Kindertjes

Uw kinderen zijn niet uw kinderen. Ze zijn de zoons en dochters van het verlangen van het leven naar voortzetting van zichzelf. Ze kwamen door u maar niet van u. En hoewel ze bij u zijn, behoren ze niet tot u.
- Kahlil Gibran

Mijn lief en ik hebben beide een brief voor onze tweede volwassen dochter geschreven. Aan de vooravond van haar achttiende verjaardag. De brieven worden afgedrukt in haar bijzondere fotoalbum met een bloemlezing uit haar foto’s tot nu toe. We lezen op een avond elkaars brief en we zien dat we hetzelfde aspect uitgelicht hebben. Namelijk haar schuchterheid. Als peuter en kleuter, en eigenlijk ook vele jaren daarna was ze érg verlegen. Ze hing aan mijn rokken. Of dat op kinderpartijtjes was, of tijdens het overblijven in de klas van haar zus, of wennen op de basisschool. Het ging haar allemaal niet makkelijk af. Bij zwemles moest ze om de zoveel weken naar een nieuw badje met een nieuwe zwemleraar. Drama’s! Ze wilde niet verzamelen bij de zwemleraar en ze wilde niet het water in. Haar expat jaren overseas, die vanwege haar gêne op het eerste oog misschien niet een logische stap waren voor haar, pakten uiteindelijk heel goed uit. Zo werd ze gedwongen nieuwe vrienden te maken en aansluiting te zoeken in haar nieuw klas in een nieuw land. Vandaag de dag is ze een kei in nieuwe vrienden maken en ook in het onderhouden van vriendschappen. Of die vrienden nu hier in Breda zijn of aan de andere kant van de wereld. Wij voelen trots. Zij voelt dankbaarheid wanneer we het er over hebben. We duwden haar destijds uit haar comfort zone met onze expat avonturen en zij groeide daar enorm van. Destijds in Breda, op de Montessorischool, had ze een uitslag van de CITO toets die ver onder haar niveau lag. Toen was dat schooladvies bindend, ook al vond haar juf dat ze op de toets erg ondermaats gepresteerd had. Haar redding was onze verhuizing naar Mexico. Ze kwam daar op een Amerikaanse middelbare school en deed het daar fantastisch. Na drie jaar kwamen we terug en hebben we haar de internationale opleiding laten afronden. Nu heeft ze net de introductieweek afgerond op een internationale universiteit in Middelburg. Veel nieuwe mensen leren kennen. Geen onzekerheid meer. Samen avondeten maken. Elkaar helpen verhuizen en elkaars kamer bewonderen op campus. Ze is een ster in contacten leggen. Ze heeft een enorme antenne voor andermans gemoedstoestand. Ze heeft nog vaak het idee dat iedereen naar haar kijkt en op haar let, maar ze kan het tegenwoordig best goed afschermen. Vaak heeft ze juist veel baat bij haar XL antenne. Ik heb met heel veel vreugde en bezinning door foto’s van haar jonge jaren gelopen om het album samen te stellen. Afgelopen weekend vierden we haar verjaardag met een etentje bij een Japans restaurant. Ook een gezellig tuinfeest in onze achtertuin met haar internationale vrienden. We hadden een bedoeïenentent gemaakt. Met heel erg veel gezellige kaarsjes en bonte kussens op houten banken. Daarna gingen ze stappen in een dancing, waar ze eindelijk op haar achttiende binnen mocht! Een vriendinnetje had de DJ ingefluisterd en zo stond ze daar in het midden op de dansvloer terwijl ze door iedereen toegezongen werd. Haar hartsvriendin van de lagere school was er toevallig ook en kwam haar feliciteren. Ze staat nog steeds niet graag in de spotlights maar ze heeft een weg gevonden om er mee om te gaan. We kunnen haar handje niet meer vasthouden. We hebben haar de weg gewezen en haar het vertrouwen geschonken dat ze het nu alleen kan. Kleine meisjes worden groot.

Op zondag rijden we tóch nog maar een keer naar haar nieuwe woonplaats. Ze heeft tassen vol cadeaus en bovendien heeft ze haar reisproduct nog niet aan haar OV kaart gekoppeld. Het is een heerlijk warme zondag en ik ben nieuwsgierig van welk strand zij nou acht kilometer vandaan woont. Eerst zetten we de tassen boven en hangt papa nog even twee boekenplanken en twee spiegels op. Ook nog een haakje voor de huissleutels en een grote fotolijst met een verzameling foto’s. Ik lak even snel de twee keukenplanken die vorige week gemonteerd zijn zodat ze waterproof zijn. Dit zijn de leukste momentjes. Het afronden van details. De leesboeken op de planken zetten, haar sleutel bij de voordeur hangen en haar kookboeken op de keukenplank plaatsen. Van mijn zus kreeg ze heel toepasselijk hét Margriet Kookboek uit de zeventiger jaren. Toen ik in Amsterdam op mezelf ging wonen kreeg ik er een van mijn moeder uit de tachtiger jaren. Het is nog steeds een fantastisch kookboek voor beginners. Hoe kook je een ei of aardappelen? Hoe maak je een tosti, of hoe dek je de tafel voor een etentje met vrienden? Toen mijn moeder overleed kreeg mijn zus het uitgewoonde Margriet kookboek van mijn moeder. Hoe toepasselijk dat juist mijn zus haar dit kookboek schenkt! Mijn plan is er nog één voor onze oudste dochter te scoren als ze terug uit Korea verhuist. Een kookboek dat generaties lang in onze familie meegaat. Na de klusjes zijn we gauw naar het strand van Dishoek gereden en daar op blote voeten een heerlijke strandwandeling gemaakt door het lauwe zeewater. Dochterlief pakt onderweg wat schelpen op. We zien wat kwalletjes op het strand liggen en maken dolle foto’s in het water. Ik voel me zo tevreden. Dochter woont op fietsafstand van het strand. Het stikt er van de mini- en familiecampings in de buurt. Ik mijmer over weekendjes in Middelburg. Jongste zusje logeert dan bij middelste zus op de slaapbank. Mijn lief en ik slapen in onze antieke kampeerbus op een campinkje. We brengen dan veel tijd door op het strand met onze dochters. We eten daar op het strand. We laden zodoende op. De zeewind waait deze middag flink door mijn haren. Mijn blote voeten weken in het halfwarme zeewater van de Noordzee. Ik zie mijn lief met zijn verwaaide bos krullen, tussen de meiden in, langs de kustlijn lopen. Ik voel me heerlijk hier. Aan de Zeeuwse kust. We gaan eerst lekker eten bij een strandpaviljoen voordat we één dochter vlakbij afzetten en met één dochter achterin de auto naar Brabant rijden.