High standard cooking

Dinner is the principal act of the day that can only be carried out in a worthy manner by people of wit and humor; for it is not sufficient just to eat at dinner. One has to talk with a calm and discreet gaiety. The conversation must sparkle like the rubies in the entremets wines, it must be delightfully suave with the sweetmeats of the dessert, and become very profound with the coffee.     
- Alexandre Dumas

Wij hadden de eer om mijn yogavriendin en haar man uit te nodigen bij ons thuis voor een diner. Dat zou op zich natuurlijk niet zo bijzonder hoeven zijn. Etentjes bij ons thuis vinden wel vaker plaats. Maar dit etentje was voor mij wél een beetje bijzonder. Mijn vriendin heeft namelijk een goedlopend cateringbedrijf. Ze kookt op feesten, recepties en grote diners. Ik heb prachtige foto’s op haar website gezien. Dat legde de lat voor mij flink hoog. Ze had me ook al eens verteld dat zij en haar echtgenoot bijna nooit meer door vrienden uitgenodigd worden om ergens te komen eten. Kennelijk durfde niemand het aan om een lekker diner te koken voor ze. Zo werd de lat nog een stukje hoger gelegd… We hadden eerder al eens heerlijk bij hen thuis gegeten. Zij heeft een uiterst professioneel gasfornuis in haar grote keuken. Zij zet een smakelijk driegangenmenu fluitend in elkaar. Ze had me ook haar zeer indrukwekkende serviezen voorraad in de kelder eens geshowd. Verder kookt ze ook wekelijks vers voor ouderen, onder andere cliënten van mij, die ze dan rond etenstijd langs brengt. De senior kan dan zo aan tafel schuiven. Mijn inziens een gat in de markt! Ik voelde instinctief aan dat het nu onze beurt was om te koken. Ik wilde niet verstek laten gaan…ook al vond ik het een enorme uitdaging. Ze had zelfs al aangeboden voor ons te koken in ónze keuken toen ik aangaf dat het best spannend was voor een niet-kok zoals ik. Dus was ik al een week vooraf door mijn kookboeken aan het spitten. Ik had drie recepten gevonden die mijn inziens haar kwaliteit een beetje konden evenaren. Ons eerste voorgerechtje kwam uit Yotam Ottolenghi’s kookboek. Tijdens een yogales werd ik me bewust dat het deze kok is waar mijn vriendin, niet zo lang geleden, twee weken in zijn restaurant stage gelopen had. In Engeland. Mijn lat kwam dus nog ietsje hoger te liggen. De boodschappen deed ik al halverwege de week zodat ik de verse soep een dag voor het aangekondigde bezoek kon maken. Op de bewuste avond toen manlief en ik druk in de keuken bezig waren kwam ik erachter dat ik glad vergeten was een plantje basilicum te kopen. Ze zouden al snel voor de deur staan, dus tijd om naar de supermarkt te rijden was er niet meer. Ik belde mijn buurvrouw. Zij had niks zei ze. Maar, háár buurvrouw zat bij haar aan de keukentafel en zij had toevallig net een basilicumplantje gekocht. Perfect! De rest was vooral veel snijwerk, maar alles ging voorspoedig. Manlief had zelfs tijd over om de keuken helemaal opgeruimd te hebben voordat onze gasten voor de deur stonden.

Ik had de tafel mooi gedekt met een spierwit tafellaken en ons blauwwitte handgemaakte, Mexicaanse servies. Mooie glazen, brandende kaarsen en een vaasje bloemen op tafel. Het eerste gerecht was een verse puree van avocado met dubbelgedopte tuinbonen en zelfgebakken breekbrood. Dat brood in de oven was helaas aan één kant verbrand door een verkeerde stand van de oven. Geen man overboord: we braken die zwarte kant van het brood gewoon af. Het tweede gerecht, een verse preisoep met reepjes gerookte zalm wilde ik graag in glazen serveren. Dat was niet duidelijk voor manlief en onze gasten, dus hadden ze deze glazen reeds gevuld met water. De wijn zat immers in de andere glazen? Ik heb ze toch even afgewassen en gevuld met soep. Heel hip en stijlvol. Onze meiden kwamen in de keuken hun borden met romige risotto - het hoofdgerecht - opscheppen toen ze de glazen deksel van de hapjespan pardoes op de tegelvloer lieten stuiteren. Snel alles zonder morren opgeveegd. Scherven brengen geluk, nietwaar? De risotto konden we niet heel leuk omgekeerd uit een schaaltje op de borden toveren, want daar misten we een serveerring voor, bleek pas achteraf… Met een houten lepel lukte dat ook aardig. En dat er een glas omviel over het tafelkleed hebben we ook bijna onopgemerkt gelaten. We waren heel relaxt. Heel zen. Fijn muziekje op de achtergrond, veel verhalen aan tafel, hard gelachen, lekker gesmuld en zelfs complimenten gingen over tafel. Het toetje was niet zo mooi geschikt op de borden als dat ik eerder in een restaurant gezien had, maar het smaakte prima. Alles top. Ik had totaal geen aandacht besteed aan de állerlaatste gang namelijk de koffie en thee. Ze bleken koffiedrinkers. Met de oploskoffie van onze oudste dochter in huis heb ik een bakkie ‘koffie’ gemaakt en de gevraagde suiker moesten ze erbij denken. Tóch was het een heerlijke avond voor ons allemaal en dat kregen we de volgende dag bevestigd in een lief berichtje vol complimenten. Trots op onszelf en elkaar, maar vooral blij dat het erop zat, beloofden mijn lief en ik elkaar dit niet al te vaak te doen…