Als water door mijn handen

Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma - which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition.
- Steve Jobs

Waar ben je je meer bewust van de eindigheid en de zin van het leven dan op een afscheidsceremonie? Je zoomt even uit en kijkt met een helicopterview terug op je eigen leven. Tijdens het luisteren naar mooie muziek dwalen mijn gedachten af. Het eerste besef dat naar boven komt is heel cliché: wat gaat de tijd ongelofelijk snel! Het voelt alsof de tijd als water door mijn handen sijpelt. Ik zie mijn familie niet vaak. Dat is meteen een understatement, want ik heb sommige nichten en neven in geen twintig jaar gezien… Toch herken ik meteen hun stem en ogen. Ook al zijn het nu kale of grijzende vijftigers. En dat is uiteraard wederzijds. Zij zien mij natuurlijk ook als een grijze bijna-vijftiger! Terwijl ik door de hoge ramen van de oranjerie het herfstige bos in staar luister ik naar mooie, soms aangrijpende en soms lachwekkende anekdotes. Ik spiegel veel aan mezelf. Het overlijden van míjn moeder, en later míjn vader. Míjn eigen afscheid van míjn ouders. Verlies hoort onlosmakelijk bij het leven. Eens in de zoveel tijd moet je iets of iemand loslaten. Dat hoort bij het leven. Ik zie een zorgvuldig uitgezochte diashow voorbij komen en herken de gezichten uit een soms ver verleden. Na de mooie ceremonie komen we bij elkaar om wat te eten en te drinken. Er wordt veel omhelsd en naar elkaars verhalen geluisterd. We praten wat af met elkaar. Wisselen ervaringen en nieuwtjes uit, vertellen verhalen over ons leven, onze kinderen en reizen. Ik heb een verschrikkelijk reislustige familie. Ik vind het fijn dat mijn moeder vele malen genoemd wordt. Ik vergeet de tijd. Mijn zintuigen staan helemaal open en van binnen voel ik het stromen en tintelen. Ik vergeet bijna dat ik op een afscheid ben. Ik geniet van de hereniging met mijn familie en er worden telefoonnummers uitgewisseld en beloftes voor een weerzien gemaakt. Ook al zal dit misschien niet plaatsvinden dan is deze middag tóch een warme herinnering.

Ook de dagen erna denk ik nog veel aan de reünie en het vervliegen van de tijd. Hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd gaat. Er zou een verklaring voor zijn. Als je jong bent gebeurt er nog veel in je leven. Meer avonturen en nieuwe indrukken. Het wegvallen van het laatste zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat de tijd nu veel sneller zou gaan dan vroeger. Sinds het jong overlijden van mijn moeder stel ik niets uit. Ik besef als beste dat het leven (te) kort kan zijn. Geniet nu! Vier het leven! Geen tijd voor weemoed. Mijn lief en ik vieren ons drie-decennia-lang gezamenlijke leven met een prachtige rondreis door Jordanië. Volgende maand. Onze drie meiden gaan natuurlijk mee en we gaan de liefde en het leven vieren! We hebben een auto gehuurd en crossen daarmee het prachtige en avontuurlijke land door. We reizen via Amman naar de Dode Zee waar we zullen dobberen op het superzoute water. We reizen via een National Park, waar we kunnen wandelen en paardrijden, naar één van de zeven wereldwonderen. Petra staat hoog aan mijn lijstje van bezienswaardigheden die ik heel graag wil bezoeken. We gaan, tot de zon ondergaat, rond slenteren op deze unieke plek op aarde. We gaan samen met elkaar nieuwe onvergetelijke herinneringen maken. We gaan weer eens in een woestijn onder de heldere sterrenhemel slapen. Kameel rijden. Ook een paar dagen snorkelen in de Rode Zee. De onderwaterwereld moet daar heel mooi zijn. Ik probeer niet te hoge verwachtingen te hebben, omdat we naar mijn idee al op de allermooiste plek op aarde hebben gesnorkeld. Namelijk in Belize. We gaan er ook samen het nieuwe jaar inluiden. Een nieuw, verschrikkelijk spannend jaar voor ons gezin. Onze middelste dochter hoopt haar diploma te halen en gaat studeren en meteen op campus wonen. Het jaar waarin onze oudste dochter hoopt op uitwisseling te gaan, naar Korea. We zijn natuurlijk heel trots op onze meisjes en heel dankbaar dat ze de dynamische wereld van nu met een open blik betreden. Het avontuur durven aan te gaan. Stiekem ben ik ook heel blij dat onze jongste nog gewoon even lekker een paar jaartjes gezellig bij haar papa en mama blijft wonen.