Zilte vrijheid

Soms denk ik aan Texel, waar de wind altijd waait
Waar de veerboot sierlijk de haven indraait
Aan velden vol bloemen of goudglanzend koren
En schapen in hun wintervacht of glad geschoren
Dorpjes, boerderijen, bos, zee en strand
Urenlang wandelen, het liefst hand in hand
De tijd gaat er langzaam, maar toch veel te vlug…
En weer op de boot denk ik, ik ga snel weer terug
- een anonieme bezoeker van Texel

Zeemeeuwen, de zilte geur van de zee en…..de boot naar Texel. We hebben onze oude VW bus op een veer gereden om één van de Waddeneiland te bezoeken. Auto’s mogen hier gewoon rijden over Texel, maar dat is eigenlijk zonde. Zo voel en ruik je de zeelucht niet. Wuivend helmgras, door zout vervaagde kleuren en witte stranden overal. Eilandgevoel. De stress en dagelijkse sores op het vasteland achterlaten. Jezelf geborgen weten op een afgescheiden stukje land. En je spiegelen aan de eilandbewoners, die volstrekt hun eigen gang gaan. Zoals dokter Deen. Ik keek vroeger een Nederlandse dramaserie op televisie over een huisarts (gespeeld door Monique van de Ven) op Vlieland. In mijn beleving was haar gezinsleven het typisch leven van eilandbewoners. Dit geromantiseerde beeld komt echter totaal níet overeen met het beeld dat ik heb overgehouden van mijn eigen bezoek aan Texel. Het was de zomer van 1985 en ik was zestien jaar oud. Ik ging met mijn beste vriendinnetje voor het eerst twee weken zonder ouders op vakantie. Op onze opoefietsen. Slaapzak onder de snelbinder. Een fietsvakantie door Noord-Holland. We bezochten jeugdherbergen in Heemskerk, Egmond en Bakkum. En ook twee strenge jeugdherbergen op Texel. Ik herinner me voornamelijk het uitgaan in De Koog. Het ’s nachts stilletjes door een raam van de jeugdherberg naar binnen glippen zonder iemand wakker te maken. Zonder gepakt te worden door de leiding. Ik herinner me een nacht liftend langs de weg terug naar Den Burg. We werden bedreigd met een pistool vanaf de achterbank van een auto. Niet echt idyllisch mijn Texel. Ik zie een oud, bijna vergeeld fotootje in mijn plakboek voor me. Van mijn vriendin en ik met twee jongens bij de Texelse veerboot. Een afscheid. Gek genoeg herinner ik me totaal niks van het natuurschoon van Texel. Texel beschikt over dertig kilometer strand, maar ik heb destijds geen strand, geen duin en, ik ben bang, zelfs geen zee gezien. Hoe anders is het nu, drie decennia later…

Onze hippiebus staat in een diepe duinpan geparkeerd. Achter de duinpan begint het brede Kogerstrand. We horen het gebulder van de zee en het geroep van de zeemeeuwen. Een konijntje bezoekt onze kampeerplek. Een fazantenpaar woont hier vast in de buurt . Ze landen steeds met kabaal naast onze hippiebus of pikken in de nacht aan het tentje van de meiden. Elke avond worden we getrakteerd op een koperen zon die in de Waddenzee zakt. Elke dag zijn we op het strand. En elke dag zitten we achter de bus, uit de wind, met een boek of tijdschrift in de zon te genieten. Mijn mooiste moment van de dag. Ook heb ik door de duinen hardgelopen. De Texelse duinen, het in 2016 verkozen mooiste natuurgebied van Nederland. Ik vind Texel een heel mooi en rustgevend eiland. De pikdonkere nachten hier op de Wadden zorgen voor een indrukwekkende sterrenhemel. We hebben gisteren een tocht van een paar uur gemaakt met een huifkar. Naar het bijzondere natuurgebied De Slufter dat in open verbinding staat met zee. Twee keer per maand is het hoogtij en loopt dit gebied vol water. Er groeit kostbaar zeekraal en er broeden veel vogels. We mogen nog een paar dagen op Texel doorbrengen. Morgen gaan we wadlopen….

Kogerstrand, 24 april 2017