Geheimen van de zee

Travel is like love, mostly because it’s a heightened state of awareness, in which we are mindful, receptive, undimmed by familiarity and ready to be transformed. That is why the best trips, like the best love affairs, never really end.
- Pico Lyer

‘Zie ik daar nu twee zeehondjes zwemmen?’ Ik zit op een rots over zee uit te kijken. Het is het einde van een lome, warme middag. Steeds twee koppies heel kort boven water en meteen weer onder water. Natte koppies met een zwarte duikbril. Het zijn onze twee dochters. Ze zwemmen meer onder water dan boven water. Ook liever dieper in de zee dan in het ondiepe. Als ik boven ze zwem met mijn flippers, duikbril en snorkelpijp lijken het net twee zeemeerminnen onder mij. Ze tuimelen en duiken naar de bodem. Ze achtervolgen gekleurde vissen of bekijken een schelp op de bodem van dichtbij. Alles zonder snorkelpijpje. Het straalt zoveel vrijheid uit! Een heerlijk reisgevoel komt bij mij boven borrelen. Kroatië, Jordanië, Mexico, Cuba, Tobago, Belize, Egypte, … We hebben wat afgesnorkeld met ons gezin in azuurblauwe oceanen!

Wanneer ik vroeg in de ochtend hardloop zie ik een kiosk waar je sup boarden kunt huren. Op de terugweg stop ik even voor info. Zo komt het dat we eind van de ochtend met z’n viertjes weer langs de vuurtoren en de massagehut wandelen. We komen bij de kiosk en zien de planken al bij het water liggen. Naast een wit kiezelstrandje en héél lichtblauw zeewater. We proppen de duikbrillen onder de elastieken op het board. Na een korte uitleg klimmen de meiden erop en peddelen op hun knieën weg. Ik loop op m’n slippertjes naar wat rotsen die wat verder in zee liggen. Zo probeer ik iets dichterbij foto’s te maken van de sportieve meiden. De rotsen liggen toch verder uit elkaar dan ik dacht. Ik laat mijn slippers achter op een rots, naast mijn fototas. Op blote voeten waad ik door het zeewater met mijn camera hoog in de lucht. Op de volgende rots leg ik mijn camera op de stenen en klim ik oncharmant weer uit het water. De rotsen doen zeer onder mijn blote voeten. Toch blijf ik bijna een half uur daar staan om mooie shots te maken. Ook mijn lief zwemt naar de meiden toe en klimt op een plank. Het zogenaamde ‘suppen’ (standup paddling) lukt alleen de jongste. Ik klim behoedzaam mijn weg terug, leg mijn fotospullen op het kiezelstrand, trek mijn flippers aan en zwem snel met de GoPro naar de planken. Ik zit in no time rechtop op m’n knieën (balans vanwege mijn yogalessen) , maar rechtop staan lukt mij ook niet. Na een uur leveren we de planken weer in . We gaan nog snorkelen met z’n viertjes – dat doen we niet vaak allemaal tegelijk! – en ik geniet van het licht van de bijna spierwitte zanderige zeebodem. Wanneer we weer terug naar de kampeerbus wandelen, pauzeren we bij een heel hip tentje aan het water. Het is nauwelijks meer dan een overdekt terras. De zeewind verkoelt de gasten. Het uitzicht is schitterend met oude olijfbomen die afsteken tegen de azuurblauwe zee. Spaanstalige reggaetón muziek komt uit de boxen. De eigenaar zingt vrolijk mee. Wij ook. In het restaurant aan zee waar we die avond dineren hangt niet zo’n laid back sfeertje, maar ze serveren wél een goede visschotel voor twee personen. De hemel kleurt oranje en paars terwijl de avond vordert. Ik zie een klein meisje steeds over een muurtje naar zee staren. Ineens staan de ober en haar ouders erbij. Onze middelste ziet meteen waarom. Er zwemt een groep dolfijnen voorbij! Ik spring op en ga bij het meisje staan: inderdaad een groep springende, jagende dolfijnen. Er drijft een rubber bootje bij. Wat zou ik graag daar in dat bootje gezeten hebben! De ober vertelt dat deze groep élke dag twee keer voorbij komt zwemmen. In de ochtend rond negen uur de ene kant op en in de avond na zonsondergang nog een keer terug. Onze kampeerbus staat hier zo’n honderdvijftig meter vandaan. Waarom hebben we dit dagelijks ritueel gemist?

Savudrija – 31 juli 2018