Als je er de tijd voor neemt

Dingen die je alleen kunt ziet als je er de tijd voor neemt.
- Haemin Sunim

Rode zeesterren, platte zandkleurige vissen, scholen zilveren visjes en prachtig gekleurde vissen. Ook hebben jongste kind en ik een aantal glanzende parelmoer schelpen opgedoken. Net als in mijn jeugd. In mijn herinneringen zijn mijn zus en ik de hele dag niets anders aan het doen dan schelpen aan het opduiken. Destijds in Joegoslavië. Ook nu heeft de jongste haar voet in een zee egel gezet zoals ik dat ook deed op haar leeftijd. De tijd herhaalt zich. De tijd is loom hier. Speciaal op dit eiland omdat we hier vijf nachten achtereen verblijven. Vijf nachten en dagen pal aan zee. Onder ons campingplekje, op een voormalige olijvenboomgaard, strekt zich de zee uit. Via rotsen klimmen we naar een toegang tot de zee. Het stikt van de zee egels tussen de stenen. Het water is vierentwintig graden. Als mijn lief en ik in de vroege ochtend hard gelopen hebben springen we vanaf een houten steiger bezweet met onze sportkleding nog aan (alleen hardloopschoenen natuurlijk uitgetrokken) de zee in. De nacht tovert de hemel vol sterren. Het leven is hier zoet en aangenaam. De zon zakt recht voor onze campingtafel de zee in. Op de achtergrond het silhouet van een eilanden archipel. Een magisch schilderij vol warme kleuren. Hier kunnen we onszelf opladen in de diepste zin van het woord. Eega en ik hebben beiden een massage ondergaan. We zwemmen een rondje rond het eilandje voor ons gelegen. Ik doe mijn yoga oefeningen op mijn matje uitkijkend op zee. Een fris zeebriesje zorgt voor verkoeling. Hier vinden we kalmte.

Er komt langzaam een bezwete, zongebruinde arm tussen de voorstoelen in de bus tevoorschijn. ”I need air…” wordt er bij gekreund. Ik kijk om en zie een rood verhit gezicht van ons kind. Daarachter nog een paar smekende ogen. Ze smelten achterin de bus als we in een uurtje naar het eiland Ciovo rijden. Het kwik zal net geen veertig graden aantikken. Achter kunnen de ramen niet open. De ‘oortjes’ voorin staan wijd open, maar er stroomt alleen maar heel warme lucht naar binnen. De twee ventilatortjes achterin kunnen het niet aan. De meiden smoren bijna… We worden er melig van. Deze ochtend hebben we vroeg ons boeltje weer opgepakt en hebben we onderweg de stad Sibenik bezocht. Deze oude stad is in de elfde eeuw door de Kroatische koning Petar IV gesticht. Daarna van 1116 tot 1797 is de stad in handen van Venetië geweest. Die invloed is duidelijk te zien: smalle, oplopende steegjes, hoge huizen met houten luiken voor de ramen, de schaduwen van de huizen en verkoop van heerlijk, authentiek Italiaans ijs. Ook het accent dat ze hier spreken klinkt mij Italiaans de oren. In de St. James kathedraal uit 1431 krijgen we witte doeken aangeboden. Ik om mijn blote schouders te bedekken en de meiden mogen de doek om hun blote benen wikkelen. Op het orgel speelt luide, dramatische muziek. Deze kathedraal is uniek in Europa, omdat ze helemaal uit steen opgetrokken is. Zonder gebruik van bakstenen en hout. Boven op de berg staat het dertiende eeuwse fort van St. Michael. De klim ernaar toe is zwaar onder de felle zon. Het uitzicht vanaf het fort op de witte, Middeleeuwse stad aan de azuurblauwe zee is echter magnifiek.

Okrug Donji, 3 augustus 2017