Zeestorm en windvlagen

When you do something noble and beautiful and nobody noticed, do not be sad. For the sun every morning is a beautiful spectacle and yet most of the audience still sleeps.
- John Lennon

Een nachtelijke dodemansrit van zesentwintig kilometer over het Kroatische eiland Cres. Om vier uur ’s nachts stonden we op om de boot van zes uur te halen naar het vasteland. Het tentje moest opgeruimd worden en ons bed ingeklapt. We duwden de bus over de slapende camping. Er was die nacht een flinke zeewind op komen zetten. In onze kampeerbus voelden we de windvlagen enorm. Toch had ik lekker en zorgeloos geslapen. Als ik toen toch geweten had wat me te wachten stond! De hemel was die nacht bezaaid met sterren. Een klein sikkelmaantje gaf nauwelijks licht. We reden over de onverlichte, smalle bergweggetjes. Haarspeldbochten, bochten zonder vangrail en veel kuilen en hobbels in het asfalt. We reden langs zwarte afgronden en over viaducten waar onze hoge kampeerbus plots veel wind ving. Elke spier in mijn lijf was aangespannen. Mijn hand verkrampt om de deurgreep. Mijn adem ingehouden. Ik heb hoogtevrees en kreeg angstvisoenen. Wat als de oude rem het begeeft? Wat als de wind grip krijgt op onze hoge bus? Bovendien zagen we onderweg zes herten, een konijn en twee schaapjes op de donkere weg. Niet echt een ontspannen ritje op de smalle weg waar sommige stukken zelfs eenbaansweg waren of zonder witte strepen. Mijn lief had deze nacht heldhaftig gereden en we kwamen ruimschoots op tijd, én als eerste, aan bij de veerboot. Zo zagen we onderweg de koperen zon opkomen die we gisteravond op een picknickkleedje op het strand spectaculair in een oranje gloed achter een eilandje zagen zakken. Een thermoskan thee, een reep chocola en brandende kaarsjes om ons heen.

Ingetogen, maar vrolijk zingen we “Er is er één jarig hoera, hoera!” op een vol terras op 1520 meter hoogte. We zijn in de Oostenrijkse Alpen en vieren de zeventiende verjaardag van onze mooie dochter. Twee nachten staan we naast een volle appelboom op een groen, sappig grasveld. Met volle teugen ademen we de frisse, stofvrije zuurstof in. Om ons heen de grillige toppen van de Alpen. We zijn aan het mooie Wolfgangsee. Twee zonovergoten dagen. De jarige job mag vandaag kiezen hoe we haar verjaardag vieren. Op fietsen rijden we langs het bergmeer naar de Seilbahn in een naburig dorp. We gaan met een gondeltje naar de Zwölferhorn. Adembenemend uitzicht op vele, knalblauwe bergmeren! Geklingel van koeienbellen op de achtergrond. Dit ís Oostenrijk ten voeten uit. We eten gebakjes met voor de jarige job twee brandende kaarsjes er in. We zingen niet te luid, want ze wil niet de aandacht van het volle terras. Toch voelt ze zich erg jarig op deze vakantiedag. Zoals ze zich ook telkens jarig voelde op al die andere reisplekjes op aarde waar we haar geboortedag vierden. Traditioneel noemen we het indrukwekkende lijstje maar weer eens op. Na de bergwandeling lunchen we in St. Gilgen en fietsen we langs het meer weer terug naar de camping. In de nacht die volgde kwamen flinke windvlagen van over het meer die het kleine tentje zowat de lucht intilde. De meiden lagen bang tegen elkaar aan. Handen van grote zus op de oren van kleine zus. De jongste huilde van angst. Hun papa heeft in de storm snel alle haringen in de grond getikt om de tent goed vast te zetten. Mijn grote rol was de zaklamp vasthouden. Toen de storm halverwege de nacht ging liggen begon de regen die ons op de terugreis tot halverwege de dag heeft vergezeld.

Würstburg(D), 19 augustus 2017