geen man overboord dus. We vertrekken daarom geheel gerustgesteld met een mapje met een nieuwe reiskalender en aangepaste route op weg naar ons Scandinavische avontuur.

Ik ben op weg naar Roosendaal. In mijn oude Volvo. Mijn allerlaatste ritje met deze auto. Het einde van het ‘groene monster tijdperk’ volgens de buren uit ons straatje! Elk jaar aan het begin van de zomer heb ik hetzelfde ritueel. Er komen expatvriendinnen uit het buitenland naar Nederland voor vakantie en familiebezoek. Zoals ik dat zelf ook vele zomers heb gedaan. De eerste periode van de schoolvakantie eerst naar Nederland vliegen om iedereen weer te zien en Nederlandse boeken, kleding, tijdschriften en boodschappen in te slaan. Al een aantal jaar achter elkaar ontmoeten vriendin en ik elkaar bij La Place langs de snelweg. Deze zomer wordt het restaurant verbouwd en moeten we uitwijken naar een nieuw ontmoetingsplekje. Het wordt een leuke brasserie aan de rand van een bos bij Roosendaal. We komen tegelijk aan. We pakken de draad meteen weer op. Eerst een omhelzing en vervolgens lopen we al kletsend het restaurant binnen. We vinden een plekje in loungestoelen op het terras. Uitzicht op een veld wilde bloemen. We hebben nog net even tijd om thee met taart te bestellen, een cadeautje uit te wisselen en vervolgens branden we los. We praten over álles. We hoeven het niet over de grote lijnen te hebben. We spreken elkaar regelmatig over Skype. Toch is het veel leuker om naast elkaar op de bank te zitten, elkaar in de ogen te kunnen kijken en af en toe aan te raken. We kunnen meteen de diepte in. We luisteren naar elkaar. Begrijpen elkaar. Herkennen onszelf in elkaar. De middag is veel te kort. We maken vage plannetjes om beiden naar Trinidad en Tobago te vliegen en elkaar daar te ontmoeten. Ik heb ook al tijden het plan om eens naar Paramaribo te vliegen. We sluiten de dag af met een selfie liggend op de motorkap van mijn oude Volvo. Als herinnering. Met laatstgenoemde vriendin heb ik in Madrid namelijk ook diverse avontuurtjes beleefd in deze auto. Thuis zullen we allebei de opties om elkaar in het najaar te ontmoeten onderzoeken. Zij gaat een drukke zomer in Nederland tegemoet. Ik ga een maand reizen. We zien elkaar dit jaar zeker weer.