Go with the flow

Don’t tell me how educated you are, tell me how much you traveled.
- Mohammed

Onderweg in de taxi naar het busstation wordt de chauffeur gebeld. “Hebben jullie een tas laten staan?” vraagt hij vervolgens aan ons. “Nee hoor” zeggen we alle vier in koor en dan bedenk ik me dat ik mijn fototas op het muurtje heb laten staan. We waren met de taxi in aller ijl onderweg naar de bus, omdat er op zaterdag kennelijk nauwelijks treinen rijden naar de hoofdstad. Nu mijn tas eerst opgehaald moet worden gaan we vast onze bus missen en ook deze rijdt maar een paar keer per dag. Wat een domper! De chauffeur Dario doet echter z’n uiterste best op de bochtige bergweg en ondanks dat hij nog een aanvarinkje krijgt met een andere bestuurder levert hij ons op tijd af op het station. We zien nog wel hoe we weer terug komen, want zijn dienst stopt om vijf uur en zijn enige collega op de taxi is vreemd genoeg alleen per e-mail bereikbaar. Een uurtje later staan we in Ljubljana. Eerst willen we naar het eeuwenoude kasteel op de top van de heuvel. Bezweet en moe komen we aan. Er is een beneveld terras waar we op adem komen met koude limonade. De rondleiding valt ons tegen. De hoge uitkijktoren, die met een enge wenteltrap bereikbaar is, is wel de moeite waard. Naar beneden lopen is veel makkelijker en voor we het weten zitten we weer op een gezellig terras aan de rivier Ljubljanica. De sfeer in dit piepkleine hoofdstadje is heel provinciaal en relaxt. We gaan een uurtje lezen op een bankje in de schaduw van een groen stadspark. Wanneer we daar met een dreigende steen weg gejaagd worden door twee zwervers (het is namelijk hún bankje) slenteren we het stadsgedruis weer in. Allereerst lopen we naar de lekkerste ijssalon Romantika waar we op het terras, in de schaduw van grote oude bomen, perfect uitzicht op het kasteel hebben. We slenteren over de gezellige boulevard naast de rivier en lopen tegen een heel leuke groep muzikanten aan. Ze komen elk uit een ander land maar spelen samen met zoveel plezier. Op blote voeten zingt de Braziliaanse de sterren van de hemel. Er vormt zich een flinke groep met luisteraars om ze heen en wij blijven ook een tijd in de schaduw luisteren. Op een stuk karton vragen ze om een plekje om hun tentjes op te zetten. Gezellig om deze groep zigeuners op bezoek te krijgen! De treinreis terug gaat door de bergen met veel bochten. Ik voel me alsof ik in een aflevering van de documentaire over werelds mooiste treinreizen zit. In de trein stuurt manlief een mail naar de taxichauffeur en hij reageert zowaar heel snel. Netjes staat hij ons op het oude stationnetje op te wachten om ons weer naar de groene camping te brengen. In het afgelegen woud waar bruinen beren, vossen en herten huizen.

Tegen het middaguur vertrekken we met onze eigen hippiebus naar Rakov Skocjan. Dat is nu een soort gorge omdat het plafond van de grot ingestort is. Er loopt een (vroeger ondergrondse) rivier en op twee stukken is het plafond van de grot bewaard gebleven waardoor er twee natuurlijke bruggen overgebleven zijn. We willen de hele wandelroute lopen, maar als we de bus voor de eerste keer parkeren zien we op een informatiebord dat we pas halverwege zijn. We stappen vrolijk weer in en rijden verder naar boven door het bos. We begrijpen de informatie niet helemaal op het volgende punt en besluiten maar gewoon te starten met de brochure waarop de route staat aangegeven. We lopen wel drie keer een doodlopend pad op. Eén keer denken we dat we door de rotsspleet heen moeten. Jongste dochter gaat heldhaftig voorop. Al snel vindt ze het te eng en loopt haar papa voorop met de zaklamp van z’n iPhone. Het is écht te eng voor ons, we gaan wéér terug. Zo raken we wel ontmoedigd om verder te wandelen. Ook vanwege de hitte. Gelukkig vinden we dan snel het juiste wandelpad. We zien een zeventig meter diepe pothole waar de grot is ingestort. We zien een kleine natuurlijke brug waar je overheen kunt lopen. We zien ook een grote brug waar we onderdoor lopen zoals in een grot. We picknicken onderweg en zijn al met al twee uur onderweg. Het grootste deel gelukkig in de schaduw van het woud.

Postojna – 5 augustus 2018