Soča rivier

Lucid daughter of the mountains
Graceful in all your natural beauty
In keeping clearness of your depths
Untouched by wrath of darkest storms
- Simon Gregorcic (about Soča river)

Ik werd aangetrokken door de grote, gladde zwerfkeien in de snelstromende rivier. Op de nieuwe camping - die aan de prachtig blauwe Soča rivier ligt – gingen we na het opzetten van het kleine bijzettentje en het keukentje, bij de rivier kijken. Eerder reden we met de kampeerbus door de Tolmin gorge in het Triglav National Park wat al een feestje was. Manlief en kinderen liepen na een eerste blik op de rivier eigenlijk meteen door naar het terras voor een ijskoude cola. Ik deed daarentegen mijn korte broekje uit en legde hem op een steen. Mijn slippertjes ernaast. Ik legde mijn waterfles onderwater vast tussen een paar stenen. Ik ging in mijn bikini en op blote voetjes door het ijskoude, hard stromende water naar een grote riviersteen. Ik liet mijn voeten in het water bungelen. Het was ijskoud, maar dat kon me niet schelen. Ik zat met mijn voeten in de felblauwe rivier. Mijn blik gericht op de opdoemende Julische Alpen. Majestueuze reuzen van bergen. Op sommige schaduwplekjes lag zelfs nog sneeuw. De hemel was net zo blauw als het water. De zon scheen fel naar beneden. Ik las mijn boek. Toch bleef ik maar om me heen kijken. En luisteren. Het gekabbel van het water. In de verte de stemmen van vrolijke kinderen die een dammetje in het water bouwden van stenen of zich op een opgeblazen krokodil of band mee lieten voeren door de stroming van het water. Ik ontspande helemaal.

Ik kan bijna geen stap meer zetten. Ik voel tranen opkomen van zelfmedelijden. Ik zet voet voor voet. Tergend traag. Ik voel bij elke stap de scherpe nageltjes in mijn tenen ernaast snijden. Ik voel voeten vol pijnlijke blaren. Blaren op mijn tenen, onder mijn enkel... Ik draag mijn hoge Palladiums eigenlijk alleen tijdens reizen zoals nu. Al in het begin van de Soča trail stap ik naast een riviersteen in het water en zijn mijn schoenen kletsnat. Zevenenhalf uur lang, eenentwintig-en-een-halve kilometer lang!, loop ik met natte sokken in natte schoenen die ik te weinig draag. Blaren dus. Via een hangende loopbrug over de Soča rivier komen we uiteindelijk aan op de camping. Ik ga meteen zitten op het eerste gras dat ik zie. Uit die pijnlijke schoenen! Mijn lief loopt ondertussen flink door naar de kampeerbus en vult onze afwasteil met koud water en een scheut geurende Weleda duindoorn wasgel. Ik kom op blote voeten op een slakkengangetje aan strompelen. Ik plof met een heel diepe zucht op een stoel en steek één voor één mijn zeer pijnlijke voeten in de teil. Onderweg had mijn eega al zo lief gezegd dat hij me zou dragen als hij dat kon. Hij stelde zelfs voor, toen we twee kilometer van de camping waren, om ons vouwfietsje voor me te halen. Dat is echter levensgevaarlijk op de slingerende autoweg zonder fietspad. Een gebaar van echte liefde vind ik. Ook liep hij alle eenentwintig-en-een-halve kilometer met vierenhalve liter water op z’n rug die we elke keer opnieuw bijvulden in de frisse stroompjes van de Soča rivier. Het Soča trail idee ontstond bij de receptie van de camping toen we een wandelkaart kregen van de Soča trail en de timetable van de bus die ons bij het beginpunt zou afzetten. Het is een zeer avontuurlijk pad met diverse enge, hangende loopbruggen over de rivier. Kilometers wandelpad door het schaduwrijke bos naast de blauwe rivier met versnellingen. Prachtige kiezelstrandjes met felblauwe zwempoeltjes waar we het water in gingen. Best leuk. Helaas bestaan de paden ook uit oude boomwortels die hoog boven het pad uitsteken. Zóveel wortels dat je je voet nauwelijks gestrekt neer kunt zetten waardoor je na een paar kilometer helemaal horrendol wordt van die boomwortels! Ik riep gefrustreerd uit dat ik vannacht in mijn dromen wat boomwortels zou vermoorden. Eenmaal gedoucht en een beetje uitgerust bij een kop tomatensoep kwamen we al lachend tot de conclusie dat het niet anders kan dan dat soča ‘boomwortel’ betekent in het Sloveens!

Soča – 7 augustus 2018