Krak!

Kijk op, lach luid, praat groots, houd de kleur op je wangen en het vuur in je ogen, versier je zelf, onderhoud je gezondheid, je schoonheid en je dierlijke instincten.
- William Hazlitt

Krak! Mijn eega draait zich om en laat me een megascheur in zijn broek zien. Hij is uit z’n broek gescheurd! Op het bruiloftsfeest van onze Mexicaanse vrienden. Midden op de dansvloer. Hij trekt zijn colbert weer aan in de hoop dat je er niks van ziet, maar hij voelt zich niet meer comfortabel. We logeren in een cabaña vijf minuten van de hacienda gelegen waar we het bruiloftsfeest vieren. We dansen al uren dus hij neemt meteen mijn platte schoenen mee terug. Halverwege de dag zijn we op deze prachtige hacienda uit 1780 aangekomen. Het bruidspaar is er dan al. We starten in een kleine, intieme kapel met een katholieke ceremonie. Alle gasten in de bankjes zijn prachtig gekleed en de dames hebben hun haar allemaal prachtig gekapt. De meeste bij de kapper, net als ik. Eerder die ochtend zijn mijn vriendin (en bruid) Susana, haar dochter Zyan en ik heel vroeg naar de kapper gereden. We moesten een uur rijden naar de stad en daarom had Zyan drie gezichtsmaskers meegenomen die ondertussen hun werk konden doen. Zo reden we als drie gierende spookjes over de snelweg! Bij de kapper hebben we alle drie ons haar laten opsteken en krullen. In de kleine kapel herkenden mijn eega en ik zoveel bekenden! Ik besefte dat wij hun familie heel goed kennen. Welbeschouwd zijn we deel van hun familie zoveel feesten hebben we samen meegemaakt. Hoe mooi is dat! In de patio van de hacienda werd het burgerlijke huwelijk voltrokken waarna er heel lief witte vlinders door alle gasten opgelaten werden. Het bruidspaar zag er zó ontspannen en gelukkig uit. In de ommuurde tuin werden onder de Mexicaanse zon foto’s gemaakt met elkaar. Er was een tent opgezet met allemaal mooi gedekte grote houten tafels. In het midden een dansvloertje. Na de lunch begonnen de DJ’s muziek te draaien en kwamen de voetjes van de vloer. Ik vind dat zo typisch Mexicaans dat er ’s middags om drie uur al volop gedronken en gedanst wordt! Het bruidspaar opende de dans waarbij mijn vriendin heel emotioneel werd. Tranen rolden over haar wangen terwijl ze met Luis op de muziek bewoog. Wel twee liedjes lang. Als een yoga juf kan ze zich intens dankbaar voelen voor alles. Ze was gelukkig. En ik was gelukkig voor haar.

Nu ik bijna drie jaar niet meer terug geweest was viel me het weer op hoe warm Mexicaanse mensen zijn. En in het bijzonder onze vrienden waarvoor we terug gekomen zijn. Susana haalde ons op van de bus en meteen reden we door naar een restaurant voor een gezamenlijk ontbijt. Ze had ook mijn oude yoga maatjes uitgenodigd en Luis kwam vanuit het ziekenhuis aanwaaien om ons welkom te heten. Tijdens het ontbijt pakte hij ineens de handen van mijn lief en mij, en hield ze vast terwijl hij uitsprak hoe dankbaar hij was dat wij uit Nederland gekomen waren en hoe belangrijk wij zijn voor Susana en hem. Welke Nederlandse man pakt de hand van een andere man om zijn dankbaarheid uit te spreken? We voelden ons alle dagen zo welkom! Ze hebben ons verschrikkelijk in de watten gelegd. Niets was teveel. Na ons weerzien stuurde mijn vriendin een berichtje dat onze zielen elkaar weer hadden ontmoet. We pakten inderdaad meteen de draad weer op en het voelde of ik nooit was weg geweest. Lief en ik hebben de rest van de eerste dag met z’n tweetjes doorgebracht in Cholula, het dorp met de grote tempel. Geluncht waar we vroeger lunchten, over de markt geslenterd en enorm genoten van de zon bovenop de tempel. Een heerlijke dag om op adem te komen en te landen op de plek waar we zo lang met plezier gewoond hebben. De volgende ochtend ervoer ik dat ik dat ik me heel gelukkig gevoeld heb hier. In de yoga school van mijn vriendin, waar niets veranderd was, volgden lief en ik een les. We zongen ‘Ohm’ waar ik altijd van houd en bij de relaxatie voelde ik weer de liefde van Susana. Ze legde zorgzaam een dekentje over me heen, ze masseerde mijn nek en oren met een essentiële olie (ze koos mijn lievelingsgeur!) en gebruikte de klankschalen om te ontspannen. Haar dankwoord aan het einde van de les ontroerde me tot tranen, omdat het nog steeds precies dezelfde dankwoorden waren als toen. De afsluiting met thee van verse citroengras was me zo vertrouwd. Drie jaar lang ging ik bijna dagelijks naar deze lessen. Het was mijn vaste patroon in een chaotische, uitdagende wereld. Mijn voeten in de aarde. Mijn wortels. Susana heeft mij destijds doen aarden in Mexico. En dát voelde ik opnieuw.

Huamantla, 12 maart 2018