Een blote meester

Nothing is better than going home to family and eating good food and relaxing.
- Irina Shayk

Ik sta op het punt om helemaal in m’n blootje de zware houten deur open te doen totdat mijn zus vraagt: ‘Wat heb je nou eigenlijk aan?’ ‘Niks’ antwoord ik en dan schieten we keihard in de lach. Ik heb haar nét daarvoor van mijn terugkerende droom verteld. Mijn droom waarin ik me poedelnaakt tussen mensen begeef die aangekleed zijn. Dat ik - als enige - vergeten ben mijn kleding aan te trekken. Waarschijnlijk horen de mensen aan de andere kant van de deur ons lachen, zo luid zijn we. Ik spiek door het piepkleine raampje om te kijken wat ze dragen aan de andere kant van de deur. ‘Een handdoek. We moeten een handdoek omslaan.’ zeg ik tegen mijn zus. We zijn een hele dag en avond samen in een sauna op de Veluwe. Toen we aankwamen lieten we ons rondleiden, want het was onze eerste keer in deze sauna. Na een rondje lopen duizelde het me, maar mijn houvast was de dame achter de bar. Toen mijn zus en ik verloren achterbleven in de bar vroeg ik haar hoe we bij de kleedkamer kwamen. Na ons uitgekleed te hebben stonden we kort daarna weer verdwaasd voor dezelfde dame achter dezelfde bar. Deze keer met alleen een badjas aan. Dezelfde vraag. We moesten er zelf hard om lachen. Zó idioot! De barvrouw stuurde ons naar buiten. ‘Ga daar maar eens rondlopen dan zien jullie van alles.’ We zagen een groot zwembad, bubbelbaden en een tiental sauna’s in houten hutjes en zelfs één op een boot. Na de lunch namen we de boot die aangedreven werd door een houten vuur. Heel relaxt lagen we met z’n tweetjes in de Finse sauna en voer de boot naar de overkant van het meer. Kennelijk was hij ook weer terug gevaren, want ineens kwamen er allemaal nieuwe mensen binnen stappen. We snapten er niks van. We bleken al een tijdje weer aangemeerd te liggen! Het spannendst was de Helsinki opgieting. We lieten ons verrassen door een jonge man met baard en lang haar. De löyly-meester. Hij droeg op dat moment een badjas en toen iedereen bloot op de houten bankjes had plaats genomen zei hij dat hij z’n werkkleding even aan ging doen. Dat was een geruiten doek die hij om zijn lendenen behoorde te slaan, maar hij nam eerst uitgebreid de tijd om in z’n nakie het hele proces van het Finse opgiet ritueel uit te leggen. Mijn zus en ik keken elkaar met grote ogen aan. Wij zaten namelijk op de onderste bankjes als nieuwelingen. De opgieting bleek overigens heerlijk. Uit drie emmers goot hij water met olie van berkenboom, lavendel en eucalyptus over de kolen en de hete, geurende damp die opsteeg van de kolen wapperde hij met een handdoek over ons heen. Hij draaide met zijn handdoek cirkels om de vochtige lucht in de sauna goed te verspreiden. Het werd zo steeds heter in de sauna. De mensen bovenin kreunden van de hitte. De finale bestond uit twee stappen die samen 3,5 minuut duurde. Ik kreeg wat nerveuze hartkloppingen omdat ik bang was dat het misschien té heet zou worden. De bebaarde meester wapperde op zo’n manier dat je je eigen golf van bloedhete lucht over je lijf heen kreeg wat resulteerde in kippenvel zoals bij koorts. Tussendoor kregen we ijsblokjes uitgedeeld waaruit je verkoeling kon vinden door de blokjes in je gevouwen handen te doen en daar in te ademen. Heel spannend vond ik het allemaal… Toen ik eenmaal weer buiten stond met een heerlijk waterijsje in mijn hand vond ik het löyly ritueel eigenlijk wel heel aangenaam. Volgende keer proberen we weer zo’n ritueel mee te doen!

Met z’n drietjes zitten we in een Bredaas restaurant van Kentucky Fried Chicken. Met z’n drietjes, want dat is de samenstelling van ons gezin de laatste maanden. En de komende maanden trouwens ook. Onze jongste dochter heeft vanmiddag een vaccinatie gekregen en ze had ook een setje mooi gelukte schoolfoto’s mee naar huis genomen. Je moet maar een reden hebben om niet zelf te koken! En zoals dat tegenwoordig gaat worden er online beelden gedeeld in de KFC. Zo komt het dat onze andere twee dochters rap doorhebben dat we daar eten. ‘Niet eerlijk’ schrijft de een in de familie app. ‘Niet eerlijk’ schrijft de andere vanuit Seoul. Ze hebben gelijk. Eigenlijk horen we gezellig met z’n vijfjes daar te zitten. De werkelijkheid is anders. Een paar weken geleden liet oudste kind in den vreemde weten dat ze wat Hollandse dingen miste. Ik ging meteen aan de slag. Ik vulde een pakket met Nesquik sticks, pakjes fruitthee, twee zakken pepernoten en een zak drop. Bij DHL bleek helaas dat de verzendkosten naar Korea toch wel heel hoog waren, dus hielden we ons binnen de twee kilo. Alles heel strak ingepakt en vier handgeschreven brieven er nog tussen geschoven. De verzendkosten waren nu onder de drie tientjes. Hoe lang zou het pakketje onderweg zijn? De medewerker van DHL had geen idee. Onze ervaringen in Mexico waren zo’n zes weken - mits het pakketje aankwam! De eerste twee weken bleef op de tracking link te lezen dat het pakket nog steeds in Nederland was. Dochterlief checkte het dagelijks en ging zich zorgen maken. Ze keek zo uit naar het pakket! ‘Mam, je hebt toch wel een douaneformulier ingevuld!’ kreeg ik te horen. Natuurlijk! Ik belde verontrust naar DHL. ‘Vanmorgen is het pakket aangekomen in Zuid-Korea, mevrouw.’ Het kon uiterlijk nog een paar dagen duren stelde ik ons kind gerust. Een dag later kregen we prompt bij dageraad een met blijdschap gevulde app. Het pakket was gearriveerd! Nu we de weg weten en hoe lang het duurt kunnen we het experiment herhalen. Over ruim twee maanden staat ze ons op te wachten op de luchthaven in Seoul. De tijd ertussen kunnen we doorbreken met een oerHollands Sinterklaaspakket. Sinterklaasfeest is voor mij het moment dat ik ons oudste kind het meest zal missen. Haar aanwezigheid en bijdrage aan de zelfgemaakte gedichten, surprises en gezelligheid…