Oude besjes mankementen

Just as your car runs more smoothly and requires less energy to go faster and farther when the wheels are in perfect alignment, you perform better when your thoughts, feelings, emotions, goals, and values are in balance.
- Brian Tracy

De laatste keer dat ik mijn grote liefde had gezien was eind augustus toen we alle vakantiespullen ophaalden. Ons geliefde retrocampertje stond daar gewond bij de garage te wachten op herstel. We haalden een krat met zanderige snorkelspullen, een tas met gebruikte strandlakens en manden vol leesboeken en spelletjes mee naar huis. Kort daarvoor, vlak voor de Nederlandse grens, trok onze bus het niet meer. Na duizenden kilometers rond gereisd te hebben door Europa gooide hij het bijltje erbij neer. We lieten hem naar monteur Peter slepen, want deze monteur kan goed voor ons oude besje zorgen. Peter heeft de oude motor eruit gehaald en deeltje voor deeltje uit elkaar gehaald, schoongemaakt en terug geplaatst. Maar monteur Peter heeft nóg veel meer aandacht aan de bus besteed. De roestplekjes bij de schuifdeur en de voordeur zijn behandeld en opnieuw gespoten. Onder de bumper op de achterkant moest zelfs een plaat gelast worden vanwege de flinke roest die gaten veroorzaakt had. Ons campertje is eigenlijk helemaal opgelapt door monteur Peter. En terwijl antieke bus de goede zorg van Peter kreeg bedachten mijn lief en ik dat we dan ook maar meteen schuifraampjes achterin moesten laten zetten. De meiden smólten namelijk achterin bij tropische temperaturen! Tegelijkertijd heeft monteur Peter het voorraam eruit getild omdat er soms regendruppels op een batterij van de knipperlichten lekte en dat zorgde voor kortsluiting. Een nieuw rubber werd om het voorraam geplaatst. Als laatste hebben we de twee voordeuren van de bus uit elkaar laten halen. De ramen vielen namelijk plots naar beneden. Als we tijdens het rijden het raam tot halverwege open hadden staan stortte de ruit zowaar naar beneden. Ik vind dat soort mankementjes wel charme geven aan onze bus. Mijn lief wil echter dat de bus gewoon perfect functioneert. En dus werd ook de gammele handrem gerepareerd, want die zorgde wel eens voor hilarische tafereeltjes als de bus langzaam uit zichzelf begon te rijden… En zelfs de koppeling is nu hersteld die, in mijn ogen heel charmant, haperde als je van z’n vier naar z’n twee wilde schakelen. Toen ik onze hippiebus afgelopen week kwam ophalen op mijn vouwfietsje zag ik hem in de verte al staan. Ik kreeg meteen een lach op mijn gezicht en een warm gevoel. Onze grijze bolide met wit dakje en felgekleurde retrogordijntjes. Fietsje achterin en onderweg naar huis ervaren hoe de ‘nieuwe’ bus rijd. Precies zoals ik het schrijf dus. Als een nieuwe bus. Hij rijdt anders, ruikt anders, schakelt anders en start heel anders. Het charmante gepruttel en eerst even afslaan is verleden tijd. De bus start in één keer. Als een splinternieuwe bus. Ik ben heel blij dat ik onze kampeerauto heb leren kennen met zijn schattige oude-besjes-mankementen. Maar ik ben toch ook blij dat hij nu rijdt als een nieuwe Volkswagen.

Om de motor alvast een beetje in te rijden voor volgende zomer gaan we naar Friesland. We bezoeken in de avond het Kuinre bos dat omgetoverd is in een griezelig Halloween bos bij volle maan… Het stikt er van de enge clowns, griezelige identiteiten die bij je blijven plakken en vlak achter je lopen. Ik had het angstzweet in mijn nek en over mijn rug lopen. Op een begraafplaats kroop er een enge vent over de grond achter me aan. Ik liep achteruit en struikelde over een grafsteen… Achterover in de modder. Ik trok ondertussen oudste kind aan haar jas mee naar de grond. In mijn ooghoek zag ik een man met een skeletpak uit een open graf omhoog komen. Hij stikte van het lachen! De schrik van mijn leven had ik ook toen ik iets aan de linkerkant van het pad hoorde ritselen. Ik riep tegen iedereen “ Ssst, ik hoor iets…” Op het moment dat we muisstil waren rolde er een metalen blik de helling af, recht op ons af. Ik schrok me werkelijk kapot. Natuurlijk waren er ook weer kettingzagen, zogenaamde lijken aan een galg die ineens tegen je praten en er werd een fotootje gemaakt waar achteraf een clown op de achtergrond tussen ons in staat. Na al die commotie zijn we relaxed naar huis gereden in onze ‘nieuwe’ hippiebus. Deze week hebben we de bejaarde bus weer gestald in een droge boerderijschuur. Over een half jaar zullen we hem weer ophalen. En dan zal ik weer een reis uitstippelen naar mooie plekjes in warme landen waar de bus ons heen kan brengen.