Travel for travel's sake

For my part, I travel not to go anywhere, but to go. I travel for travel’s sake. The great affair is to move.
- Robert Louis Stevenson

“Oh la la mama!” wordt er me na geroepen. Mensen stoppen om hun mobieltje te pakken om een foto te maken. Een uur eerder zijn we van onze camping weg gereden. Eigenlijk meteen sluiten we aan in de file om over de oude brug naar Trogir te komen. We hebben de afgelopen dagen alles te voet, per boot of op de fiets gedaan. Nu rijden we stapvoets in onze bus over een smalle, bochtige weg naar het Middeleeuwse stadje. Gebouwd in de tijd dat er geen auto’s, laat staan megagrote campers!, bestonden. Bij elke bocht oponthoud. Bij zulke hoge temperaturen trekt onze luchtgekoelde retrobus het niet meer. De motor slaat om de tweehonderd meter af. Ik heb de motorklep aan de achterkant al open gezet. Gek hoe een mensenbrein werkt. Ik herinner me uit mijn jeugd zoiets onbelangrijks als dat zulke bussen bij warm weer met de achterklep open rondreden. We knijpen ‘m steeds meer als we in het superdrukke centrum komen. En ja hoor, bingo! Bovenop de oude stadsbrug kán de oude motor de hitte niet meer aan. Hij heeft z’n stinkende best gedaan. Ik reageer snel. Ik spring uit de bus, waar we een uur eerder in onze natte badkleding ingestapt waren, en begin met duwen. De meiden komen er meteen achteraan. Zo ‘rijden’ we stapvoets in de lange rij auto’s door de stad. Waar toeristen rond slenteren, de terrasjes vol zitten, de veerboten aangelegd liggen en de filerijders zo snel mogelijk de hete, drukke stad uit willen geraken. Jongste en ik in niks anders gekleed dan onze bikini’s en slippers. Middelste had snel een jurkje aangeschoten.. Een fotogeniek plaatje. Wellicht waart er nu ergens een foto rond van een antieke VW op Facebook met drie gebruinde, schaars geklede dames erachter om te duwen. De vader van het gezin bezweet achter het stuur. In het decor van een oude brug over een azuurblauwe zee in het zonnige Middeleeuwse Trogir. De motor slaat gelukkig niet veel later weer aan en met de motorklep open rijden we in nog geen uur, via een prachtige kustroute, naar ons nieuwe stekkie bij National Park Krka. We zijn alle vier zo trots op onze auto die ons nooit in de steek laat. Zo stoer, zo sterk en zó charmant!

Na zo’n flinke tijd aan zee vertoefd te hebben is het heerlijk om in het binnenland, in een klein pijnbomenbos, te kamperen. Een campinkje zonder nachtverlichting, zonder winkel en zonder felverlichte, drukke doucheruimten. Wel met een heerlijk klein zwembad met ligbedjes. De tweede dag hebben we onszelf verwend met een VIP tour. In een nieuwe luxe minibus mét airco lieten we ons met nog zes mensen rondrijden door het 109 vierkante kilometer grote natuurpark met een diepe gorge, de lichtblauwe Krka rivier en mooie watervallen. Een superverzorgde dag waarbij we alle highlights en verborgen uitzichtpunten te zien kregen. We zwommen bij de drukbezochte watervallen toen het er nog rustig was. We hadden een voortreffelijke lunch bij een eeuwenoude watermolen. Deze bodega had een heel bijzondere vibe. Drie grote eettafels stonden met hun poten in laag stromend water van een waterval. Overal koude jacuzzi’s onder de watervalletjes. Uniek! Aan de tafel naast ons kwam een gitaar tevoorschijn en zongen vier Kroatische pensionada’s spontaan de sterren van de hemel. Daarna relaxen aan de oever van de Krka rivier en nog later zagen we de beroemde zestig meter hoge watervallen. Het voelde vooral heel luxe om op zo’n snikhete dag (wederom veertig graden) de hele dag rondgereden te worden in een koelkast!

Lozovac, 9 augustus 2017